I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 จิ๊บๆๆ
 
เสียงนกร้องหรือลูกไก่ก็ไม่รู้-.- ดังขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า มันเช้าแล้ว ฉันลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียเพราะเมื่อคืนกว่าที่จะได้ข่มตานอนก็ต้องสู้รบกับอีตาแก่ขี้เมา เอ่อ ว่าแต่เค้าอยู่ไหนนะ...กวาดตามมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นจะมี.....
 
ฉันเลยเดินเมาขี้ตาไปเข้าห้องน้ำอย่างมึนงง ง่วงชะมัดเลยให้ตายสิ= = เพราะอีตาผีดิบนั่นคนเดียว ชิ! เอ๋?...อะไรแวบๆอ่ะ บนหน้าผากฉัน?  เดินผ่านกระจกเงาบานใหญ่ก็เห็นที่หางตาแวบๆว่ามีอะไรสีเขียวๆติดอยู่บนหัวฉัน-_-
 
ฟึบ!
 
“...?”
 
แว้กกกกกกกก ตาบ้า!>_<!  เอาโน้ตมาไว้บนกระบาลฉันสีเขียวปรี๊ดแถมเขียนด้วยตัวอีกษรสีส้มแปร๊ดว่า “ยัยตุ๊กตาผี ตื่นๆๆ!  ยัยขี้เซา>__<”  ฮึ่ม! หน็อยแหนะ! ไอ้บ้า...คนอุตส่าห์ดูแลทั้งคืนนะฮึ โรคจิต!
 
ฉันเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเล็กน้อย อาบไปอาบมาถูไปถูมา ภาพเมื่อวานมันก็ปรากฏขึ้นในหัวสมองของฉันอีกครั้ง ปิ๊ง! อ๊ากกกกกกกกกกก...หนอนชาเขียวTT__TT
นะโมๆๆ...ท่องนะโมร้อยกว่าจบกว่าที่ฉันจะลบเลือนภาพติดลูกกะตานั่นไปได้ ฮือ ซวยจังเลย เพราะหมอนั่นคนเดียวอ่ะ แง่ง=_= ฉันเดินอ้อยอิ่งลงบันไดมา ไม่อยากเจอหน้าหมอนั่นตอนนี้เลยจริงๆ กลัวว่าจะคิดถึงภาพนั่นอีกแอร๊ยยย ไม่พูดละๆๆ><
 
“นี่...ไม่ตื่นพรุ่งนี้มันเลยล่ะ? เป็นสาวเป็นแซ่นอนตื่นสายแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน? ใครเขาจะอยากได้เป็นแฟน หา???”
 
=__= ใครก็ได้ เอาอะไรยัดปากหมอนี่ที ก็ที่ฉันตื่นสายไม่ใช่เพราะว่าดูแลซากศพเมาไม่รู้เรื่องกันเล่า? ไม่ใช่จริญญาคนนี้หรือยังไงฟ่ะ? พอเห็นหน้าฉันก็บ่นๆๆๆด่าๆๆฉอดๆๆๆ ลืมตายเลยนะ...
 
“โว๊>O< จะเสียงดังทำไมล่า?”
 
“=__= ใครใช้ให้พูดขึ้นเสียงกันฉันยัยเด็กผี! ฉันรุ่นพี่เธอตั้งเกือบ 4 ปีนะ ปากแบบนี้มันน่า....” ค้างๆๆๆ น่าจูบใช่ป่ะ? เอ้ย แก้วพูดเล่นคร้า ฮี่ๆ^[+++]^  หมอนี่ใส่ฉันเป็นชุดเลยอ่ะ T^T เออ! ยอมรับว่าฉันตื่นสาย แล้วไง? บ้านนี้มีกฎห้ามตื่นสายเร๊อะ ไม่มีซะหน่อย อีกอย่างวันนี้ก็วันหยุดด้วย! ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์หมอนี่เอาซะเลย เป็นประจำเดือนป่ะเนี่ย????
 
“น่าอะไรไม่ทราบ?”
 
“น่าตีชะมัด นี่แนะ!”
 
เพี๊ยะ!!!!!
 
จ้ากกกกกกกTOT มือหนาของเขาฟาดลงบนก้นนิ่มๆของฉันอย่างแรง แง้...เจ็บนะ หมอนี่มือหนักเป็นบ้าเลยอ่ะ ฮือออ แสบโว้ยยยย มาตีฉันทำม้ายยยยย??? ฉันรีบตะครุบก้นตัวเองทันทีที่ถูกเขาฟาดมือหนักๆใส่ด้วยความเจ็บ หมอนั่นยิ้มเยาะแต่ฉันเริ่มเบ้หน้าแล้ว ทำให้เขาชะงักไปคงเห็นว่าฉันเจ็บจริงละมั้ง...เขาผู้ชายนะ มือก็หนัก เล่นอะไรแบบนี้กับฉันได้ไงอ่า?
 
