Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
“โท...O_O!” เสียงที่กำลังจะร้องเรียกเพื่อนรักขาดหายไป เมื่อเห็นว่า
 
“อือ...โทโมะ...ฉันรักนายนะ”ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้กำลังนัวเนียเขาพร้อมฝากรอยรักไว้บนลำคอของเขาจนแดงประปรายไปหมด
 
  
          อึก....
 
   
 เหมือนหัวใจถูกบีบแค้นด้วยอะไรซักอย่างมันเจ็บไปหมด น้ำใสๆคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวยแต่ยังไม่ไหลออกมา
 
“แก้ว!”เสียงร้องเรียกจากชายหนุ่มทำให้แก้วสะดุ้งเฮือก ยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก
 
“ฮะ? คะ คือ ฉะ ฉัน ไม่รบกวน นะ นายแล้ว ไปนะ”แก้วรีบหันหลังให้เพราะน้ำตาที่คลออยู่กำลังจะทะลักออกมา
 
“เดี๋ยวสิ”ร่างสูงคว้าข้อมือไว้แต่แก้วเบือนหน้าหนี
 
“โทโมะ!!”เสียงแหลมใสจากผู้หญิงคนนั้นทำให้แก้วรีบสะบัดตัวหนีและวิ่งออกไป
 
“แก้ว! เดี๋ยวสิ โธ่เว้ย!”ร่างสูงสบถอย่างหัวเสียและแกะมือของผู้หญิงที่เกาะแขนตนอยู่
 
“ปล่อยฉันนะ...แอล”
 
“โทโมะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ”แอลไม่ลดละความพยายาม
 
“กลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก !”
 
“อ๋อ ที่นายไล่ฉันเพราะนังเด็กนั่นใช่มั๊ย”แอลตวาัลั่นพาลไปถึงแก้วทำให้ร่างสูงอารมณ์เสียหนักขึ้นไปอีก
 
“อย่ายุ่งกับแก้ว!!”
 
“แฟนนายเหรอไง เฮอะ โทโมะ ผู้ชายอย่างนายนะมันไม่มีหัวใจไม่รักใครนอกจากฉันอีกแล้ว ฉันรู้ว่านายยังรักฉันอยู่ ฉันพูดถูกใช่ม่ะ”แอลยิ้มย่องอย่างเหนือกว่า
 
“ฮึ  เธอคิดว่าฉันรักเธออย่างงั้นเหรอ...ฉันลืมเธอตั้งแต่วันที่เดินออกไปกับผู้ชายคนใหม่ของเธอแล้ว พูดง่ายๆคือฉันไม่เคยจำเธอเลยต่างหาก !!!”
 
“ไม่จริง! นายโกหกนายจะลืมฉันได้ยังไงในเมื่อฉันเป็นรักแรกของนาย เราเคยมีความสุขด้วยกันไม่ว่าเรื่องใดๆก็ตาม แม้กระทั่ง...เซ็กซ์” แอลพยายามพูดรื้อฟื้นเรื่องของเธอกับโทโมะที่จบไปเป็นชาติ เรื่องที่แก้วก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าโทโมะเคยมีแฟน
 
“ฮึ แล้วไงเธอเป็นรักแรก แต่ไม่ได้หมายความว่า...เธอจะเป็นรักสุดท้ายของฉัน”
 
“โทโมะ!!!”
 
“กลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก และฉันขอเตือนห้ามเธอยุ่งกับแก้วเด็ดขาด เพราะถ้าเธอทำอะไรแก้ว ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”ร่างสูงตะคอกเสียงเหี้ยมจนอีกฝ่ายอึ้งน้อยๆ
 
“รักมันมากนักหรือไง ฉันรับรองเลยนะว่าภาพที่เด็กนั่นเห็นเมื่อกี๊ นายกับนังนั่นจะมองหน้ากันไม่ติดไปเลยล่ะ ฮ่าๆ”
 
“ฮึ อย่ามารู้ดี แก้วไม่ใช่ผู้หญิงแบบเธอ!!!”โทโมะตวาดใส่แอลแล้วเดินหุนหันออกไปสร้างความเจ็บใจไห้แอลที่ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ
 
.
.
.
 
 ฮึก...เจ็บจัง
 
 
   แก้วยกมือกุมที่หัวใจถึงแม้ว่าภายนอกร่างกายก็ดูปกติดีทุกอย่างแต่ข้างในมันเกือบจะย่อยสลายแล้วก็ไม่ปาน
 
“ฮึก...ฉัน มะ ไม่น่าไปหานายเลย โทโมะ!”ร่างบางกลับเข้ามาในบ้านตัวเองแล้วรีบขึ้นห้องไป ปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ แล้วฟุบหน้ากับหมอน
 
ปัง!!!O_O!!!
 
