รักก็ได้ นายตัวดี

 
 
 
เมื่อเขานั้นเข้ามาในบ้านก็รีบเข้าไปหาเธอเพื่อจะถามเธอ
 
“แก้ว  พี่ทำไรไรผิดแก้วถึงหนีพี่ไปโดยไม่บอก  หื้ม ” เขานั้นเขามารีบถามเธอทันที
 
 
“แก้ว ไม่ อยาก คุยกับพี่ตอนนี้ พี่กลับไปก่อนเถอะ ” เธอนั้นได้ตอบเขาไปแล้วหันน่าหนีเขา
 
 
“แก้ว งอนพี่เรื่องไร  บอกพี่ได้ไหมห่ะ   ”เขานั้นใช้ถ้อยคำหวานๆกับเธอเพื่อให้เธอบอกเขา
 
 
“ป่าว  ไม่ได้เป็นไร เลย ” เธอพูดกับเขา
 
 
“พี่ไม่เชื่อ  คนสวยจ๋า ง่อนไรพี่ป่าว  ”  โทโมะพูด
 
 
“ไม่เชื่อก็ตามใจ ”  เธอว่าพร้อมลุกขึ้นโซฟา
 
 
“พี่ไม่รู้นะ ว่าแก้วโกรธ ไรพี่  แต่พี่รักแก้วคนเดียวนะ”  เขาพูดก่อนจะลุกคนไปโอบเธอแถมหอมแก้วเป็นของแถม
อีก
 
“ไม่ต้องมาพูดเลย แก้วไม่อยากฟังพี่ ”เธอพูดพร้อมดิ้นไป
 
 
“แก้ว พี่ขอโทษ  นะ   ที่ทำให้แก้วไม่สบายใจ ”    โทโมะพูด
 
 
ตอนนี้เขานั้นกอดเธออย่างแน่นมาก แล้วทำให้กระโปรงของเธอขึ้นไปเลื่อยๆ
 
 
“นี่อย่าแน่นมากได้ไหมแก้วใส่สะโปร่งอยู่ มันจะเปิดจะเห็นอยู่แล้วนะ ”  เธอว่าพร้อมตีเขาอย่างแรง
 
 
“เห็นสิดี ชอบ ด้วย”    เขากระชิบข้างหูเธอแล้วมือเขานั้นลูบขาอ่อนของเธอ
 
 
“นี่ไอโมะทำไรดูสถานที่หน่อยนี่ห้องรับแขกนะ ไปห้องนอนกันเลยไป”    เขื่อนนั้นที่แอบมองกันมานานเลยพูดขึ้น
 
 
“นี่พี่เขื่อนไม่ห่วงแก้วบ้างเรอ ” เธอได้พูดกับพี่ชายของเธอ แล้วดิ้นไปเมือโทโมะนั้นอุ้มเธอไปห้อง
 
 
“ขอบใจ ว่ะไอเขื่อน เดี๋ยวผลตอบแทน เร็วนี้  ”  เข้าทีอุ้มเธออยู่ พร้อมหันไปบอกกับเพื่อนด้วยลอยยิ้ม
 
 
“บ๊านบาย  โชค์ดีนะน้องรัก  ” เขาพูดและโบกมือด้วยใบยิ้มแย้ม
 
 
 
ห้องนอนแก้ว
 
“นี่พี่โทโมะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”   เธอว่าพร้อมตีเขาไม่หยุด
 
 
“โอ๊ย เจ็บนะ   ” เขานั้นโยนเธอลงเตียงอย่างแรง
 
 
“ก็บอกให้ปล่อยนิ  ” เ ขานั้นได้ตอบเธอไป
 
 
“ออกไปเลยไป ”  เธอนั้นได้พูไล่เขาด้วยการพลัก
 
 
“ไม่ออกเราต้องคุยให้รู้เรื่องนะแก้ว ”   เขาพูดพร้อมจับมือเธอแล้ว คล่อมเธอไว้บนเตียง
 
 
“ไม่มีไรจริงๆแก้วบอกไปแล้วก็ไม่เชื่อ ”  เธอนั้นตอบเขาแบบง่อนๆ
 
 
“จะบอกไหมถ้าไม่บอกนะ ทำแน่   ” เขานั้นกะชิบข้างหูเธอ ตอนนี้เธอหลับตาปี๋ เมือเขากระชิบเธอ
 
 
“ก็ได้ บอกแล้ว ”   เธอพูดก่อน ที่พลักเขาให้ลุกจากการทับเธอไว้
 
 
“ว่าบอกได้ไหม”   เขานั้นถามเธอพร้อมโอบเธอไว้
 
 
“แก้ว อยากรู้ ว่า มีมี้เป็นใคร ”  เธอนั้นถามเขาด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง
 
