กองปราบจิตป่วน [City Hunter] ตอน รถไฟเหาะหฤหรรษ์

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น  ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
# เรื่องสั้น เรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter #
 
ตอน รถไฟเหาะหฤหรรษ์ ตอนที่ 4
 
 
"เห็นอะไรบ้าง?"
 
                หลังเลิกเรียนก็แวะร้านประจำเพื่อทานมื้อเล็กๆกับเพื่อนในกลุ่ม ตามคำสั่งของนายกบเบจิต้า โดยให้เหตุผลว่า เพื่อนรักกันควรจะมีเวลาดีดีร่วมกันอย่างน้อยวันละครั้ง ในเมื่อตอนนี้เรายังมีเวลาเจอกันทุกวัน เผื่อวันหน้าแยกย้ายกันไปทำงานคงจะทำอะไรแบบนี้ด้วยกันยากขึ้น นานๆทีจะคิดดีดีกะเค้าบ้างนะนายหน้ากบ
                ให้คุณชายขับรถมารับคนดีแล้วจัดหามื้อเย็นไปเตรียมไว้ทานที่บ้านพี่เฟย์ ก่อนจะวนรถมารับเธอที่หน้าร้านเมื่อเพื่อนๆแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของอ.ที่ปรึกษา แต่ก็ไม่อยากให้มาเห็นว่าตามรับตามส่งกันตลอดแบบนี้หรอกนะ เฮ่อ เหนื่อยใจจัง.....  
.
.
"อุปกรณ์ที่มีความแข็งแรงสูง ประกอบพร้อมใช้งาน อีกไม่เกิน 10 % คงเสร็จสมบูรณ์" ถึงร้านพี่เฟย์ก็เข้าไปประชุมกันในห้องลับที่ถูกเตรียมข้อมูล ภาพถ่ายไว้แล้วอย่างดี นั่งคุยกันถึงสถานที่ที่พวกเราไปเสาะหาข้อมูลเมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา
.
.
"หัวรถไฟเหาะที่รอเปิดตัวบนรางด้านบนสุด แทนที่จะรอรับคนอยู่ด้านล่าง" สิ่งที่สะดุดตาเธอที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าเครื่องเล่นที่พร้อมใช้งาน เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวก็พร้อมเล่น ที่ควรจะจอดอยู่แบบสวนสนุกอื่นๆเค้าทำกัน หรือจะให้ปีนขึ้นไปนั่งข้างบนกันล่ะ?
.
.
"คงจะมีของสำคัญมากๆ เลยต้องเก็บไว้ให้พ้นมือเด็ก.....แต่ไม่พ้นสายตาคนแก่อย่างแก ฮ่าๆๆๆ" เป็นพี่เฟย์ที่พูดออกมา อย่างว่าล่ะ สองคนนี้ไม่เคยพูดดีๆกันได้เกิน 10 นาทีหรอก มีอันต้องทะเลาะกันตลอด ครั้งแรกที่ได้เจอกันใน CITY HUNTER  ยังแอบคิดไปเองว่า2คนนี้เค้าคบกันหรือเปล่า ดูสนิทกันมากเหลือเกิน
.
.
 
