Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
Special part I
 
3 เดือนผ่านไป (ด้วยความรวดเร็ว)
 
“ฮุบ! Oxo”
“
โทโมะ! เป็นอะไร?”แก้วร้องถามเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ลุกไปเฉยเลยทั้งๆที่ออกมาทานอาหารนอกบ้านกับเฟย์และเขื่อน
 
“แก้ว ชั้นว่าแกไปดูโทโมะมันหน่อยเหอะ เป็นอะไรของมันว่ะ”เขื่อนเอ่ยขึ้น แก้วก็ยังงงๆอยู่ก่อนจะรีบวิ่งออกไปดู
 
“อือ...งั้นพวกแกกินกันไปก่อนนะ ชั้นไปดูไอ้ตัวยุ่งนั่นก่อน”แก้วเอ่ยอย่างอารมณ์เสียแล้วรีบวิ่งออกไปดู แต่ร่างสูงกลับเข้ามาก่อนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ เหงื่อออกเต็มใบหน้า
 
“เป็นอะไรอ่ะ?จู่ๆก็วิ่งออกไป”ร่างบางเอ่ยถามก่อนจะยกมือลูบเม็ดเหงื่อที่พุดเต็มใบหน้าของอีกฝ่าย  ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจูบแผ่วเบาๆทีมือเรียว
 
“^^ เปล่าค๊าบ รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเอง กลับไปที่โต๊ะกัน!”เอ่ยตามพลางโอบเอวร่างบางกลับไปที่โต๊ะ ซึ่งเฟย์กับเขื่อนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
 
“เฮ้!โทโมะนายเป็นอะไรไปเหรอไม่สบายเหรอ?”เฟย์ยิงคำถามทันทีหลังจากที่โทโมะกลับมาที่เดิม
 
“อืม...รู้สึกเวียนหัวอ่ะ พักนี้เป็นบ่อยอยู่เหมือนกัน”
 
“อ่ะแน่? นอนน้อยเหรอ”เฟย์ชี้หน้าโทโมะแล้วเอ่ยแซวจนแก้วต้องปราม
 
“ยัยเฟย์-*-“
 
“แฮะๆ ทานข้าวกัน อาหารมาแล้ว^^”เฟย์ตื่นตากับอาหารน่าทานจนเขื่อนส่ายหัวยิ้มๆ
 
“โทโมะ กินนี่สิ อร่อยน้า”แก้ววางพลางตักอาหารให้ ขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะตักกิน
 
“เฮ้ย!! น้องเดี๋ยวๆๆเด็กเสิร์ฟคนเมื่อกี๊นะ”โทโมะร้องเรียกทำเอาแก้ว เฟย์ และเขื่อนงง ก่อนที่เด็กคนนั้นจะเข้ามาหาตามคำเรียกของลูกค้าด้วยท่าทีกล้าๆกลัว
 
“โทโมะ นายเป็นอะไรเรียกน้องเค้ามาทำไม”แก้วเอ่ยถามด้วยความงุนงงแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
 
“นี่ อาหารที่นี่นะบูดหรือไง ชั้นเหม็นจนจะอ้วกอยู่แล้วนะ!!!”
 
“ปะ เปล่านะครับ เชฟเราพึ่งทำเสร็จตะกี๊เอง จะบูดได้ไงครับ”
 
“เถียงเหรอ!!! เอาออกไปไกลๆชั้นเลยชั้นเหม็น!!!!”ร่างสูงตะโกนเสียงดังจนลูกค้าในร้านหันมามองพร้อมกับแก้วที่กำลังบอก(สั่ง)ให้โทโมะหยุด!!!
 
