รักนี้แสนสุดจะทน

เขานั้นได้หยิบกำลัยข้อเท้านำใส่ให้กับลูก   เขานั้นยิ้มด้วยน้ำตาของความเป็นพ่อเพราะ ชิ้นนี้มันคือชิ้นแรกที่เขา

นั้นได้มอบให้คนๆนึ่งที่เขาเรียกว่าลูก

“นี่คุณจะทำ อะไร  “           แก้วนั้นเห็นเขาให้กำลัยข้อเท้าที่จะใส่อยู่

“ผมก็จะเอากำลัยข้อเท้าให้ลูกไง “            เขานั้นได้ตอบเธอ

“ไม่ต้องฉันไม่ให้นายเอาของสกปกพวกนี้ให้ลูกฉัน”    เธอนั้นห้ามเขาทันทีเมือเขานั้นกำลังใส่สร้อยข้อเท้าให้ลูก

“แก้วคุณไม่มีเหตุผลเลยนะแก้ว  ผมเข้าใจนะว่าคุณโกธรผมอยู่  แต่อย่างน้อยอ่ะ เขาก็คือลูกของผมนะ”

เขาได้พูดกับเธอเพราะเขานั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอนั้นถึง  ไม่ให้เขาให้ของกับลูก

“คุณไม่ต้องมาพูดหรอกว่าคุณคือพ่อของลูก  “เธอนั้นได้แย้งกลับไปด้วยน้ำตาเช่นเดียวกับเขา

“แล้วจะทำไมไม่ได้  ผมก็ให้กำเนิดลูกเหมือนคุณ”    เขาเริ่มเถียงกับเธอเพื่อให้เธอนั้นเข้าใจเข้าบ้าง

“แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยทำให้ลูกเสียใจล่ะกัน”      เธอได้เถียงกับเขาอีกครั้ง

“ใช่  ผมรู้ดี ว่าผมเคยทำให้ลูกเสียใจที่ ผมไม่เคนได้ดูแลเขาเลย แต่ก็เหมือนคุณไง คุณก็ทำให้ลูกเสียใจเหมือนกัน”

“ฉันทำให้ลูกเสียใจยังไง  ฉันอยู่กับเขาโดยตลอด”     เธอถามเขาด้วยอาการ งง

“ก็ที่คุณ ให้เขาพลาดจากพ่อ ไง แก้วรู้ไหมว่าลูกทุกคนต้องการความอบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่ ไม่แม่อย่างเดียว

ถ้าเขารู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกัน  เขาจะจะเสียใจขนาดไหน   “

เขานั้นพูดจนแก้วนั้นร้องไห้ กับความรู้สึกว่าตนเองนั้นไม่ให้อภัย  เขาสักทีและอาจทำให้ลูกเสียใจด้วยซ้ำ

โทโมะ นั้นได้เข้ามามากอดแก้วกับลูกพร้อมจูบแก้ว จูบนี้เป็นจูบที่ไม่ร้อนแรง  มาก

และมาโกะนั้นที่อยู่ไนทั้งอ้อมกอดของแม่และพ่อ  และดูพ่อแม่เขา นั้นจูบ กัน  ด้วยโกะที่น่าตา ยิ้ม ตากลมดำเหมือนรู้แบบ

ไรเดียงสา

คิ คิ คิ         เขาและนั้นได้กอดและจูบกันจนได้ยินเสียงลูกหัวเราะ  จนทั้งคู่   หันมาดูลูกแล้วยิ้มให้กัน

“นี่แต่ฉันยังไม่หายโกธรคุณนะ”  เธอหันบอกเขาพร้อมชี้น่าแบบเล็กน้อย

“แล้วทำไงให้แก้วหายโกธร อ่ะ “ เขาพูดก่อนจับมือข้างนึงที่เหลือ มาหอมแบบจะฉ้ำ ได้อยู่แล้ว

“นี่พอได้และ และเธอนั้นก็ตีเขาที่แขน  อายลูกบ้าง”   เธอพูดพร้อมหันไปยิ้มหวานให้ลูก 

“แล้วคุณจะให้ผมทำไร   พะเอิญ คนตัดหญ้า ลากลับบ้าน  แล้วหญ้าก็ขึ้นสูง   แก้วจะพามาโกะไปเล่น

