Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
“ฝัน-ไป-เถอะ! แบร่ๆ”แก้วหยอกล้อโทโมะอย่างท้าทายและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ยังไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวพ้นข้อมือบางก็ถูกฉุดรั้งอย่างแรง
 
“ฉันบอกเทอแล้ว”
 
“ปล่อยน้า~ฉันเจ็บ”แก้วแย้งขึ้นพร้อมทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
 
“โท...O.O”เฟย์วิ่งเข้ามาด้วยท่าทีร่าเริงเหมือนเช่นทุกๆวันพร้อมกับเขื่อน แล้วก็หยุดกึกตาโตเมื่อเห็นเหตุการณ์ไม่สู้ดีของโทโมะและแก้ว
 
 
    น่ากลัวจังแฮะ
 
 
“เฮ้ย โทโมะแกทำไรว่ะ”เขื่อนเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจที่เพื่อนสาวถูกกระทำ(ชำเรา)นั่นแหละถึงแก้วจะอยู่กับโทโมะมากกว่าแต่สำหรับเขื่อนแล้วเขาคุยกับแก้วมากกว่าโทโมะแน่นอนก็รายนั้นวันๆเอาแต่เงียบ เงียบ และก็เงียบตลอด
 
“ฮึ แกยุ่งอะไรด้วยไอ้เขื่อน มันไม่ใช่เรื่องของแก!”โทโมะตะคอกกลับสีหน้าโมโหอย่างมาก
 
“อะไรว่ะ พูดอย่างกับพูดเราไม่ใช่เพื่อนกันอย่างงั้นแหละ แกเป็นเพื่อนแก้วคนเดียวเหรอไง = *=”
 
“เขื่อนใจเย็นๆก่อนนะ เฟย์ว่าเราค่อยๆพูดกันเหอะ”เฟย์ที่กำลังอึ้งอยู่นานพูขึ้นเมื่อสถานการณ์เริ่มบานปลาย
 
“ใช่   ฉันกับแก้วเราไม่ใช่เพื่อนกัน!!!”พูดแค่นั้นแล้วลากแก้วออกไปทิ้งความงุนงงไว้ให้เขื่อนกับเฟย์ที่ยืนใบ้กิน
.
.
 
“โทโมะ เมื่อไหร่นายจะเลิกพูดบ้าๆแบบนี้ซักที!”ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งลากร่างบางมาที่หน้าตึกแลปแล้วดันตัวร่างบางเข้าห้องไป ยามเช้าห้องที่ถูกเมินเฉยจึงเป็นใจอย่างยิ่ง......
 
“เคลียกันหน่อยมั๊ย!”คำพูดแสนสั้นที่ใครหลายคนฟังแล้วไม่เข้าใจ แก้วเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
 
“เรื่องอะไร เรามีอะไรต้องเคลียกัน!”แก้วตะคอกใส่ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นเต็มที่
 
   
    เฮอะ!ไอ้บ้า โทโมะ คนบ้า
 
 
“ฉันขอสั่งห้าม  ห้ามเธอยุ่งกับผู้ชายคนอื่น พูดง่ายๆเพศตรงข้าม...ห้ามยุ่ง!!”
 
 
   O.O โทโมะนายต้องการจะสื่ออะไรไม่ทราบกรุณาบอกเป็นคำพูดที่ฟังรู้เรื่องด้วยได้ม่ะ T^T
 
 
“เขื่อนล่ะ”
 
“นานๆที...และถ้าจำเป็น”
 
“พ่อฉันล่ะ”
 
“เลี่ยงได้ก็ดี!”
 
  
       ทุกคน โทโมะเป็นบ้าอะไรไปค่ะ พ่อฉันนะว๊อยยย
 
 
“แล้วหมาฉันล่ะดอลล่าอ่ะ”
 
 
       ถ้าตอบไม่ได้เจอตบ!
 
 
“ไอ้หมาจอมแต๊ะอั๋งของเธอนะเหรอ  ห้ามเด็ดขาด ฉันเห็นเวลามันอยู่กับเทอทีไร มันชอบเลียแก้มเธอทุกที - -“
 
 
  ตบดีมั๊ย!!
 