“โทโมะ มันไม่เห็นจะเหม็นตรงไหนเลย ไม่เห็นจะมีใครเค้าได้กลิ่นพิลึกเหมือนนายเลยสักนิด นายนะงี่เง่า!!!”แก้วว่าให้ทำเอาร่างสูงหน้าบึ้งก่อนจะไปอาฆาตเด็กเสิร์ฟต่อ
 
“มันจะไม่เห็นได้ยังไงกัน ก็เนี่ยดูสิ ฮึ่ย!ชั้นจะอ้วก”
 
 
  โอ๊ย!!!เหม็นว๊อยยยย>[____]<
 
 
 
“เฮ้ย ไอ้โทโมะ แกไม่สบายเปล่าว่ะ อาหารมันอาจจะไม่ได้เห็นก็ได้แต่แกนะไม่สบายเองหรือเปล่า”เขื่อนเสนอความคิดเมื่อเห็นว่าถ้าไม่พูดอะไรบ้างเด็กเสิร์ฟคนนี้อาจโดนไล่ออก
 
“นั่นสิ ไม่เชื่อดมดูได้ไม่เห็นเหม็นเลย หอมจะตาย><”เฟย์ว่าแล้วยกจานอาหารขึ้นดมพร้อมส่งให้โทโมะเล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับ...
 
เพล้ง!
 
“ฮะ อุ๊บ!”ร่างสูงปัดจานข้าวกระจายแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
 
“โทโมะๆ+”แก้ววิ่งตามออกไป ทิ้งให้เฟย์กับเขื่อนงงเป็นไก่ตาแตก
 
“เขื่อน~ทำไมวันนี้โทโมะน่ากลัวจังอ่ะToT”เฟย์พูดแล้วทำหน้าผวานิดๆ เขื่อนเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยกับอามรมณ์แปรปรวนที่ตามไม่ทันของเพื่อน
 
 
  เป็นบ้าอะไรของมันว่ะ-*-
 
.
.
.
 
“ฮะ ...”
 
“เป็นอะไรไป ทำไมอาการหนักอย่างนี้ล่ะ”แก้วเดินตามมายังห้องน้ำตกใจนิดๆกับสภาพของร่างสูงที่กำลังอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะเข้าไปลูบหลังให้
 
“แก้ว...”
 
“กลับบ้านกันเถอะ แก้วว่าโทโมะไม่ไหวแล้ว ตัวร้อนหรือเปล่าแก้วดูหน่อย”แก้วใช้หลังมืออังที่หน้าผากของร่างสูงเบาๆ
 
“ตัวอุ่นๆ แต่ก็ไม่ร้อนนี้ แต่ชั่งเถอะกลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า”
 
“ดีเหมือนกัน^^”ร่างสูงว่าแล้วเดินตามหลังแก้วออกไป และระหว่างนั้น...
 
“น้องๆ มีเบอร์มั๊ยครับ^^”ชายแปลกหน้า 2 คนโต๊ะข้างๆเอ่ยถาม แก้วได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาโอบเอวแล้วถาม
 
“แก้ว กลับบ้านกันเถอะ”เพราะตามออกมาทีหลังจึงยังไม่ได้ยินประโยคจากชายแปลกหน้า 2 คนนั้น ทำให้ร่างสูงไม่ได้สนใจอะไร
 
“โว้~ โอบเอวด้วย แย่งดีมั๊ยว่ะ”ชายแปลกหน้าเอ่ยถามเพื่อนตนเองที่ตอนนี้พอจะรู้สถานะของแก้วบ้างแล้ว แต่ด้วยความมั่นใจบวกกับหน้าตีที่คิดว่าตนเองไม่แพ้คนข้างกายร่างบาง ปากมันเลยพูดออกไปอย่างนั้น และดูเหมือนว่าคนที่เดินตามมาทีหลังจะหันควับกลับแทบจะทันที
 
“คนที่แกจะแย่งนะ หมายถึงเมียชั้นหรือเปล่าว่ะ!!!”
 
“โทโมะ!”
 
“เออ  ทำไมว่ะ เมียแล้วไง รู้หรือเปล่าชั้นนะลูกใคร!!!”อีกฝ่ายประกาศเสียงกร้าวแล้วลุกขึ้นเผชิญหน้าจนแก้วต้องรีบดึงโทโมะไว้ไม่ให้มีเรื่อง แต่....
 
พลั่ก!
 