"หืม...... ยายแก้มบุ๋ม ยายเด็กอายุ14 ฉันจำได้ลางๆว่าเราอายุเท่ากันนะ อ้อ! รึคุณพรปวีย์คนสวยมีเด็ก นศ.ปี 3 อายุอานามก็แค่ 20 ต้นๆเข้ามาจีบ เลยคิดจะลดอายุของตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้นสินะครับ?" นี่ก็เด็กอีกคน เป็นผู้ชายกลับชวนผู้หญิงทะเลาะเสียได้ น่าตีจริงๆ เฮ่อ
.
.
"หุบปากไปเลยไอผีดิบ!!!  ชิส์ .... แก้วดูอะไรอยู่?" ไม่มีประโยชน์อะไรจะเข้าไปห้าม จึงนั่งมองรูปที่ต่อตรงมาจากมือถือของตัวเองขึ้นที่หน้าจอใหญ่ เกี่ยวกับส่วนประกอบต่างๆของเจ้ารถไฟเหาะที่ว่า เพื่อเช็ครายละเอียดและเดาจุดซ่อนของ
.
.
"ภาพที่ถ่ายมาน่ะค่ะ ถ้าจากสิ่งแวดล้อมที่เห็น ของก็น่าจะอยู่ที่หัวจักรของรถไฟใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นก็คงอยู่ระหว่างที่นั่งแต่ละโบกี้เหล่านั้น แต่ว่า.....มันจะดูง่ายไปอะไรไปหรือเปล่าคะพี่เฟย์?" มันดูง่ายจริงๆอย่างที่คนน่ารักพูด เพราะตั้งแต่กลับจากสวนสนุกเขาก็ใช้เวลาในตอนกลางคืนเฝ้าดูรูปถ่ายพวกนั้นตลอด คือเอาตรงๆเลยว่า มันมีจุดให้ซ่อนเยอะแยะ แต่มันก็หาง่ายๆได้ทุกจุดเช่นกัน ของที่บอสบอกว่าสำคัญมันสมควรจะถูกเก็บไว้แบบไหนล่ะ ถึงจะดีที่สุดน่ะ คิดเท่าไหร่ก็ไม่ออกนี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว
.
.
"อืม .... นั่นสิ ของราคามหาศาลเชียวนะ? หรือจะมีอะไรมากกว่านั้น .... เอ หรือมันจะเปลี่ยนที่ซ่อน!!!"
.
.
"เป็นไปไม่ได้ เพราะบอสให้ข้อมูลที่น่าจะร้อยเปอร์เซ็นต์มาให้แล้วนะ ว่ามันไปจากญี่ปุ่นพร้อมเจ้าเครื่องเล่นอะไรนั่นอ่ะ" นั่งฟังคนรักกับพี่สาวคนสวยคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แต่ก็ยังไม่สามารถเคลียร์ภารกิจครั้งนี้ได้ หรือจะต้องแอบเข้าไปในวันสองวันนี้ก่อนที่เจ้าเครื่องเล่นจะเปิดตัวจริงๆ เพราะกลัวว่าเจ้าคนที่มันเอามาซ่อนไว้จะมาเอาคืนในวันเปิดตัวและคนที่เข้าไปเล่นจะโดนทำร้ายไปด้วยน่ะสิ
.
.
 
" คอ ออ บอ .... คอบ  คอ อัว ....คัว ....คอบคัว  สอง ศูนย์ คอบคัว .....สองศูนย์คอบคัว คนดีจะไปขี่รถไฟ ปู๊นๆๆๆ" ได้ยินเสียงคนดีตัวเล็ก หัดอ่านตัวหนังสือทีละคำจากโบชัวร์ที่ถือติดมาจากสวนสนุกก็ทำให้นึกอะไรขึ้นมาได้
.
.
 
"หืม ..... ครอบครัว? ที่นั่งที่เป็นครอบครัว หมายถึง ...." ชายคนรักมองตามไปที่คนดีแล้วค่อยๆพูดตามสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา ก่อนจะได้ยินพี่สาวคนสวยช่วยไขข้อข้องใจอีกคน
.
.
 
"3 ที่นั่ง พ่อแม่ลูก"  
.
.
 
 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"อ่า ..... ในแต่ละแถวของโบกี้จะมีที่นั่ง สลับระหว่าง 3 กับ 2 เพื่อให้ครอบครัวกับคู่รักนั่งสลับที่กัน ของอาจจะอยู่ตรงที่นั่งของครอบครัว ซึ่งมี 3 ที่นั่ง ....ทั้งหมด 4 แถว" สาวน้อยช่างเจรจากำลังเพลิดเพลินกับการแก้โจทย์ได้อีก1เปราะโดยการอธิบายรายละเอียดเป็นเรื่องเป็นราว สิ่งที่เข้าทำได้ก็แค่เพียงมองคนสวยแล้วพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น ก็อย่างว่าแหล่ะนะ ไอการแก้ปัญหาอะไรแบบนี้คนน่ารักมักจะชอบมากเสียด้วยสิ
.
.
 
"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าแถวไหนที่มันมีของอ่ะ? โอ้ย ปวดหัว!!! ไอหมีบ้าก็ไปไหนของมันนะ โทรฯไปก็ไม่ติด เฮอะ แต่ก็นะ ถึงติดก็ใช่ว่ามันจะช่วยได้ เรื่องใช้สมองอ่ะ คงยากเกินไป"
.
.
 
"ยายแก้มบุ๋มเลิกบ่นแล้วไปหาอะไรมาให้กินหน่อยดิ่ คนดีหิวแล้วน่ะ"
.
.
 
"ชิส์ เออ รู้แล้ว เดี๋ยวมา คิดกันไปก่อนก็แล้วกัน มามะคนดีคนเก่งของน้าเฟย์ไปหาอะไรมากินกันที่ห้องนู้นดีกว่าเนอะ ป่ะๆๆ"
.
.
                ระหว่างที่ทานอาหารเธอและพี่เฟย์ก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อยเพราะไม่อยากเอาเรื่องงานมาคุยระหว่างทานข้าว พี่เฟย์เคยขอไว้ว่ามันจะทำให้รสชาติอาหารมันแย่ถ้าเราคุยแต่เรื่องงาน โทโมะจึงลงไปเล่นกับคนดี เพราะไม่รู้จะแทรกตัวเองเข้าไปในบทสนทนาของสาวๆได้อย่างไร คุณน้าสุดหล่อจึงเลือกที่จะเปิดเครื่อง PSP แล้วแบ่งจอยคนละตัวกับหลานเพื่อเล่นเกมส์ฆ่าเวลา แต่ดูเหมือนจะฆ่าเวลานานไปหน่อย จนเธอกับพี่เฟย์กลับมาคุยเรื่องงานกันแล้วคนตัวโตก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาช่วยคิด ...ให้นอนกับเกมส์ดีไหมคะคืนนี้?
 
