Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 

“พูดบ่อยๆไม่ดีเหรอ? ไม่อยากเก็บไว้คนเดียวอ่ะ”

 

>/////////<

 

“เก็บคำพูดของนายไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นเหอะ ฉันไม่อินไปด้วยหรอกนะ”

 

“ไม่มีแล้ว....ฉันมีใครที่ไหนเหรอ? เธอก็รู้อยู่แก่ใจนะคนดี ..ว่าฉันนะมีเธอคนเดียว”ร่างสูงเอ่ยตอบยิ้มๆเรียกรอยแดงบนใบหน้าใสได้อย่างดีทีเดียว

 

.//////////////.

 

“อย่ามา! ทีวันนั้นฉันยังเห็นนายนัวเนียกับแฟนเก่าอยู่เลยนี่!! ชิ”แก้วเบ้ปากนิดๆอย่างไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเขาเสียเท่าไหร่

 

“ฮะๆ ยัยนั่นนะข้ามาปล้ำฉันต่างหากล่ะ เธอนะไม่ยอมช่วยฉัน”

 

“บ้าเหรอ!ผู้หญิงเนี่ยนะจะปะ....เอ่อ...ทำอะไรแบบนั้นกับผู้ชายก่อนนะ”

 

“จริงสิ ชั้นบอกให้ก็ได้ แอลนะเป็นรักแรกของชั้นเอง...”

 

“อ้อ เหรอ แต่ฉันไม่ได้ถาม!!”ร่างบางหันมาตอบแล้วสะบัดเชิดหน้าขึ้นไม่พอใจนิดๆ

 

 

   ใครอยากรู้? บอกทำไมย่ะ ชิ

 

 

  ร่างสูงส่ายหัวยิ้มๆกับท่าทีของคนบนตักก่อนจะกระชับอ้อมกอดรัดกายคนตัวเล็กแน่นขึ้น

 

“ก็แค่รักแรก ไม่เห็นต้องหึงเลยนี่!!!”

 

“ใครหึงไม่ทราบ ไม่ใช่ฉันแล้วกัน!!”

 

 

  ปฏิเสธเสียงแข็งเชียวนะ ยัยเด็กคนนี้^^

 

 

“เอาน่า ทำอย่างกับเธอไม่เคยมีรักแรกอย่างงั้นแหละ บอกมั้งสิอยากจะรู้จริงๆว่ามันจะหล่อสู้ฉันได้หรือเปล่า”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆสายตาจดจ้องร่างบางอย่างต้องการคำตอบ

 

“ฮึ่ย! ไอ้คนหลงตัวเอง ถ้าถามว่าเคยไหมนะเคย  หล่อมั๊ย หล่อกว่านายเยอะ!!!”

 

“ใคร!!”ร่างสูงเอ่ยถามเสียงแข็งไม่พอใจกับสีหน้าที่ดูจะชื่นชมแฟนเก่าออกนอกหน้า

 

 

  อาลัยอาวรณ์ คิดถึงกันนักหรือไงนะ!! =*=

 

 

“ไม่บอก!รู้แค่ว่าฉันรักเค้ามากก็พอ แล้วตอนนี้ก็ยังรักอยู่ด้วย”ร่างบางตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแอบกวนร่างสูงเล็กน้อยในขณะที่อีกฝ่ายกำลังตีหน้ายักษ์ใส่

 

“อะไรนะ มันเป็นใคร ถามหน่อยรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

 

“อือ...รักมาก รักมานานแล้วและจะรักตลอดไป เค้าอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ”

 

“.........”

 

“ฉันเคยคิดว่าเค้าคงไม่ได้รักฉัน ความรู้สึกที่ฉันแบกรับมาตลอดมันคอยเตือนว่าเรา..เป็นได้แค่เพื่อนกัน เค้าไม่มีวันรักฉัน ฉันรักเขามากจนไม่กล้าพูดอะไรออกไป กลัวทุกครั้งที่ฉันเผลอแสดงออกอะไรเกินเลย เชื่อไหม?ตอนนั้นฉันไม่กล้าอยู่ใกล้เขาเลย กลัวว่าจะเผลอบอกอะไรไป...แล้วเราจะกลายเป็นอื่น”

 

ร่างบางระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ ร่างสูงฟังด้วยท่าทีเรียบนิ่ง คิดในใจว่าแก้วยังไม่ลืมรักแรกเป็นแน่ ต่างกับเขาที่ไม่เคยจำแอลโดยสิ้นเชิง เพราะเขาเลือกที่จะอยู่กับปัจจุบันมากกว่าอดีต...