 
“โทโมะ!ดอลล่ามันหมาของฉันนะ และไอ้การที่มันเลียหน้าฉันเพราะมันแสดงออกมามันรักเจ้าของมันยังไงล่ะ อย่างมางี่เง่า”
 
“ฮึ!”ร่างสูงสบถเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
“อะไร -3-“
 
“งั้น....ฉันก็คงเป็นเหมือนดอลล่านั้นแหละ”
 
“..........”
 
“แล้วจำไว้อีกอย่าง....แก้มเธอน่ะ ฉันเลียได้คนเดียว!!”
 
  
      โทโมะ!นายพูดอะไร พูดอะไรออกม๊า!!!!!!
 
 
       ท่าทีอึ้งเล็กน้อยของแก้วทำให้โทโมะลอบยิ้มอย่างพอใจก่อนจะก้มหน้าจุ๊บเบาๆที่แก้มขาวซ้ำๆอยู่หลายที กว่าที่ร่างบางจะรู้สึกตัวก็โดนไปกี่จูบแล้วไม่รู้
 
“ฮะ...ปล่อยน้า เอาหน้านายออกปายยย><”มือบางยกดันใบหน้าหวานของชายหนุ่มออก แต่อีกฝ่ายกับรวบข้อมือนั่นไว้
 
“ตกลงนายจะเคลียเรื่องอะไร!”
 
 
    นี่คือข้ออ้างในการเอาตัวรอดของเทอใช่มั๊ย!!
 
 
“เอาล่ะ ก็อย่างที่ฉันบอก ห้ามเธอยุ่งกับผู้ชายคนอื่นนอกจากฉัน!!”
 
“เอ่อ..โทโมะ”ร่างบางอ้อมแอ้มขึ้น อีกฝ่ายเอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม
 
“ละ..แล้ว ทอร์ชล่ะ..คะ..คุยได้ไหม”แก้วเอ่ยถามแต่หลบสายตาไม่กล้ามอง ถ้าเงยหน้าขึ้นไปตอนนี้จะเจออะไรบ้าง
 
“ฉันเพิ่งบอกไปอยู่หยกๆ หมาเธอยังไม่ได้แล้วนับประสาอะไรกับไอ้บ้านั่นฮะ!!!”
 
 
  นั่นไงว่าแล้ว
 
 
“นี่ โทโมะ ฉันถามอะไรนายหน่อยได้ไหม ทำไมนายต้องสั่งห้ามไม่ให้ฉันคุยกับคนอื่นด้วย นายจะให้ฉันตัดขาดจากโลกภายนอกเลยหรือไง!!”ร่างบางตะคอกใสอย่างลืมตัวอีกฝ่ายก็ได้แต่ทำหน้ากวนประสาทไม่เลิก
 
 
ไอ้ผีดิบคนเดิมหายไปหนายยยยยยย
 
 
“เพราะเธอ.......สวยไง”
 
“อึก...-////////-อะ.อะไร เกี่ยวอะไร”คำพูดสั้นๆง่ายๆแต่ทำเอาใจของอีกคนหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม
 
“ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นจดจ้องของที่เป็นของฉัน!!”
 
“....”
 
“สายตาที่ไม่ได้อยากเป็นมิตรกับเธอเพราะอยากเป็นมากกว่านั้น ฉันทำได้คนเดียว!”
 
       ร่างสูงพูดจบแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไปตามสไตล์โทโมะผู้ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฝ่ายรับจะดีใจ เสียใจ ยังไงก็ช่าง ในเมื่อเขาพูดไปแล้วอีกฝ่ายก็น่าจะรับรู้ได้ด้วยตนเอง  ร่างบางที่ยังยืนอึ้งพูดไม่ออก ในใจเกิดคำถามอยู่มากมายก่ายกองล้นปริ่มจนไม่รู้ว่าจะถามเรื่องไหนก่อนดี มันตื้อไปหมด
 
 
   คนบ้า-//////////- นายเป็นคนยังไงกันแน่ นายไม่ใช่เพื่อนคนเดิมที่ชั้นรู้จักเลยสักนิด
 
 
                                     ............................................................
 
