I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 
       นั่งฟังโทโมะเล่นไวโอลินอยู่นานจนเกิดปวดฉิ๊งฉ่องขึ้นมาเสียดื้อๆ ฉันก็เลยขออนุญาต(?) โทโมะมาเข้าห้องน้ำ หมอนั่นก็เป็นห่วงฉันมากอะไรมาก แทนที่จะอาสามาเป็นเพื่อนเหมือนพระเอกในซี่รี่ย์ แต่เปล่าเลย..
 
“จะไปก็ไปสิ นั่งบิดอยู่นั่นอยู่แหละ = =’’”
 
“เออ!!”  ฉันกระแทกเสียงใส่ก่อนจะวิ่งปรู๊ดออกไปทันที พอเข้าห้องน้ำได้แล้วรู้สึกโล่งเลย ฮี่ๆ ฉันเดินมาล้างมือตรงอ่างล้างหน้าแต่จู่ๆก็มีมือลึกลับที่ไหนไม่รู้ผลักฉันล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง แว้กกกก พื้นห้องน้ำมันสกปรกนะ ทีหลังถ้าอยากจะผลักก็รอให้ฉันออกไปข้างนอกก่อนเซ่-O- (ประสาทละนางเอกฉัน-*-)
 
“โอ๊ย .. เธอเป็นใคร,,ยัยแพท!” กำลังจะเอ่ยถามอยู่แล้วเชียว -.- หันมาเห็นยัยหน้างิ้วนั่นยืนกอดอกมองฉันด้วยแววตาเย้ยหยัน ก่อนจะใช้นิ้วชี้ของหล่อนจิ้มกะโหลกฉันจนหน้าหงาย -__-;;
 
“นังเด็กเมื่อวานซืน  ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ละก็,,อย่ามายุ่งกับโทโมะของฉัน!”
 
     หน็อย,,ยัยงิ้วนี่กล้ามากนะที่มาจิ้มกะโหลกฉันจนเจ็บหัว แถมยังมีหน้ามาบอกอีกว่าโทโมะเป็นของหล่อน ยี้  >[]< พูดเองเออเองชัดๆ ยัยบ้า>O< ฉันไม่ยอมหรอก .. เรื่องโทโมะนะไว้ก่อน แต่เรื่องที่ยัยนี่มาผลักฉันจนหัวทิ่มเนี่ย? วันนี้ต้องเคลียๆๆ><
 
“นี่,,ป้า กล้าดียังไงมาผลักฉันหา??? แล้วอีกอย่างนะ พี่โทโมะคะขานะเป็นของฉัน ไม่ใช่ของป้าซะหน่อย มั่วนี่ฟ่า โห่ๆๆ-o-“ ฮี่ๆ ยัยแพทโกรธจนหน้าแดงเลยอ่ะ ที่ฉันเรียกหล่อนว่าป้า กร้ากก~ แถมยังโดนฉันจวกเรื่องที่หล่อนมาโมเมหาว่าแฟนฉัน? ไปเป็นแฟนเธอ ชิ!!
 
“กรี๊ดดด~ยัยเด็กบ้า แกเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
 
     ซี้ดดด-..- แสบแก้วหูชะมัดยาด คุณเธอเล่นกรี๊ดซะ นี่ฉันนึกว่าในลำคอของหล่อนมีนกหวีดติดค้างอยู่นะเนี่ย โอ๊ยย คันหู แว้กก ไม่ใช่ๆๆ ปวดหูๆ แฮ่ๆ-_-^^
 
“โอ๊ย,, กินนกหวีดเป็นอาหารเหรอไงเนี่ย>__< เลิกโวยวายแล้วก็หลีกไปได้แล้ว ฉันจะไปหาพี่โทโมะคะขา ^__^”
 