 

“บอกมาว่ามันเป็นใคร! ฉันไม่ยอมหรอกนะที่เธอจะยังรักมัน ต่อให้เลิกกันไปแล้วก็ตามตอนนี้เธอเป็นคนรักของฉัน และเธอจะไม่มีวันเป็นของใครได้อีก!...ฉันต้องการแค่เทอ ให้เธอรักแค่ฉันคนเดียวเหมือนที่ฉันเลือกที่จะลืมแอลแล้ว....รักเธอคนเดียว”

 

“โทโมะ...คือฉัน”

 

“บอกมา ว่าแฟนเก่าเธอนะเป็นใคร!!”ร่างสูงเร่งเอาคำตอบ ในขณะที่ร่างบางก้มหน้าด้วยความเขินอายที่ร่างสูงไม่ทันสังเกตเห็นเพราะมัวแต่โมโห(หึง)นั่นแหละ

 

“เดี๋ยว! แต่ เอ่อ ขอถามอย่างสุดท้ายก่อนจะบอกว่ามันเป็นใครได้มั๊ย”

 

“อะไร จะถามอะไร”

 

“เธอ คงยังจะ เอ่อ.....ไม่ได้มีเอ่อ...ความสัมพันธ์อะไร ที่แบบ เอ่อ ลึกซึ้งกับมันใช่มั๊ย!!”ร่างบางตาโตกับคำถาม ที่ถามได้ชวนน่า(ตบ!!)มาก

 

 

    แย้กกกกกก  ไอ้บ้าถามกันแบบนี้เลยเร๊อะ ได้ เดี๋ยวจะตอบให้หน้าหงายเลยคอยดู ฮึ!!!

 

 

“อยากรู้เหรอ? ตอบก็ได้ฉันไม่อายแล้วนะ เคยแล้ว><”

 

“อ๊ากกกกกกo[___]O ไม่จริงๆๆๆๆๆ บอกมานะว่ามันเป็นใคร แฟนเก่าเธอนะมันเป็นใคร!!!!ร่างสูงเขย่าตัวคนในอ้อมกอดอย่างบ้าคลั่งโวยวายจนแก้วมึนหัวเพราะแรงสั่น

 

“ว้าย~โทโมะ ฉันบอกไม่ด้ายย ถ้านายไปฆ่าเข้าแล้วชั้นจะ....”

 

“ใคร มันเป็นใคร ถ้าฉันรู้ชั้นจะไปฆ่ามัน โธ่ อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนแรกของเธอซะอีก ไม่จริงอ่ะ แก้วT^T”

 

“นายนี่มัน - - คิดแต่เรื่องแบบนี้ เจ้าบ้าเอ๊ย”มือบางฟาดเข้าที่ไหล่หนาอย่างจังจนเจ้าตัวสะดุ้ง

 

“ฉันจะไปฆ่ามัน แฟนเก่าเทอเป็นใคร บอกมา!!!”เมื่อเห็นว่าร่างสูงโวยวายไม่ยอมจบแก้วจึงจำเป็นที่จะต้องบอก

 

“อะไรเล่า!!ถ้านายไปฆ่าเขาแล้วฉันจะอยู่ยังไงกันฉันขาดเขาไม่ได้นะ”

 

“ขาดไม่ได้!!!!”

 

“ทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า - - *”

 

“หมายความว่าไง ขาดมันไม่ได้!!!!”ร่างสูงตะคอกใส่ด้วยความเดือดดาล แก้วส่ายหัวอย่างระอากับอามรณ์ที่แปรปรวน เอาแต่ใจ ที่ดูเหมือนจะมากขึ้นทุกวัน อะไรนิดหน่อยก็หงุดหงิดไปเสียหมด

 

 

        แพ้ท้องหรือไงกันนะ!!!ไอ้บ้านี่ เซนซิทีฟเหลือเกิน

 

 

“อ่า~บอกแล้วๆ คือ คิกๆ><”ร่างบางขำเล็กน้อยก่อนจะเอนตัวพิงกับโทโมะ ก่อนจะบอกความจริงทุกอย่างให้เขาฟัง

