บอกได้มั้ย...บอกว่า(รักกัน) จะได้มั้ย
8.7
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
5) "คนพิเศษของหัวใจ"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบอกได้มั้ย....บอกว่า (รักกัน) จะได้มั้ย
ตอนที่ 4 ‘คนพิเศษของหัวใจ’
หลังจากเอ่ยประโยคนั้นออกมา ป็อปปี้ก็ได้แต่หลับตาข่มอารมณ์ที่แทบอยากจะกักกอดคนบน
ตักเอาไว้ให้อยู่กับเขาเพียงคนเดียว ทั้งที่เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าของเธอ
“แล้วนายจะให้ฉันอยู่ในฐานนะอะไร” ฟางถามอีกคนเสียงสั่น
“เพื่อนก็ไม่ได้”
“แต่เป็นแฟนเธอก็ไม่เอา” ป็อปปี้สวนกลับไป ฟางได้แต่เงียบ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะจำกัด
ฐานให้ตัวเองว่าเป็นอะไรสำหรับเขาดี
“คนพิเศษของหัวใจ” ฟางมองป็อปปี้ตาโต
“เธออยู่ในฐานนี้เนี้ยแหละ ไม่ต้องต่อรอง ไม่งั้นเธอได้เลื่อนขั้นมาเป็นภรรยาฉันแทนแน่”
“ตาบ้า พูดไม่รู้จักอายปาก อือ...”
โดนร่างสูงจับให้เธอหันกลับมาหา ก่อนจะเข้ามาฉกชิงความหวานจากปากเธอราวกับว่า
เธอนั้นเป็นน้ำผึ้งและตัวเองเป็นหมีหิว(หรือหมีหื่นกันแน่หว่า)
“วันนี้นอนนี้นะ”
“ไม่เอาเดี๋ยวจินนี่โผ่ลมา ฉันขี้เกียจประมือกับยัยนั้น”
“งั้น...ไปนอนห้องเธอกัน”
พูดจบก็ลากฟางออกจากห้องตัวเอง ขึ้นรถขับออกไปยังคอนโดของหญองสาว
ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก
“ป็อปๆ เดี๋ยวก่อน”
“อะไรของเธออีกอ่ะ ยัยเตี้ย”
“นายกลับไปนอนห้องตัวเองเหอะ”
“ไม่เอาวันนี้ฉันจะนอนกอดเธอ”
ยืนยันความตั้งใจเดิมของตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
โทรหา โทโมะกับเขื่อน เรียกให้มารรวมตัวที่คอนโดของฟาง
“เธอโทรตามแก้ว กับเฟย์มาเหอะ ไอ้เขื่อนกับไอ้โมะมันจะได้เคลียร์เรื่องของตัวเองบ้าง”
“ไม่เอาฉันไม่อยากโดนยัย2คนนั้นฆ่าเอา”
“โทร”
“ไม่เอา”
“ถ้างั้นฉันจะจูบเธอโชร์คนในคอนโด เอาม่ะ โทรเร็วๆเข้า”
พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใก้ลๆหน้าของฟาง เป็นการกดดันให้เจ้าตัวต้องทำตามที่เขาบอก
โดนป็อปปี้ข่มขวัญจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามเพื่อนทั้งสองคน
เปิดประตูห้องให้ชายหนุ่มเข้ามา ทั้งๆที่ไม่เต็มใจซักนิด
“ฉันว่าฉันย้ายมาอยู่กับเธอดีกว่า”
คนที่นอนแผ่หลากับโซฟา รอให้เธอทำอะไรให้กินอยู่เอ่ยขึ้น
“เฮ้ย ไม่เอา”
“เอาน่า จินนี่จะได้ตามรังควาญเราไม่ถูกไง”
“ไอ้....” อ้าปากจะด่าคนที่นอนส่งยิ้มให้เธออย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่เธอดันนึกคำด่าไม่ออก
“เดี๋ยวฉันช่วยจ่ายค่าห้องก็ได้ มีคนหารค่าห้อง เธอไม่ชอบหรือไง”
“ตามใจนายเหอะ ฉันเบื่อจะเถียงด้วยแล้ว ถึงเถียงไปนายก็ไม่ฟังอยู่ดี”
ชายหนุ่มไม่ตอบ ได้แต่กดเปลี่ยนช่องทีวีไปมาเซ็งๆ
“ถ้าไม่มีอะไรจะดู ก็มาช่วยกันทำกับข้าวเลย”
ป็อปปี้กดปิดทีวี ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมายังห้องครัวเล็กๆของหญิงสาว เข้ามายืนซ้อน
ด้านหลัง โอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ
“นี่! ให้มาช่วยนะ ไม่ใช่ให้มาก่อกวน” ตีมือชายหนุ่มที่ทำรุ่มร่ามกับเธอ
“อือ ก็ทำไม่เป็นนิ”
“งั้นก็ไปล้างผัก เร็วๆเดี๋ยวพวกนั้นมาก็บ่นหิวกันอีก”
“ฮึ่ย รู้งี้ไม่น่าโทรเรียกมาขัดจังหวะเลย”
ปากบ่นแต่ก็ยอมผละจากร่างบางไปยืนล้างผักตามที่โดนสั่งมา (อืม ส่อแววกลัวภรรยานะเนี้ย
คุณพระเอกป็อปปี้ :) )
‘ครืดๆ’
ทั้งคู่มองหน้ากันว่า เสียงที่ดังขึ้นมาจากเครื่องของใครกันแน่
“ของฉันอ่ะ เธอหยิบให้หน่อย อยู่ในกระเป๋าหน้า”
