Chum เสี่ยวดีนักมารักกันมั๊ย

เขื่อน   : ปกป้องยัยเจ่อเรอะว่ะ 555+ รักกันจริงๆเลยน้า
 
 
โทโมะ   : ก็เอ่อซิวะ รักจริงใครห้ามแกล้ง
 
 
แก้ว : 555+ ต้องอย่างงี้สิคะที่รัก ไหนมาจุ๊บที
 
 
โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆทำเหมือนจะจูบแต่ก็แกล้งทำเป็นแก้มชนแก้ม แต่โทโมะกลับดันใบหน้าให้ชนกัน จน
 
มันกลายเป็นการหอมจริงๆ
 
 
อาจารย์  : นี่ๆเรียนนะคะเวลาเรียน  เด๋กพวกนี้ไวไฟกันจริงๆ
 
 
อาจารย์หันกลับมาเห็นพอดี
 
 
โทโมะ  : เราก็แค่เล่นกันเองครับ อาจารย์คิดไปไหนเนี่ย
 
 
แก้ว  : คะ เล่นๆกันเอง เพื่อนกันไม่ถืออยู่แล้วเนอะ
 
 
เขื่อน  : งั้นไปไอ้โมะยัยเจ่อไม่ถือลากเขาห้องไปเลย555+
 
 
แก้ว  : กบ!!ตลกไม๊
 
 
เขื่อน  : ตลก 5555+
 
 
เฟย์  : ตลกมากเลยไม๊
 
 
เขื่อน : 55มากๆเลย
 
 
เฟย์  : ลงโทษ!!
 
 
เขื่อน  : โอ้ยยย...เฟย์จ๋าอย่าแกล้งเขื่อนเลยนะ ไม่เอาไม่ลงโทษแล้ว รักกันดีกว่า
 
 
ออดอ้อนเฟย์เพราะกลัวโดนลงโทษอีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นผลเฟย์ยังคงเงียบ เลยต้องนั่งเรียนแบบเงียบๆตลอกช่วง
 
เช้า
 
เขื่อน  : เที่ยงแล้วเฟย์เย่จ๋าไปทานข้าวกัน
 
 
เฟย์  : ไปก็ไป
 
 
พากันเดินออกไป
 
 
เขื่อน  : เฟย์จ๋าหายโกรธเขื่อนแล้วใช่ไหม~
 
 
เดินไปก็เอาหน้ามาเคลียคลอใกล้ๆเฟย์ แต่เฟย์ดันออก
 
 
เฟย์  : ยัง
 
 
เขื่อน  : อ้าววว...ทำไมหล่ะค๊าบบ
 
 
เฟย์  : ไม่มีสาเหตุ
 
 
เขื่อน  : โอ๋ๆเฟย์เย่จ๋าอย่างอนเค้าเลยน้า วันนี้แอบพาไปทานข้าวข้างนอกก็ได้ไปไหม
 
 
เดินกระเง้ากระงอนกันอยู่สักพัก เฟย์ก็ตกลงใจไปข้านอกด้วยจนได้
 
 
โทโมะ  : เหลือกันแค่2คนงั้นไปกินในโรงอาหารและกันเนอะ
 
 
แก้ว  : อืม...ปะสิ
 
 
เดินไปยังโรงอาหาร แยกย้ายกันไปซื้อข้าวแล้วกลับมานั่งทานด้วยกัน
 
 
แก้ว  : ของโมะน่ากิน
 
 
โทโมะ  : ของแก้วก็ดูอร่อยดีนะ
 
 
แก้ว  : งั้นแลกกันไหม
 
 
โทโมะ  : เอางั้นเหรอ
 
 
ในระหว่งที่กกำลังจะสับเปลี่ยนชามข้าวกัน
 
 
หวาย  : โมะขา น้ำส้มคะหวายซื้อมาฝาก
 
 
หวายเพื่อนห้องอื่นที่เดินมาจากทางไหนไม่รู้ จู่ก็วางแก้วน้ำส้มลงตรงหน้าโทโมะแล้วนั่งข้างซะเบียดชิด จน
 
