Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก
fafilmfim
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปัง!
"เสียง? ห้องพี่ป๊อป" ฟางที่เพิ่งกลับจากโรงเรียน รีบถอดรองเท้านักเรียนวิ่งขึ้นมาเคาะประตู
ทันที
"พี่ป๊อป พี่ป๊อป!"
"…"
"โธ่เว้ย อะไรกันเนี่ย" ฟางได้แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก สบถออกมาเบาๆก่อนล้วงกระเป๋ากระโปรง
หยิบกุญแจห้องของพี่ชายตนออกมาไขห้องในที่สุด
"พี่ป๊อป!!" ตกใจกับภาพตรงหน้าที่ของในห้องระเกะระกะและพี่ชายสุดที่รักของเธออีกคนที่นอน
หายใจหอบแฮกอยู่บนพื้น มีรอยเลือดหยด และเศษกระจกที่แตกอยู่เกลื่อน
"…แฮ่กๆ"
"พี่ป๊อป ฮือ… พี่อย่าตายนะ พี่ทำอะไร พี่เครียดอะไรทำไมไม่บอกฟาง" โผลเข้ากอดคนที่นอนอยู่
บนพื้นทันที น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงแหมะลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่เธอเป็นคนเดียวบอกว่าไม่
หล่อแถมยังเหมือนหมีอีกต่างหาก
"พี่ป๊อป" เขย่าคนตรงหน้าอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงอะไรแรงเยอะจริงๆ
"…พี่ยังไม่ตายสักหน่อย" ลืมตามามองคนตรงหน้าและพูดด้วยเสียงแผ่ว
"ฮืออออออ" ยิ่งเห็นอย่างงั้นยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ปาดน้ำตาลวกๆเหมือนเด็กๆอีกตามเคย
"ยัยบ้า เลิกร้อง" ยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพิงผนังก่อนจะหันหน้ามาสบตากับฟางดีๆ
"พี่ไม่ได้เป็นอะไร โอเคนะ พี่ลื่น หัวกระแทก หงุดหงิดจะโยนรีโมทไปไว้บนโซฟา แต่มันพลาดไป
โดนไอ้กระจกนั่น เลือดก็ที่พี่เหยียบ โอเครึเปล่า?" ถามพรางเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าเบาๆ
"ฮึก… โอเค พี่อย่าเล่นพิเรนทร์แบบนี้อีกนะ"
"โอเค ตกใจเลยล่ะสิ ไหนล่ะน้องสาวแสนดีของพี่ ไปเอากล่องยามาทำแผลให้หน่อยได้รึเปล่า?"
ถามพร้อมเลิกคิ้วขึ้น
"ได้สิคะ พี่ป๊อปรอแปปนึงนะ"
"โอ๊ย เบาๆสิยัยบ้า"
"โธ่ พี่ก็อดทนสิ พี่ซุ่มซ่ามเองทำไม แผลที่เดินเหยียบกระจกเนี่ย ฟางว่าต้องไปเย็บนะ เศษกระจก
ก็ยังอยู่ในแผล ไปเถอะ เดี๋ยวฟางพาพี่ไป"
"จะไปยังไง ขับรถเป็นรึไง?"
"เป็นสิคะ พี่ก็เคยสอนฟางนี่ หัวกระแทกนิดหน่อยความจำเสื่อมเลยรึไง?" พูดหยอกก่อนออกไป
หยิบกุญแจรถ
"ฮ่าๆ นั่นสินะ" กุมหัวตัวเองเบาๆ แทบไม่เชื่อเรื่องที่เขาได้ยินจากฟาง เขานั่นนะ เคยสอนฟาง
ขับรถ?
"ไปเถอะพี่ป๊อป พี่ลุกเองไหวไหม?"