“ฮืออออ~”
 
“เฮ้...บ้าไปแล้วยัยเด็กผี แค่เนี้ยถึงกับร้องไห้?”
 
“ฮึก...เจ็บ”
 
“...??”
 
“ฮึกๆๆๆT^T”  ฉันยังคงสะอื้นครวญครางไม่หยุด จนโทมะต้องค่อยเข้ามาปลอบ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงร้องไห้กะอีเรื่องแค่นี้? อันที่จริงแล้วฉันไม่ได้เจ็บที่ถูกเข้าตีหรอก....เจ็บที่เมื่อคืนเข้าอยู่กับอีกคนมากกว่า นี่แหละ...เหตุผลในการร้องไห้ครั้งนี้ของจริญญา
 
“อ่า...มะ ไม่ร้องนะ ฉันขอโทษ คือ ไม่ได้ตั้งใจ...ทายาให้ไหม?”
 
“.....”
 
“อย่าเงียบแบบนี้ซิ โกรธเหรอเด็กดี?” ว้าว หมอนี่อ่อนโยนกับเขาก็เป็นด้วยอ่ะ ไม่น่าเชื่อ>__<  ก็ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ (อันนั้นก็เว่อไป= =) เอ่อ เอาเป็นว่า ตั้งแต่อยู่ที่นี่มา โทโมะก็ตะคอกแว้ดใส่ฉันตล้อดดด>O<
ไม่มีหรอกที่จะมาพูดดีๆแบบนี้ด้วยอ่ะ ก็เลยแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา?
 
“ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
 
“แหนะ...เมื่อกี๊เด็กที่ไหนร้องไห้กัน?”
 
“ไม่ใช่เด็กนะ ฉันโตแล้ว บางทีอาจโตกว่านายด้วยซ้ำ ชิ!”
 
“ปากดี....เธอนี่มันปากดีจริงๆเลยเด็กบ้า...แล้วเจ็บมากไหม? ฉันจะได้ทายาให้”
 
“อ๊ากกก ไม่ต้อง ฉันไม่เจ็บ....”
 
“ไม่เจ็บแน่เหรอ?” อ่า....หมอนั่นเขยิบเข้าใกล้ฉันในขณะที่ฉันเองก็ถอยห่างจนตัวติดขอบเคาต์เตอร์บาร์ สองมือสัมผัสเอวของฉันอย่างบางเบา แล้วจริญญาจะทำไงได้? ในเมื่อเวลาเขาสัมผัสทีไร ตัวมันชาวูบจนก้าวขาไม่ออกทุกที T^T มือหนาค่อยๆเลื่อนลงต่ำในขณะที่เขายังคงสบสายตากับฉันอย่างไม่ลดละ ฮะเฮ้ยO__o
 
มือใหญ่ไล้วนอยู่บนบริเวณบั้นท้ายของฉันที่ถูกเขาฟาดเมื่อครู่ นวดคลึงอย่างกลั่นแกล้ง พลางส่งสายตาล้อเลียนให้ฉันที่ยอมศิโรราบเนื่องจากทำอะไรไม่ถูก?!  ฉันเองก็ได้แต่ก้มหน้าหนี ออกแรงเล็กน้อยผลักดันเข้า แต่คนเอาแต่ใจก็ไม่ยอมอยู่ดี ฮือออ โดนแต๊ะอั๋ง อ้ะ...?
 
“สุดท้ายนะ....เธอไม่เคยรู้สึกรังเกียจสัมผัสของเขา แต่กับรู้สึกดีเวลาที่เขา...ล่วงเกิน??”
 
โอ้ โนวววว~ เกมทายใจปัญญาอ่อนของคยองฯตีตื้นขึ้นมาในหัวสมองของฉันอีกครั้ง รู้สึกดี? อ๊ากกกกกกกก ไม่นะ ไม่ได้รู้สึกดีซะหน่อย แว้กกกกก>O<;; 
 
“เจ็บไหม?” เสียกระซิบแผ่วเบาคลอเคลียบริเวณใบหูของฉัน อ้าว แล้วหมอนี่เข้าใกล้ฉันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ?
 
“อื้อ~”  เสียงขอวงคนกำลังขาดอากาศหายใจอย่างฉันร้องประท้วงเมื่อเขาบรรจงสอดปลายล้นอุ่นชื้นเข้ามายังโพรงปากเล็กคับแคบของฉัน จนตั้งรับไม่ทัน >__<  พยายามอย่างยิ่งที่จะดันตัวเขาออกห่าง แต่ก็สู้คนแรงเยอะกว่าไม่ไหว ...
 