 
 
"....ฮ้าว .....น้าแก้ว .... โมะ  โมะ คนดีง่วงแย้วค่ะ" สาวน้อยที่อยู่ในชุดนอนที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนแล้วจากบ้านพี่เฟย์ หาวดังหวอดๆประกาศให้โลกรู้ว่านี่มันเลยเวลาพักผ่อนของเด็ก 5 ขวบแล้วนะคะ ตาปรือและมือที่ถือจอยตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงอย่างช่วยไม่ได้ แต่เด็กโข่งก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกลับเร่งเร้าให้เด็กน้อยเล่นต่อให้ได้ .... นี่บ้านเธอมีเด็กเพิ่มมาอีกคนนึงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
.
.
 
"คนดีไม่อยากเล่นเกมส์แล้วเหรอครับ น้าโมะกำลังจะชนะแล้วนะเนี่ย"
.
.
 
"งืม ... ไม่เล่นแย้วอ่ะ ...ฮ้าว..........."
.
.
 
"งั้นแก้วกลับล่ะค่ะพี่เฟย์ ดูท่าคนดีจะไม่ไหวละ นี่ก็ดึกแล้วด้วย ไว้พรุ่งนี้เรามาคิดกันต่อว่า 4 ที่นั่งนี้อันไหนน่าสนใจที่สุด หรือ ..... เราจะแอบเข้าไปมันซะพรุ่งนี้เลยดีอะไรแบบนี้น่ะค่ะ ฮิฮิ" ตัดสินใจเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากร้านพี่เฟย์ ก่อนจะหันไปสำเร็จโทษคนไม่ทำงานแล้วยังจะปากดีอีกซักทีหนึ่ง
.
.
 
"ครับคนเก่ง แม่จอมโจรแห่งอัสคาบัน อ๊ะ !! อย่าหยิกครับแก้ว......."
.
.
 
"พูดมากจริงกลับได้แล้ว ป่ะคนดีเดี๋ยวน้าแก้วอุ้มค่ะ" เปลี่ยนไปรับคนดีตัวเล็กเข้ามาแนบอก เพื่อให้ชายหนุ่มทำหน้าที่ขับรถ แล้วโค้งลาพี่สาวที่เดินออกมาส่งก่อนคนดีตัวเล็กจะหลับตาแล้วพูดลาด้วยอีกคน
.
.
 
"โมะจะดูแฮรี่พัตเต้อเหยอ? พ่อมดอ้ะคาบาน ..ฮ้าว....เฟย์ บัยบัย"
.
.
 
"หลับปุ๋ยเลยคนดี ดีนะที่ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ร้านพี่เฟย์มาก่อน ไม่อย่างนั้นเหนียวตัวแย่เลย" ออกรถมาได้ไม่เท่าไหร่คนดีตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของแฟนสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยความเหนื่อยล้า คนดีเป็นเด็กน่ารัก ทั้งฉลาด หัวไวและแสนซน เหมือนคนอุ้มไม่มีผิด
.
.
 
"หึหึ โมะว่าคงไม่ใช่แค่นอนสบายอย่างเดียว น่าจะเพราะได้กอดแก้วด้วยมากกว่า ว่าไงครับ คุณแม่ยังสาว?" แก้วใจน่ารัก เป็นห่วงเป็นใยและมีความเป็นแม่สูง เฮ่อ.....อยากแต่งเร็วๆจังครับ วิศวอยากมีลูก ;___; แต่ถึงอย่างนั้นคนดีก็เป็นเหมือนลูก เป็นเหมือนหลานที่มีสายเลือดเดียวกันกับพวกเราอยู่จริงๆ ไม่รู้อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เขาก็พร้อมที่จะดูแลผู้หญิงสองคนนี้ให้ดีที่สุด และเขาจะต้องทำให้ได้
.
.
 
