I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 
วันพิสูจน์~
 
“ฮัลโหล น้องแก้วใช่ป่ะครับ?”  แง่ม ๆ=O= ฉันตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์อย่างงัวเงียหลังจากที่แอบอาจารย์หลับในคาบพละศึกษา ขณะที่เพื่อนๆเขาแข่งบาสกัน จะมีก็แต่ฉันเนี่ยแหละที่แอบมางีบอยู่หลังโรงเรียน แต่ก็ยังไม่วาย ใครหน้าไหนก็ไม่รู้โทรมารบกวนเลานอนของฉัน เหอะ! ต้องโดนตอกกลับซะหน่อย
 
“อ้าว ! แล้วคุณโทรเข้าเบอร์ใครล่ะค้า ฉัน นี่แหละแก้ว คุณคิดว่าเป็นแก้ว จริญญา วง FFK เหรอไงเล่า?”    
 
“ไม่น่าล่ะ เสียงน่ารักจัง ฮิๆ”
 
“โว๊ะ ! โทรผิดใช่ไหมค่ะ? ฉันจะได้วางแล้วนอนต่ออ่ะ! =[]=!”   ฉันด้วยวายอย่างอารมณ์เสียที่หมอนั่น? ตอบกลับด้วยมุข งี่เง่า= =’’ แต่อีกฝ่ายแทบจะแหวกสายโทรศัพท์เข้ามาคุยกับฉันตรงหน้า ก็เล่นตะโดกนซะจนเยื่อบุแก้วหูฉันจะแตกอยู่มะรอมมะร่อ เนี่ย ให้ตาย ๆ ๆ>O<;
 
“เดี๊ยววววววววว! นี่พี่เขื่อนเองคะ เพื่อนโทโมะแฟนน้องไง?”
 
“อะ อ้าว ไม่บอกแต่แรกละค่ะ ชอบโดนด่าเหรอพี่เขื่อน=O=!”  ก็นะ...ทำไมไม่พูดตั้งแต่ทีแรกเล่า ห่วย!
 
“ขอโทษครับ ๆ -/\- เอ้อ น้องแก้ว พี่แค่จะโทรมาบอกว่า ตอนนี้ยัยแพทอะไรนั่นกำลังตามติดไอ้โทโมะแจเลย เราไม่มาดูแลแฟนเหรอ?” 
 
“-0- ช่างเขาสิคะ ! แก้วง่วงจะนอน แค่นี้นะ คะ...”
 
“เดี๊ยววววว!><! น้องแก้วอย่าใจร้อนสิครับ  อุ้ย นั่น ๆ แพทจูบปากโทมะโชว์เพื่อนทั้งมหาลัยแล้ว!!”
 
“O___O! อะไรน้า~”
 
“จริงจริ๊ง>___<~  ถ้าน้องแก้วไม่รู้สึกอะไรกับเพื่อนพี่ก็..อะนะ งั้นพี่คงไม่มีอะไรจะพูด แค่นี้ครับ!”  ตู้ดๆๆ ~ อ้าว พี่เขื่อนวางสายไปแล้ว หั้ยย่ะ! บ้าจริงยัยพี่แพทผีกาวตาแม่ช้าง=[]=! เกาะหนึบพี่โทโมะ(?) ของฉ้านนนนน ไม่ปล่อย เหอะ เดี๋ยวได้เห็นดีกัน รอแก้วใจก่อนล่ะ!
 
 
           ฉันแอบหนีอาจารย์เพื่อไปหลังโรงเรียนมัธยมก่อนจะปีนกำแพงข้ามไปฝั่งมหาลัยอย่างสะบักสะบอม แหงสิ...ฉันดันก้าวพลาดกลิ้งตกกำแพงลงมาซะอย่างงั้นอ่ะ! โวย~ เจ็บเป็นบ้าเลยแฮะ อ้ะ! O o O! นั่นไง ยัยแพทแต่เอะ..ก็ไม่เห็นโทโมะอยู่ด้วยเลยนี่นา แล้วไหนบอกหล่อนกำลังจะงาบโทโมะไง?
 
 
“ทำอะไรอ่ะ!?” 
 
