รักนี้แสนสุดจะทน

“นี่คุณฉันเป็นเมียคุณนะและฉันก็ท้องอยู่ตั้ง6เดื่อนจะคลอดอยู่แล้วไม่ใส่ใจกันบ้าง”  แก้วนั้นเธอได้เถียงพร้อมกับอารมณ์ที่โกธรมาก

“แล้วไงถ้าทำไม่ได้อ่ะ ผมก็ไม่อยู่”     เขาพูดกับเธอแบบโมโห

“ใช่ฉันทำไม่ได้แล้วไม่มีวันจะทำด้วย”    เธอเถียงเขาแบบหนักแน่นแต่ในใจนั้นสั่งให้เธอกลั้นน้ำตาไว้

“ได้งันผมก็ไม่อยู่”        เขาว่าก่อนที่เขาเดินออกจากห้องไป

“ไปเลยจะตายก็ไปฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว”   เธาว่าตอนที่เขาออกไปและน้ำของแก้วนั้นไหลไม่หยุดจนเธอนั้นตัดสิ้นใจ

เก็บข้าวของและกลับบ้านของเธอ

บ้านแก้ว

“อ่าวแก้วมาได้ไงลูกโทโมะไม่มาเรอ “  เมือแม่เห็นลูกก็ทักแต่ไม่เห็นโทโมะเลยถาม

“แม่”    เธอนั้นได้เรียกแม่เสียงสะอืน

“เป็นไรลูกร้องไห้อย่างนี่เกิดไรขึ้นบอกแม่ได้ไหม “    แม่เธอพูดก่อนกอดลูกไว้

แล้วแก้วนั้นก็ได้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากชีวิตหลังแต่งงาน

“ตายจริงโถ้ ลูก  แม่  “   แม่เธอได้ลูกหัวแก้วนั้นเบาๆ ในการปลอบ

“แม่ แก้วอยากไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลจากเขา”    เธอได้บอกกับแม่ของเธอ

“แต่ลูกนั้นท้องอยู่นะลูก”     แม่ได้บอกด้วยความเป็นห่วงลูกและหลาน

“แต่แก้วอยากพักผ่อนอ่ะ นะๆๆๆค่ะแม่  “  แก้วได้อ้อนวอนแม่

“ก็ได้จร๊ แต่ถ้าคลอดลูกแล้วกลับมาหาแม่นะแม่อยากเห็นหลาน”

“ได้คร้า แม่ “    แล้วเธอก็เขาไปกอดแม่เธอ

“อื้มแม่จะบอกทางแม่พ่อของโทโมะนะ “   แม่ได้บอกกับลูก 

“ได้ค่ะแต่บอกแค่ว่าเลิกนะค่ะไม่ต้องบแก้วว่าอยู่ไหน”   เธอได้บอกกับแม่เพราะกลัวว่าโทโมะจะรู้ 

แล้วแม่ของแก้วก็โทรบอกพ่อแม่ของโทโมะ              

แล้วแก้วนั้นก็ไปที่ไหนสักแห่งโดยไม่มีใครรู้เลยยกเว้นแม่เธอเอง

มาทางโทโมะบ้าง

โทโมะนั้นได้ไปผับอยู่แห่งหนึ่ง เขานั้นดื่ม และก็ดื่ม  จนเขาได้คิดว่าจะไปหาเบลล์

เขานั้นขับรถไปหาเบลล์แต่ ขณะขับไปเขาก็คิดได้บ้างอย่าง ว่าทำไมเขาไม่รักแก้วเหมือนแต่ก่อน

แต่ในใจของเขานั้น ยังรักแก้วกลับลูกเขาอยู่  แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปแบบนี้ก็คือเบลล์

ที่เขามาวุ่นวายในชีวิตเขาแล้วเขานั้นก็เปลียนไป

เมือเขามาถึงคอนโด เบลล์ เขาก็เข้าไป และเขานั้น ถือวิสาสะเข้าไปโดยไม่เคาะ

จะเขาเห็นเสื้อผ้าของ เบลล์กับของผู้ชายคนอื่น แล้วเขาก็เดินไปยังห้องเขานั้นเห็นเบลล์กับผู้ชายคนนึงที่ไม่ใช่เขา

“นี่เบลล์ มันอะไรกันห่ะ  “  เขาได้ตะคอกใส่ดังจนเบลล์กับชายคนนั้นหยุดกะทำ

“แล้วที่มันเห็นอยู่นั้นอ่ะเขาเรียกว่าอะไร “    เบลล์ได้พูดใช้สายตาแบบไม่รู้ไม่ชี้