"เฮอะ บ้าละ! โมะแวะ เอ็กเพรสข้างหน้าด้วยนมคนดีใกล้หมดแล้ว"
.
.
                เข้ามาในห้างเล็กๆใกล้บ้านก็รีบเดินไปซื้อของใช้ที่จำเป็นต้องมีติดบ้านให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากให้คนดีหลับๆตื่นๆเด็กอายน้อยๆแบบนี้ควรจะต้องได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอเพื่อการเจริญเติบโตของสมองไม่ขาดตกบกพร่อง
 
"มาเดี๋ยวโมะอุ้มเอง แก้วไปเลือกเหอะ ฮึบ คนเก่งของน้าโมะหลับแล้วหลับเลยจริงๆน้า...."
.
.
"กาแฟโมะล่ะ"
.
"ยังไม่หมดครับ"
.
"ชาขียว"
.
"หมดแล้วครับผม"
.
"ของคนดีครบ ของโมะครบ เดี๋ยวแก้วไปดูของใช้ส่วนตัวแป๊บนึง โมะไปรอที่แคชเชียร์เลยก็ได้นะ"
.
"ครับผม"
 
                หยิบของที่คุ้นเคยพร้อมกับเอ่ยถามคนที่เดินตามมาเรื่อยๆจนของครบ แล้วจึงปลีกตัวไปซื้อของใช้ที่จำเป็นของตัวเองก่อนจะรีบกลับมาจ่ายเงินเตรียมกลับบ้าน วันนี้ล้ามาทั้งวันแล้วจริงๆ ดีนะที่มีเรียน 10 โมงเช้าในวันพรุ่งนี้ ให้โมะตื่นมาพาคนดีไปเรียนก็แล้วกัน ในฐานะที่เป็นเพื่อนเล่นเกมส์กันเกือบ 3 ชั่วโมงในคืนนี้  เหลือบไปเห็นชายคนรักยืนคุยโทรศัพท์เดี๋ยวทำหน้าเครียด เดี๋ยวทำหน้าหน่าย ....อะไรของเค้า?
 
 
((เป็นไงบ้าง คืบหน้าหรือยัง?)) 
 
"ยังเดาไม่ออกเลยครับ ที่ทำได้ก็แค่แอบเข้าไปดู แต่ก็ยังไม่มีอะไรผิดสังเกตเลย ยายแก้มบุ๋มก็บอกว่าหาดูทุกซอกแล้วแต่ไม่เจอ มีจริงหรือเปล่าเนี่ย?" 
 
((แกคิดว่าฉันโกหกเรอะ? หนูแก้วล่ะ ไม่ได้คุยด้วยตั้งนานคิดถึง)) 
 
"เกินเลยเหอะคุณเจ้านาย ว่าแต่จะไม่ใบ้หน่อยเหรอครับว่ามันคืออะไร จะได้เดาที่ซ่อนได้ง่ายๆกว่านี้" 
 
((ไม่มี รอไปขึ้นรถไฟทีเดียวแล้วค่อยหา เดี๋ยวแกก็เจอ ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต)) 
 
"หืม.... พ่อพูดอะไรเข้าใจยากชะมัด" 
 
 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 

 
"ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต.....อะไรล่ะ? ซ่อนไว้ในรถไฟเหาะ .... มันคืออะไร ซ่อนไว้ตรงไหน? โอ้ย.................คิดไม่ออกอ่า" ก่อนนอนเมื่อคืนชายคนรักเข้ามาคุยด้วยในห้องของเธอเองเพราะคืนนี้เธอขอนอนคนเดียวเพื่อให้โทโมะตื่นเช้าพาคนดีไปเรียน คนตัวโตเล่าสิ่งที่คุยกับเจ้านายให้เธอฟังเผื่อเธอจะคิดอะไรออกบ้างประมาณนั้น วันนี้พอมาถึงมหาลัยก็เลยยังนั่งคิดไม่ตกกับสิ่งที่บอสใบ้มา 'ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต' มันคืออะไรกันนะ?
.
.
"บ่น'ไรครับที่รัก ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมดอ่ะ?"
.
.

"ไปคืนหนังสือที่หอสมุดมั้ง เออนี่กบ แกรู้ป่ะว่า'ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต'ของคนเรามันคืออะไรอ่ะ ฉันคิดตั้งหลายวันละ คิดไม่ออก"  เจ้ากบหน้าหล่อเดินซะเท่ห์เข้ามาในห้องที่ตอนนี้ทั้งคลาสมีไม่ถึง 10 ชีวิต เลยไขข้อข้องใจกบไปว่า เมื่อวาน อ.ที่สอนประวัติศาสตร์สั่งให้หาข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ยุคหินจากหอสมุด อีก 40 กว่าชีวิตที่เหลือคงพร้อมใจกันไปที่หอสมุดนั่นแหล่ะ ก็วิชานี้ อ.แกเคี่ยวน่าดูนี่นา ก่อนจะทำเป็นถามไปส่งๆแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจากเพื่อนผู้มี IQ ไม่น่าถึง 100 ที่นั่งลงข้างๆ หน้าตามันแปรผกผันกับความฉลาดมากเลยเหอะ
 
 
แต่เดี๋ยวนะ ว่าอะไรนะกบ??
 