เบี่ยงตัวออกมาให้ฟางหยิบมือถือที่ส่งเสียงร้องอยู่ให้
ฟางเช็ดมือที่เปื้อนอยู่ ลวกๆกับชุดที่สวม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ส่งให้เจ้าของ
“จินนี่อ่ะ”
“รับให้หน่อยดิ ไม่อยากคุย”
“ไม่เอาฉันขี้เกียจฟังคนเห่า” (แรงอ่า)
กดรับสายแทน ก่อนจะยื่นไปจ่อที่หูของชายหนุ่มเป็นการบังคับให้เขารับสาย
“ครับ จินนี่”
“ไม่กลับครับ”
“เท่านี้นะครับ ป้อปไม่ว่าง ยุ่งอยู่”
พยับพเยิดให้ฟาง เป็นการบอกให้เธอกดวางสาย ยอมกดวางให้ จับโทรศัพท์ยัดกลับเข้าไป
เก็บในกระเป๋ากางเกงชายหนุ่มตามเดิม หลังจากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
’นี่เธอกำลังทำร้ายผู้หญิงอีกคนอย่างเลือดเย็นใช่มั้ย ที่ยอมให้เรื่องมันออกมาแบบนี้’
“อย่าคิดมาก”
ฟางมองป็อปปี้ งงๆ ที่อยู่ๆเขาก็เอ่ยออกมาลอยๆโดยที่ไม่การเกริ่นนำ
“เรื่องจินนี่ไม่ต้องคิดมาก เพราะมันผิดตั้งแต่เริ่มแล้ว”
“ป็อป”
ป็อปปี้เดินเข้ามาดึงฟางเข้าไปกอดไว้ ยกมือขึ้นลูบผมเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน
“ฮึกๆ ฟางไม่ได้อยากให้เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ จินนี่ไม่ได้ผิดอะไร”
“เราสองคนต่างหากที่ทำกลังทรยศจินนี่ ฉันเลวใช่มั้ยที่ยอมให้มันเป็นแบบนี้”
“ถ้าคนที่จะเลว มันก็คือฉันเองที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แล้วยังดึงเธอลงนรกมาด้วย
กันอีก ป็อปขอโทษนะฟาง” ป็อปปี้เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“ฉันจะหาทางออกเรื่องนี้เอง อย่าร้องนะคนดี”
“ฟาง ฉันขออะไรเธออย่างนึงได้มั้ย”
“อืม”
“อย่าทิ้งฉันไปไหน อยู่ข้างๆฉันได้มั้ย” ฟางสบตาร่างสูงก่อนจะส่งยิ้มให้
“อืม ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน แม้ว่ามันจะพาเราทั้งคู่ลงนรกก็เถอะ ^^”
“อือ...” กดจูบลงมาที่เรียวปากอิ่มของฟางซ้ำๆ
“พอได้แล้ว ปากฉันช้ำหมดแล้วเนี้ย” ส่งเสียงประท้วงออกมาก่อนที่ป็อปปี้จะจูบซ้ำอีกรอบ
“ก็เธออยากหวานเองนี่ ถ้าขาดเธอไปฉันจะอยู่ได้ยังไงกันนะฟาง”
“หึ อย่ามาปากหวาน ฉันไม่หลงกลนายกหรอกนะ ไอ้หมีหื่น แบร่ :P”
“ยัยแสบ” เขกกะโหลกฟางเบาๆ เป้นการสั่งสอนความทะเล้นของเธอ
“ชิส์ พวกสู้ไม่ได้แล้วชอบใช้กำลัง”
“เดี๋ยวก็ใช้กำลังทำอย่างอื่นซะหรอก”
“กรี๊สสส หยุดพูดจาลามกเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ^^” หัวเราะจนตาหยีกับอาการหน้าแดงของหญิงสาว
‘ติ๊งหน่องๆ’
“ฉันไปเปิดเอง” ป็อปปี้เดินออกจากครัวมาเปิดประตูให้คนที่กดออดรัวๆอยู่
^_____________________________________________________^
อัพๆๆๆ แล้วๆๆ ฝากด้วยคร้า ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้น้า
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^ To_oNg
ตอนที่ 4 ‘คนพิเศษของหัวใจ’
หลังจากเอ่ยประโยคนั้นออกมา ป็อปปี้ก็ได้แต่หลับตาข่มอารมณ์ที่แทบอยากจะกักกอดคนบน
ตักเอาไว้ให้อยู่กับเขาเพียงคนเดียว ทั้งที่เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าของเธอ
“แล้วนายจะให้ฉันอยู่ในฐานนะอะไร” ฟางถามอีกคนเสียงสั่น
“เพื่อนก็ไม่ได้”
“แต่เป็นแฟนเธอก็ไม่เอา” ป็อปปี้สวนกลับไป ฟางได้แต่เงียบ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะจำกัด
ฐานให้ตัวเองว่าเป็นอะไรสำหรับเขาดี
“คนพิเศษของหัวใจ” ฟางมองป็อปปี้ตาโต
“เธออยู่ในฐานนี้เนี้ยแหละ ไม่ต้องต่อรอง ไม่งั้นเธอได้เลื่อนขั้นมาเป็นภรรยาฉันแทนแน่”
“ตาบ้า พูดไม่รู้จักอายปาก อือ...”