แก้วที่นั่งตรงข้ามอยู่มอง โทโฒะกับแก้วสบสายตากับแว๊บหนึ่ง
 
 
แก้ว  : ที่รักขา...ลองชิมของแก้วดูซิคะว่าอร่อยไม๊
 
 
ตักข้าวใส่ช้อนแล้วจ่อเขาที่ปาก โทโมะก็อ้าหากรับอาหรเข้าไปเคี้ยวอย่างว่าง่าย
 
 
โทโมะ  : อร่อยครับที่รัก แค๊กแค๊ก~
 
 
แก้ว  : สำลักเหรอคะ อะอะน้ำคะ
 
 
ขว้าน้ำส้มที่หวายซื้อมาให้โทโมะ
 
 
โทโมะ  : เป็ฯห่วงเหรอครับ
 
 
แก้ว  : ห่วงซิคะ ไม่ให้ห่วงโมะแล้วจะให้ไปห่วงใครหล่ะคะ
 
 
โทโมะ  : น่ารักจังเลย
 
 
แก้ว  : ก็ถ้าน่ารักแล้วทำไมไม่รักหล่ะคะ
 
 
โทโมะ : ก็รักอยู่นี้ไงครับ
 
 
ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วแล้วพูดขึ้น
 
 
ยิ้มหวานให้กันไปมา พลัดกันป้อนข้าวเหมือนที่นี้อยู่กัยแค่ลำพัง ไมสนใจหวายที่มองตาเขียวอยู่ข้างๆ
 
 
หวาย  : นี้จะหวานกันเกินไปแบ้วนะ รำคาณ!!
 
 
ในที่สุดก็ทนไม่ได้ลุกเดินออกไป แก้วกับโทโมะมองหน้ากันยิ้ม
 
 
แก้ว/โทโมะ  : 555+
 
 
โทโมะ  : แก้วนี้แสนรู้ดีจังไม่ต้องบอกเลย ยังงี้ขอไปอยู่ที่บ้านเลยได้ไม๊
 
 
แก้ว  : ไม่ใช่หมานะโมะ ยัยนั่นตื้อนายชะมัดเลย
 
 
โทโมะ  : ทำไมหึงเหรอครับ
 
 
แก้ว  : จะบ้าเหรอไง เพื่อนเค้าไม่หึงกันหรอกหน้า
 
 
โทโมะ : 555+ รักแก้วจัง
 
 
แก้ว  : ผู้ชายอะไรใช้คำว่ารักพร่ำเพรื่อจริงๆ
 
 
โทโมะ  : ก็ใช่พร่ำเพรื่อกับแก้วแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
 
 
แก้ว  : ไอ้บ้าเลิกเล่นได้แล้ว ยัยนั่นก็ไปนานแล้วไม่ต้องมาเล่นละคร
 
 
โทโมะ  : ไม่ได้เล่น...รักจริงๆนะครับที่รัก
 
 
แก้ว  : อะเอะ...
 
 
แก้วถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของโทโมะ
 
 
โทโมะ  : เป็นอะไร55เขินเหรอ
 
 
แก้ว  : เพี้ยยย....ไอ้บ้ามาแกล้งทำไม
 
 
ลุกขึ้นไล่ตีโทโมะ
 
 
โทโมะ  : อ้าวแล้วแก้วเขินทำไมหล่ะ
 
 
แก้ว  : ไอ้บ้า ใครเขินไม่ได้เขิน
 
 
โทโมะ  : ไม่ได้เขินแล้วหน้าแดงใส่โมะทำไมหล่ะ
 
 
แก้ววิ่งไล่ตีโทโมะยกใหญ่ ไล่กันจนมาถึงห้องสมุด
 
 
 
ขวับ~
 
โทโมะรวบแก้วเข้ามากอด
 
 
โทโมะ  : เอ๊ะนี่หน้ายังไม่หายแดงอีกเหรอ เขินกันจริงๆใช่ไหม
 
 
แก้ว  : โมะบ้า
 
 
โทโมะ  : ตอบไม่ตรงคำถามนะ
 
 
โน้มหน้าเข้ามาใกล้ดันแก้วให้หลังพิ่งกับผนังห้องสมุดแล้ว
 
 
แก้ว : พอแล้ว เลิกเล่นโมะ
 
 
โทโมะ  : นี่ไม่ได้เล่นนะ เอาจริง
 
 
แก้วหน้าแดงจัด หัวใจเต้นรั่วเป็นจังหวะกลอง
 
 
โทโมะ  : นี่เขินจริงๆนะเนี่ย555
 
 
‘ไอ้บ้า ดูสิแกล้งฉันอีกแล้ว’
 
แก้ว  : เล่นอะไรยักหนา เขินนะว้อยย
 
 
พูดไปทุบตีอกโทโมะไป
 
 
โทโมะ  : โอ้ย โอ้ย...เจ็บนะแก้ว
 
 
แก้ว : เจ็บเหรอ ดีจะตีให้ตายไปลเย
 
 
โทโมะ  : โอ้ย ถ้าโมะตายแล้วแก้วจะรักใครหล่ะ
 
 
แก้ว : ใครรักโมะ แก้วไม่ได้รักซะหน่อยหนิ
 
 
โทโมะ  : แน่ใจนะ
 
 
แก้ว  : เราก็แค่เพื่อนกันไง
 
 
โทโมะ  : ไม่คิดอยากเปลี่ยนสถานะบ้างเหรอ เป็นเพื่อนกันมา5ปีจนเบื่อแล้ว
 
 
แก้ว  : หึไม่อะ
 
 
โทโมะนึกขำในทางทางของเพื่อนสาวที่ส่ายหัวจนผมฟู
 
 
โทโมะ  : แก้ว...
 