“ก็กลับไปถามแม่แกดูสิ”ร่างสูงฟาดหมัดเข้าที่ใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายจนเลือดซึมก่อนจะปรี่เข้าไปอีกแต่ถูกแก้วห้ามไว้
 
“อย่า ๆมีเรื่องกันนะ แก้วขอ โทโมะ กลับเถอะ!”ร่างบางอ้อนวอนคนอารมณ์ร้อนที่กำลังควบคุมสติไม่อยู่
 
 
  บังอาจมายุ่งกับเมียชาวบ้าน!!!แกตายยยยย
 
 
 
“เฮ้ย!มึงกล้าต่อยกูเหรอ”อีกฝ่ายปรี่เข้ามาหมายจะหาเรื่องให้ได้ จนเขื่อนต้องกั้นตัวเองและสั่งให้แก้วพาโทโมะกลับไป
 
“แก้ว แกพาสามีแกกลับไปก่อนเหอะ เดี๋ยวทางนี้ชั้นเคลียเอง!!”เขื่อนเอ่ยขึ้นก่อนที่แก้วจะลากโทโมะออกไปได้สำเร็จ อีกฝ่ายก็เอาแต่โวยวายไม่เลิกจนแก้วรำคาญ
 
“แก้วอ่ะ ไม่เห็นเหรอว่ามันมายุ่งกับเทอก่อน!!!”ร่างสูงตวาดเข้าให้ด้วยความโมโหจนแก้วตั้งรับไม่ทัน
 
 
 
 คนบ้า เป็นอะไรก็ไม่รู้ ทั้งวันเลยนะ-*-
 
 
 
“แต่แก้วก็ไม่ได้ยุ่งกับเค้านี่ จะมีเรื่องทำไม บ้าที่สุด!”
 
“แก้ว  ว่าชั้น....”
 
“หุบปาก!แล้วเดินไปขึ้นรถเลย เดี๋ยวชั้นขับเอง ขืนให้ขับมีหวังประสานงากับสิบล้อแน่!!เมื่อเห็นว่าแก้วเอาจริงโทโมะจึงไม่กล้าต่อกรอะไรมาก แล้วยอมเดินขึ้นรถไปแทน
.
.
.
 
แก้ว ขับรถไปนิ่งๆและเผลอเหลือบมองอีกฝ่ายที่หลับใหลไปด้วยความเพลีย
 
 
  นับวันยิ่งทำตัวเหมือนเด็ก ไม่มีผิด-*-
 
 
 
“ให้มันได้อย่างนี้สิ><”ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะปลุกร่างที่หลับใหลให้ตื่นเพราะถึงบ้านแล้ว
 
“โทโมะ ตื่นเลย ถึงแล้ว”
 
“อือ...เหอะ”เมื่อรู้สึกตัว ร่างสูงก็เบ้ปากนิดๆแล้วสะบัดหน้าใส่ แก้วนิดๆที่อะไรๆก็ว่าเขาตลอด
 
“เป็นบ้าอะไร- - “แก้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดด้วยแล้วเดินหนีขึ้นบ้านไป แก้วมองตามอย่างงงๆก่อนจะนึกขึ้นได้
 
 
  งอน ชั้นเหรอ?><ฮะๆน่าขำจริงๆ พึ่งเคยเห็นนายงอนนะเนี่ย
 
.
.
.
 
“โทโมะ! กินยาหรือยัง^^”
 
 
  ยอมง้อเลยนะ ไม่หายโกรธแก้วจะตบให้คว่ำ-*-
 
“ไม่กิน!!”ร่างสูงตอบพร้อมกับกระชากเสียงใส่ แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง
 
“กินหน่อยนะ จะได้หาย^^”แก้วเดินมานั่งข้างๆพร้อมนวดไหล่ให้แต่อีกฝ่ายก็ยังเล่นตัวอยู่เขยิบตัวหนีแก้ววะงั้น
 
 
       โทโมะ!! ไม่ไหวแล้วนะยะ
 
 
“จะนอน!”
 
จุ๊บ!
 