งั๊บ >)3(<~ d
 
“อ๊ากกกก...ยัยตัวแสบ มากัดแก้มฉันทำบ้าอะไรเล่า?!”
 
ฮี่ๆ ฉวยอากาสดีนัก! หลุดจากพันธนาการของเขาฉันก็เลยกระโดกัดมันซะที่แก้มนุ่มๆของโทโมะเต็มแรง โว้ว หมอนั่นร้องเสียงหลงเลยอ่ะ ฮึๆ สะใจจริงๆจริญญา ย๊าส์!!!
 
หมอนั่นรีบตะปปหนาตัวเองพร้อมถูไถด้วยความเจ็บ พลางส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน โนววว ไอ ด้อนท์ แคร์ อยากมาลุ่มล่ามกับฉันดีนัก ชิ!
 
“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ ฮึ”
 
“ยี้ ไอ้คนฉวยโอกาส>__<”
 
“เฮอะ! มากกว่านี้ฉันก็เคยทำ”
 
“หา????? พูดงี้หมายความว่าไงไม่ทราบอีตาโทโมะ?”
 
“ก็เมื่อคืน....ฉันทั้งกอด ทั้งจับ ทั้ง.....” 
 
“อ๊ากกกก ไม่จริง ไม่คนบ้า ฮืออออ นาย นาย ข่มเหงฉันใช่ไหม? ตายซะๆๆ” คว้าหมอนใบเล็กบนโซฟาห้องรับแขกได้ฉันก็ไล่ฟาดเข้าที่ใบหน้าของหมอนั่นเต็มๆ อีตานั่นกระชากข้อมือฉันอย่างแรงก่อนดีดหน้าผากฉัน แง้T_T เจ็บอ่ะ!!!!!!!
 
“ยัยบ้า...ฉันพูดเล่น ใครเขาจะพิศวาสเด็กลิงอย่างเธอกัน-*-“
 
“แล้วเมื่อกี๊ใคร??” อ่า...พูดไม่ออกเลยฉัน ไม่กล้าพูดถึงเรื่องเมื่อครู่ โทโมะก็ดูเงียบไป เขินหรือไงไม่ทราบ? -///-
ใครเขินไม่เขินฉันไม่รู้ แต่...ฉันเขินเฟ้ย>< ก่อนที่โทโมะจะชวนเปลี่ยนเรื่อง...โดยการหนีบฉันออกไปมหาลัยเพื่อที่จะไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนนั่นแหละ...ไม่เข้าใจว่าต้องหิ้วฉันไม่ด้วยทำไม? ทีเมื่อก่อนขอตามไปไหนมาไหนด้วยแทบตาย โดนไล่มาโดยตล้อดดด ทีงี้ให้ไปด้วย เอ้อ แปลกคน!!!
 
.
.
.
.
.
.
.
.
 
“ลงมาเซ่-0-“
 
ตวาดเพื่อ? T__T โทโมะ ปีศาจผีดิบกลับมาแล้วคร้าYOY ไม่เคยเปลี่ยนปลงตัวเองได้เกิน 1 วันจริงๆยคนนี้- -* ฉันก้าวลงมาฉับๆด้วยความหมั่นไส้ ไม่เคยหรอกที่จะเปิดประตูให้ ไม่เคยหรอกจะพูดดีๆกับฉัน ชิ! ฉันไม่ใช่ยัยแพทอะไรนั่นนี่นา....ไอ้โอนเอน คนลำเอียงงงง ยี้>__<
 
“เอ้า  แดดร้อนหรอกน่า (  - -)” หมอนั่นเดินขึ้นมาเคียงฉันก่อนจะใช้หนังสือโน้ตเพลงของเขาบังแดดให้ -//////- เขิน....สาวๆทั่วมหาลัยมองฉันใหญ่เลยอ่ะ จะโดนรุมตื้บไหมเนี่ย?
 
“โทโมะ ฉันร้อนอ่า เมื่อไหร่จะพาเข้าตึกซะที เดินอ้อมทำบ้าอะไร?”
 