 
ลูบผมอย่างเอ็นดู
 
 
แก้ว  : จะแกล้งอะไรอีก
 
 
โทโมะ  : คราวนี้ไม่แกล้งแล้วนะ เอาจริง
 
 
แก้ว  : เห็นบอกเอาจริงที่ไรแกล้งตลอดอะ
 
 
โทโมะ  : โมะจีบแก้วได้ไหม
 
 
แก้ว  : ว่าไงนะ
 
 
พูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
 
 
โทโมะ  : จีบได้ไหม
 
 
แก้ว  : ผู้หญิงที่ชอบโมะมีมากมายทำไมไม่จีบ มาจีบแก้วทำไม
 
 
โทโมะ  : แก้วไมชอบโมะบ้างเลยเหรอ
 
 
แก้ว  : พูดอะไร เราเพื่อนกันนะ
 
 
โทโมะ  : ย้ำจังว่าเพื่อน ตอนนี้ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้วอะเป็นอย่างอื่นได้ไหม
 
 
แก้ว  : คิดอะไรอยู่กันแน่ห๊ะ
 
 
โทโมะ  : ก็คิดว่าชอบแก้วไง
 
 
แก้ว  : มันใช่เวลามาเสี่ยวไม๊
 
 
แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น คงเป็นเพราะเล่นกันจนชิน เลยกลัวว่าโทโมะจะหลอก
 
 
โทโมะ  : ที่ถามยังไม่ตอบเลยนะ
 
 
แก้ว  : ถามว่าอะไร
 
 
โทโมะ : จีบได้ไหม
 
 
แก้ว  : ไม่ได้
 
 
โทโมะ  : งั้นมาเป็นแฟนโมะเลยแล้วกัน
 
 
แก้ว  : ไม่เอาไม่เป้น โมะแกล้งแก้ว แก้วรู้นะไม่ต้องมาเนียน
 
 
โทโมะ  : ไม่ได้แกล้งพูดจริงๆ
 
 
แก้ว  : ไม่ได้รักกันซะหน่อยจะมาขอเป็นแฟนกันง่ายๆได้ไง
 
 
โทโมะ :แล้วรู้ได้ไงว่าไม่รัก โมะบอกรักแก้วออกจะบ่อยไป
 
 
แก้ว  : อันนั้นมันเล่นๆกันหนิ
 
 
โทโมะ  : โมะพูดอะไรไม่เคยเล่นนะ
 
 
แก้ว : เฮือก!!
 
 
โทโมะ  : ถ้าไม่เชื่อว่าโมะรักจริงลองคบก่อนก็ได้
 
 
แก้ว  : โมะเอาจริงเหรอ
 
 
โทโมะ  : เอาจริงซินะตกลงโอเคนะ
 
 
ใจจริงแล้วแก้วเองก็มีใจให้โทโมะเหมือนกัน แต่ความกลัวมันออกจะมากนิดนึ่งทำให้ไม่กล้าตกปากรับคำโทโมะ
 
ออกไป แต่ในที่สุด
 
 
แก้ว  : อืม...ก็ได้ๆ
 
 
ฟอด~
 
หอมเขาที่พวงแก้มนวล
 
 
แก้ว  : อือ
 
 
ดันหน้าโทดมะให้ออกไปห่างๆ
 
 
โทโมะ  : หอมจังเลย
 
 
 
 
 
 
 
..................................................................................
ไม่รู้ว่ามีใครอ่านไม่รู้ว่ามีใครสนใจรึเปล่า แต่ก็มาอัพแล้วนะคะ
ตามสัญญาแลกเปลี่ยน(ของใครบางคน:)
 
ปล.เรื่องที่แต่งไว้มันหายเลยแต่งสด(เมื่อคืนเอง)อ่า ไม่สนุกก็ขอโทษนะคะ
อ่านแล้วก็เม้นๆ (โหวดบ้าง)
แล้วจะมาอัพอีกคะ:))
 
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อัพ><