“เอ๊ะ! ยัยเด็กคอซอง หล่อนมาทำอะไรที่นี่ย่ะ?”   ฉันเบ้ปากใส่ยัยพี่แพทด้วยความหมั่นไส้
 
         พอเห็นหน้าฉันเท่านั้นแหละ เพื่อนๆของเขาก็พากับกู่ก้องป้องปากแซวกันยกใหญ่ แต่มันน่าแปลกก็ตรง โทโมะหายหัวไปไหนของเขาละเนี่ย พี่เขื่อนก็ด้วย เอ๊ะ ? มันชักจะยังไงๆอยู่น้า~
 
“ หึ!  โทโมะอยู่ไหน?”
 
“แกจะรู้ไปทำไมไม่ทราบ..มันใช่ธุระกงการอะไรของแกเหรอ?”  พี่แพท(?) กอดอกใส่ฉันพลางเชิดหน้าอย่างเหยียดหยาม ก่อนที่สายตาอำมหิตจะแปรผันเป็นสายตาเจ้าเล่ห์  ไม่น่าไว้ใจชะมัดยาด !
 
“ก็มีคนบอกฉันว่าพี่กำลังแกแทะแกะเกาะพี่โทโมะของฉันอยู่นี่นา”
 
“กรี๊ดดดด ! นังเด็กบ้า แกว่าฉันเหรอ? พวกเรา..คันไม้คันมือกันมานานล่ะ สนุกกับหัวนังเด็กนี่ดีกว่า !”  ฉันตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆยัยพี่แพทนั่นก็ลากพวกมาดึงรั้นฉันไปหลังตึก ท่ามกลางเสียงแหกปากโวยวายและดีดีดิ้นของฉัน ! และนี่ก็วันซวยอะไรของฉันไม่รู้ที่ ณ ตรงนั้นมีแต่พวกของยัยแพทอยู่เต็มไปหมด ไม่มีใครช่วยฉันได้สักคน !
 
“อ๊ากกก ปล่อยฉันนะโว้ย ! ยัยพวกบ้านี่”
 
“อย่าดิ้นนักไหม?! วันนี้แหละ ฉันจะตบแกแก้แค้นที่บังอาจสะเออะ มายุ่งกับโทโมะของฉัน !”
 
        เมื่อถึงหลังตึก ยามเย็นๆ แบบนี้ก็ไม่ค่อยมีผู้คนพลุ่กพล่านเสียเท่าไหร่ ยัยพี่แพทกับพวกก็โยนฉันลงกับสนามหญ้า แว้กกก ก้นกบฉันจะหักไหมเนี่ย เจ็บเป็นบ้าเลยแหะ ! และยังไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นมาเพื่อป้องกันตัว ยัยพี่แพทก็ปราดเข้ามาตบหน้าฉันอย่างจัง ! เพี๊ยะ ! โอ้ เต็มๆ ป่านนี้หน้าฉันคงแดงเป็นปื้นตามแรงตบมหาศาลของยัยบ้านี่แล้วละมั้ง
 
        อา~ ฉันรู้สึกชาหนึบบริเวณมุมปาก ทั้งยังกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปาก แง้>___<! เลือดออกด้วยอ้ะ ฉันหันกลับไปจ้องหน้ายัยพวกนั้นอย่างเอาเรื่องก่อนที่พวกหล่อนจะเข้ามารุมฉันอีกครั้ง!  โดยที่เพื่อนของยัยพี่แพทที่ชื่อ...เนยอะไรนั่นเข้ามาล๊อกฉันเอาไว้ !
 
เพี๊ยะ !
 
“สำหรับที่แกปากดีใส่ฉัน” 
 
เพี๊ยะ !
 
“สำหรับที่บังอาจมาต่อกรกับฉัน!” ยัยแพทไล่ตบฉันทีละแดโดยที่ฉันไม่สามารถตอบโต้ได้แม้แต่น้อย
 
เพี๊ยะ!
 
“สำหรับที่แก ยุ่งกับโทโมะของฉัน นังบ้า!” ว่าแล้วยัยนั่นก็รัวตบตับฉันทั้งหน้ามือหลังมือราวกับว่าหล่อนเห็นฉันเป็นผักเป็นปลา!  และในที่สุดความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัด ! ยัยนี่หาเรื่องตายแล้วสินะ คงไม่รู้ใช่ไหมว่าเวลาที่ฉันโมโหมาก ๆ มันจะเหมือนพลังบางอย่างในตัวของฉันจะถูกกระตุ้นให้ฉันร้ายกาจและสามารถจัดการกับศัตรูได้อย่างเลือดเย็น!!!
 
