Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก

"เป็นไงเรา วันนี้มีการบ้านมั้ย" ถามฟางที่นั่งอ่านใบปลิวของร้านญาติเพื่อนชายในห้องที่ชวนกัน
ไปไม่ละสายตตา

"อ่านอะไรน่ะ?" ถามขึ้นพรางชะเง้อมอง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบอยู่ดี

"ฟาง"

"…"

"ยัยเตี้ย พี่ถามว่าอ่านอะไร" กระแทกเสียงดังก่อนที่ฟางจะสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นมามองค้อนๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ใบปลิวค่า" ตอบประชดประชันแอบเคืองที่เขาขึ้นเสียงใส่เธอ
 
"ใบปลิวอะไร?"
 
"วันเรียนจบ ห้องฟางจะไปเลี้ยงกัน"
 
"แล้วไม่คิดจะขอพี่สักคำเลยใช่มั้ย?" ถามด้วยเสียงน้อยใจ ทำไมคนตัวเล็กถึงชอบละเลยความ
รู้สึกที่เขาไม่ค่อยกล้าพูดนักนะ
 
"ฟางไม่ขอหรอก เพราะพี่ป๊อปรู้ว่ายังไงฟางก็ต้องไป" หันมายิ้มให้คนที่ทำหน้าหงอย
 
"แล้วจะกลับยังไง"
 
"ถ้าดึกฟางก็จะให้เพื่อนมาส่ง"
 
"พี่ไปรับก็ได้"
 
"ฟางเกรงใจนะพี่ป๊อป"
 
"เออน่ะ พี่ไปรับโอเคมั้ย? เด็กม.6 ขับรถกลับบ้านกันดึกๆ อันตรายจะตาย"
 
"ค่า แล้ววันนี้อยากกินอะไรคะเนี่ย?"
 
"พี่ว่าเราแวะกินที่ร้านดีไหม? ไม่ต้องทำด้วย"
 
"ก็ดีนะ เอ้อ แม่ฟางโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้เค้าจะส่งคนงานให้มาอยู่ที่บ้านน่ะ"
 
"คนงาน? เอามาทำไม?"
 
"แม่บ้านกับคนสวนไงพี่ป๊อป พี่กับฟางจะทำกันเองรึไง? หลงๆลืมๆอีกแล้วนะ" บ่นอุบกับท่าทาง
หลงๆลืมๆที่ป๊อปปี้แกล้งทำครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็มีอยู่บ่อยครั้งเหมือนกันที่ทั้งเขาหลุดตัวตนที่แท้
จริงของเขาออกมา
 
"พี่ไม่ให้ฟางทำหรอกน่า" แกล้งหยอดคนตัวเล็กไปทำให้ฟางได้แต่มุบมิบปากเพราะความเขิน
ทันที
 
"อะไรของพี่น่ะ เดี๋ยวฟางขอโทรหาแม่ก่อนนะ" หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนกดเบอร์โทรหาคุณแม่ของ
เธอทันที
 
 
 
 
' ว่าไงลูก? '
 
"สวัสดีค่ะแม่ ฟางมีเรื่องจะถามค่ะ"
 
' ว่าไงคะ? '
 
"แม่รู้จักพี่แคทมั้ยคะ ญาติพี่ป๊อปตอนนั้นที่โดนรถชนน่ะค่ะ พี่เค้าหายดีรึยังคะ? ฟางไม่มีเวลาไป
เยี่ยมเลย"
 
' หายแล้วลูก ไม่ต้องห่วงนะ แล้วหนูเป็นไงบ้าง อยู่กับพี่ป๊อปโอเครึป่าว? '
 
"ดีค่ะ พี่เค้าก็เทคแคร์ฟางดีเหมือนกัน เหมือนกับไม่ใช่คนความจำเสื่อม" ฟางพูดพร้อมหัวเราะ
แต่ป๊อปปี้ที่นั่งข้างๆกลับสะดุ้งโหยงทันที แม่ของฟางเองก็วิตกไม่น้อย กลัวลูกสาวตนจะจับได้ก่อน
ถึงเวลาแต่ง
 
' ฮ่าๆ พี่ป๊อปเค้าเก่งนะลูก '
 
"ค่ะ ฟางรู้ งั้นฟางไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
"คุยอะไรกัน?" ป๊อปปี้ถามขึ้นระหว่างติดไฟแดง
 
"อืม… ฟางบอกไปพี่จำได้รึเปล่า?"
 
"…ลองบอกมาสิ"
 
"เรื่องพี่แคท ญาติพี่ป๊อปไง"
 
"แคท?" แกล้งทำหน้างงและทวนชื่อซ้ำอีกครั้ง ให้เหมือนว่าเขาจำไม่ได้จริงๆ พูดถึงก็ลืมแคทไป
เลย ต้องโทรไปขอบคุณที่ร่วมเล่นละครฉากใหญ่ซะหน่อย
 
"นั่นไงพี่จำไม่ได้จริงๆด้วย" พูดพร้อมอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเขินตาโต เมื่อจู่ๆป๊อปปี้ก็คว้าตัวเธอไป
หอมแก้มอีกฟอดใหญ่
 
"พี่ป๊อป!"
 
