รักนี้แสนสุดจะทน

สิ่งที่ แก้ว เจอนั้นมัน เป็นเสื้อของ โทโมะ ที่มี รอยลิปสติกของผู้ อยู่ ไว  แถม ยังเจอ  ถุงยางในกระเป๋าเสื้อ
 แล้วเสื้อตัวนี้คือเสื้อที่โทโมะใส่ไปเมื่อวาน 
“แก้ว เอ๋ย แก่ ก็คง โดนเขาลอกอีกตามเคย”      เธอได้บ่นกับตัวไว้
น้ำตาของแก้วนั้น ก็ หยดลงไปตรงเสื้อของเขา 
เมือ โทโมะ นั้น ได้ เดิน ออกมาจากห้อง แก้วก็ได้แต่เข้ายิงคำถามทันที
“โทโมะ  นี่ มันอะไรกัน”    แก้วได้ถามเขาโดยเศร้าและผิดหวังกับสิ่งที่เขาลอกเธอ
“แล้ว อะไรล่ะ”    เขาได้ถามเธอด้วยความสงสัย
“นี่ไง มันคืออะไรกัน แน่ “    เธอได้ถามเขาอีกครั้ง พร้อมชูเสื้อให้เขาเห็น
“ออ คือ ออ”       โทโมะนั้น ได้แต่ ตกใจกับสิ่งทีแก้วถาม จนเขาหาคำแก้ตัวไม่ถูกเลย
“ ก็แม้ เด็ก มัน ล้มใส่ ไง ปากก็เลยไปโดน เข้า  “    เขาได้แก้ตัวแบบสุ้มๆไป
“แล้วนี่อีก ล่ะอะไร”      เธอก็ได้ถามเขาที่อารมณ์โกธร
“ก็ มันเป็นของเขื่อนมัน นะมันไม่ใช่ของฉันชะหน่อย  “    เขาได้ตอบเธอไป
จนเขานั้นมองสีน่าของแก้ว เขาเลยเขามากอดเธอ ทันที
“โอ๋ แก้ว อย่ามากสิ ถึงแต่ก่อนโมะเจ้าชู้ แต่โมะก็เลิกแล้วนะ”     เขาพูดไปแล้วหอมแก้มเธอไป
“แล้วมันจะเชื่อได้ปะเหอะ”       แก้วถามเขา
“ได้สิจ๊ะ    สัณญาเลยนะๆ  “   เขาบอกเธอให้เธอสบายใจขึ้น
“งันวันนี้ เราไปหา คุณพ่อ คุณแม่ กันปะ”  แก้วเธอได้ชวนโทโมะ
“ ก็ได้ จร๊  งันไปเลยไหม “     เขาได้ถามเธออีก
“ไปเลยสิ  ไม่ไปหาท่านนานแล้วคิดถึง”
 
 
 
 
บ้านแก้ว
 
“อ่าวคุณหนู กลับแล้ว เรอ ค่ะ “    คนใช้ที่บ้านได้ถามทันที
“จ๊ะแล้ว พี่กุ้ง ค่ะแล้วคุณพ่อคุณแม่อยู่ค่ะ”     เธอได้ถาม
“อ๋ออยู่ค่ะ  อยู่ทั้ง คุณพ่อ คุณแม่คุณ  คุณหนู แล้วแฟนคุณด้วยค่ะW
“อ่าว  พ่อ แม่ ฉันมาทีนี่เรอ”   เขาถามคนใช้ขึ้น
“ค่ะ เข้าไปในบ้านเถอะ ค่ะ”   
 
“คุณพ่อคุณแม่ และคุณน้าคุณลุง ค่ะ   สวัคดีค่ะ  /ครับ”     เธอและเขาทักทายพร้อมกัน
“อ่าวแล้วมาได้ไงล่ะ หื้ม”    แม่ของแก้วนั้นได้ถามเธอ
“ก็คิดถึงนิค่ะ  ไม่เจอมานาน   “   เธอได้พูดไปกอดแม่ของเธอ 
“แล้วนี่มารวมตัวไรกันล่ะครับ นิ  “   ขาได้ถามผู้ใหญ่
“ก็ ฉันก็จะมาคุยเรื่อง  งานแต่งของแก่ไง”       แม่ของโทโมะได้บอก
 
 
 
 
ตอนนี้คงไม่สนุกเลย  คิดไม่ออก