     ฉันแหวกทางโดยใช้มือผลักตัวยัยนั่นออกจนหล่อนเซไปปะทะกับประตูห้องน้ำ ฮะๆ สะใจๆได้เอาคืน^^ แต่ดูเหมือนยัยแพทอะไรนั่นจะไม่ยอมจบด้วยง่ายๆสิเนี่ย? ก่อนที่ฉันจะรู้สึกตึงๆที่หัวเพราะโดนยัยนั่นกระชากผมจนหน้าหงาย แง้..เจ็บT_T
 
“แกอย่าคิดว่าจะเรื่องนี้มันจะจบง่ายนะ ฮึ,,เข้ามา!” เฮ้ย O__O!! จู่ๆก็มีชายร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาตามเสียงร้องเรียกของยัยแพท แง้...ไม่หล่อเลยอ่ะT^T น่ากลัวชิบ..OxO!~
 
“ครับคุณหนู”
 
“จัดการมัน สั่งสอนให้มันรู้ซะบ้างว่าไม่สมควรมาต่อกรกับคนอย่างฉัน!”
 
“เฮ้ย พวกแกจะทำอะไรฉัน อ้ากกกก ปล่อยนะเว้ย!ๆๆๆ”
 
     ยัยแพทกำลังจะเดินออกไป แต่ไอ้พวกลูกนุ่งดำทมินของยัยนั่นปรี่เข้ามาล็อกตัวฉันไว้คนนึง อีกคนก็กำลังส่งสายตาหื่นๆมาทางฉัน แง้...ตัวไรว่ะน่ากลัวเป็นบ้าเลย>__<
 
“มาสนุกกันดีกว่า ฮ่าๆ”
 
“สนุกบ้านป้าแกเดะ-*-“
 
“ปากดีนักนะนางนี่ ฮึ เดี๋ยวแกจะร้องไม่ออก!!”
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
 
.
.
.
.
.
 
เปี๊ยะ!!~
 
“อ้ะ?” จู่ๆสายไวโอลินของผมก็ขาด รู้สึกใจหายวูบๆแหะ ก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ดแว่วๆ เสียงรี้มันแลดูจะคุ้นหูผมเหลือเกิน ...ยัยเด็กผี?!  หายไปเข้าห้องน้ำนานเกินไปแล้ว ป่านนี้จะเป็นอะไรไปหรือเปล่า?
 
คิดได้ดังนั้นผมก็รีบวิ่งออกไปทันที แต่...
 
“โทโมะ^^”
 
“เอ่อ  แพท มีอะไรเหรอ? ฉันรีบ,,” เป็นแพทที่เข้ามาดักหน้าพร้อมเอ่ยทักทายแต่เวลานี้ผมมีเวลาไม่มากพอที่จะอยู่คุยกับเธอด้วยเป็นแน่ รู้สึกเป็นห่วงยัยตัวแสบตะหงิดๆ
 
“ไปซ้อมกันก่อนเถอะ...ใกล้เวลาแล้วด้วย”
 
“งั้น แพท เห็นแก้วบ้างไหม เห็นบอกจะไปเข้าห้องน้ำตั้งนานแล้วก็ไม่เห็นจะมาเลย”
 
“อ๋อ,, เห็นนั่งคุยกับหนุ่มๆอยู่หน้าห้องน้ำนะ เรารีบไปซ้อมเถอะ”
 
     หา? ฮึ! อี๋อ๋อกับคนอื่นอยู่นี่เองถึงได้ไม่ยอมกลับมา เออ ดี! ฉันจะไม่เป็นห่วงเธอแล้ว อยากจะทำอะไรก็เชิญ พร้อมตอบรับคำชวนของแพทโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจเสียงร้องคุ้นหูนั่นแม้แต่น้อย ... ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องซ้อมไปอย่างไม่สนใจอะไรยัยเด็กบ้านั่นอีก!
 
.
.
.
 
