Stepchild จากลูกเลี้ยงเป็นลูกรัก
fafilmfim
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อ้อ หมอพาขึ้นห้องพักคนไข้ไปเรียบร้อยแล้วครับ ห้อง 27 นะครับ"
"ขอบคุณค่ะ ชั้น 2 ใช่ไหมคะ?"
"ครับ" ผู้เป็นหมอยิ่งให้น้อยๆพอเป็นมารยาทก่อนเดินออกไปพร้อมพยาบาลที่ดูเหมือนกำลัง
รายงานผลทางร่างกายของป๊อปปี้อยู่
"เห้อ…" ถอนหายใจกับตนเองเบาๆก่อนผลักประตูห้อง 27 เข้าไป
"อ้าว ฟาง"
"พี่ป๊อป เป็นไงบ้างคะ" ยิ้มสู้กับคนตรงหน้าทั้งๆที่ในใจเธออยากจะตะโกนร้องไห้ใส่หน้าเขาไป
แล้ว
"เจ็บแผลน่ะสิถามได้ยัยบ๊อง บ้า เตี้ย แรงเยอะ ยังบ๊องอีกนะ"
"…พี่มีเบอร์ญาติๆพี่ไหมคะ เผื่อฟางจะติดต่อเขา"
"มีอยู่คนนึง"
"งั้นฟางขอเบอร์เขาหน่อย"
"…" ยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนจะหันไปสนใจโทรทัศน์ที่กำลังรายงานข่าวต่อ
"อ่ะ นี่พี่ป๊อป"
"เขาว่าไงมั่ง"
"เค้าบอกว่าเดี๋ยวเค้ามา"
"อืม…"
"งั้นถ้าเค้ามาฟางจะกลับละนะ ฟางต้องไปเตรียมอะไรอีกหลายอย่างเลย"
"ได้ไง เราเป็นน้องพี่นะ เรานอนด้วยกันมากี่ปีฟาง 9 ปี ถ้าฟางไม่อยู่ พี่จะนอนหลับไม่ล่ะ"
"โธ่พี่ป๊อป เราไม่ได้นอนห้องเดียวกันสักหน่อย"
"มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ ก็ห้องตรงข้ามกันนี่"
"พี่ป๊อปเถียงหรอ" ขึ้นเสียงโหดกับป๊อปปี้ทันที ที่ไม่ยอมฟังเธอ แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆเหมือนกัน
เมื่อเขายังจำได้ว่าเขาใช้ชีวิตกับเธอมาตลอด 9 ปี
"พี่ไม่เถียงแล้วครับ น้องสาวสุดที่รักของพี่" เสียงอ่อยลงทันที
"ฮ่าๆ หิวข้าวอ่ะ T^T" พูดพร้อมจับท้องตัวเอง
"หิวเหมือนกัน"
"เดี๋ยวฟางไปซื้อละกัน พี่รออยู่นี่แหละ"
"โอเคเลย แล้วฟางไม่ไปเอาเสื้อผ้าหรอ"
"ฟางให้แม่เลี้ยงเอามาให้แล้วค่ะ คงกำลังมา"
"อืม… ข้ามถนนระวังนะ รถเยอะ"
"ค่าาาา" ลากเสียงรับสาวยาวก่อนเดินหายไปในที่สุด
ก๊อก ก๊อก
"พี่ป๊อป!"
"หืม? แคทนี่?"
"ก็ใช่น่ะสิ พี่เป็นอะไรมากมั้ยฮะ" ถามเสียงตื่นทันทีเมื่อเห็นญาติตนมีผ้าพันแผลตามที่ต่างๆ
"ไม่หรอก ส่วนใหญ่เป็นแผล"
"เห้อ โล่งอกไปที แล้วพี่คิดรึยังเรื่องจะทำยังไงกับยัยฟางน่ะ"
"…อืม นั่นสินะ ไม่รู้สิ พี่มึนๆน่ะตอนนี้ อย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลย"
"เห้อ งั้นหายเร็วๆละกันนะคะ แคทจะโทรบอกที่บ้านนะ"
"ไม่ต้อง ใกล้จะครบกำหนด 10 ปีแล้วนี่ เดี๋ยวเค้าก็คงกลับมากันเองแหละ"
"…ตามใจพี่ป๊อปเถอะค่ะ แต่พี่อย่าละเลยเรื่องที่แคทขอร้องละกันนะคะ" พูดกดเสียงต่ำแฝงด้วย
เล่ห์นัยก่อนเดินกลับไปทันที
ก๊อก ก๊อก
"มาแล้วววว พี่ป๊อปรอนานไหม?" เข้ามาพร้อมรอยยิ้มทักทายทันที
"ไม่นานหรอก แต่หิวจะตายแล้วเนี่ย"
"โธ่ ใจเย็นๆสิคะ" ไม่พูดเปล่าพรางจัดแจงเทข้าวต้มปลาใส่จานให้พี่ชายตน ส่วนของเธอก็เป็น
อะไรไม่ได้นอกจากข้าวต้มปลาเหมือนกัน
"พี่กินนมไหม?" ถามป๊อปปี้ที่กำลังจะลงมือตักเข้าปาก
"ไปซื้อมาด้วยรึไง?"
"ใช่แล้ว" พูดก่อนหยิบออกมาจากถุงไปวางไว้บนโต๊ะคนไข้
"นมอะไรเนี่ย?"
"…ที่พี่บอกว่าอยากกินเมื่อวันก่อนไง" พูดเสียงกดต่ำลงทันทีเมื่ออาการของเขากลับมาทำร้าย
เธออีกครั้ง
"…"
"มาๆกินข้าวกันเถอะ ฟางหิวจะแย่" พูดเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นป๊อปปี้มีท่าทีที่แปลกไป
"โอ๊ย ร้อน"
"ยัยบ้า เป่าก่อนสิ" ยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ทำเหมือนอย่างกับไม่รู้ว่าข้าวต้มปลามันร้อน
"ชิส์ พี่ป๊อปกินเร็วๆเถอะ"
"แล้วกระเป๋าใครน่ะ" ชี้ไปทางกระเป๋าสีส้มชมพูใบหนึ่งที่วางอยู่บนโซฟา
"…กระเป๋าเสื้อผ้าฟางเอง ใบนี้พี่ป๊อปซื้อให้จำได้ไหม?"
"หรอ นั่นสิ กระเป๋าสีเจ็บแบบนี้ฟางไม่ซื้ิอเองหรอก เนอะ"
"ฮ่าๆ ใช่แล้วล่ะ" เงียบลงทันทีเมื่อความรู้สึกเจ็บมันพาให้จุกไปหมด
"เดี๋ยวหมอจะพาคนไข้ไปเอ็กซเรย์ตอนบ่ายสองโมงนะคะ" พยาบาลที่เดินมาตรวจอาการปกติ
บอกฟางขึ้น
"ค่ะ อ้าว"
"ฟาง?" แคทที่เดินเข้ามาในห้องพอดีเห็นฟางนั่งอยู่
FWN
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