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ย้ากกกกกก!!!!!”
 
พลั่ก ! ตุ้บ!!!
 
        ฉันกระโดดถีบเข้าที่ท้องน้อยของยัยแพทขณะที่หล่อนปราดเข้ามาหมายจะตบฉันอีกรอบ(?) อันที่จริงก็โดนไปหลายแล้วนะ =[]=!  พร้อมทั้งใช้ข้อศอกกระทุ้งท้องยัยปีศาจปากแดงเจ๊ที่ล็อคตัวฉันอยู่ด้านหลัง และ...สำเร็จเยส!! ยัยสองหล่อนนั่นกรี๊ดกันหูแทบแตก!!!
 
“กรี๊ดดดด นังเด็กบ้า ตายซะเถอะแก !”
 
“เข้ามาเซ่ -0- คิดว่าฉันกลัวเหรอ? ยัยพวกกินหมากปากแดง โด่~”  พวกยัยแพทเต้นเร่าๆราวกับลูกแมวโดนสาดน้ำร้อน ซึ่งอยากจะบอกว่าฉันอ่ะ..สะใจมากอะไรมาก ฮี่ๆ ได้เวลาเอาคืนแล้วแก้วใจ โฮะๆ ^o^
 
“แกตาย ! ว้ายยยยยยยย!!!”  
 
         ทันทีที่พวกยัยแพทเข้ามาฉันก้ปราดชก!เข้าใบที่ใบหน้าพลาสติกของหล่อนเต็มแรงจนเพื่อนๆของพวกเธอชักหวาด ๆ ถอยร่นหนีไป หยี~ นี้มือสวยๆของฉันจะมีพลาสติกหลอมๆจากใบหน้าของยัยพี่แพทติดมาด้วยหรือเปล่าเนี้ย O.o
 
      ยัยนั่นลูบคลำจมูกของตัวเองป้อย ๆ  สงสัยกลัวซิลิโคนจะหลุดกระมัง-_-^
 
“กรี๊ด ๆๆๆ  นังแก้ว แก!!!”
 
“กรี๊ด อยู่ได้หนวกหูน่า~ จะเข้ามาตบก็เร็วๆ เซ่ ฉันยืนรอมันเมื่อนะ ฮ่าๆๆ”   ฉันยืนหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่ยัยแพทจะเม้มปากแน่นแล้วเดินดุ่มๆมาทางฉันอีก พร้อมกับยกมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนใบหน้างามๆ(?)ของฉัน แต่ทันใดนั้นเอง สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นชายร่างสูงสองคน นั่นก็คือ โทโมะ และพี่เขื่อน !
 
ฉันเลยคิดแผนแก้เผ็ดยัยพี่แพทออก ฮี่ๆ !
 
“อย่านะค่ะ อย่าทำแก้วเลย ฮึก ๆ~”  ฉันคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของยัยแพทพลางออกแรงให้ดูเหมือนว่าหล่อนกำลังทำร้ายฉัน ซึ่งยัยแพทถึงกับหน้าเหวอไปเลย  คงจะคิดว่าฉันเล่นตลกให้ดูสินะ >___<!
 
“แกทำบ้าอะไรของแกเนี่ย ยัยเด็กประสาท!”
 
“แพท ! ทำบ้าอะไรของเธอ ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”   เสียงโทโมะตวาดลั่นทำให้แพทถึงกับบางอ้อ เมื่อรู้ว่าฉันมารยาใส่จงใจให้โทโมะเข้าใจผิด
 
“โทโมะ ! แพทเปล่านะ ยัยเด็กนี่ตบหน้าตัวเอง”
 
“ไม่จริงนะคะ ทำไมต้องแกล้งแก้วด้วยละ T___T”  ฉันแสร้งปาดน้ำตาพลางลงไปคุกเข่ากับพื้นอย่างออนแรงจนโทโมะต้องตามมาประคองตัวเอาไว้ก่อนจะหันไปด่าอะไรพี่เขื่อนนิดหน่อย(?) เออแหะ! พี่เขื่อนเป็นคนเรียกฉันมาหานี่ แต่ทำไมกลับมาเจอพวกยัยแพทนี่ได้ล่ะ คนสวยงง?
 