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
 
     เสียงร้องนั่นดังขึ้นมาอีก จนผมสะดุ้งพร้อมๆกับเพื่อนทุกคน เพราะมันชัดเจนขึ้น พวกเรารีบรวมตัวกันก่อนที่ผมจะรู้สึกเป็นห่วงคนที่ไม่น่าเป็นห่วงนั่นอีกครั้ง...ผมเดินนำไปที่ห้องน้ำอย่างไม่สนใจคำพูดของแพทที่พยายามรั้งผมไว้ พอไปถึงก็พบว่าประตูมันถูกล้อกจากด้านใน และไม่เห็นแม้แต่เงาของแก้ว..
 
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!
 
     วัตถุหนักพุ่งกระทบประตูห้องน้ำอย่างแรง เป็นยัยตัวแสบที่กระโดถีบประตูห้องน้ำออกมาจนมันพัง พร้อมกับสภาพย่ำแย่ดูไม่ได้ เสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนเพิ่งออกแรงทำอะไรสักอย่าง...พอเหลือบไปเห็นคนที่อยู่ด้านในก็ถึงกับบางอ้อเพราะว่า...มีชายร่างสูง 2 คน นอนหมอบอยู่ที่พื้นในสภาพที่ถูกซ้อมจนน่วม??? O___o
 
“กล้ามากนะ,, ที่บังอาจมาต่อกรกับเทควันโดสายดำอย่างแก้วใจ ย้ากกกก!!” ยัยตัวแสบว่าไรพลางจะพุ่งเข้าหาสองร่างนั่นอีกรอบแต่ถูกผมกระชากตัวไว้
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นบอกฉันมา”
 
“โทโมะ..ฮึก ยัยแพทให้สองคนนั่นรุมทำร้ายฉัน” แก้วกระโดดกอดผมพลางหอบตัวโยน ถึงแม้จะดูเข้มแข็งและแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอก็มีความกลัวที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้จิตใจ เจอแบบนี้ใครๆก็กลัวทั้งนั้น? ว่าแต่เมื่อกี๊แก้วบอกว่า...แพท??!!!
 
“แพท!!”
 
“แพทเปล่านะ..ยัยเด็กนี่มันใส่ร้ายแพท โทโมะ โทโมะต้องเชื่อแพทนะ ฮึก แพทไม่ได้ทำจริง” ยัยนั่นเสแสร้งบีบน้ำตา ออดอ้อนโทโมะได้น่าหมั่นไส้มาก-__-++
 
“เธอโกหกหรือเปล่าแก้ว? เมื่อกี๊แพทบอกฉันว่าเธอคุยกับผู้ชายอยู่ เธอสร้างเรื่องใช่ไหม? ฮึ”
 
เฮ้ย ! ยัยบ้านั่นใส่ไฟฉันขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วที่สำคัญโทโมะเชื่อ? ทั้งๆที่ฉันกว่าจะเอาตัวรอด สะบักสะบอมแทบตายขนาดนี้เนี่ยนะ เฮอะ คนใจร้าย คนหูเบา ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ฉันคงดูไม่ดีในสายตานายมากเลยใช่ไหม?
 
 “นายไม่เชื่อฉันก็เรื่องของนาย ปล่อย!!~” ฉันผลักอกอีตาผีดิบหูเบานั่นออกอย่างแรงพร้อมกับวิ่งหนีออกมา แอบเหลือไปเห็นสายตาเยาะเย้ยจากยัยแพท และสีหน้าที่ดูเหมือนจะสำนึกผิดของโทโมะ แต่ช่างเถอะ ฉันไม่แคร์หรอก ในเมื่อเขายังไม่แคร์ฉันเลยแม้แต่น้อย!
 
.
.
.
.
 
     ฉันวิ่งออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะกลับบ้าน บ้าน? บ้านของโทโมะ ... ตลอดเวลาที่อยู่บนรถฉันก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องเพื่ออะไรก็ไม่รู้ จนลุงขับแท็กซี่ต้องหันมาถาม?
 