โดนร่างสูงจับให้เธอหันกลับมาหา ก่อนจะเข้ามาฉกชิงความหวานจากปากเธอราวกับว่า
เธอนั้นเป็นน้ำผึ้งและตัวเองเป็นหมีหิว(หรือหมีหื่นกันแน่หว่า)
“วันนี้นอนนี้นะ”
“ไม่เอาเดี๋ยวจินนี่โผ่ลมา ฉันขี้เกียจประมือกับยัยนั้น”
“งั้น...ไปนอนห้องเธอกัน”
พูดจบก็ลากฟางออกจากห้องตัวเอง ขึ้นรถขับออกไปยังคอนโดของหญองสาว
ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก
“ป็อปๆ เดี๋ยวก่อน”
“อะไรของเธออีกอ่ะ ยัยเตี้ย”
“นายกลับไปนอนห้องตัวเองเหอะ”
“ไม่เอาวันนี้ฉันจะนอนกอดเธอ”
ยืนยันความตั้งใจเดิมของตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
โทรหา โทโมะกับเขื่อน เรียกให้มารรวมตัวที่คอนโดของฟาง
“เธอโทรตามแก้ว กับเฟย์มาเหอะ ไอ้เขื่อนกับไอ้โมะมันจะได้เคลียร์เรื่องของตัวเองบ้าง”
“ไม่เอาฉันไม่อยากโดนยัย2คนนั้นฆ่าเอา”
“โทร”
“ไม่เอา”
“ถ้างั้นฉันจะจูบเธอโชร์คนในคอนโด เอาม่ะ โทรเร็วๆเข้า”
พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใก้ลๆหน้าของฟาง เป็นการกดดันให้เจ้าตัวต้องทำตามที่เขาบอก
โดนป็อปปี้ข่มขวัญจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามเพื่อนทั้งสองคน
เปิดประตูห้องให้ชายหนุ่มเข้ามา ทั้งๆที่ไม่เต็มใจซักนิด
“ฉันว่าฉันย้ายมาอยู่กับเธอดีกว่า”
คนที่นอนแผ่หลากับโซฟา รอให้เธอทำอะไรให้กินอยู่เอ่ยขึ้น
“เฮ้ย ไม่เอา”
“เอาน่า จินนี่จะได้ตามรังควาญเราไม่ถูกไง”
“ไอ้....” อ้าปากจะด่าคนที่นอนส่งยิ้มให้เธออย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่เธอดันนึกคำด่าไม่ออก
“เดี๋ยวฉันช่วยจ่ายค่าห้องก็ได้ มีคนหารค่าห้อง เธอไม่ชอบหรือไง”
“ตามใจนายเหอะ ฉันเบื่อจะเถียงด้วยแล้ว ถึงเถียงไปนายก็ไม่ฟังอยู่ดี”
ชายหนุ่มไม่ตอบ ได้แต่กดเปลี่ยนช่องทีวีไปมาเซ็งๆ
“ถ้าไม่มีอะไรจะดู ก็มาช่วยกันทำกับข้าวเลย”
ป็อปปี้กดปิดทีวี ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมายังห้องครัวเล็กๆของหญิงสาว เข้ามายืนซ้อน
ด้านหลัง โอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ
“นี่! ให้มาช่วยนะ ไม่ใช่ให้มาก่อกวน” ตีมือชายหนุ่มที่ทำรุ่มร่ามกับเธอ
“อือ ก็ทำไม่เป็นนิ”
“งั้นก็ไปล้างผัก เร็วๆเดี๋ยวพวกนั้นมาก็บ่นหิวกันอีก”
“ฮึ่ย รู้งี้ไม่น่าโทรเรียกมาขัดจังหวะเลย”
ปากบ่นแต่ก็ยอมผละจากร่างบางไปยืนล้างผักตามที่โดนสั่งมา (อืม ส่อแววกลัวภรรยานะเนี้ย
คุณพระเอกป็อปปี้ :) )
‘ครืดๆ’
ทั้งคู่มองหน้ากันว่า เสียงที่ดังขึ้นมาจากเครื่องของใครกันแน่
“ของฉันอ่ะ เธอหยิบให้หน่อย อยู่ในกระเป๋าหน้า”
เบี่ยงตัวออกมาให้ฟางหยิบมือถือที่ส่งเสียงร้องอยู่ให้
ฟางเช็ดมือที่เปื้อนอยู่ ลวกๆกับชุดที่สวม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ส่งให้เจ้าของ
