Secret diary หวนหัวใจให้หาเธอ Ver.TK P.1

 
 
 
เสียงสายลมกระทบเปลือกไม้ส่งเสียงอันแผ่วเบา สอดคล้องกับเสียงหวีดร้องของหมู่สัตว์น้อยให้ที่หลบน้ำ
 
จากฟ้ากลุ่มใหญ่ในครั้งนี้ เรียกหาพวกพ้องของตน ก่อให้เกิดเสียงดนตรีอันไพเราะอีกรูปแบบนึงในการ
 
เดินทางกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
“..ไม่ผิดเพี้ยนที่จะพูดว่า เสียงจากธรรมชาติคือเสียงอันไพเราะจับใจเป็นที่สุด..”
 
 
 
 
 
ทางเดินของเราสองคน เสมือนท่องอยู่ในโลกแห่งความฝัน นวนิยาย วรรณคดีเล่มเก่า ที่มีหมู่มวลธรรมชาติ
 
คอยร้องเพลงขับกล่อมตลอดทางเดิน เสมือนเพื่อนคนที่สามที่ร่วมเดินทางไปกับเราทั้งสองคน เสียงรองเท้า
 
กระทบกับแอ่งน้ำ บนพื้นดินช่วยเร่งจังหวะให้เราทอดเดินไปอย่างสนุกสนาน ปราศจากความกลัวโดยสิ้นเชิง
 
 
 
 
“ราวกับกำลังเต้นรำอยู่ในงานเลี้ยง อย่างใดอย่างนั้น ”
 
 
 
 
‘
 
 
 
 
 
 
‘
 
 
 
 
 
 
 
 
‘
 
 
 
 
 
 
 
 
‘
 
 
 
เป็นเวลานานพอที่จะทำให้เราสิ้นสุดการเดินทางลง ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าบ้านแก้วเสียทีแล้ว แสงไฟลีออน
 
สาดส่องไปทั่วตัวบ้านหลังใหญ่  คาดว่าทั้งพ่อและแม่แก้วคงจะร้อนรนเพราะแก้วหายตัวไปอยู่ก็ได้ ผมรู้สึก
 
ตงิดใจแปลกราวกลับไม่ต้องการให้เธอกลับไปหาผู้มีพระคุณทั้งสอง แต่..มันคงเป็นการเห็นตัวเกินไป
 
ที่จะรั้งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของท่านทั้งสองเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับผม ..เพียงคนเดียว
 
 
 
 
“เห็นแก่ตัวเกินไปจริง ๆ ”
 
 
 
 
“แก้วเข้าบ้านไปเถอะ พ่อแม่แก้วเป็นห่วงใหญ่แล้ว ”
 
 
 
“อืม...ก็ได้จ้า งั้นฝันดีนะ วันนี้เราสนุกมากๆเลย เฉพาะตอนฝนยังไม่ตกนะ  ฮาฮ่าฮ่า (^O^)”
 
 
 
 
“ฝันดี ... ไว้วันหลังเราไปเล่นด้วยกันอีกก็ได้นะ”
 
 
 
 
“ไม่ปฎิเสธอยู่แล้ว .... วันนี้นายดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลยนะ  .. โทโมะ ”
 
 
 
 
บทสนทนาของเราทั้งคู่จบลง ผมบ่ายเบี่ยงที่จะชวนเธอคุยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เพราะแค่ตอนนี้ทั้ง
 
พ่อและแม่ของเธอก็ห่วงจนนั่งไม่ติดแล้ว  หลังจากฝนที่ตกห่าใหญ่จบลง ผมไม่รู้ว่าแก้วเมาอากาศ(?)
 
หรือเมาลมพายุ(?) กันแน่ถึงไปทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้แทงหัวใจเล่นๆเสียอย่างนั้น  ดูเหมือน
 
อาการจะยิ่งรุนแรงขึ้นเสียด้วยสิใบหน้าผมตอนนี้ร้อนผ่าวตัดกับอากาศหนาวเย็นจนตัวผมเองรู้สึกได้แล้ว
 
(=///=’’)
 
 
 
 
 
“สุภาพบุรุษงั้นหรอ?...แก้วคงจะเมาลมเมาฝนไปจริงๆเสียแล้ว ”
 
 
 
 
*******************************************************************