 

“เขาไม่ใช่แฟนเก่าหรอก  แต่เขาคนนั้นที่ฉันรักมาโดยตลอดและได้เชื่อว่าเป็นรักแรกของฉันและเอ่อ...ครั้งแรกของฉัน>< เขาคือ.....แฟนคนปัจจุบันต่างหากละ><” ร่างบางเอ่ยตอบยิ้มๆทำเอาคนที่นั่งฟังถึงกับงงก่อนจะค่อยๆเข้าใจความหมายของร่างบาง แล้วฉีกยิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจ

 

“หมายความว่า ฉันเป็นรักแรกของเธอเหรอแก้ว   แล้วทำไมไม่บอกฉันอ่ะ ทำไมไม่บอก”

 

“ก็บอกอยู่ว่าไม่กล้า”

 

“ฮะๆแต่ก็แปลกนะ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าฉันนะรู้สึกยังไง รู้แค่ว่าการที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...ได้แกล้งเธอแล้วยิ่งเวลาที่เห็นเธอโมโหนะ น่ารักซะไม่มี^^ และที่สำคัญทั้งๆที่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ตัวว่ารักเธอ แต่ทำไม...ฉันถึงอยากอยู่กับเทอแค่สองคนก็ไม่รู้สิ”

 

“..........”

 

“แต่ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไงก็ช่าง ฉันรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ปล่อยมันไป รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรักเธอแล้ว....อย่างที่เธอต้องการก็พอ”

 

“รักก็ให้แม่มาขอสิจ๊ะ พี่ชายฮ่าๆๆๆ”คนสวยหัวเราะอย่างอารมณ์แกล้งเหย้าแหย่เล็กๆไม่ได้คิดอะไรแต่เทอคงไม่รู้หรอกว่าอีกคนนะเอาจริง!!

 

“งั้น....แต่งงานกันนะ”

 

“ฮ่าๆๆ ฮะO.o”ร่างบางชะงักกึกหันไปมองโทโมะอย่างอึ้งๆ

 

 

  พูดเล่นๆแต่นายเอาจริงเหรอเนี่ย?

 

 

“บะ บ้าเหรอ ./////.”

 

“เอาจริง แต่งงานกันนะ ไปอยู่กับฉันนะ”คำพูดที่ดูจริงจังทำเอาแก้วถึงกับพูดไม่ออก

 

“เอ่อ -//////////////-  คือ ฉัน อ้ะ ทำอะไรอ่ะ”ร่างบางร้องเบาๆเมื่อโทโมะวางเทอลงกับโซฟาตามเดิมพร้อมกัลป์ลงไปคุกเข่า

 

 

  คุกเข่าขอแต่งงานเหรอเนี่ย?

 

 

“แก้ว ฉันพูดจริง ฉันรักเทอนะ แต่งงานกันเถอะคร้าบบบ ไม่ไหวแล้วนะอยากแต่งๆๆๆ”ร่างสูงยกหลังมือของร่างบางถูกไปมากับแก้มใสของเขาอย่างออดอ้อน

 

“อยากแต่งไปเพื่ออะไรไม่ทราบค่ะ คุณโทโมะ!!!”ร่างบางเอ่ยถามอย่างรู้ทันคนเจ้าเล่ห์

 

“โธ่ อย่าทำหน้ารู้ทันดิ เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย ตกลงแต่งไหม นะ”

 

“เอ่อ.....”

 

 

  ไอ้โรคจิต!!!!

 

 

“นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจใช่มั๊ย? โทโมะ ฉันหวังกับนายไว้มากนะถ้าผิดหวังฉันคงเจ็บมาก  ฉันไม่ว่าอะไรนายเลยนะ ฉันให้นายทำร้ายฉันได้ทุกเมื่อและทุกเรื่องฉันจะเป็นฝ่ายยอม แต่ขอแค่เรื่องเดียว แค่เรื่องเดียวจริงๆ...ฉันรับไม่ได้ถ้านายนอกใจ!!! ถ้านายทำได้ ฉันก็...ตกลง”แก้วพูดออกไปตรงๆทำให้โทโมะถึงกับยิ้มออกดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแนบสนิทพร้อมลูบไล้ปอยผมด้วยความรัก