.
.
"หืม....รู้สิ"
 
 
ทูบีคอน,,,,,


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น  ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
# เรื่องสั้น เรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter #
 
ตอน รถไฟเหาะหฤหรรษ์ ตอนที่ 4
 
 
"เห็นอะไรบ้าง?"
 
                หลังเลิกเรียนก็แวะร้านประจำเพื่อทานมื้อเล็กๆกับเพื่อนในกลุ่ม ตามคำสั่งของนายกบเบจิต้า โดยให้เหตุผลว่า เพื่อนรักกันควรจะมีเวลาดีดีร่วมกันอย่างน้อยวันละครั้ง ในเมื่อตอนนี้เรายังมีเวลาเจอกันทุกวัน เผื่อวันหน้าแยกย้ายกันไปทำงานคงจะทำอะไรแบบนี้ด้วยกันยากขึ้น นานๆทีจะคิดดีดีกะเค้าบ้างนะนายหน้ากบ
                ให้คุณชายขับรถมารับคนดีแล้วจัดหามื้อเย็นไปเตรียมไว้ทานที่บ้านพี่เฟย์ ก่อนจะวนรถมารับเธอที่หน้าร้านเมื่อเพื่อนๆแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของอ.ที่ปรึกษา แต่ก็ไม่อยากให้มาเห็นว่าตามรับตามส่งกันตลอดแบบนี้หรอกนะ เฮ่อ เหนื่อยใจจัง.....  
.
.
"อุปกรณ์ที่มีความแข็งแรงสูง ประกอบพร้อมใช้งาน อีกไม่เกิน 10 % คงเสร็จสมบูรณ์" ถึงร้านพี่เฟย์ก็เข้าไปประชุมกันในห้องลับที่ถูกเตรียมข้อมูล ภาพถ่ายไว้แล้วอย่างดี นั่งคุยกันถึงสถานที่ที่พวกเราไปเสาะหาข้อมูลเมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา
.
.
"หัวรถไฟเหาะที่รอเปิดตัวบนรางด้านบนสุด แทนที่จะรอรับคนอยู่ด้านล่าง" สิ่งที่สะดุดตาเธอที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าเครื่องเล่นที่พร้อมใช้งาน เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวก็พร้อมเล่น ที่ควรจะจอดอยู่แบบสวนสนุกอื่นๆเค้าทำกัน หรือจะให้ปีนขึ้นไปนั่งข้างบนกันล่ะ?
.
.
"คงจะมีของสำคัญมากๆ เลยต้องเก็บไว้ให้พ้นมือเด็ก.....แต่ไม่พ้นสายตาคนแก่อย่างแก ฮ่าๆๆๆ" เป็นพี่เฟย์ที่พูดออกมา อย่างว่าล่ะ สองคนนี้ไม่เคยพูดดีๆกันได้เกิน 10 นาทีหรอก มีอันต้องทะเลาะกันตลอด ครั้งแรกที่ได้เจอกันใน CITY HUNTER  ยังแอบคิดไปเองว่า2คนนี้เค้าคบกันหรือเปล่า ดูสนิทกันมากเหลือเกิน
.
.
 