ก็กลัว  เลยอยากจะให้โทโมะตัดหญ้าให้หน่อย “   เธอนั้นได้บอกกลับ

“ก็ได้สิ  ถ้าทำแล้วคุณหายโกธรผม  “      เขานั้นได้ตอบข้อตกลงกับเธอ

“แจ๋ว มานี่หน่อย”       เธอนั้นได้เรียกคนใช้ที่บ้าน

“ว่าไงค่ะคุณหนู  แก้วอยากได้อุปกรณ์ ตัดหญ้า ค่ะ เอากรรณไกรนะค่ะ ไม่ใช่เครื่องตัด”     เธอได้บอกไปแจ๋ว

“โห้แก้ว  ใช้เครื่องไม่ได้เรอ อย่างงี้โมะก็แย่   อ่ะดิ”       โทโมะพูด

“มาโกะดูแม่เขาสิ คับ  แกล้ง พ่อแถมใช้พ่ออ่ะ  “   เขานั้นพูดกับลูกด้วยน้ำ  เสียง เหมือนเด็ก

“นี่ไม่ต้องมา ฟ้องลูกเลยเดี๋ยวโดน”     เธอได้บอกกับเขา

ตอนนี้โทโมะได้ตัดหญ้าน่าบ้าน  ด้วยเหนื่อยมาก   ส่วนแก้วกับมาโกะนั้นก็นั่งตรงม้าหินในสวนที่ร่ม   เธอนั้น

ได้มองเขาและจับมาโกะมานั่งตักเพื่อนั่งมองโทมะตัดหญ้าอย่างมีความสุขกันสองคน แม่และลูก

ส่วนพ่อนั้นก็ได้ตัดหญ้าทั้งร้อนด้วยซ้ำ  

“มาโกะ ไปหาพ่อกันดีกว่าปะ”     แก้วพูดกับลูกก่อนอุ้มขึ้นไปหาโทโมะ 

“ว่าไงคับมาโกะลูกพ่อ     พ่อขอกำลังใจหน่อยนะ  แม่ของลูกอ่ะใจร้าย ดูดิให้พ่อทำงานเหนื่อย”        เขาเห็นแก้วเดินมาเลยคุยกับลูก

“นี่ “     เธอพูดและตีไปที่แขน   จนมาโกะหัวแบบน่ารักของความเป็นเด็กแบบไร้เดียงสา

แก้วนั้นเห็นลูกตน หัวเราะเลยจับ แขนลูกไปตีที่โทโมะ    โทโมะนั้นก็เล่นไปด้วย ทำเสียงแบบเจ็บเมือแก้วนั้นจับ

มือของมาโกะมาตี  จนมาโกะหัวเราะ   

ตกกลางคืน

วันนี้โทโมะค้างบ้านแก้ว

แล้วตอนนี้  โทโมะก็ได้อยู่กับแก้ว และลูกที่นอนหลับอยู่       

ตอนนี้เหลือ แค่แก้วโทโมะ  โทโมะนั้นได้เขามาก่อนแก้ว  และพูดกับเธอ                            

“แก้ว  วันนี้โทโมะมีความสุขที่สุดเลย  ที่ได้มีทั้ง แก้วและลูก   โทโมะไม่เคยคิดว่าโทโมะจะได้มีโอกาสแบบนี้

ที่จะได้อยู่อีกครั้ง  โทโมะขอโทษนะกับเรื่องไม่ดีทุกเรื่อง  โทโมะรักแก้วนะ    “            เขาพูดจบก็เข้ามาหอมแก้ม

อีกครั้ง   

 “แก้วล่ะ รักโทโมะไหม  “ เขา      ได้ถามเธอและกอดเธอไว้อยู่

“รักสิแก้วรักโทโมะเสมอนะ”  แก้วได้ตอบเขาไปแบบเขินๆ

“น่ารักอย่างนี้ ต้องทำน้องให้มาโกะ ชะล่ะ”       เขาพูดก่อน จูบกับเธออย่างร้อนแรง และพลักเธอแนบกับเตียง

และทำกิจกรรมกันต่อไป   (จินตนาการเองนะแต่แบบนี้ไม่เคยเป็นอ่ะ

จบแล้ว  นั่งคิดแต่เทียงกว่าเสร็จ ไม่หนุกอย่ากัน ขอโทษนะถ้าไม่หนุก