"ไหวๆ โอ๊ย" ยู่หน้าด้วยความเจ็บทันทีเมื่อเท้าอีกข้างที่คิดว่าไม่เป็นอะไรสัมผัสพ้ืน
"เจ็บตัวไปทั่วเลยนะ ไปๆเดี๋ยวฟางพยุงดีกว่า" ค่อยๆช่วยพยุงออกไปจนขึ้นรถได้อย่างทุลักทุเล
"เห้อ พี่ป๊อปหนัก" แกล้งหยอกคนข้างๆอย่างสนุก
"หนักแต่ก็ไม่เท่าฟางหรอกน่า" หยอกกลับบ้างก่อนหัวเราะอย่างร่าเริงไปทั้งทาง
"อ๊ะ ฟางๆๆ ตรงนั้น?" ชี้ไปที่ร้านขายช็อคโกแลตที่สามารถปรุงรสของตนขึ้นมาได้ กำลังนิยม
ทันทีเมื่อเห็น
"หืม? พี่อยากทำหรอ ทำก็ได้นะ ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวฟางพามาโอเคป่าว"
"อืม… ร้านอะไรน่ะ?"
"ฮะ? พี่ป๊อป? อะไรของพี่เนี่ย ร้านช็อคโกแลตไง เมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมา พี่เป็นคนพาฟางมาทำ
เองนะ ที่พี่บอกพี่อยากกินช็อคโกแลตขมๆนั่นน่ะ" คิ้วขมวดกันทันทีเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการผิดปกติ
ของป๊อปปี้
"…จริงสินะ" พยักหน้าเบาๆพร้อมๆกับสงสัยตัวเองไม่น้อย เป็นอะไรกันแน่นะเรา?
"ขอรถเข็นด้วยค่ะ คนไข้เดินเองไม่ได้" พยาบาลที่คอยรับแขกอยู่ด้านนอกสั่งบุรุษพยาบาล
หลายๆคนให้เข็นรถมารับป๊อปปี้
"เดี๋ยวขอชื่อคนไข้ด้วยนะคะ"
"ภาณุ จิระคุณค่ะ"
"อายุเท่าไหร่คะ?"
"21 ค่ะ
"ค่ะ มีความสัมพันธ์อะไรกับคนไข้คะ?"
"หนูหรอคะ? เป็นพี่น้องค่ะ"
"ค่ะ เชิญน้องนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวถ้าคุณหมอตรวจเสร็จจะออกมาแจ้งอาการอีกทีนะคะ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" นั่งลงตรงเบาะนั่งรอเงียบๆ ก่อนหยิบสมาร์ทโฟนของตนขึ้นมาเล่นเกมส์ฆ่า
เวลา
"ญาติคุณภาณุรึเปล่าครับ?" หมอที่เปิดประตูออกมาถามฟางขึ้น
"อ๊ะ ใช่ค่ะ พี่ชายหนูเป็นยังไงมั่งคะ"
"แผลทุกอย่างโอเคนะครับ เศษกระจกทุกอย่างไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มีเรื่องที่น่าห่วงอยู่เรื่องนึง
ครับ" แววตาผู้เป็นหมอดูเศร้าลงเล็กน้อย ส่งผลให้ฟางใจเสียไปตามๆกัน
"…"
"คนไข้มีอาการอันไซเมอร์นะครับ อาจจะเป็นที่ศีรษะกระแทก หมอจะเอ็กซเรย์อีกครั้งนึงพรุ่งนี้
คืนนี้หมอแนะนำให้นอนโรงพยาบาลนะครับ"
"แล้วต้องทำยังไงคะ?"
"ตอนนี้หมอยังบอกไม่ได้ครับ บอกได้แค่ดูแล้วอาจจะเริ่มลืมอะไรไปทีละอย่างสองอย่าง"
"ค่ะ ตอนนี้เค้าอยู่ไหนคะ"
"อ้อ หมอพาขึ้นห้องพักคนไข้ไปเรียบร้อยแล้วครับ ห้อง 27 นะครับ"
"ขอบคุณค่ะ ชั้น 2 ใช่ไหมคะ?"
"ครับ" ผู้เป็นหมอยิ่งให้น้อยๆพอเป็นมารยาทก่อนเดินออกไปพร้อมพยาบาลที่ดูเหมือนกำลังรายงานผลทางร่างกายของป๊อปปี้อยู่
"เห้อ…" ถอนหายใจกับตนเองเบาๆก่อนผลักประตูห้อง 27 เข้าไป
"อ้าว ฟาง"
FWN
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