“นังหนู ร้องไห้ทำไม? ใครรังแกอะไรเรา?บอกลุงได้ไหม เผื่อลุงช่วยได้”
 
“ฮึกๆๆ แง้..ลุง เขาไม่เชื่อหนู ฮึกๆๆ”
 
“อะไรก๊านน? ตัวแค่นี้อกหักเป็นแล้วเหรอนังหนู ฮะๆ”  
 
    -__-++ เด็กแล้วไงอ่ะ? อกหักไม่เป็นไง๊ ทีคนแก่ยังอกหักได้เลยนี่ฟ่า? คุณลุงยังคงขำก้ากอยู่อย่างนั้น ฮือ ไหนบอกจะช่วยฉันไง? เยาะเย้ยฉันด้วยซ้ำนะแบบนี้อ่ะT^T
 
“ลุง-__-;;”
 
“นี่ ก่อนจะอกหักนะ รู้จักความรักดีพอหรือยัง? เฮ้อ เด็กสมัยนี้นี่น้า”
 
“เด็กสมัยนี้ทำไมเหรอลุง?”
 
“อย่างที่บอกนังหนูยังไม่รู้จักความรักดีพอ”
 
“แล้วความรักมันเป็นยังไงละค่ะ หนูก็ยังไม่รู้เลย...ว่าตอนนี่ เรียกว่ารักหรือเปล่า?”
 
“ฮะๆ นั่นไง ก่อนจะถามว่าความรักเป็นยังไง,, เราลองถามใจตัวเองก่อนจะดีกว่า ถามมันไปเลยว่ารู้สึกยังไงกับเขา”
 
“แต่หนูเคยเล่นบททดสอบกับเพื่อน แล้วมันก็สรุปออกมาว่าหนูรักเขาอ่ะ มันใช่จริงๆเหรอค่ะคุณลุงT^T”    ฉันยกเอาเกมปัญญาอ่อนของนายคยองมาถามคุณลุง คุณลุงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมาส่องยิ้มจางๆให้ฉัน
 
“ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำทำนายและจะไม่มีวันเป็นไปตามคำพยากรณ์ มันขึ้นอยู่กับหัวใจของคนสองคน เพราะฉะนั้น เกมทายความรักอะไรของหนูนั่นมันเป็นเพียงเครื่องยืนยันความรู้สึกของหนูเองก็เท่านั้น,,เอาล่ะถึงบ้านหนูแล้ว ขอให้โชคดีนะนังหนู^^” 
 
“ขอบคุณค้า^O^”
 
     ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึง แม้จะเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันแต่คุณลุงก็สอนอะไรฉันได้หลายๆอย่างในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านฉันก็นกถึงคำพูดของคุณลุงตลอดเวลาราวกับว่ามีคนมาเปิดเทปซ้ำๆ ดังก้องอยู่ในโสตประสาท
 
 
 
ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำทำนายและจะไม่มีวันเป็นไปตามคำพยากรณ์ มันขึ้นอยู่กับหัวใจของคนสองคน เพราะฉะนั้น เกมทายความรักอะไรของหนูนั่นมันเป็นเพียงเครื่องยืนยันความรู้สึกของหนูเองก็เท่านั้น,
 
 
 
“อื้ม~” แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็โกรธนายโทโมะอยู่มากๆเลยละ คอยดูนะถ้าไม่มาง้อฉันจะโกรธนายไปตลอดชีวิต>O<;;
 
     ประมาณ 4 ทุ่มนายโทโมะถึงจะกลับบ้าน ซึ่งตอนนี้ฉันอาบน้ำนอนเรียบร้อยแล้ว>O< เห็นไหม? เขาไม่แคร์ ไม่เป็นห่วงฉันเลย ไม่งั้นกลับมาง้อแล้ว เชอะ! เคลิ้มๆจะหลับได้สักประเดี๋ยวก็มีคนมาประตูห้องฉันเสียงดัง ปังๆๆๆๆ  แว้กกก >__<  หนวกหูเว้ย!!!!
 