 
“เฮ้ โทโมะนายเห็นแก้วมั๊ย”หลังเลิกเรียนตอนเย็นแก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำโทโมะจึงเดินมารอกที่ลานจอดรถ จนกระทั่งทอร์ชเดินเข้ามาถามหาแก้ว โทโมะชักสีหน้าใส่ทันทีจนทอร์ชรับรู้ได้
 
“เกี่ยวอะไรกับแกด้วย”
 
“ฉันจะไปส่ง”
 
“ไม่ต้องแก้วกลับกับฉันทุกวัน แกไม่ต้องมายุ่ง”ร่างสูงตะคอกกลับอย่างหัวเสีย
 
“ฮึ ไอ้หมาหวงก้างแกกับแก้วก็เป็นได้แค่เพื่อน หวังอะไรอยู่ โทโมะ”ทอร์ชรับรู้ได้จากน้ำเสียงและอาการที่ไม่พอใจและหวงแก้วเกินเพื่อนของโทโมะ
 
“นั่นสินะ...หวังอะไรอยู่”ร่างสูงยิ้มเหยียดๆให้ทอร์ชด้วยสีหน้าที่อยู่เหนือกว่า
 
“แกพูดแบบนี้หมายความว่าไงว่ะ อยากตายนักเหรอไง”
 
“ฉันก็ถามแก...ว่าหวังอะไรอยู่ เลิกซะเฮอะ ความฝันลมๆแล้งๆของแกมันไม่มีอีกแล้ว ฮึ”ร่างสูงยั่วโมโหทอร์ชเป็นนัยๆ
 
“ฉันไม่ตลกกับแกหรอกนะ ฮะๆ แกจะบอกว่าแกเป็นแฟนกับแก้วแล้วเหรอไง” เมื่อเช้าเทอร์ชคงไม่ได้เห็นแบบที่ทุกคนเห็นที่โรงอาหารใช่มั๊ย?
 
“.......”
 
“หรือจะบอกว่าแกได้แก้วแล้วงั้นสิ เฮอะ!โทโมะ อย่างนายนะแก้วไม่มีวันสนใจหรอก”
 
“เก่งนี่  ไปอยู่ใต้เตียงชั้นมาเหรอถึงได้รู้ แต่ถ้าแกเดาชั้นจะถือว่าแก...โคตรแม่นเลยว่ะ!!!”
 
“ไอ้โทโมะแก!! คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอฮะ ไม่มีวันซะหรอก”
 
“นั่นมันเรื่องขอกแก จะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ไม่ทำให้ของของฉันไปเป็นของของแกได้หรอก ฮึ”เอ่ยอย่างยิ้มเยาะแล้วเดินขึ้นรถไปเพื่อไปรอแก้วที่หน้ามหาลัยแทน
 
“ไอ้โทโมะ แก ไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่!!”ทอร์ชขบกรามคำรามลั่น เมื่อร่างสูงลับตาไปแล้ว
 
.
.
 
 
“โทโมะ ทำไมนายให้ฉันมารอที่นี่อ่ะก็จะเดินไปอยู่แล้ว ก็ได้ๆๆๆ”ร่างบางบ่นกระปอดกระแปดเมื่อต้องเดินย้อนไปหน้าม.ทั้งที่เธอก็กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
 
 
         ขี้เก๊ก ไร้สาระ เอาแต่ใจ ฉันรักนายได้ยังไงกันน่ะ
 
 
   แก้วทำหน้าบูดบึ้งกะว่ามาถึงจะโวยใส่โทโมะสักหน่อยแต่ก็ต้องเงียบไปทันทีที่เห็นใหบหน้าหล่อบูดบึ้งกว่าเทอเสียอีก
 
 
     ใครทำอะไรให้นายโกรธอีกนะ
 
 
“เจอมันหรือเปล่า”ร่างสูงเอ่ยถามแก้วทำหน้างงๆก่อยจะเอ่ยถามโทโมะ
 
“ใคร เจอใคร?”
 
“งั้นแปลว่าไม่เจอ ดีแล้ว งั้นก็กลับบ้าน”
 
 
       เอาอีกแล้วโทโมะ! พูดคนเดียวเข้าใจคนเดียว ไม่เถียงด้วยแล้ว เดี๋ยวไม่จบ
 
 
“ไม่ต้องมาแอบด่าในใจ ฉันรู้นะ”โทโมะเอ่ยขึ้นโดยไม่สบตาแก้วอย่างรู้ทันจนอีกฝ่ายหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
 
 
            รู้ดี!!!
 
 
  เธอนะดูง่ายจะตาย ยัยเด็กโง่!!!...