City Hunter [กองปราบจิตป่วน] ตอน รหัสพิศวง

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

" เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter"

 

ตอน รหัสพิศวง ตอนที่  5

 

 

“บ้านฟาง อยู่ติดกับบ้าน อ.ดนัย.....ไงไอโมะ รู้ยังว่าทำไมเมียถึงหนีออกจากบ้าน”

“แก้ว....”

 

 

 

ตกเย็นเขาเตรียมอุปกรณ์สำหรับกิจกรรมเสียเหงื่อนอกสถานที่ในวันพรุ่งนี้เรียบร้อย รอแต่ให้ยายเฟย์กับไอโมะมาเจอกันที่ประจำเพื่อพูดคุยในสิ่งที่แต่ละคนได้รับมา วันนี้ทุกอย่างต้องเคลียเพื่อที่พรุ่งนี้พวกเขาจะได้จัดการงานนี้ให้เสร็จลุล่วงไปเสียที อยากมีเวลาไปจีบ นศ. หน้าตาน่ารักๆบ้าง’ไรบ้าง

 

 

 

 

พอมากันครบทีมก็คิดว่าได้รู้ถึงสถานที่กับคนส่ง แต่ไอวิธีการที่มันจะเอาของมาแลกเงินน่ะยังคิดไม่ตก ยายเฟย์ก็ว่าเกี่ยวกับรหัสบ้าๆนั่นแน่ๆ ไอโมะเมียก็หนีออกจากบ้านไปแล้วตัวช่วยสุดท้ายหลุดลอย...

 

 

 

 

ยังไงซะก็ต้องให้คนรักของเพื่อนช่วย ยายเด็กนั่นไม่เคยทำให้ผิดหวัง พอได้ยินชื่อคนน่ารักก็รีบทำตามที่ยายแก้มบุ๋มพูด เปิดดูแผนที่บ้านน้องฟางคนสวยทันทีเขาเมมฯไว้ตั้งนานแล้ว จะไม่เจอแบบปุบปับได้ไง

 

 

 

ก็เลยได้คำตอบทันทีว่าทำไมเมียไอโมะถึงต้องหนีออกจากบ้าน

 

 

@@@@@@@@@@@@@@

 

 

“ครับที่รัก ผมระวังตัวอยู่แล้วน่า ว่าแต่ของเหอะพร้อมหรือเปล่า?”

((เพ็ตตี้เก็บไว้ในที่ปลอดภัยที่สุด ไม่ต้องวอรี่น่า แล้วมันจะเอาเงินมาให้เรายังไงคุณรู้หรือยัง?))

“18.1.6.21.14 ปลาบิน”

((อะไรนะ รหัสบ้าอะไร แล้วเราจะได้เงินไหมเนี่ย?))

“ไม่เห็นยากเลย รอดูพรุ่งนี้ละกัน”

 

 

 

“18.1.6.21.14 ปลาบิน...ว้าย..((โมะหลบไปเดี๋ยวนี้นะ))”

“นั่นใคร?...ใครอยู่ตรงนั้น ห๊ะ!!!”

 

“.................”

“อ.คะ กะ แก้วเองค่ะ((หลบไปทางนี้แก้วจัดการเอง))”

“แก้ว? มาทำอะไรที่นี่!!”

“แก้วมาทำการบ้านกับเพื่อนๆน่ะค่ะ แล้วฟางบอกว่า อ.อยู่บ้านข้างๆ ก็เลยกะว่าจะมาเซอร์ไพรส์ซักกะหน่อย แต่ปีนต้นไม้แล้วมันดันลื่นน่ะค่ะ ฮึก....แก้วเจ็บ”

“อ่ะ เอ่อ ไม่เป็นอะไรนะครับคนเก่ง”

 

 

 

ปีนต้นไม้ขึ้นมาแอบเข้าไปเกาะที่ระเบียงบ้านของบ้านข้างๆเพื่อสืบในสิ่งที่ยังค้างคาใจเธอ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆได้รู้รหัสลับกับคำพูด 2 คำ ช่างคุ้มค่าที่เสียเวลามาบ้านยายฟาง ปล่อยให้เพื่อนทำการบ้านกันแล้วขอตัวมาเข้าห้องน้ำ หัวใจเกือบวายเมื่อชายคนรักแอบตามมาแล้วเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้ รู้หรอกว่าห่วงแต่ไม่ใช่ตอนนี้ เธอกำลังทำงานรู้ไหมเนี่ยมันอันตรายนะ!!