"หืม...... ยายแก้มบุ๋ม ยายเด็กอายุ14 ฉันจำได้ลางๆว่าเราอายุเท่ากันนะ อ้อ! รึคุณพรปวีย์คนสวยมีเด็ก นศ.ปี 3 อายุอานามก็แค่ 20 ต้นๆเข้ามาจีบ เลยคิดจะลดอายุของตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้นสินะครับ?" นี่ก็เด็กอีกคน เป็นผู้ชายกลับชวนผู้หญิงทะเลาะเสียได้ น่าตีจริงๆ เฮ่อ
.
.
"หุบปากไปเลยไอผีดิบ!!!  ชิส์ .... แก้วดูอะไรอยู่?" ไม่มีประโยชน์อะไรจะเข้าไปห้าม จึงนั่งมองรูปที่ต่อตรงมาจากมือถือของตัวเองขึ้นที่หน้าจอใหญ่ เกี่ยวกับส่วนประกอบต่างๆของเจ้ารถไฟเหาะที่ว่า เพื่อเช็ครายละเอียดและเดาจุดซ่อนของ
.
.
"ภาพที่ถ่ายมาน่ะค่ะ ถ้าจากสิ่งแวดล้อมที่เห็น ของก็น่าจะอยู่ที่หัวจักรของรถไฟใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นก็คงอยู่ระหว่างที่นั่งแต่ละโบกี้เหล่านั้น แต่ว่า.....มันจะดูง่ายไปอะไรไปหรือเปล่าคะพี่เฟย์?" มันดูง่ายจริงๆอย่างที่คนน่ารักพูด เพราะตั้งแต่กลับจากสวนสนุกเขาก็ใช้เวลาในตอนกลางคืนเฝ้าดูรูปถ่ายพวกนั้นตลอด คือเอาตรงๆเลยว่า มันมีจุดให้ซ่อนเยอะแยะ แต่มันก็หาง่ายๆได้ทุกจุดเช่นกัน ของที่บอสบอกว่าสำคัญมันสมควรจะถูกเก็บไว้แบบไหนล่ะ ถึงจะดีที่สุดน่ะ คิดเท่าไหร่ก็ไม่ออกนี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว
.
.
"อืม .... นั่นสิ ของราคามหาศาลเชียวนะ? หรือจะมีอะไรมากกว่านั้น .... เอ หรือมันจะเปลี่ยนที่ซ่อน!!!"
.
.
"เป็นไปไม่ได้ เพราะบอสให้ข้อมูลที่น่าจะร้อยเปอร์เซ็นต์มาให้แล้วนะ ว่ามันไปจากญี่ปุ่นพร้อมเจ้าเครื่องเล่นอะไรนั่นอ่ะ" นั่งฟังคนรักกับพี่สาวคนสวยคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แต่ก็ยังไม่สามารถเคลียร์ภารกิจครั้งนี้ได้ หรือจะต้องแอบเข้าไปในวันสองวันนี้ก่อนที่เจ้าเครื่องเล่นจะเปิดตัวจริงๆ เพราะกลัวว่าเจ้าคนที่มันเอามาซ่อนไว้จะมาเอาคืนในวันเปิดตัวและคนที่เข้าไปเล่นจะโดนทำร้ายไปด้วยน่ะสิ
.
.
 
" คอ ออ บอ .... คอบ  คอ อัว ....คัว ....คอบคัว  สอง ศูนย์ คอบคัว .....สองศูนย์คอบคัว คนดีจะไปขี่รถไฟ ปู๊นๆๆๆ" ได้ยินเสียงคนดีตัวเล็ก หัดอ่านตัวหนังสือทีละคำจากโบชัวร์ที่ถือติดมาจากสวนสนุกก็ทำให้นึกอะไรขึ้นมาได้
.
.
 
"หืม ..... ครอบครัว? ที่นั่งที่เป็นครอบครัว หมายถึง ...." ชายคนรักมองตามไปที่คนดีแล้วค่อยๆพูดตามสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา ก่อนจะได้ยินพี่สาวคนสวยช่วยไขข้อข้องใจอีกคน
.
.
 
"3 ที่นั่ง พ่อแม่ลูก"  
.
.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
 
"อ่า ..... ในแต่ละแถวของโบกี้จะมีที่นั่ง สลับระหว่าง 3 กับ 2 เพื่อให้ครอบครัวกับคู่รักนั่งสลับที่กัน ของอาจจะอยู่ตรงที่นั่งของครอบครัว ซึ่งมี 3 ที่นั่ง ....ทั้งหมด 4 แถว" สาวน้อยช่างเจรจากำลังเพลิดเพลินกับการแก้โจทย์ได้อีก1เปราะโดยการอธิบายรายละเอียดเป็นเรื่องเป็นราว สิ่งที่เข้าทำได้ก็แค่เพียงมองคนสวยแล้วพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น ก็อย่างว่าแหล่ะนะ ไอการแก้ปัญหาอะไรแบบนี้คนน่ารักมักจะชอบมากเสียด้วยสิ
.
.
 
"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าแถวไหนที่มันมีของอ่ะ? โอ้ย ปวดหัว!!! ไอหมีบ้าก็ไปไหนของมันนะ โทรฯไปก็ไม่ติด เฮอะ แต่ก็นะ ถึงติดก็ใช่ว่ามันจะช่วยได้ เรื่องใช้สมองอ่ะ คงยากเกินไป"
.
.
 
"ยายแก้มบุ๋มเลิกบ่นแล้วไปหาอะไรมาให้กินหน่อยดิ่ คนดีหิวแล้วน่ะ"
.
.
 
"ชิส์ เออ รู้แล้ว เดี๋ยวมา คิดกันไปก่อนก็แล้วกัน มามะคนดีคนเก่งของน้าเฟย์ไปหาอะไรมากินกันที่ห้องนู้นดีกว่าเนอะ ป่ะๆๆ"
.
.
                ระหว่างที่ทานอาหารเธอและพี่เฟย์ก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อยเพราะไม่อยากเอาเรื่องงานมาคุยระหว่างทานข้าว พี่เฟย์เคยขอไว้ว่ามันจะทำให้รสชาติอาหารมันแย่ถ้าเราคุยแต่เรื่องงาน โทโมะจึงลงไปเล่นกับคนดี เพราะไม่รู้จะแทรกตัวเองเข้าไปในบทสนทนาของสาวๆได้อย่างไร คุณน้าสุดหล่อจึงเลือกที่จะเปิดเครื่อง PSP แล้วแบ่งจอยคนละตัวกับหลานเพื่อเล่นเกมส์ฆ่าเวลา แต่ดูเหมือนจะฆ่าเวลานานไปหน่อย จนเธอกับพี่เฟย์กลับมาคุยเรื่องงานกันแล้วคนตัวโตก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาช่วยคิด ...ให้นอนกับเกมส์ดีไหมคะคืนนี้?
 