 

“ไม่ต้องขอหรอกเด็กน้อย ฉันให้เธอได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฉันสัญญาแล้วอีกอย่างฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง  ถ้าฉันทำร้ายหัวใจของฉันแล้วฉันจะมีชีวิตต่อไปยังไงล่ะ^^”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ

 

“ขอบคุณนะ”

 

---

“ห๊า!!!อะไรนะ แต่งงาน!!!!!!!”เฟย์กับเขื่อนตะโกนลั่นออกมาพร้อมกันเมื่อรู้ข่าว

 

“ใช่ นี่แกจะไม่ดีใจกับฉันหน่อยเหรอ”

 

“ยัยแก้ว เพื่นแต่งงานนะดีใจสิ แต่ฉันไม่คิดว่า ไอ้โทโมะมันจะกล้าขอเธอแต่งานต่างหากเล่า”เขื่อนบอกด้วยท่าทีที่ไม่อยากจะเชื่อ

 

ผลั๊วะ!!

 

“โอ๊ย!”เสียงเขื่อนร้องขึ้นเมื่อถูกตบหัวจากฝ่ามืออันหนักหน่วงของโทโมะที่พึ่งเดินมา

 

“อะไร ทำไมฉันจะขอแฟนแต่งงานไม่ได้ ฉันมีปากนะไอ้เขื่อน!!”

 

“บอกดีๆก็ได้นี่หว่า”

 

“อิๆน่ารักจัง><คู่นี้รักกันช้าแต่..ทำไมแต่งเร็วกว่านะ”เฟย์นึกแล้วก็แอบขำในใจเล็กน้อย

 

 

   อะไรกันอ่า~ทำไมเฟย์ได้แต่งทีหลังล่ะ-3-

 

 

“งั้นเดี๋ยวเขื่อนให้แม่ไปขอเอาม่ะ จะได้แต่งพร้อมกัน”เขื่อนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินเฟย์ตอบ

 

“ยัง!!!ฉันต้องได้ไปเที่ยวรอบโลกก่อนถึงจะแต่งฮ่าๆ รอไปเหอะ นายเขื่อน!!”

 

“เฟเย่ง่า T^T~”

 

---

 

 

       พิธีการดำเนินไปอย่างเรียบง่าย งานแต่งถูกจัดขึ้นริมทะเลสถานที่ที่แก้วแสนโปรดปรานและเคยวาดฝันเอาไว้ว่าถ้าได้แต่งงานจะต้องจัดริมทะเล ร่างสูงเองก็ไม่ได้ขัดพูดง่ายๆไม่กล้าขัดอยู่แล้วจึงตามใจเทอทุกอย่าง การดำเนินงานเป็นไปอย่างเรียบง่ายโดยมีฟางเป็นพิธีกร ซึ่งเจ้าตัวก็พูดซะจนคนฟังแทบจะอุดหูหนี เขื่อนและเฟย์ก็กลายเป็นเพื่อนบ่าวสาวไป วันนี้เขื่อนดูจะหน้ายุ่งเล็กน้อยที่เฟย์ไม่ยอมแต่งด้วย  พิธีดำเนินไปอย่างเรียบร้อยจนถึงฤกษ์ส่งตัวเข้าหอ ก่อนที่พ่อแม่ของทั้ง 2 ฝ่าย จะเขามาอวยพร

 

“โทโมะ แม่นะมีลูกสาวแค่คนเดียวนะ ยัยแก้วอาจจะงี่เง่าไปบ้าง อาจจะดื้อเล็กน้อย แต่แม่เชื่อว่าลูกสาวแม่ก็สามรถเป็นภรรยาที่ดีได้คนนึงทีเดียว แม่ฝากแก้วด้วยนะ” แม่ของร่างบางเอ่ยกับทั้งคู่ก่อนจะที่แก้วแก้วจะโผเข้ากอดแม่ตัวเอง

 

“แม่อ่ะ แก้วไม่ดื้อนะ แก้วรักแม่นะ”ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาวทั้งน้ำตา

 