“จินนี่อ่ะ”
“รับให้หน่อยดิ ไม่อยากคุย”
“ไม่เอาฉันขี้เกียจฟังคนเห่า” (แรงอ่า)
กดรับสายแทน ก่อนจะยื่นไปจ่อที่หูของชายหนุ่มเป็นการบังคับให้เขารับสาย
“ครับ จินนี่”
“ไม่กลับครับ”
“เท่านี้นะครับ ป้อปไม่ว่าง ยุ่งอยู่”
พยับพเยิดให้ฟาง เป็นการบอกให้เธอกดวางสาย ยอมกดวางให้ จับโทรศัพท์ยัดกลับเข้าไป
เก็บในกระเป๋ากางเกงชายหนุ่มตามเดิม หลังจากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
’นี่เธอกำลังทำร้ายผู้หญิงอีกคนอย่างเลือดเย็นใช่มั้ย ที่ยอมให้เรื่องมันออกมาแบบนี้’
“อย่าคิดมาก”
ฟางมองป็อปปี้ งงๆ ที่อยู่ๆเขาก็เอ่ยออกมาลอยๆโดยที่ไม่การเกริ่นนำ
“เรื่องจินนี่ไม่ต้องคิดมาก เพราะมันผิดตั้งแต่เริ่มแล้ว”
“ป็อป”
ป็อปปี้เดินเข้ามาดึงฟางเข้าไปกอดไว้ ยกมือขึ้นลูบผมเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน
“ฮึกๆ ฟางไม่ได้อยากให้เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ จินนี่ไม่ได้ผิดอะไร”
“เราสองคนต่างหากที่ทำกลังทรยศจินนี่ ฉันเลวใช่มั้ยที่ยอมให้มันเป็นแบบนี้”
“ถ้าคนที่จะเลว มันก็คือฉันเองที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แล้วยังดึงเธอลงนรกมาด้วย
กันอีก ป็อปขอโทษนะฟาง” ป็อปปี้เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“ฉันจะหาทางออกเรื่องนี้เอง อย่าร้องนะคนดี”
“ฟาง ฉันขออะไรเธออย่างนึงได้มั้ย”
“อืม”
“อย่าทิ้งฉันไปไหน อยู่ข้างๆฉันได้มั้ย” ฟางสบตาร่างสูงก่อนจะส่งยิ้มให้
“อืม ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน แม้ว่ามันจะพาเราทั้งคู่ลงนรกก็เถอะ ^^”
“อือ...” กดจูบลงมาที่เรียวปากอิ่มของฟางซ้ำๆ
“พอได้แล้ว ปากฉันช้ำหมดแล้วเนี้ย” ส่งเสียงประท้วงออกมาก่อนที่ป็อปปี้จะจูบซ้ำอีกรอบ
“ก็เธออยากหวานเองนี่ ถ้าขาดเธอไปฉันจะอยู่ได้ยังไงกันนะฟาง”
“หึ อย่ามาปากหวาน ฉันไม่หลงกลนายกหรอกนะ ไอ้หมีหื่น แบร่ :P”
“ยัยแสบ” เขกกะโหลกฟางเบาๆ เป้นการสั่งสอนความทะเล้นของเธอ
“ชิส์ พวกสู้ไม่ได้แล้วชอบใช้กำลัง”
“เดี๋ยวก็ใช้กำลังทำอย่างอื่นซะหรอก”
“กรี๊สสส หยุดพูดจาลามกเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ^^” หัวเราะจนตาหยีกับอาการหน้าแดงของหญิงสาว
‘ติ๊งหน่องๆ’
“ฉันไปเปิดเอง” ป็อปปี้เดินออกจากครัวมาเปิดประตูให้คนที่กดออดรัวๆอยู่
^_____________________________________________________^
อัพๆๆๆ แล้วๆๆ ฝากด้วยคร้า ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้น้า
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^ To_oNg
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