 

 

 

พ่อคุณหนูจอมเอาแต่ใจ!!

 

 

 

 

แอบไล่ชายคนรักไปพร้อมกับกระโดดลงมาจากระเบียง แล้วแสร้งทำเป็นเจ็บเพราะต้องการมาเซอร์ไพรส์ อ.รูปหล่อ ข้างๆบ้านยายฟาง จะเชื่อหรือไม่เชื่อไม่รู้ ที่รู้ก็คือไอคนฉวยโอกาสแอบโอบเอวบางไว้แน่นแล้วเดินมาส่งที่บ้านข้างๆแทนที่จะซักไซ้อะไรต่อ ก่อนจะอ้อนให้ชายหนุ่มขับรถไปส่งที่บ้าน อย่างน้อยๆก็ยังได้คุยอะไรต่ออีก 30 นาทีก่อนถึงบ้าน

เผื่อจะจับไต๋อะไรได้บ้าง

 

 

 

“แก้วกลับก่อนนะทุกคน แก้วตกต้นไม้...แงๆๆๆ อ.ดนัยไปส่งแก้วได้ไหมคะ?”

“ครับ ไปครับ”

“...........”

 

 

“ลิงอย่างยายแก้วน่ะเหรอจะตกต้นไม้....ให้คุณกระบือคลอดลูกเป็นไก่ได้ก่อนเหอะ หนมจีนถึงจะเชื่อ”

 

 

@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

“เฮ่อ....คิดว่าจะไม่รอดซะแล้วไอแก้วเอ๊ย.....ว้าย..”

“นึกว่าจะไม่กลับซะแล้ว....คนสวย”

“หืม...เหม็นอ่ะ โมะเมานี่ อะไรไม่ถึง 40 นาที ดื่มขนาดไหนกันเนี่ย? นี่ปล่อยนะ โทโมะ!!”

“ไม่เมา ไม่ปล่อย กอดเมียตัวเองผิดหรือไง? เมียที่ไปหาผู้ชายอื่นถึงบ้าน!!!”

“เพี้ยะ....ไปสงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาพูดกัน ไม่งั้นแก้วจะไปค้างที่ร้านพี่เฟย์”

“อุ๊บ...นี่ ปล่อยนะๆ โมะอย่าทำบ้าๆนะ ปล่อยๆ อื้อ.....”

 

 

 

กว่าจะเอาตัวให้รอดจากไอคนบ้ากามก็เกือบแย่ เอะอะจะจับมือ จะหอมแก้มอยู่นั่น ดีนะที่ใช้มารยาหลอกล่อมาได้ ไม่อย่างนั้นต้องกลับมาตอบคำถามคนบนห้องอีก 3 ชั่วโมงก็ไม่จบ ตาไวยังกับสับปะรดรู้ดีไปเสียหมดสิน่า

 

 

 

พอเข้าห้องมาก็เจอะกับคนเมาเข้ามากอดถึงที่หน้าประตู ทั้งหอมทั้งจูบไปทั่วใบหน้าสวย ด้วยตกใจกับทั้งการกระทำและคำพูดของชายคนรักจึงเผลอวาดนิ้วเรียวสวยไปฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างจัง

 

 

ก่อนจะมีระฆังมาช่วยชีวิต

 

 

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก....”

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก....โทโมะ แก้วเปิดประตูหน่อย”

“อะไรวะ!? มาทำไมเนี่ย!!”

