รักนี้แสนสุดจะทน

วันนี้เป็นวันที่เขานั้นรอคอยมานาน  ที่เขาจะได้เจอน่าลูก กับแก้ว 

วันนี้เขาเลยตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปบ้านของแก้ว    เขาไม่รู้หรอกว่าถ้าเข้าไปในบ้านเธอ

เธอจะยอมคุยกับเขาไหม แต่สิ่งที่เขาบอกอยากเธอกับลูก  ว่ารัก  แต่ไม่รู้ว่า  คำรักที่เขาบอกเธอนั้นไป

เธอจะเห็นค่าของมัน หรือป่าว     (มันแน่อยู่แล้วเพราะเขานั้นบอกรักเธอแต่สิ่งที่เขาทำกับเธอมันไม่ใช่ว่ารักเลย)

ตอนนี้เขาได้ถึงบ้านของแก้วแล้ว   เขารีบเอาของที่ซื้อให้ลูกกับแก้วมากมาย    ถึงแม้เธออาจไม่รับของเขาก็ได้

“คุณน้าคับสวัคดี”      เขานั้นเขามาบ้านเธอเห็นแม่ของแก้วเลยทักทายตามมารยาท

“จร๊ไม่เจอกันตั้งนานของเยอะเชียว”       แม่เธอรับไหว้พร้อมเห็นของมากมาย

“คับแก้ว  กับลูกของผมอยู่ไหนล่ะคับ   “    เขาได้ถามแม่เธอแบบ รีบพร้อมชะเงอมองไปทั่วบ้าน

“แก้วเรออยู่หลังบ้านจร๊     แจ๋ว มารับของหน่อยเร็ว”     แม่เธอได้ตอบเขาไปพร้อมให้คนใช้ที่บ้านไปรับของ

หลังจากที่เขานั้นรู้ว่าแก้วกับลูกอยู่ไหนเขา รีบเดินไป เพราะความที่อยากเห็นน่าเธอกับลูก 

และเขานั้นได้เห็นหลังผู้หญิงคนนึงที่อุ้มเด็กอยู่  เขามั่นใจเลยว่าต้องเป็นแก้ว  เขาเลยเดินเข้าไป โอบเธอกับลูก

โดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวเลย   

“แก้วผมคิดถึงคุณนะ”  เขาโอบเธอพร้อมพูดแล้วเขานั้นได้หอมแก้มเธอ  

“คุณทำไร ปล่อยเดี๋ยวเลย”     เธอนั้นที่ถูกเขาโอบเธอรู้ว่าเป็นใคร

และสุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยเธอ  เธอได้มา สิ่งที่เขาเห็นเธอร้องไห้พร้อมอุ้มลูกที่หลับอยู่

“  ผมขอดูลูกหน่อยได้ไหม  “   เขาพูดขอกับเธอ

เธอนั้นได้อุ้มลูกไว้อยู่แล้วให้เขาดูใกล้ๆ     เขานั้นที่ได้เห็นน่าลูกก็น้ำใสๆกอยู่มันก็ไหลออกมา

“แก้ว  แก้วเป็นไงบ้าง  ลูก ดื้อ ไหม   ตอนกลางคืนร้องไห้รบกวนแก้วนอนป่าว   “

เขาถามเธอแบบเสียงขาดๆหายเพราะน่าตาไม่ไหลไม่หยุด

แก้วนั้นที่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อน่าเขาแต่สุดท้ายมันไม่สามารถห้ามได้  เพราะอยู่ความเจ็บปวดที่เธอมีมันทำให้เป็นแบบนี้

“จะถาม ฉันไม่ตายหรอก  สิ่งที่ฉันเจอมาก่อนนั้น มัน มา กกว่านี้มันเจ็บขนาดไหน ไม่มีใครรับรู้มันได้เลย”

  เธอพูดกับเขาด้วยน้ำตา

“แต่ตอนนี้โทโมะก็เจ็บปวดไม่ต่างกับแก้วเลยนะ    ที่ไม่มีแก้วกับลูกอยู่ข้างๆ  มันทรมารไม่น้อยเลย  โทโมะรอแก้วกับลูกให้

กลัยมาโทโมะนั้นแทบเป็นบ้า”    เขาได้พูดกับเธอพร้อมน้ำตาลูกผู้ชาย

“แล้วตอนที่แก้วเจอโทโมะไม่รู้หรือไงว่าเป็นแบบไหน  ปล่อยให้แก้วกับลูกที่ต้องรอคุณกลับบ้านมาทุกวัน”

เธอนั้นได้เถียงกับ    “   แก้ว โมะขอโทษนะ “  เขาได้พูดกับเธอ

“มันสายไปแล้วล่ะ  กับคำว่าขอโทษอ่ะ”    ได้ตอบโดยไม่เยื่อใย

“โทโมะอยากดูแลลูกกับแก้วนะ “     เขาได้พูดให้เธอเข้าใจ

“ไม่ต้อง  ลูกไม่มีพ่อจะดีกว่า  แค่แก้วเองก็ดูแลได้  “ เธอได้ไม่รับการดูแลจากเขาเลย

สองคนนั้นเถียงกันด้วยน้ำตา

แง่....แง่....แง่  ....แง่   เสียงเด็ร้องในลูกของแก้วนั้นมันทำให้เขาทั้งสองหยุดเถียงกันทันที   เธอกับเขาหันมาดูตัวเล็กอย่างใกล้ชิด

“ว่าไงค่ะลูกร้องไห้ทำไหมค่ะ หื้ม   “    ได้พูดถามลูกหวาน พร้อมเซ็ดน้ำตาออก

“ลูกพ่อพ่อมีของมาให้ลูกด้วยนะ”            เขาพูพร้อมเยิบไรบ้างมา

ตอนนี้คงไม่สนุกนะเพราะเราคอดไม่ออกอ่ะ  เดี๋ยวตอนเย็นจะมาอัพให้ใหม่นะ