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะพังเข้าไปจริงๆด้วย-__-“
 
“อะ...อุ๊บส์ ๆๆ OxO;” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ต่อว่าเขาที่เข้ามารบกวนดึกๆดื่นๆแบบนี้ หมอนั่นก็พรุ่งเข้ามากอดรัดก่อจะจรดริมฝีปากร้อนๆกับริมฝีปากของฉัน 
 
     มือน้อยของแก้วทุบหน้าอกแกร่งของเขาอย่างแรงเพื่อดีดดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการ คนโตกว่าไม่ปล่อยให้เด็กดื้อรอดพ้น ลำแขนแกร่งตวัดร่างบอบบางเข้าหาอ้อมอก หน้าอกนุ่มเบียดเสียดกับอกร้อนของเขา จนทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อย่างจะควบคุม
 
“ดื้อนัก ดื้อจริงๆ”
 
“ปล่อยน้าTOT”
 
“เฉยๆเถอะน่า-__-“   ชายหนุ่มจิ๊ปากน้อยๆอย่ารำคานคนตัวเล็กที่เอาแต่ดีดดิ้นจนเขาทำอะไรไม่ถนัดถนี่?  แก้วหยุดร้องพร้อมน้ำใสๆที่กำลังรินไหลออกจากด้วงตาคู่สวย รู้สึกหวาดหวั่นคนตรงหน้าไม่น้อย...เขาวางเธอลงบนเตียงช้า ที่นอนนุ่มยุบยวบตามแรงที่โถมทับ นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาให้เล็กน้อยก่อนจะก้มจุมพิตเบาๆที่เรียวปากอวบอิ่มสีชมพู
 
กดจูบซ้ำๆย้ำจนคนที่อยู่ภายใต้อาณัติเริ่มเคลิ้มตาม เผลอยกมือน้อยสอดใต้เรือนผมดำขลับของเขา  ..
 
“ขอโทษ สำหรับวันนี้”
 
“อะ .. อื้ม-///-“ เอ่ยตอบเขาอย่างยากลำบาก ภายใต้ใบหน้าแดงจัดที่กำลังสูบฉีดเลือดจนหน้าร้อนผ่าว  มือหนาเลื่อนลงมาหยุดที่สะโพกเนียนก่อนจะเกี่ยวกางเกงนอนตัวบางออกไป
 
“มะ ไม่ได้นะ >///<”  สาวน้อยรีบยกผ้าผืนหน้าปิดบังของหวงห้ามของตนทันที ชายหนุ่มมองตามยิ้มล้อๆก่อนจะดึงมือแก้วออก
 
“ทำไมจะไม่ได้?”  ปากหยักของคนเจ้าเล่ห์ระดมจูบบริเวณลำคอระหง หอมกลิ่มสบู่ชั้นเลิศอ่อนๆบวกกับกลิ่นกายหอมที่ไม่มีใครเหมือนของแก้ว อดไม่ได้ที่จะฝากรอยเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเอาไว้  เจ้าตัวร้องเบาๆเมื่อรู้สึกที่ชายหนุ่มขบกัดจนเผลอฟาดมือบางๆแต่หนักโคตรของเธอลงบนลำแขนแกร่งที่กำลังลูบไล้ขาเนียนภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
 
“ทะ โทโมะ ยะ หยุดนะ”
 
“ไม่หยุด เธอจะทำไมยัยเบบี๋^__^”
 
      มือหนาเลื่อนขึ้นมากอบกุมหน้าอกเล็กพอดีมือก่อนจะแกล้งด้วยการบีบเค้น จนหญิงสาวร้องด้วยความเจ็บ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกรัญจวนเมื่อเขาขบเม้มหน้าอกผ่านสาบเสื้อนอนตัวบาง มือน้อยขยุ้มกลุ่มผมของคนที่กำลังสัมผัสตนอยู่อย่างเผลอไผล...จนเวลาล่วงเลย
 
.
.
.
.
 
“มะ ไม่ได้นะ ตรงนั้นไม่ได้ นะโทโมะ ฮึก..”
 
.
.
.
.
.
 