แก้วสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูห้องถูกพังจากด้านนอก
 
“แผ่นดินไหวววววว!!!!”แก้วร้องลั่นรีบเอาหมอนปิดบังตัวเองจนโทโมะนึกขำก่อนจะเดินมาดึงเอาหมอนออกจากใบหน้าสวย
 
 
        คนสวยทำอะไรก็น่ารัก   -////////////-
 
 
“อื้ออ อะไรนะ ปล่อยน้า แกเป็นใครจะมาปล้นบ้านฉันเร๊อะ!!!”แก้วพยายามยื้อแย่งหมอนกับโทโมะโดยไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ
 
“แก้ว...ฉันเอง”น้ำสียงอ่อนหวานไม่คุ้นหูทำให้แก้วถึงกับชะงักและปาหมอนนั่นทิ้ง(อย่างไม่ใยดี = =)
 
“ทะ...โทโมะ!”แก้วอุทานอย่างตกใจ ก็คนตรงหน้าเมื่อกี๊ยัง..กับผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว..ตามเธอมาทำไมเนี่ย
 
“วิ่งหนีออกมาทำไม ทำไมไม่ช่วยฉัน”ร่างบางงงในสิ่งที่โทโมะพูด แต่จะทำอะไรได้นอกจากสีหน้าอึ้งทึ่งที่โทโมะคิดว่าดูน่ารักนั่นแหละ
 
“จะงงอีกนานมั๊ย!!!”
 
“เอ่อ...”
 
“เธอ...ร้องไห้เหรอ”ร่างสูงเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนแก้มใสพร้อมเอ่ยถามเสียงแผ่ว
 
“ปะ เปล่านะ ฉันฝันร้ายต่างหาก”แก้วรีบแก้ตัวพัลวันหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเหมือนเด็กที่ถูกจับเท็จได้
 
“งั้นเหรอ”
    
 
           ให้ตายสิโทโมะ ชั้นไม่เคยโกหกนายได้เลยจริงๆ

 
“ใครเหรอ?”จู่ๆแก้วก็เอ่ยถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยขึ้นมา
 
“?”
 
“ผะ ผู้หญิงคนนั้นนะ แฟน..นายเหรอ”
 
“ฮึ....ใช่แฟน”ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเริ่มเข้าใจในสิ่งที่แก้วเป็นอยู่ตอนนี้
 
“อือ...ออกไปได้แล้ว”เอ่ยปากไล่เขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
 
“อะไรกันชั้นพึ่งมานะ เธอไล่ฉันเหรอ”
 
“กลับไปหาแฟนนายซะสิ ฉันขอโทษ ฮึก..แล้วกันที่เข้าไปขัดจังหวะของพวกนาย ออกไปๆๆๆ”แก้วทั้งผลักทั้งดันตัวโทโมะออกสุดฤทธิ์มือเล็กทุบรัวที่หัวไหล่ของร่างสูง
 
หมับ!!
 
 จนถูกเขาฉวยคว้าไว้ได้ด้วยมือเดียว
 
“เธอเป็นอะไร มาตีฉันทำไม บอกมาสิว่าเทอเป็นอะไร!!”เสียงตะคอกทำให้แก้วนิ่งเงียบและเบือนหน้าหนี
 
“จะพูดไหม ฉันถามนะ ไม่ตอบใช่มั๊ย ได้...”แก้วรู้สึกเอะใจกับคำพูดชวนคิดนั่นแต่ไม่ทันได้แย้งอะไรมือหนาของโทโมะก็กดไหล่บาง 2 ข้างลงกับเตียงนุ่มอย่างรวดเร็ว
 
“จะทำอะไร!!!ปล่อยนะ”ร่างบางกล่าห้ามเมื่อถูกลุกล้ำบริเวณลำคอขาว
 
“พูดสิ ว่าเธอเป็นอะไร เธอคิดยังไงที่เห็นฉันกับแอลอยู่ด้วยกัน!!”โทโมะเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ได้ละไปจากลำคอของแก้ว
 
“ฉัน...ฮึก...ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนายจะไปทำอะไรกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเล่า!!!”แก้วกระชากเสียงใส่พร้อมกับการกลับมาของน้ำตาอีกครั้งนั่นแหละที่โทโมะถึงยอมหยุด
 
“ฮึ เธอก็รู้ดีแก้ว  ว่าเธอไม่เคยโกหกฉันได้”สิ้นเสียงของโทโมะริมฝีปากหนาก็ประทับลงบนกลีบปากบางของแก้วทันที คนด้านล่างทั้งทุบทั้งตีอย่างไรก็ไม่เป็นผล ก่อนจะรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่วผิวกายเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ลูบไล้
 
“ฮะ...อย่า ฮึก อย่าทำฉัน โทโมะ เราเป็นเพื่อนกัน!!”ร่างบางที่พอมีสติอยู่บ้างถึงแม้ก่อนหน้าเทอยังเผลอครางตอบสนองเขาก็ตาม
 
“เราไม่ใช่เพื่อนกัน!”โทโมะเงยหน้าขึ้นตอบเล็กน้อยก่อนจะโลมเลียบริเวณลำคอระหงของแก้วต่อ
 
.
.
.
 
    ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ยังคงมีการเคลื่อนไหวของ 2 ร่างอยู่  แก้วเองก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะอะไรโทโมะอาจจะแค่เผลอใจแต่สำหรับแก้วไม่ใช่เลย....
 
“โท..โทโมะ พะ พอเถอะ อือ...”ร่างบางยกมือดันอกคนที่คร่อมกายตนอยู่ด้วยแรงที่อ่อนล้า เจ็บปวดไปหมดเจ็บทั้งกายเพราะเป็นครั้งแรก เจ็บทั้งใจที่ยอมมีอะไรกับเขาง่ายๆโดยที่คนทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
 
“แก้ว..หยุดทำไม”โทโมะเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อไม่ได้รับการตอบสนอง
 
“กลับไปซะ! ถ้านายต้องการใครสักคนในตอนนี้กลับไปหาแฟนนายเหอะ!”
 
“แก้ว!!!ยัยเด็กโง่ !!”โทโมะถอนตัวออกจากแก้วอย่างหัวเสีย แก้วเบือนหน้าหนีเล็กน้อยแล้วกระชับผ้าห่มคลุมกาย
 
“ใช่ฉันมันโง่ เพราะฉะนั้นนายก็ไม่ควรมายุ่งกับคนโง่ๆอย่างฉันอีก”
 
“ฉันทำไปทั้งหมดนี่..เธอยังไม่รู้อีกเหรอ  แอลก็แค่แฟนเก่าที่พยามมาตื้อฉันวันนั้นก็เท่านั้นเอง  และโปรดอย่าถามถึงผู้หญิงคนนั้น แอลไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตฉันเหมือนเธอ!!”แก้วนอนหันหลังให้โทโมะและฟังอย่างเงียบๆก่อนจะอึ้งก็ตรงประโยคสุดท้าย
 
“มะ หมายความว่าไง ฉันไม่ใช่อากาศสักหน่อยที่จะมีความสำคัญต่อชีวิตนายนะ”
 
“ฮะๆเธอไม่ใช่อากาศหรอก..แก้วใจ แต่เธอนะเป็น...หัวใจของฮฉันต่างหากล่ะ^^”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสจนแดงฝาดขึ้น
 
 
       ให้ตายเถอะโทโมะ นายพูดเลี่ยนๆแบบนั้นก็เป็นด้วย
 
 
 
คำพูดชวนเลี่ยนนั่นทำเอาแก้วใจสั่นวูบ  อยากจะบอกว่ารักอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่า...
 
 
             ฉันไม่กล้าพอ
 
 
“แล้วเธอล่ะรู้สึกยังไง บอกหน่อยสิ”คำพูดที่ดูเหมือนจะแค่อยากรู้แต่สำหรับที่แก้วเข้าใจน้ำเสียงนั่นเป็นการบังคับให้พูดต่างหากล่ะ
 
“อะ..เอ่อ มะไม่รู้ยังไม่ขอตอบ”
 
“ฮะๆสักวันฉันจะเอาคำตอบนั้นจากปากเธอให้ได้ถึงแม้ว่าฉันจะรับรู้ด้วยตัวเองแล้วก็ตาม...”
 
 
      โทโมะ นายมั่นใจเกินไปแล้ว><
 
 
   แก้วกำผ้าปูที่นอนในมือยับจนยับไปหมดด้วยความเขินทั้งจากน้ำเสียงและสายตาที่แทะโลมร่างกายเธอตลอดเวลาทั้งที่มีผ้าผืนหนาปกคลุมอยู่
 
  
           สายตาหมาป่าชัดๆ><
 
 
 แก้วยกมือปิดบังใบหน้าตัวเองที่กำลังแดงได้ที่จนโทโมะนึกขำอยู่ในใจก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือของแก้วออก
 
“ต่อมั๊ย?”
 
 O_O! เพี๊ยะ!!
 
     เสียงฟาดจากมือบางแต่(หนักโคตร)ของแก้วฟาดลงที่ไหล่ร่างสูงอย่างจัง อีกฝ่ายกลั้วหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะถูกตวาด(ด่า)กลับอีกรอบ
 
“โรคจิต!!!”
...............................................................................................................