“เธอกล้ามากเลยนะเบลล์ที่ทำแบบนี้”   โทโมะได้ตะคอกเบลล์อย่างโมโห

“แล้วทำไมฉันไม่กล้าล่ะ ก็ฉันไม่เคยรักแก่เลยฉันแค่ทำให้แก้วนั้นมันเจ็บปวดเท่านั้น”

  เธอนั้นได้พูดแบบจิกตาใส่เขาแล้วพลักหัว

“อื้มแล้วนี่ ออกไปอ่ะล็อกห้องฉันต้องทำธุระอ”ยู่    เบลล์ได้พูดก่อนออกห้องไป

เขาเลยรู้ว่าสิ่งที่เขาทำกับแก้ว นั้น  แก้วคงเจ็บปวดแค่ไหน

เขาเลยรีบไปคอนโดทั้นที

เขามาถึงคอนโด เขารีบเข้าไปหาแต่ไม่เจอเธอสุดเขาไดด้รู้เลยว่าตอนนี้   แก้วนี้เขาไปแล้ว

จนตอนนี้น้ำตาของลูกผู้ชายมันไหลออกมาแบบไม่หยุด เขาเจ็บปวดมากแต่ก็คงไม่เท่าแก้วที่ได้

รับจากการกระทำเขาบ้างเลย

เขาเลยตัดสิ้นใจ ไปบ้านแก้วทันที

“คุณแม่ ครับแก้วอยู่ไหมคับ”     เขาเข้ามาเมือเห็นแม่แก้วเลยถามทันที

“แล้วทำไม พึ่งมาตอนนี้ล่ะ มันสายแล้วล่ะ  ทำอะไรกับแก้ว ไว้ รู้บ้างว่าแก้วเจ็บมากแค่ไหน  แก้วเขารักโทโมะมาก

รู้ไหม แก้วทนอยู่คนเดียวโดยมีลูกที่จะคลอดอยู่แล้ว  น้าไม่เคยคิดเลยนะว่าโทโมะเป็นแบบนี้

โทโมะเคยสัญญาไรกับน้าไว้แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้”         แม่ของแก้วนั้นพูดกับโทโมะด้วยน้ำตาไหล

“คือผม ขอโทษ คับ ผม ผิดไปแล้ว คุณน้าให้ผมคุยกับแก้วนะคับ”    เขาได้ร้องขอแม่แก้ว แถมหยดน้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลออกมาไม่หยุด 

“แก้ว เขาไม่อยู่ที่นี่แล้วอยู่ที่อื่นแต่ฉันจะไม่บอกเด็ดขาดว่าอยู่ที่ไหน  แม่ว่าโทโมะกลับบ้านไปก่อนเถอะ”

หลังจากที่ที่เขากลับมาบ้าน

เขาก็มาเล่าทุกอย่างที่ให้พ่อแม่เขาฟัง

แม่ของเธอนั้น ก็ด้วยความเป็นห่วงเลยให้โทโมะขึ้นไปพักผ่อน

เขานั้นได้เขามาในห้องแบบไร้วิณญาณ เขาได้นั้งนึกทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ

ตอนนี้เขาแค่ต้องแก้วอยากเจอเธอ อยากอยู่กับเธออยากทำน่าที่ของความเป็นพ่อนั้น

“แก้ว แก้ว อยู่  กลับมาอยู่โมะได้ไหม  โมะรู้ว่าโมะผิด ผิดทุกอย่าง ทำน่าทีความเป็นสามีแล้วพ่อที่ดีไม่ได้”

เขานั้นได้นั่งแล้วร้องนึกสิ่งทุกอย่างที่เขาและเธอมีความสุขด้วยกัน  และวันแรกที่เขา ได้รู้ว่าเขานั้นจะได้

เป็นพ่อคน  เขาได้จะสัญญากับตัวเองไว้ ว่าจะเป็นพ่อที่รักลูกดูแลลูกไม่ห่าง แต่สิ่งที่สัญญาไว้

มันไม่มีวันที่เขาทำเลย  เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปแต่มันก็คงทำไม่ได้

“โมะอยากจะบอกให้รู้เลยว่าโมะรักแก้วกับลูกที่สุด “      

ขอกำลังใจหน่อยน๊า ติได้นะ  ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยล่ะกัน