Chum เสี่ยวดีนักมารักกันมั๊ย
tietang
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเขื่อน : ปกป้องยัยเจ่อเรอะว่ะ 555+ รักกันจริงๆเลยน้า
โทโมะ : ก็เอ่อซิวะ รักจริงใครห้ามแกล้ง
แก้ว : 555+ ต้องอย่างงี้สิคะที่รัก ไหนมาจุ๊บที
โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆทำเหมือนจะจูบแต่ก็แกล้งทำเป็นแก้มชนแก้ม แต่โทโมะกลับดันใบหน้าให้ชนกัน จน
มันกลายเป็นการหอมจริงๆ
อาจารย์ : นี่ๆเรียนนะคะเวลาเรียน เด๋กพวกนี้ไวไฟกันจริงๆ
อาจารย์หันกลับมาเห็นพอดี
โทโมะ : เราก็แค่เล่นกันเองครับ อาจารย์คิดไปไหนเนี่ย
แก้ว : คะ เล่นๆกันเอง เพื่อนกันไม่ถืออยู่แล้วเนอะ
เขื่อน : งั้นไปไอ้โมะยัยเจ่อไม่ถือลากเขาห้องไปเลย555+
แก้ว : กบ!!ตลกไม๊
เขื่อน : ตลก 5555+
เฟย์ : ตลกมากเลยไม๊
เขื่อน : 55มากๆเลย
เฟย์ : ลงโทษ!!
เขื่อน : โอ้ยยย...เฟย์จ๋าอย่าแกล้งเขื่อนเลยนะ ไม่เอาไม่ลงโทษแล้ว รักกันดีกว่า
ออดอ้อนเฟย์เพราะกลัวโดนลงโทษอีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นผลเฟย์ยังคงเงียบ เลยต้องนั่งเรียนแบบเงียบๆตลอกช่วง
เช้า
เขื่อน : เที่ยงแล้วเฟย์เย่จ๋าไปทานข้าวกัน
เฟย์ : ไปก็ไป
พากันเดินออกไป
เขื่อน : เฟย์จ๋าหายโกรธเขื่อนแล้วใช่ไหม~
เดินไปก็เอาหน้ามาเคลียคลอใกล้ๆเฟย์ แต่เฟย์ดันออก
เฟย์ : ยัง
เขื่อน : อ้าววว...ทำไมหล่ะค๊าบบ
เฟย์ : ไม่มีสาเหตุ
เขื่อน : โอ๋ๆเฟย์เย่จ๋าอย่างอนเค้าเลยน้า วันนี้แอบพาไปทานข้าวข้างนอกก็ได้ไปไหม
เดินกระเง้ากระงอนกันอยู่สักพัก เฟย์ก็ตกลงใจไปข้านอกด้วยจนได้
โทโมะ : เหลือกันแค่2คนงั้นไปกินในโรงอาหารและกันเนอะ
แก้ว : อืม...ปะสิ
เดินไปยังโรงอาหาร แยกย้ายกันไปซื้อข้าวแล้วกลับมานั่งทานด้วยกัน
แก้ว : ของโมะน่ากิน
โทโมะ : ของแก้วก็ดูอร่อยดีนะ
แก้ว : งั้นแลกกันไหม
โทโมะ : เอางั้นเหรอ
ในระหว่งที่กกำลังจะสับเปลี่ยนชามข้าวกัน
หวาย : โมะขา น้ำส้มคะหวายซื้อมาฝาก
หวายเพื่อนห้องอื่นที่เดินมาจากทางไหนไม่รู้ จู่ก็วางแก้วน้ำส้มลงตรงหน้าโทโมะแล้วนั่งข้างซะเบียดชิด จน
แก้วที่นั่งตรงข้ามอยู่มอง โทโฒะกับแก้วสบสายตากับแว๊บหนึ่ง
แก้ว : ที่รักขา...ลองชิมของแก้วดูซิคะว่าอร่อยไม๊
ตักข้าวใส่ช้อนแล้วจ่อเขาที่ปาก โทโมะก็อ้าหากรับอาหรเข้าไปเคี้ยวอย่างว่าง่าย
โทโมะ : อร่อยครับที่รัก แค๊กแค๊ก~
แก้ว : สำลักเหรอคะ อะอะน้ำคะ
ขว้าน้ำส้มที่หวายซื้อมาให้โทโมะ
โทโมะ : เป็ฯห่วงเหรอครับ
แก้ว : ห่วงซิคะ ไม่ให้ห่วงโมะแล้วจะให้ไปห่วงใครหล่ะคะ
โทโมะ : น่ารักจังเลย
แก้ว : ก็ถ้าน่ารักแล้วทำไมไม่รักหล่ะคะ
โทโมะ : ก็รักอยู่นี้ไงครับ
ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วแล้วพูดขึ้น
ยิ้มหวานให้กันไปมา พลัดกันป้อนข้าวเหมือนที่นี้อยู่กัยแค่ลำพัง ไมสนใจหวายที่มองตาเขียวอยู่ข้างๆ
หวาย : นี้จะหวานกันเกินไปแบ้วนะ รำคาณ!!