“ไอ้เขื่อน พิสูจน์บ้าบออะไรของแกว่ะ ! ทำไมเด็กผีของฉันเจ็บตัวสะบักสะบอมเป็นลูกหมาแบบนี้”
 
เอ๊ะ ! นี้เป็นห่วงหรือหลอกด่าง่ะ?
 
“ก็เขื่อนไม่คิดว่าแพทจะเล่นแรงแบบนี้นี่หว่าเพื่อนโมะYOY เธอก็เหมือนกันแพท ทำไมทำแบบนี้เล่า!” 
 
“ฮึก ๆ~”  ฉันแกล้งบีบน้ำตาพลางซบใบหน้าลงบนแผงอกอุ่นของโทโมะที่กำลังประคองกอดฉันอยู่อย่างออดอ้อน ยิ่งทำให้ยัยแพทเต้นเร่าด้วยความริษยา อาฆาต พยาบาท (เยอะไป-_-)  ก่อนที่หล่อนจะหันมาดวยวายอีกครั้ง
 
“ไม่จริงนะโทโมะ ยัยเด็กนี่ทำร้ายแทพก่อน!”  ป๊าดดดดด โกหกได้หน้าตาเฉย =[]=! เธอนั้นแหละตบฉันเอา ตบฉันเอา นี่ถ้าฉันไม่เอาคืนมีหวัง ฉันคงนอนแห้งตายเพราะถูกพวกยัยนี่รุมยำอยู่ตรงนี้แน่ ๆ แหม่ เอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้ฉันเนี่ย ถนัดนักหนา นักจิ้งจอกหมื่นหน้า-3-!
 
“ฮึก ๆ โทโมะ ToT”   ฉันหันไปส่ายหน้าน้อยกับโทโมะประมาณว่าฉันไม่ได้ทำ ฉันเปล่าน่ะ! และโทโมะก็ดูจะเชื่อและเข้าข้างฉันมากเป็นพิเศษ เอ่อ วันนี้ใครเอายาลบเลือนความจำให้หมอนี่กินหรือเปล่านะ อาการถึงได้แปลกหูแปลกตาไปขนาดนี้อ่ะ >[]<!
 
“โกหก! แก้วเจ็บขนาดนี้ เธอยังโกหกหน้าตาเฉยอีกเหรอแพท!”
 
“แล้วโทโมะไม่ดูหน้าแพทบ้างเล่า!” ยัยแพทชี้หน้าตรงที่โดนฉันต่อย ชิ ! ฉันต่อยไปทีเดียวแต่พวกป้าๆ แกเล่นรุมฉัน ฉันยังไม่พูดสักคำเลยนะยะ!
 
“ทะ โทโมะT___T”  ฉันจำต้องร้องไห้หนักเพื่อเรียกคะแนนสงสาร และก็ ได้ผลเสียด้วยแหะ ! โทโมะลูบหัวฉันป้อยๆเพื่อปลอบโยน
 
“ไม่เป็นไรนะเด็กผี ฉันมาหาเธอแล้ว!  ส่วนเธอ แพท! ขอโทษแก้วซะ ไม่อย่างนั้นเรื่องถึงฝ่าปกครองแน่!”
 
“ก็เอาซิ ถ้าจะผิดก็ผิดด้วยหันทั้งคู่นี้แหละ !”   ยัยแพทไม่ยอมทำตามที่โทโมะบอกแถมหล่อนยังท้าทายเขาเสียด้วยสิ
 
“ก็ได้! งั้นเราได้เห็นดีกัน ไอ้เขื่อน! ไอ้ตัวดี..แกต้องจัดการเรื่องนี้!” โทโมะหันไปออกคำสั่งกับพี่เขื่อนโดยที่อีกฝ่ายทำหน้าหงอยๆไม่สู้ดีนักก่อนจะตกปากรับคำอย่างแน่นหนักทันที!
 
“คร้าบบบบ T___T!”
 
           หลังจากที่พูดกับพี่เขื่อนเสร็จ โทโมะก็อุ้มฉันเดินกลับมายังรถของขาที่จอดอยู่ภายใต้ตึกเพื่อกลับบ้านทันที! อา~ เขาค่อยๆวางฉันลงบนเบาะรถอย่างนิ่มนวลพลางเชยคางและใบหน้าเพื่อสำรวจร่องรอยความเสียหาย(?) อย่างถ้วนถี่จนฉันอดไม่ได้ที่จะต้องหลบสายตาคมเข้มนั่นด้วยความเขินอาย!
 