 
 
"....ฮ้าว .....น้าแก้ว .... โมะ  โมะ คนดีง่วงแย้วค่ะ" สาวน้อยที่อยู่ในชุดนอนที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนแล้วจากบ้านพี่เฟย์ หาวดังหวอดๆประกาศให้โลกรู้ว่านี่มันเลยเวลาพักผ่อนของเด็ก 5 ขวบแล้วนะคะ ตาปรือและมือที่ถือจอยตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงอย่างช่วยไม่ได้ แต่เด็กโข่งก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกลับเร่งเร้าให้เด็กน้อยเล่นต่อให้ได้ .... นี่บ้านเธอมีเด็กเพิ่มมาอีกคนนึงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
.
.
 
"คนดีไม่อยากเล่นเกมส์แล้วเหรอครับ น้าโมะกำลังจะชนะแล้วนะเนี่ย"
.
.
 
"งืม ... ไม่เล่นแย้วอ่ะ ...ฮ้าว..........."
.
.
 
"งั้นแก้วกลับล่ะค่ะพี่เฟย์ ดูท่าคนดีจะไม่ไหวละ นี่ก็ดึกแล้วด้วย ไว้พรุ่งนี้เรามาคิดกันต่อว่า 4 ที่นั่งนี้อันไหนน่าสนใจที่สุด หรือ ..... เราจะแอบเข้าไปมันซะพรุ่งนี้เลยดีอะไรแบบนี้น่ะค่ะ ฮิฮิ" ตัดสินใจเก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากร้านพี่เฟย์ ก่อนจะหันไปสำเร็จโทษคนไม่ทำงานแล้วยังจะปากดีอีกซักทีหนึ่ง
.
.
 
"ครับคนเก่ง แม่จอมโจรแห่งอัสคาบัน อ๊ะ !! อย่าหยิกครับแก้ว......."
.
.
 
"พูดมากจริงกลับได้แล้ว ป่ะคนดีเดี๋ยวน้าแก้วอุ้มค่ะ" เปลี่ยนไปรับคนดีตัวเล็กเข้ามาแนบอก เพื่อให้ชายหนุ่มทำหน้าที่ขับรถ แล้วโค้งลาพี่สาวที่เดินออกมาส่งก่อนคนดีตัวเล็กจะหลับตาแล้วพูดลาด้วยอีกคน
.
.
 
"โมะจะดูแฮรี่พัตเต้อเหยอ? พ่อมดอ้ะคาบาน ..ฮ้าว....เฟย์ บัยบัย"
.
.
 
"หลับปุ๋ยเลยคนดี ดีนะที่ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ร้านพี่เฟย์มาก่อน ไม่อย่างนั้นเหนียวตัวแย่เลย" ออกรถมาได้ไม่เท่าไหร่คนดีตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของแฟนสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยความเหนื่อยล้า คนดีเป็นเด็กน่ารัก ทั้งฉลาด หัวไวและแสนซน เหมือนคนอุ้มไม่มีผิด
.
.
 
"หึหึ โมะว่าคงไม่ใช่แค่นอนสบายอย่างเดียว น่าจะเพราะได้กอดแก้วด้วยมากกว่า ว่าไงครับ คุณแม่ยังสาว?" แก้วใจน่ารัก เป็นห่วงเป็นใยและมีความเป็นแม่สูง เฮ่อ.....อยากแต่งเร็วๆจังครับ วิศวอยากมีลูก ;___; แต่ถึงอย่างนั้นคนดีก็เป็นเหมือนลูก เป็นเหมือนหลานที่มีสายเลือดเดียวกันกับพวกเราอยู่จริงๆ ไม่รู้อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เขาก็พร้อมที่จะดูแลผู้หญิงสองคนนี้ให้ดีที่สุด และเขาจะต้องทำให้ได้
.
.
 