“อื้อๆ จะ เจ็บ ฉันเจ็บ!!~”  หญิงสาวหลั่งน้ำตาเมื่อเขาไม่หยุดโจมตีเธอ..ดวงตาคู่สวยปิดสนิทพร้อมๆกับการไหลของน้ำตาอีกครั้ง ปากหนาของคนด้นบนก้อมจูบปลอบปะโลมด้วยความสงสาร อยากจะหยุดทุกครั้งที่เห็นน้ำตาเด็กน้อยของเขา หากเขาสามารถหยุดตัวเองได้,,คงหยุดไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาจนถึง  ตี 2 ขนาดนี้หรอกน่า-..-
 
     มือหนายึดสะโพกเนียนไว้แน่นก่อนจะขยับร่างกายช้าเนิบนาบ และแปรเปลี่ยนจังหวะตามอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่นของทั้งเธอและเขา  ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงมากนัก ก็รู้อยู่ว่าเธอไม่เคย และต้องการถนอมคนด้านล่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...
 
“ออกไปนะ..ไอ้หื่น”  มือน้อยจิกกำชายเสื้อของเขาไว้แน่น ปากบางก็ก่นด่าเขาไป เรื่อย 
 
“ลืมตา..ฮื่อ ลืมตาสิแก้ว” เอ่ยขอร้องเมื่อเห็นเด็กน้อยมัวแต่หลับตา รังเกียจเขามากขนาดนั้นเลยหรือ?
 
“มะ ไม่เอาอ่า><”
 
“จะลืมดีๆหรืออยากเจ็บตัวฮะเด็กน้อย?” แกล้งโถมทับแรงๆจนแก้วต้องยอมทำตามที่เขาบอก ดวงตาเรียวกระพริบช้าๆก่อนจะเสหน้ามองทางอื่น รับไม่ได้กับสภาพของเธอและเขาที่เป็นอยู่ตอนนี้ มือหนาบีบปลายคางเธอเบาๆให้หันกลับมามองก่อนจะก้มจูบหน้าผากเนียนเพื่อปลอบใจ
 
“คบกันนะเด็กดี” หา???? ขอคบตอนที่กำลัง ... กันเนี่ยนะ ไอ้บ้า?!>< ไม่รอให้ท้องก่อนแล้วค่อยขอละฟ่ะ-_-
 
“....”
 
“ว่าไง?”
 
“คบ?”
 
“คบจริงๆ ไม่ใช่แฟนหลอกๆ ได้ไหม? ฮื่อ~”
 
>///<
 
“มะ ไม่รู้ อ้ะ><~”
 
“งั้น..เสร็จก่อนแล้วค่อยถามแล้วกัน^__^”
 
“อะ ไอ้บ้า><”
.
.
.
.
.
 
     ล่วงเลยจวบจนตี 3 กว่าที่คนเอาแต่ใจจะยอมปล่อยให้เธอได้พักผ่อน  เด็กน้อยหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียปนความเจ็บปวด  มือหนาเอื้อมาคลุมผ้าให้ก่อนจะพาดแขนหนักลงบนหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของทั้งคู่ ทำให้สามารถรู้ได้ดีว่า เข้าสู่ห้วงนิทรากันเสียแล้ว
 
 เช้า^O^
 
     ผมก้มจูบแผ่นหลังเนียนของคนในอ้อมกอดเป็นการปลุกให้เธอตื่น เจ้าตัวขยับกายเล็กน้อยก่อนที่ผมจะพลิกตัวเธอเข้าหา คนสวยยีตาน้อยๆเหมือนเด็กเวลาที่เพิ่งจะตื่นนอนไม่มีผิด 
 
“อื้อ อ้ะ>//<” หลบหน้าเขาเมื่อสายตาเหยี่ยวบวกรอยยิ้มกรุ่มกริ่มรังสีหาเธอแต่เช้า ใบหน้าเนียนซุกลงกับแผงอกของเขา ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
 
“มาตอบคำถามซะดีๆเด็กผี”
 
“โทโมะ-O-“
 
“ฮะๆ โอเคๆ เด็กน้อย ว่าไง เธอจะคบกับฉันได้หรือยัง?”  มือหนาลูบกลุ่มผมของคนที่กำลังซุกใบหน้าหนีการจู่โจมของเขา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนาน จึงต้องถามย้ำพร้อมยกคำขู่ขึ้นมา...
 