“โถ่  ยัยพวกนั้นรุมเธอซะเละเลยผีน้อย~”  สาบานว่าเขาสงสารฉันแล้ว=O=! ดูเรียกเข้า บอกกี่ทีไม่รู้จักจำว่าฉันนะ ชื่อแก้ว!
 
“อา~ เจ็บจัง T___T” แกล้งบีบน้ำตาอีกสักนิด คิกๆ>__<   
 
“อ่ะ เจ็บเหรอ~ ฟู่~”  เขาเป่าลมร้อนรินรดใบหน้าฉันอย่างแผ่วเบาเพื่อสร้างความผ่อนคลายให้ก่อนที่เขาจะวกกลับไปขับรถกลับบ้าน
 
         เมื่อถึงบ้านเขาก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้พลางอุ้มฉันตัวลอยเข้าบ้านไป ง่า เขินเป็นเหมือนกันนะ อันที่จริงฉันไม่ได้เจ็บขาเสียหน่อย เดินเองได้อยู่หรอกน่า>///< มีคนคอยดูและนี่มันสบายเป็นบ้าเลยแหะ คิกๆ>__<
 
“เธอโดนตบจนเพี้ยนไปแล้วเหรอเด็กผี ถึงได้ยิ้มอยู่ได้ โถ่ๆ น่าสงสารที่สุดเลย มาหาป๋ามา!”
 
“ปะ ป๋า O___O!”  หา~ โทโมะเรียกแทนตัวเองว่าอะไรนะ? น่ารักเป็นบ้าเลย แอร๊ยยยย><! เขินวุ้ย !  เขาตบที่ตักตัวเองเบาๆเพื่อเรียกฉันเข้าไปนั่ง และไม่รู้อะไรที่สั่งการให้ขาของฉันขยับเดินไปหาเขา  *ตบหน้าตัวเองๆ* อย่าเดินไป ๆ อ๊ากกก ไม่ทันแล้ว ฉันนั่งตักเขาแล้วเรียบร้อย =___=!
 
“ปะป๋า TOT”   ฉันโอบรอบคอเขาไว้แน่นพลางซบหน้าลงบนไหล่หนาของโทโมะพร้อมบีบน้ำตาเรียกความสงสารเห็นใจ อิอิ>____<!
 
“โอ๋ ปะป๋าทำแผลให้นะ!”  ฉันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมความหวาดผวาอย่างจังเมื่อเขาตั้งท่าจะเอา...
 
“ปะป๋า ไม่เอาทิงเจอร์TTToTTT”  ฉันแหกปากห้ามเขาลั่นบ้านพลางจะลุกหนีแต่คนโตกว่าแนบรั้งเอวบางๆของแก้วใจไว้เสียแน่นก่อนจะจิ้มจึกโดนเข้าจังๆที่แผลของฉัน หะ รู้สึกชาๆ -__- แบบว่าเย็นๆ +[]+! แล้วก็รู้สึกแบบว่า จ้ากกกกกกกกกกกกกก แสบบบบ!!!!!!!!!>O<!!
 
“กรี๊ดดดดดดด!”
 
“ดะ เด็กผีของปะป๋าเป็นอะไรครับ?”   ง่า มีหน้ามาถามอีกเหรอปะป๋าYOY แอบเล่นทีเผลอนี่หว่า แนยังไม่ทันตั้งตัวสักกะนิดเดียว จิ้มลงมาได้ แง้ๆๆ แสบอ่ะT3T
 
“ปะป๋า ๆๆ แก้วใจแสบT3T” 
 
“อ่า~ ป๋าขอโทษครับ เดี๋ยวเป่าให้นะ เอามือออกสิเด็กผี”  ฉันลดมือที่กอบกุมแผลลงอย่างที่เขาว่าก่อนที่ปะป๋า(?) จะเป่าฟู่ๆที่แผลของฉันจนฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เอ่อ...รู้สึกดีที่หายแสบนะไม่ได้รู้สึกดีกับปะป๋าซะหน่อย อย่าเข้าใจผิดนะ! >3<   (ไม่มีใครเขาว่าอะไรเลย!)
 
“แล้วนี่..เข้าไปในมหาลัยทำไม?”
 