“จิ๊...ฉันมองหาไอ้เขื่อนอยู่หรอก เอ้า ร้อนนักก็เอานี้ไป” หมอนี่หยิบหมวกใบเท่ที่เขาหนีบไว้กระเป๋าหลังขึ้นมาใส่ให้ แค่นั้นก็จบมีหมวกก็ไม่ใส่ให้ตั้งแต่ทีแรก-*-
 
“ฮัด....จิ้วววววววว><~” แดดร้อนเปรี้ยง แต่... ฉันกลับจามซะงั้น อืม ไม่สบายแหงๆเลย-__-;;
 
“เป็นหวัดเหรอ? ไปรอข้างในก็ได้ เดี๋ยวไอ้เขื่อนคงตามมาทีหลัง ไปๆๆ” โทโมะดันตัวฉันให้เดินเข้าไปภายในตึก เพื่อเดินเข้าห้องซ้อมกับเพื่อนร่วมคณะ หมอนี่เล่นไวโอลินเก่งขั้นเทพ  โทโมะจูงมือฉันเข้ามาพร้อมกับเหล่าสายตานับสิบที่จ้องฉัน บางคนก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่บางคนก็แทบจะกลืนกินศีรษะน้อยๆของฉันเข้าไปT^T
 
“ว้าว พาแฟนเด็กมาด้วยอ่ะ น่ารักจังค่ะพี่โทโมะ ฮ่าๆๆ” เสียงพี่เขื่อนที่แกล้งดัดเสียงเป็นหญิงตะโกนแซวมาแต่ไกล  ทำเอาฉันงี้แทบอยากจะซุกหน้าหนีกับแผ่นดิน+___+
 
“ อะไรนะ? นี่นะเหรอ แฟนโทโมะของฉัน!”
 
“พูดบ้าอะไรของเธอ ของฉันต่างหาก!”
 
2 รุ่นพี่สาวสวยยืนเถียงกันไปมาจนฉันชักรำคาญ หมดความอดทนจนได้นะจริญญา...ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะคล้องแขนโทโมะเพื่อแสดงให้พวกหล่อน หล่อน หล่อน รู้ว่า นี่แควนนนนนนน ฉัน!!!!!!!!!!!
 
“พี่เถียงอะไรกัน นี่นะพี่โทโมะ แฟนแก้วคร้า^O^”
 
“ไม่จริงใช่ไหมโทโมะ เด็กเนี้ย...โมเมเอาเองใช่ไหมบอกครีมมาสิ” ยัยรุ่นพี่หน้าขาวหันไปหาโทโมะที่กำลังตีหน้าเซ็งใส่ ยี้ เขาไม่ชอบแล้วยังจะตามตื้ออีก แบร่ๆๆๆ :’P ก่อนที่ผีดิบจะหันมายีหัวฉันน้อยๆ โอบเอวเล็กแสดงว่าเป็นเจ้าของ ฮ่าๆๆ สะใจๆๆ
 
“ทำไม? มีแฟนเด็กแล้วผิดตรงไหนเหรอ? ขอตัวไปซ้อมก่อนนะ ไปได้แล้ว ‘เด็กน้อยของฉัน’” อ่า..เด็กน้อยของฉัน >///<  กรี๊ดดดดด เขินเป็นบ้าเลย โทโมะโอบเอวฉันเดินไปยังอีกมุมนึงของห้องซ้อม ก่อนจะหันมากำชับเสียงเฉียบ!
 
“ห้ามดื้อ ห้ามซน นั่งเฉยๆ ฉันจะเล่นให้ฟังนะเบบี๋” มือหนาขนี้หัวฉันหน่อยๆก่อนจะหันไปจัดการกับไวโอลินตัวโปรด ที่เขาใช้ชื่อในว่า...Honey
 
“เดี๋ยวววววว ><”  ฉันร้องห้ามก่อนที่เขาจะบรรจงสีคันชักในมือ โทโมะหงุดหงิดเล้กน้อยก่อนจะหันมาจิ๊ปากใส่ฉัน
 
“อะไรอีก?-*-“
 
“ทำไมไวโอลินต้องมีชื่อด้วย?”
 
 “ก็เป็นตัวแทนของเรายังไงละเด็กโง่ เลิกถามได้แล้ว ฉันจะซ้อม เอามือปิดปากไว้เลย” หันมาแว้ดใส่ฉันเสร็จก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นอย่างดีที่สุด อ่า เสียงไวโอลินของเขาเพราะที่สุดในโลกเลยเป็นไปได้ไหม?ที่ฉันอยากจะฟังก่อนเข้านอนทุกคืนๆ ๆ
 
...........................................................................................................................
อ่าาาาา มาอัพละค้าบบ ลืมรื่องนี้ไปยังเอ่ย? แฮะๆ>__<
พอดีช่วงนี้ยุ่งมว๊ากกกกก ไม่มีเวลาพักผ่อนเลยค้าบบ
เลยไม่ได้อัพเรื่องนี้มาประมาณชาติเศษ เวร์ไปไหม? ฮิฮิ ไว้เค้าจะมาแต่งเพิ่มอีกนะคร้าบบตอนนี้อ่ะ><