ในที่สุดก็ทนไม่ได้ลุกเดินออกไป แก้วกับโทโมะมองหน้ากันยิ้ม
แก้ว/โทโมะ : 555+
โทโมะ : แก้วนี้แสนรู้ดีจังไม่ต้องบอกเลย ยังงี้ขอไปอยู่ที่บ้านเลยได้ไม๊
แก้ว : ไม่ใช่หมานะโมะ ยัยนั่นตื้อนายชะมัดเลย
โทโมะ : ทำไมหึงเหรอครับ
แก้ว : จะบ้าเหรอไง เพื่อนเค้าไม่หึงกันหรอกหน้า
โทโมะ : 555+ รักแก้วจัง
แก้ว : ผู้ชายอะไรใช้คำว่ารักพร่ำเพรื่อจริงๆ
โทโมะ : ก็ใช่พร่ำเพรื่อกับแก้วแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
แก้ว : ไอ้บ้าเลิกเล่นได้แล้ว ยัยนั่นก็ไปนานแล้วไม่ต้องมาเล่นละคร
โทโมะ : ไม่ได้เล่น...รักจริงๆนะครับที่รัก
แก้ว : อะเอะ...
แก้วถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของโทโมะ
โทโมะ : เป็นอะไร55เขินเหรอ
แก้ว : เพี้ยยย....ไอ้บ้ามาแกล้งทำไม
ลุกขึ้นไล่ตีโทโมะ
โทโมะ : อ้าวแล้วแก้วเขินทำไมหล่ะ
แก้ว : ไอ้บ้า ใครเขินไม่ได้เขิน
โทโมะ : ไม่ได้เขินแล้วหน้าแดงใส่โมะทำไมหล่ะ
แก้ววิ่งไล่ตีโทโมะยกใหญ่ ไล่กันจนมาถึงห้องสมุด
ขวับ~
โทโมะรวบแก้วเข้ามากอด
โทโมะ : เอ๊ะนี่หน้ายังไม่หายแดงอีกเหรอ เขินกันจริงๆใช่ไหม
แก้ว : โมะบ้า
โทโมะ : ตอบไม่ตรงคำถามนะ
โน้มหน้าเข้ามาใกล้ดันแก้วให้หลังพิ่งกับผนังห้องสมุดแล้ว
แก้ว : พอแล้ว เลิกเล่นโมะ
โทโมะ : นี่ไม่ได้เล่นนะ เอาจริง
แก้วหน้าแดงจัด หัวใจเต้นรั่วเป็นจังหวะกลอง
โทโมะ : นี่เขินจริงๆนะเนี่ย555
‘ไอ้บ้า ดูสิแกล้งฉันอีกแล้ว’
แก้ว : เล่นอะไรยักหนา เขินนะว้อยย
พูดไปทุบตีอกโทโมะไป
โทโมะ : โอ้ย โอ้ย...เจ็บนะแก้ว
แก้ว : เจ็บเหรอ ดีจะตีให้ตายไปลเย
โทโมะ : โอ้ย ถ้าโมะตายแล้วแก้วจะรักใครหล่ะ
แก้ว : ใครรักโมะ แก้วไม่ได้รักซะหน่อยหนิ
โทโมะ : แน่ใจนะ
แก้ว : เราก็แค่เพื่อนกันไง
โทโมะ : ไม่คิดอยากเปลี่ยนสถานะบ้างเหรอ เป็นเพื่อนกันมา5ปีจนเบื่อแล้ว
แก้ว : หึไม่อะ
โทโมะนึกขำในทางทางของเพื่อนสาวที่ส่ายหัวจนผมฟู
โทโมะ : แก้ว...