“อ่า พี่เขื่อนโทรมาหาบอกว่าปะป๋ากำลังจะจูบกับยัยแพท!”
 
“เห?”
 
“จริงหรือเปล่า ปะป๋า!”   ฉันถามออกไปด้วยความหงุดหงิดก่อนที่ปะป๋าจะทำหน้างง ฉันก็เลยยิ่งสงสัย
 
“เอ่อ..”
 
“ปะป๋าจะจูบกับยัยกาวตาแม่ช้างนั่นจริงๆเหรอ ปะป๋าบ้า ๆๆ! ปะป๋านอกใจเค้าTOT” แล้วนี่ฉันจะโวยวายทำเตี่ยอะไรเนี่ย ตอนนี้ยัยแพทก็ไม่อยู่ ฉันจะแสร้งทำดีกับโทโมะทำไมกัน แต่..พอเห็นแววตาและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเขา ฉันก็เย็นชาและดื้อรั้นกับเขาเหมือนเมื่อก่อนไม่ลง บางที..ฉันอาจจะต้องเป็นแบบนี้ต่อไปอีกสักพัก-////-
 
         ฉันทุบรัวๆเข้าที่หน้าอกของโทโมะอย่างงี่เง่าแต่เขากลับหัวเราะอกมาซะอย่างนั้น บ้าป่าวหว่า?=[]=!
 
“ฮะ ๆ หึงปะป๋าเหรอ?” เขารวบมือที่ทุบเขาของฉันทั้งสองข้างพลางเอ่ยถามตาแป๋ว
 
“ปะ เปล่านะ=[]=! ปะป๋าอย่ามามั่วนะ”
 
“ไม่หึงแล้วโวยวายทำไมค่ะ?”
 
“ป๊าววว แก้วโวยวายปะป๋าตอนไหนกัน ชิ!”  ฉันกอดอกเบือนหน้าหนีเขาก่อนที่ปะป๋าสุดหล่อ>///<? จะรีบผวากอด พร้อมเกยคางลงบนไหล่ของฉันอย่างงอนง้อ><!
 
“ปะป๋าเปล่าทำนะครับ ไอ้เขื่อนคงเห็นคนผิดละน้า”
 
“เชื่อได้เร๊อ~”
 
“ป๋าเคยดกหกหนูเหรอค่ะ ป๋าจูบกับหนูคนเดียวน้า~” -//////-  อะ อ๊ากกกกกกก พ พูดอะไรนะ!  ฉันหันไปเตรีมจะเอาเรื่องเขาแต่...โดนปะป๋าขโมยจูบปากเฉยเลย กรี๊ดดดด เขิน ๆๆอายๆๆนะโว้ยยย><! 
 
“อื้อ -//////-“
 
“เขินใหญ่เลย ฮ่า ๆๆ  ไปนอนพักผ่อนนะเด็กผี เจ็บระบมมาทั้งวันแล้ว หลับฝันหวานนะค่ะ” โทโมะอุ้มฉันมาวางบนเตียงอย่างนุ่มนวลก่อนที่เขาจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากแล้วบอกให้ฉันนอหลับฝันหวาน ฉ่า ๆๆ หน้าร้อนไปหมดแล้ว ใครรู้บ้างว่า..ตอนนี้หน้าฉันมันเป็นสีอะไร >/////<
 
 
 
 
 
 
 
 
         หลังจากที่ผมหลุดจากลูกสาวขี้อ้อน? ไม่รู้ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นเด็กดีได้ขนาดนั้น ฮะ ๆแต่ว่า...เขาเรียกผมแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน ปะป๋า กับเด็กน้อย -////- อ่า~ เขินแหะ ไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย เป็นอะไรไปว่ะเรา? เฮ้ย..ลืมเรื่องไอ้เขื่อนไปเลย แผนพิสูจน์บ้าบออะไรของมันทำลูกสาวผมเจ็บตัวขนาดนี้ ฮึ่ม ๆ ต้องโทร ๆ!
 
“โหล! ไอ้เขื่อน อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย!”
 
[ใจเยนเด้ เพื่อนยาก! ฉันก็แค่โทรให้แก้วไปหาแกก็เท่านั้น]  เท่านั้นบ้านปะป๋ามันสิ เด็กน้อยของผมเจ็บตัวมาขนาดนี้เนี่ยนะ!
 