“เอาล่ะ ฉันคงไม่มีอะไรจะพูดมากมายเหมือนแม่เขาหรอกนะ แต่ขอให้แกรู้ไว้อย่างนึงก็พอ   อย่าทำให้ลูกสาวฉันเสียใจแล้วกันไม่งั้นฉันจะมาเอายัยแก้วคืน แล้วไม่มีวันให้คืนเด็ดขาด ขอให้เรา 2 คนมีความสุขมากๆแล้วกันพ่อมีแค่นี้ล่ะ”

 

“พ่อ แก้วรักพ่อนะ”ร่างบางน้ำตารื้นขึ้นแล้วโผเข้ากอดพ่อ

 

“ผมสัญญาครับ ผมไม่มีวันทำให้แก้วเสียใจเด็ดขาด”ร่างสูงยืนยันเสียงหนักแน่น

 

  หลังจากที่พ่อกับแม่ของแก้วอวยพรเสร็จแล้วก็ถึงทีของพ่อและแม่ของโทโมะบ้าง

 

“ตาโทโมะ เป็นฝั่งเป็นฝาจนได้นะเรา ต่อไปนี้ก็หัดทำตัวให้มันดีๆด้วยแล้วกันอย่าทำให้เมียเราเขาต้องลำบากใจ รู้มั๊ย?”

 

“แม่ครับ ผมมีเมียนะครับไม่ใช่มีแม่เพิ่ม”

 

“อย่าขัดแม่ได้มั๊ย แม่ยังพูดไม่จบนะ ลูกคนนี้นี่ เอาล่ะๆ แม่ขอให้เรา 2 คนนะถือไม้เท้ายอดทองตะบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้านมหลานเต็มเมืองเลยแล้วกัน  หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ชีวิตคู่ถึงจะมีความสุขนะลูก”

 

“ค่ะ แต่แก้วไม่รับปากนะคะ ว่าจะทำได้หรือเปล่า ลูกของคุณแม่นะเอาแต่ใจเกินค่ะ”แก้วพูดยิ้มๆ

 

“ฮะๆเห็นไหมเจ้าโทโมะ บอกไว้ก่อนนะอย่างสร้างความลำบากใจให้ลูกสะใภ้แม่แล้วกัน ไม่งั้นเราตายแน่”

 

“แม่ครับ!!! แก้วจ๋า!!!”T^T รุมกันเข้าไป

 

“เอาล่ะ ตาฉันแล้วเจ้าโทโมะ! บอกตรงๆนะตอนที่แกมาบอกว่าแกจะแต่งงานฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะทำได้ แต่ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้วฉันคงต้องยอมรับว่าแกรักหนูแก้วจริงๆ  และฉันคิดว่าแกคงพร้อมพอที่จะใช้ชีวิตและทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวแล้ว ชั้นเลยไม่ขัด และป๊าก็ของต้อนรับลูกสะใภ้เข้าบ้านอย่างยินดี พ่อมีแค่นี้ละ ส่วนเรื่องต่อไปให้เรา 2 คนจัดการกันเอาเอง ฮะๆ อ้อ แล้วอย่าลืมนะนี่มันเป็นเพียงการเริ่มต้นของการใช้ชีวิตคู่เท่านั้น มันจะจบลงก็ต่อเมื่อ วันที่คน 2 คนแยกออกจากกัน พ่อไปนะ”

 

“ขอบคุณค่ะ/ครับ”

 

“ป๊า ครับเชิญครับ ผมจะทำธุระต่อ”

 

“โทโมะ!!!”ร่างบางฟาดเข้าให้ที่ไหล่ของโทโมะที่พูดจาบ้าๆแบบนั้นออกไปต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่

 

 “ใจร้อนจังนะแกนี่ เอาล่ะ พ่อไม่กวนแล้วตามสบาย”

 

---

 

“แก้วจ๋า!!”

 

“โทโมะ ฉันเหนื่อย ขออาบน้ำก่อนได้ไหม”

 

“อาบด้วยกันก็ได้”

 

“ไม่เอา ว้าย~”ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นแล้วถูกเขาอุ้มเข้าห้องน้ำไป  ก่อนจะตามด้วยเสียงโวยวายของแก้วตามเคย

 

“ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ ยังไงก็เห็นหมดแล้วอ่า”

 

เพี๊ยะ!