ลูบผมอย่างเอ็นดู
แก้ว : จะแกล้งอะไรอีก
โทโมะ : คราวนี้ไม่แกล้งแล้วนะ เอาจริง
แก้ว : เห็นบอกเอาจริงที่ไรแกล้งตลอดอะ
โทโมะ : โมะจีบแก้วได้ไหม
แก้ว : ว่าไงนะ
พูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
โทโมะ : จีบได้ไหม
แก้ว : ผู้หญิงที่ชอบโมะมีมากมายทำไมไม่จีบ มาจีบแก้วทำไม
โทโมะ : แก้วไมชอบโมะบ้างเลยเหรอ
แก้ว : พูดอะไร เราเพื่อนกันนะ
โทโมะ : ย้ำจังว่าเพื่อน ตอนนี้ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้วอะเป็นอย่างอื่นได้ไหม
แก้ว : คิดอะไรอยู่กันแน่ห๊ะ
โทโมะ : ก็คิดว่าชอบแก้วไง
แก้ว : มันใช่เวลามาเสี่ยวไม๊
แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น คงเป็นเพราะเล่นกันจนชิน เลยกลัวว่าโทโมะจะหลอก
โทโมะ : ที่ถามยังไม่ตอบเลยนะ
แก้ว : ถามว่าอะไร
โทโมะ : จีบได้ไหม
แก้ว : ไม่ได้
โทโมะ : งั้นมาเป็นแฟนโมะเลยแล้วกัน
แก้ว : ไม่เอาไม่เป้น โมะแกล้งแก้ว แก้วรู้นะไม่ต้องมาเนียน
โทโมะ : ไม่ได้แกล้งพูดจริงๆ
แก้ว : ไม่ได้รักกันซะหน่อยจะมาขอเป็นแฟนกันง่ายๆได้ไง
โทโมะ :แล้วรู้ได้ไงว่าไม่รัก โมะบอกรักแก้วออกจะบ่อยไป
แก้ว : อันนั้นมันเล่นๆกันหนิ
โทโมะ : โมะพูดอะไรไม่เคยเล่นนะ
แก้ว : เฮือก!!
โทโมะ : ถ้าไม่เชื่อว่าโมะรักจริงลองคบก่อนก็ได้
แก้ว : โมะเอาจริงเหรอ
โทโมะ : เอาจริงซินะตกลงโอเคนะ
ใจจริงแล้วแก้วเองก็มีใจให้โทโมะเหมือนกัน แต่ความกลัวมันออกจะมากนิดนึ่งทำให้ไม่กล้าตกปากรับคำโทโมะ
ออกไป แต่ในที่สุด
แก้ว : อืม...ก็ได้ๆ
ฟอด~
หอมเขาที่พวงแก้มนวล
แก้ว : อือ
ดันหน้าโทดมะให้ออกไปห่างๆ
โทโมะ : หอมจังเลย
..................................................................................
ไม่รู้ว่ามีใครอ่านไม่รู้ว่ามีใครสนใจรึเปล่า แต่ก็มาอัพแล้วนะคะ
ตามสัญญาแลกเปลี่ยน(ของใครบางคน:)
ปล.เรื่องที่แต่งไว้มันหายเลยแต่งสด(เมื่อคืนเอง)อ่า ไม่สนุกก็ขอโทษนะคะ
อ่านแล้วก็เม้นๆ (โหวดบ้าง)
แล้วจะมาอัพอีกคะ:))
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อัพ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