“เท่านั้น แกพูดได้ไงว่าเท่านั้น? ลูก...เอ่อ เด็กผีของฉันเจ็บตัวขนาดนั้นเนี่ยนะ?”
 
[ก็ฉันแค่โทรให้แก้วไปหาแก เพราะฉันบอกว่าแกกำลังจะจูบกับแพท! ที่เขารีบไปแสดงว่าเขาหึงแกถูกปะล่ะ!]
 
“จูบ..อ่อ มิน่าละเขาถึงพูดกับฉันแปลกๆ   แล้วไงต่อ?”  เพราะอย่างนี้นี่เอง แก้วถึงเข้าใจว่าผมจะจูบกับแพท เพราะไอ้เขื่อนเพื่อนตัวดีนี่เอง !
 
[ฉันก็กะจะให้แพททำร้ายแก้วนั่นแหละ เพราะคิดว่าถ้าแพทเห็นแก้วก็คงต้องเปิดศึกกันบ้างแหละน่า-.- ...]
 
“เฮ้ย ไอ้บ้าเขื่อน !”
 
[เดี๊ยววว! ฟังให้จบก่อน แค่ทำร้ายนิดๆหน่อยๆ แล้วฉันก็จะโทรบอกแก ดูสิว่าแกจะเป็นห่วงน้องเค้ามากขนาดไหน  แต่ไม่คิดว่าแพทจะเอาพวกมารุมนี่หว่าT___T]
 
“แผนบ้าบอคอแตกอะไรของแกไม่ได้เรื่องเลย! เกิดเค้าเป็นอะไรไป ฉันจะทำยังไง!”  ผมโวยวายด้วยความโมโห เพราะถ้าเกิดแก้วเป็นอะไรข้นมาจริงๆ ผมจะทำยังไงล่ะทีนี้!
 
[แกรักเค้าอะดิ่!]
 
“บ้า! ผะ แผนแกไม่สำเร็จซะหน่อย จะรู้ไดไงว่าฉัน อะ เอ่อ..ระ รักเค้า-/////-“
 
[สำเร็จสิ มากๆด้วย! เพราะแกนะ เป็นห่วงเขาจนถึงขนาดตวาดว่าแพทเลยนะ รู้ตัวได้แล้วไอ้เพื่อนโง่   =[]=!]
 
“แกด่าฉันเหรอไอ้เขื่อน!”
 
[ก็เออนะสิ ! ขนาดเด็กทารกในท้องแม่ยังดูออกเลยว่าแกนะ...รักน้องแก้ว^o^]
 
“แกกำลังจะด่าฉันว่าโง่! ขนาดเด็กที่ยังไม่มีสมองยังดูออก อย่างนั้นนะเหรอ-___-!”
 
[ใช่นะสิคร้าบบบบ >___<]
 
“เออ เท่านี้โว้ย !  รักไม่รักไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ อย่าให้ใครมาแตะต้องเด็กผีของฉันอีก จำไว้!”
 
[คร้าบบบบบ T___T]   ผมวางสายจากไอ้เขื่อนด้วยความกระวนกระวาย? เพราะอีกไม่กี่วันนี้ แม่ของแก้วก็กำลังจะกลับมารับลูกสาวเขาแล้ว แล้วผมล่ะ ถ้าเอาลูกสาว?ของผมไป ผมจะอยู่ยังไง ในเมื่อ...ผมยังไม่รุ้หัวใจตัวเองเลยว่าผมนะ...รักเค้าหรือเปล่า?
 
        จริงสิ คุณแม่! ผมต้องให้คุณแม่ช่วยแล้วสินะ..สงสัยต้องให้ท่านช่วยยื้อเวลาการกลับมาของคุณน้า เพื่อที่ผมจะได้มีเวลาศึกษาหัวใจตัวเองให้มากว่านี้><! คุณแม่คร้าบบบบ ช่วยผมด้วยยย>[]<!
 
 
..................................................................................................................................
TToTT นักอ่านที่รักยิ่ง ข้าเจ้าขอโต้ดเด้อ-/\-
ที่ไม่ได้อัพ นาน พอดี ธุระเยอะ=[]=!
คิกๆ>__< มีความดีมาบอก เค้าโดนแม่
งดคอมแหละ ! สงสัยไม่ได้อัพอีกนาน (' ' ) โถ่ถัง !