 

“ไอ้บ้า”

 

“วันแรกก็โดนด่าอีกแล้ว ระวัง!!คืนนี้จะไม่ได้นอนแล้วกัน”

 

“โทโมะ!!~”

 

 

---

 

 

“โทโมะ พอแล้ว ฉันง่วงแล้ว”มือบางยกขึ้นดันอกของคนที่คร่อมตัวเองอยู่อย่างเหนื่อยล้า

 

“ก็ยังไม่อิ่มเลย”สิ้นเสียงที่แสนจะเอาแต่ใจของคนด้านบน แก้วก็ได้แต่ทำหน้ายู่เพราะขัดอะไรไม่ได้อีกตามเคยก่อนจะตอบสนองต่อแรงปลุกเร้าไม่ได้เช่นเดียวกัน

 

.

.

.

 

Morning

 

“อือ...หนักอ่ะ" แก้วร้องขึ้นเมื่อโทโมะทิ้งน้ำหนักที่แขนพาดเอวบางไว้เต็มที่

 

“งือ~ตื่นแล้วเหรอ...ที่รัก ฉันยังง่วงอยู่เลยน้า”คนข้างกายพูดขึ้นทั้งที่ยังหลับตาเพราความอ่อนเพลียกับกิจกรรมเมื่อคืน

 

“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย วันแรกของการเริ่มต้นนายจะตื่นสายแบบนี้ไม่ได้นะ”

 

“วันแรกของการเริ่มต้น คือการนอนกอดเธอให้นานที่สุดอย่างนี้แหละคือการเริ่มต้นของฉันแล้ว...แก้วที่รัก” ร่างสูงเปิดตาขึ้นแล้วพรมจูบไปตามไล่เนียนของอีกฝ่าย

 

“อือ....โทโมะไม่เล่นนะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

 

“ขอนอนกอดเฉยๆ หลับพร้อมกับฉันอีกครั้งนะที่รัก ฉันอยากฝันดีไปพร้อมกับเธอ”

 

“อือ เอางั้นเหรอ”

 

    ร่างสูงเท้าหัวขึ้นพร้อมกับมองคนข้างล่างยิ้มๆก่อนจะก้มลงไปจุมพิตแผ่วเบาส่งผลให้อีกฝ่ายหลับตาพริ้มรับสัมผัสนุ่มนวลนั้น

 

“ฝันดีครับที่รัก รักเธอนะ เธอคือคนที่อยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป” ร่างสูงเอ่ยขึ้นแล้วล้มตัวนอนกอดคนข้างกายที่จะร่วมใช้ชีวิตกันตลอดไป

 

“ฝันดีเหมือนกันนะ  ฉันรักนาย ”  ร่างบางกอดตอบ ก่อนที่คนทั้งคู่จะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อที่จะฝันดี...ไปพร้อมกัน

 

 

           สองร่างหลับใหลไปพร้อมกันอย่างมีความสุข และพร้อมที่จะตื่นขึ้นมาเริ่มต้นกันอีกครั้งในเวลาต่อไป

 

 

        คนบางคนรู้ตัวว่ารักแต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้เพราะมีคำว่าเพื่อนเป็นตัวแบ่งเขตไม่ให้ก้าวข้ามไป และไม่รู้หัวใจของอีกฝ่าย ที่ไม่ชัดเจนพอ...........

      ส่วนอีกคนรักแต่ไม่รู้ตัว และยังยืนยันกับหัวใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าแท้จริงแล้ว  สิ่งที่อยู่ในหัวใจของตัวเอง  มันใช่ความรักหรือเปล่า?

 

 

          แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้คงจะตอบโจทย์ในใจของคนทั้งคู่ได้อย่างหมดสิ้น ไม่มีอะไรที่ต้องค้าคาอีกต่อไป...

 

 

                    I can’t Breath I can`t smile everyday so because of you

                               ฉันไม่อาจหายใจ ฉันไม่อาจยิ้มได้ทุกๆ วันก็เพราะเธอ

                   I can`t sleep I can`t live everyday so because of you

                                  ฉันไม่อาจหลับ ฉันไม่อาจอยู่ได้ทุกๆวันก็เพราะเธอ

 

 

                                           เพราะเธอคือสิ่งที่ฉันค้นหามาโดยตลอด ทั้งๆที่มันอยู่ในหัวใจของฉันเสมอมา

 

 

                                      LIVING IN THE HEART…THE END

 

 

---