"อะไรล่ะ?"
 
"บ้า เดี๋ยวคนก็เห็นหรอก" หยิกแขนป๊อปปี้ไปเบาๆก่อนหันหน้าหนีด้วยความอาย
 
"เดี๋ยวพี่พาแวะกินข้าว" พูดก่อนออกตัวเมื่อสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวและแวะจอดตรง
ร้านอาหารที่มีคนค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
 
 
 
 
 
 
"พี่เคยมากินหรอ" ถามระหว่างปิดประตูรถ
 
"พี่เคยมากับเพื่อน อร่อยดีนะ" พูดก่อนเดินจูงมือฟางเข้าไปในร้านอาหาร
 
 
 
 
 
 
"สองที่ครับ" พูดบอกเด็กเสิร์ฟชาวพม่าก่อนต้องตกใจกับเสียงทักของคนๆหนึ่ง
 
"เฮ้ย ไอ้ป๊อป"
 
"เขื่อน? มึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" โผลเข้ากอดกันเหมือนเด็กๆ นานมาแล้วที่เพื่อนรักสองคน
ห่างกันไกล
 
"กลับมาพร้อมแม่มึงนั่นแหละ เป็นไงตกใจอ่ะดิ"
 
"เออ แล้วมึงมากินข้าวหรอวะ กินด้วยกันเดี๋ยวกูเลี้ยง"
 
"กูกินเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ" พูดพรางจับท้องตัวเองเป็นนัยๆว่าอิ่มแล้ว
 
"เชี่ย ไว้วันหลังไปกินข้าวกัน"
 
"เออ นี่น้องฟางใช่มั้ย โตขึ้นเยอะเลยว่ะ" พูดพรางชี้ไปที่ฟาง
 
"หวัดดีค่ะ" ฟางทักขึ้นก่อนยิ้มให้เขื่อนนิดๆ
 
"กูได้ข่าวว่ามึงแต่งงานกับน้องเค้านี่"
 
"เออ"
 
"ถ้ากูรู้ว่าฟางน่ารักขนาดนี้กูไม่ให้มึงแต่งหรอก"
 
"ทำไมวะ?"
 
"เพราะกูจะเอาเองไง ฮ่าๆๆๆๆ" หัวเราะร่วนใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่แกล้งตุ๊ยท้องเขื่อนไปเบาๆทีนึง
 
"ไปเลยมึง กลับบ้านได้ละ"
 
"โห งอนกูหรอไอ้ป๊อป กูล้อเล่น" ตบไหล่ง้อเพื่อนตนทันที
 
"ไม่งอน กูหิว มึงมีเบอร์กูใช่ป่ะ ไว้มึงว่างโทรมาละกัน โอเคป่ะ?"
 
"เออ ไปละ เจอกัน"
 
"เออ เจอกันๆ"
 
"น้องฟาง บ๊ายบายนะครับ" เขื่อนพูดเสียงหวานกับฟางเพื่อแกล้งป๊อปปี้ทันที
 
"ไอ้เขื่อน มึงๆ" ชี้หน้าเขื่อนที่กึ่งวิ่งกึ่งเดิน ยิ้มหัวเราะร่าและขึ้นรถออกไป
 
 
 
 
 
"สั่งข้าวกันดีกว่า" ป๊อปปี้ที่ยื่นเมนูให้ฟางดูก่อนที่ตัวเองและฟางจะเริ่มสั่ง
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป พี่เขื่อนเค้ารู้จักฟางหรอ?"
 
"อื้อ ตอนเด็กๆ คนที่ชอบมาบ้านเราบ่อยๆไง"
 
"อ๋อ เค้าหล่อขึ้นตั้งเยอะเนอะ"
 
"…นั่นสินะ" แอบงอนกับคำชมของฟาง ส่งสายตาน้อยใจไปให้ฟางนิดๆ
 
"โอ๋ พี่ป๊อป อย่างอนนะ"
 
"…" ตักข้าวเข้าปากแต่ไม่พูดอะไร
 
"ดีกันนะ พี่ป๊อป~~~~"
 
"เชอะ!" เชอะให้ฟางเหมือนเด็กๆ ฟางหลุดขำออกมากับท่าทีที่เขาไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่
ทำให้ป๊อปปี้ยิ้มไปตามๆกัน
 
 
 
 
 
 
"หายงอนรึยัง" ฟางถามเมื่อถึงบ้านก่อนเดินมาเกาะแขนป๊อปปี้ทันที
 
"ยัง"
 
"ง้อนะ" ชูนิ้วก้อยให้ ก่อนส่งสายตาปิ๊งๆ
 
"…" เงียบก่อนเดินหนีไปอาบน้ำทันที ส่วนฟางก็ได้แต่หน้ามุ่ยนั่งทำการบ้านจนเสร็จ
 
 
 
 
 
 
FWN