“ถ้าไม่ตอบโดนอีกนะ”
 
“ไม่เอา .. มันเจ็บ>///<”
 
“คราวหน้าไม่เจ็บแล้วล่ะ ฮะๆ”
 
เพี๊ยะ!
 
“ไม่เอาแล้ว ไม่มีคราวหน้า>///<”
 
“แล้วจะตอบได้หรือยัง? แต่ถ้ายอมขนาดนี้แล้ว...ก็พอจะรู้คำตอบอยู่หรอกนะ”
 
“หลงตัวเอง=_=”  เขากลั้วหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะก้มจูบลงบนหัวไหล่เนียนไล้จูบไปทั่วแขนขาวจนมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง
 
“มอร์นิ่งคิส นะเด็กน้อย,,เธอเป็นของฉัน”
 
“รู้แล้วววววว><”
 
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง .. ตอบมาได้แล้ว”
 
“เอ่อ..อื้อ”
 
“อื้ออะไร ไม่รู้เรื่อง-__-“
 
“ไปหาแพทไป”
 
“อย่ามาดื้อนะ”
 
“อืม . . ก็คบไง- -*”
 
“น่ารักมาเด็กดี^__^”  แว้กกกก ไอ้หื่นก้มมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ รู้สึกว่าเมื่อวานปมนี่คงกินยาลืมเขย่าขวดมานะเนี่ย-__- หื่นมาอะไรมาก ว้ากกกก นี่ฉันกับเขา เอ่อ ... กัน ฉันยอมด้วยเหรอเนี่ย? โฮ TOT หลงกลไอ้หื่นซะแล้วฉัน >< เจ็บชะมัดเลย TTOTT
 
 
.
.
.
.
.
 
“ถ้าคุณแม่รู้เรื่องของเรา ท่านคงจะต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ” โทโมะเอ่ยกับฉัน ในขณะที่เขาพาฉันมาที่สวนสนุก ตามคำอ้อนวอนของฉัน แต่..ฉันไม่น่าขอร้องให้เขาพามาเลยแหะ ยังเดินไม่สะดวก เจ็บ>///<
 
“ทำไมอ่ะ?”
 
“ก็คุณแม่ต้องหาว่าฉันมาตกหลุมรักเด็กลิงอย่างเธอไง ทั้งที่ตอนแรกเราไม่ถูกกันย่างกับอะไรดี”
 
“ไม่ว่าลิงก็ไม่มีใครว่านะ-__-“
 
“โอ๋ๆ ขอโทษ”
 
“แต่เมื่อกี๊บอกว่า..รักฉัน?”
 
“เอ่อ...อะไรๆๆ ไปๆๆกลับบ้านได้แล้วเหนื่อยมาทั้งวันละ ไปๆๆ” ผีดิบจอมปากแข็งรีบเปลี่ยนเรื่องทันที่ ชิ กะอีแค่คำว่ารักมันจะพูดยากอะไรปานน้านนนนน>O<~ 
 
     หมอนั่นจูงมือฉันมาขึ้นรถก่อนจะพาไปร้านอาหารหรูๆ ว้าวววว วันนี้เขาน่ารักที่สุดในโลกเลย^__^; แต่ถึงวันนี้เขาจะทำดีกับฉัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าวันต่อๆไปเขาจะเป็นแบบนี้นี่นา...เขาอาจแค่ต้องการรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืน หรือแท้จริงแล้ว เขารักฉันจึงทำแบบนั้น แล้วฉันละ รักเขาเหรอ? ถึงยอม???
 
คนสวยไม่เข้าใจ>///<
 
.................................................................................................................................
โย่วววว^^ ไปละ บะบายยย><