  ร่างบางจู่โจมหอมแก้มเขาเบาๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังนิ่งเฉไม่ยอมลืมตาสักที
 
“งอนอะไรแก้วอ่า~ ตื่นหน่อยนะสุดหล่อ เดี๋ยวไม่หายจะมาโทษแก้วไม่ได้นะ”นิ้วเรียวสะกิดปลายคางคนแกล้งหลับเบาๆ
 
“.........”
 
“เป็นอะไรไปอ่ะ วันนี้ดูหงุดหงิดจัง ใครพูดอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด แล้วยังชอบหาเรื่องแก้วอีก หาเรื่องเลิกใช่ม่ะ!!”ร่างสูงลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแก้วพูด
 
“ใครจะเลิก!!”
 
“ฮะๆตื่นแล้วหรอออออ”ร่างบางยิ้มอย่างสะใจนิดๆที่แกล้งกวนจนเขาทนไหว
 
“ก็นายจะหาเรื่องเลิกกับชั้นใช่มั๊ยล่ะ  ถึงได้คอยทำตัววุ่นวายแบบวันนี้นะ”
 
“เปล่านะ ไม่ใช่ๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆ ไม่เลิกๆๆๆ”ร่างสูงโวยวายขึ้นมาอีกระลอกจนแก้วระอา
 
“ชั้นพูดเล่น!!!!   ว่าแต่จะกินยาได้ยัง จะได้ไปหาหมอ”
 
“กินยาก็ได้ แต่ไม่ไปหาหมอได้ม่ะ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
 
“ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัวปวดหัวขนาดนั้น มันอาจจะเป็นเพราะอาหารเป็นพิษหรือโรคกระเพาะก็ได้นะ หรืออาจจะเป็นโรคอื่น...”
 
 
“โอเคๆค๊าบบ  ไปก็ไป”ร่างสูงตัดบทก่อนที่ร่างบางจะสาวความยืดยาวอีกครั้ง
 
“ดีมาก^^”
.
.
.
 
รพ.
 
“หมอเช็คดูอย่างละเอียดแล้วนะครับทั้งภายนอกและภายในคุณวิศวไม่ได้มีอาการของโรคใดๆเลยนะครับ”
 
“แต่เขาเป็นจริงๆนะคะหมอ”แก้วแย้งขึ้นมาทันที
 
“อาจจะพักผ่อนน้อยด้วยครับ เดี๋ยวหมอจัดยาบำรุงให้ แล้วถ้ายังเป็นติดต่อกันอีกเนี่ย ให้รีบมาพบหมอด่วนเลยครับ เผลอๆบางทีอาจต้องตรวจคุณผู้หญิงด้วยก็ได้นะครับ^^”สิ้นเสียงคำสั่งของหมอทั้งโทโมะและแก้วเองก็ได้แต่งงและไม่เข้าใจความหมายของหมอ
 
 
“ค่ะ อะไรนะค่ะ”แก้วถามทวนอีกครั้งคุณหมอได้แต่ยิ้มๆเพราะยังไม่ได้ด่วนสรุปอะไรปากกว่าสันนิฐาน!
 
“นั่นสิหมอ สามีเป็น ต้องตรวจภรรยาด้วยเหรอ ผมไม่เคยรู้มาก่อนนะเนี่ยะ”
 
“หมอยังไม่ได้สรุปอะไรนะครับ รอให้แน่ใจก่อน ระหว่างนี้คุณก็ทำตามที่หมอบอกก็พอ ถ้าไม่ดีขึ้นจริงๆหรือหนักกว่าเดิม ให้รีบมาพบหมอทันที เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ”หมอเอ่ยยิ้มๆ
 
“เดี๋ยวครับ หมอ ถ้าเกิดว่าต้องตรวจภรรยาผมด้วยเนี่ย กรุณาใช้หมอผู้หญิงนะครับ เพราะถ้าเป็นหมอผู้ชาย ผมไม่อนุญาต!!!”
 
“โทโมะ!!”
 
 
“อะ..เอ่อ...ก็ โอเคครับ^^”หมอร่างสูงยิ้มให้แล้วเดินออกไป
 
.............................................................................................................................................................................
คิกๆ><สอบเสร็จวันแรกไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาอัพ Special เล่นๆค๊าบ.บบ^^