 
“ออ  แก้วรู้จักได้ไง อ้ะ ”  เขานั้นได้ถามเธออีก
 
 
“แก้วแค่รับโทรศัพท์พี่อ่ะเขาโทรมา ”   เธอนั้นบอกเขาด้ วยความนิ่งชา
 
 
“แล้วมีมี้ ว่าไงหื้ม”    เขานั้นที่โอบเธออยู่ก็ได้ หอมแก้มเธอไปอีกครั้ง
 
 
“ก็ ดาลิ่ง มีมี้ จะกลับเมืองไทยแล้วคิดถึงโทโมะจัง  อย่าลืมมารับนะ ”   เธอนั้นได้พูดด้วยใช้เสียงอย่าง
 
เลียนแบบ
 
“นี่ไม่ต้องมาถามมากเลย  ตกลงจะบอกได้ยัง ว่าเป็นใคร  ” เธอนั้นได้ลุดจากออมกอดเขาก็ชี้หน้าถามโทโมะ
 
 
“เขา แค่เป็นแฟนเก่าเฉยไม่มีไร  จริงๆนะ”   เขานั้นบอกเธอไป    ตอนนี้นั้นเขาแค่ต้องการให้เธอเชื่อเขาสักครั้ง
 
 
“แล้วทำไมต้องเรียก ดาลิ่งด้วย  ” เธอนั้นได้ถามเขาอีกพร้อมชี้หน้า
 
 
“ก็มีมี้เขาเป็นลูกครึ่งไงแบบก็เรียกแบบนี้ธรรมดา”    เขาตอบเธอไปอีก
 
 
“อย่า ให้รู้เชื้ยวนะ ว่าถ่านไฟเก่ามันจะ คุกคราวอีก ”  เธอพูดแล้วหันหลังให้เขา
 
 
“ไม่เลย  โทโมะ รักคนสวยคนนี้คนเดียวนะ”    เขานั้นโอบเธออีก พร้ อมแถมหอมไปอีกครั้งจนตอนนี้น่าเธอแดง
 
 
แก้วว่างันเราลงไปทานข้าวกันดีกว่านะ  
 
 
“Ok คับ  แก้วทำ นะ อยากทานฝีมือคนสวย  อ่ะ ”  เขาพูดกับเธอด้วยการยอดคำหวานก่อนที่จะทั้งสองลงไปข้าง
ล่าง
 
“ไงว่ะ ดี กันแล้วเรอ ”   เขื่อนนั้นที่นั่ง  อยู่ก็ทักทันทีเมือเห็นสองคนนั้นเดินลงมาด้วยกันแถมจับมือกันอีก
 
 
“พี่ไม่ต้องมาพูดเลย  ไม่เคยเป็นห่วงแก้วบ้าง”   เธอนั้นได้ยินพี่ชายเธอทักขึ้นก็รีบว่าพี่ชายทันที
 
 
“แก้วไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวพี่คุยไรกับเขื่อนหน่อย”      เขานั้นได้บอกกับเธอแล้วนั่งลงข้างกับเขื่อน
 
 
แก้วนั้นก็ได้เดินไปในครัวปล่อยให้เหลือ สองหนุ่ม
 
 
“ว่าไงไอโมะ อย่าลืมที่สัญญาไว้นะ ”  เมือเขื่อนนั้นเห็นน้องเดินออกไปก็รีบถ่วงเพื่อนชายตนทันที
 
 
“โถ๋ไม่ต้องห่วงเลย เรื่องนี้จะนอนคือนี้เลยไหมล่ะ ”    เขาบอกเพื่อนชาย
 
 
“ไม่ดีกว่าวันนี้ฉันเหนื่อย  ว่ะ   พรุ่งนี้ดีกว่า”   เขื่อนได้บอกกับโทโมะ
 
 
“ได้วันไหนก็ได้  แต่วันนี้ฉันอนที่นี้นะ ”  โทโมะได้บอกกับเพื่อนชายไป
 
 
“แล้วแต่แก่เหอะ แต่คืนนี้อย่าดังมากนะ   ”พอเขื่อนนั้นพูดจบทั้งเขื่อนและโทโมะก็ได้แต่หัวเราะอย่างมีความสุข
 
ทั้งคู่คุยกันได้สักพัก 
 
“เออ  เดี๋ยวข้าไปดูแก้วก่อนนะ   ”โทโมะนั้นพูดแล้วลุกออกจากโซฟา
 
 
“อื้ม  อย่าเพิ่งกินแก้วในครัวนะ  เดี๋ยวข้าอดกินข้าว”  เขื่อนนั้นได้พูดออกไปเมือเห็นเพื่อนชายนันลุกขึ้น
 
 
“งันแก่อดไปเถอะ  ” เขาว่าพร้อมใบยิ้มอย่างมีความสุข