“หืม........เหม็นมากๆ นี่แกไปอาบน้ำร้อนเลยไปจะได้ล้างแอลกอฮอล์ออกจากตัว ยายแก้วมาทางนี้พี่มีเรื่องให้ช่วย”

 

 

@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

“18.1.6.21.14 ถอดรหัสเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษเป็น rafun”

“ราฟัน คิดเล่นๆจากหลักการผันคำในภาษาไทยก็ได้เป็น รันฟา”

“แก้วว่าไงต่อ? พี่กะป๊อบไปต่อไม่ได้ละ อะไรของมัน รันฟา?”

 

 

 

เธอกับป๊อบปี้มาหาเพื่อนและเด็กน้อยที่ห้อง เพราะยังคิดไม่ตกเรื่องรหัสบ้าๆกับวิธีการส่งของในครั้งนี้ของพวกมัน เปิดเข้ามาก็เจอสภาพไม่เข้าทีของเพื่อนรักกับเด็ก นศ.ขาสวยที่ยังไม่เปลี่ยนชุดสั้นๆกับรอยเลือดที่หัวเข่าไหลเป็นทางยาว

 

 

 

ก่อนที่มันจะปล้ำเมียตัวเอง มันเห็นหรือเปล่าว่าน้องเขาเจ็บ....

 

 

 

เลยบอกให้เพื่อนรักไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำที่ห้องตัวเองก่อนจะพาเด็กน้อยไปทำแผลและให้อาบน้ำอาบท่า ทานอะไรเบาๆรองท้องก่อนจะพากันมานั่งคุยที่โต๊ะรับแขก

 

 

เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านยังไงไม่รู้แฮะ?

 

 

@@@@@@@@@@@@@@

 

 

“รันฟา....รัน run ฟา far…..Run คือ วิ่ง  Far  คือ ไกล”

 

“runfar วิ่งไกล ไวกลิ้ง......โมะปล่อยนะ โทโมะ!!”

“ไวกิ้ง...ก็เรือไวกิ้งที่สวนสนุกไงจ๊ะที่รัก ...ฟอด....”

“ไอโมะ ยายแก้วกำลังคิดออกไปให้ไกลๆเลย เสียงานหมด”

“18.1.6.21.14 ปลาบิน....ปลาบิน ไวกิ้ง ๆๆๆๆๆๆ อ๊าย..........พี่เฟย์พี่ป๊อบ ไวกิ้ง ที่สวนสนุกไงคะ ส่วนปลาบิน เป็นชื่อเรียกไวกิ้งของเด็กๆ  เด็ก.... ?”

“((ต้องพาหลานสาวไปเที่ยวน่ะครับ)) ....พรุ่งนี้หมอนั่นจะพาหลานไปเที่ยว”

“....เด็ก คนส่งของ...”

 

 

 

เอารหัสที่รู้มาบอกเล่าให้เด็กน้อยฟัง เด็กน้อยก็รีบเอาเข้ามาปะติดปะต่อกับสิ่งที่ตัวเองได้รู้ได้ยินมาในวันนี้เช่นกัน สิ่งที่ต่างกันของข้อมูลนี้คือมีคำพูด 2 คำต่อท้ายมาด้วย แต่ถึงอย่างนั้นทั้งเธอทั้งป๊อบปี้ก็ยังคงคิดไม่ตก ต่างกับเด็กน้อยแสนซนของเพื่อนรักที่พูดจาไปใหญ่ไปโตจนจับใจความได้ว่าเด็กน้อยคิดออกแล้ว

 

 

 

ดันมีมารเข้ามาขวางซะได้  ไอมารญี่ปุ่น....

 

 

 

 

สุดท้ายก็ได้ความเสียทีว่า พรุ่งนี้บ่ายๆที่เรือไวกิ้งมีเด็กน้อยเป็นคนส่งของ ณ สวนสนุก KZ…ต้องขอบใจไอโมะมันด้วย เพราะมันเป็นคนโยงเอาเด็กมาเกี่ยวในตอนสุดท้าย ใครจะคิดว่าให้เด็กตัวเล็กๆผู้ไร้เดียงสามาทำเรื่องบ้าๆกันล่ะ

 

 

ถ้าเลวไม่พอ คงทำไม่ได้.....