"เฮอะ บ้าละ! โมะแวะ เอ็กเพรสข้างหน้าด้วยนมคนดีใกล้หมดแล้ว"
.
.
                เข้ามาในห้างเล็กๆใกล้บ้านก็รีบเดินไปซื้อของใช้ที่จำเป็นต้องมีติดบ้านให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากให้คนดีหลับๆตื่นๆเด็กอายน้อยๆแบบนี้ควรจะต้องได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอเพื่อการเจริญเติบโตของสมองไม่ขาดตกบกพร่อง
 
"มาเดี๋ยวโมะอุ้มเอง แก้วไปเลือกเหอะ ฮึบ คนเก่งของน้าโมะหลับแล้วหลับเลยจริงๆน้า...."
.
.
"กาแฟโมะล่ะ"
.
"ยังไม่หมดครับ"
.
"ชาขียว"
.
"หมดแล้วครับผม"
.
"ของคนดีครบ ของโมะครบ เดี๋ยวแก้วไปดูของใช้ส่วนตัวแป๊บนึง โมะไปรอที่แคชเชียร์เลยก็ได้นะ"
.
"ครับผม"
 
                หยิบของที่คุ้นเคยพร้อมกับเอ่ยถามคนที่เดินตามมาเรื่อยๆจนของครบ แล้วจึงปลีกตัวไปซื้อของใช้ที่จำเป็นของตัวเองก่อนจะรีบกลับมาจ่ายเงินเตรียมกลับบ้าน วันนี้ล้ามาทั้งวันแล้วจริงๆ ดีนะที่มีเรียน 10 โมงเช้าในวันพรุ่งนี้ ให้โมะตื่นมาพาคนดีไปเรียนก็แล้วกัน ในฐานะที่เป็นเพื่อนเล่นเกมส์กันเกือบ 3 ชั่วโมงในคืนนี้  เหลือบไปเห็นชายคนรักยืนคุยโทรศัพท์เดี๋ยวทำหน้าเครียด เดี๋ยวทำหน้าหน่าย ....อะไรของเค้า?
 
 
((เป็นไงบ้าง คืบหน้าหรือยัง?)) 
 
"ยังเดาไม่ออกเลยครับ ที่ทำได้ก็แค่แอบเข้าไปดู แต่ก็ยังไม่มีอะไรผิดสังเกตเลย ยายแก้มบุ๋มก็บอกว่าหาดูทุกซอกแล้วแต่ไม่เจอ มีจริงหรือเปล่าเนี่ย?" 
 
((แกคิดว่าฉันโกหกเรอะ? หนูแก้วล่ะ ไม่ได้คุยด้วยตั้งนานคิดถึง)) 
 
"เกินเลยเหอะคุณเจ้านาย ว่าแต่จะไม่ใบ้หน่อยเหรอครับว่ามันคืออะไร จะได้เดาที่ซ่อนได้ง่ายๆกว่านี้" 
 
((ไม่มี รอไปขึ้นรถไฟทีเดียวแล้วค่อยหา เดี๋ยวแกก็เจอ ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต))
 
"หืม.... พ่อพูดอะไรเข้าใจยากชะมัด"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
"ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต.....อะไรล่ะ? ซ่อนไว้ในรถไฟเหาะ .... มันคืออะไร ซ่อนไว้ตรงไหน? โอ้ย.................คิดไม่ออกอ่า" ก่อนนอนเมื่อคืนชายคนรักเข้ามาคุยด้วยในห้องของเธอเองเพราะคืนนี้เธอขอนอนคนเดียวเพื่อให้โทโมะตื่นเช้าพาคนดีไปเรียน คนตัวโตเล่าสิ่งที่คุยกับเจ้านายให้เธอฟังเผื่อเธอจะคิดอะไรออกบ้างประมาณนั้น วันนี้พอมาถึงมหาลัยก็เลยยังนั่งคิดไม่ตกกับสิ่งที่บอสใบ้มา 'ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต' มันคืออะไรกันนะ?
.
.
"บ่น'ไรครับที่รัก ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมดอ่ะ?"
.
.
"ไปคืนหนังสือที่หอสมุดมั้ง เออนี่กบ แกรู้ป่ะว่า'ของล้ำค่าที่สุดในชีวิต'ของคนเรามันคืออะไรอ่ะ ฉันคิดตั้งหลายวันละ คิดไม่ออก"  เจ้ากบหน้าหล่อเดินซะเท่ห์เข้ามาในห้องที่ตอนนี้ทั้งคลาสมีไม่ถึง 10 ชีวิต เลยไขข้อข้องใจกบไปว่า เมื่อวาน อ.ที่สอนประวัติศาสตร์สั่งให้หาข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ยุคหินจากหอสมุด อีก 40 กว่าชีวิตที่เหลือคงพร้อมใจกันไปที่หอสมุดนั่นแหล่ะ ก็วิชานี้ อ.แกเคี่ยวน่าดูนี่นา ก่อนจะทำเป็นถามไปส่งๆแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจากเพื่อนผู้มี IQ ไม่น่าถึง 100 ที่นั่งลงข้างๆ หน้าตามันแปรผกผันกับความฉลาดมากเลยเหอะ
 
.
.
"หืม....รู้สิ"