Living in the heart สิ่งที่อยู่ในหัวใจ...ของฉัน

 
“เอามือของนายออกไปนะไอ้บ้า”แก้วตะคอกลั่นทั้งที่ถูกรัดตรึงไปด้วยอ้อมกอดของโทโมะและพยายามแกะมือที่เหนียวหนึบของเขาออก
 
“แก้ว....ขอโทษไง ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจพูดจริงๆนะๆๆๆ”ริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วแก้มใส อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีพร้อมทั้งดันตัวออกสุดฤทธิ์ จนหลุดออกมาได้
 
“ไอ้บ้า ไอ้คนฉวยโอกาส นายไม่เคยให้เกียรติชั้น!!!”แก้วชี้หน้าตวาดลั่น แต่ร่างสูงกลับคว้าข้อมือนั้นด้วยมือเพียงข้างเดียวอีกมือคว้าเอวมากอดไว้หลวมๆ
 
“ชั้นจะให้เกลียดเธอได้ไง  รักเธอจะตาย!!”
 
“โทโมะ! ชั้นไม่ตลกด้วยนะ ออกไปจากกบ้านชั้นเดี๋ยวนี้”แก้วอาศัยจังหวะที่โทโมะเผลอผลักเขาออกเต็มแรงแล้วเตรียมจะวิ่งขึ้นห้อง
 
“แก้ว เดี๋ยววันนั้นชั้นยังพูดไม่จบนะ !”ร่างบางชะงักไปชั่วครูก่อนจะยอมหันกลับมามองด้วยแววตาสงสัย
 
“.........”
 
“ที่เทอบอกว่าชั้นกับไอ้เขื่อนเป็นแบบเดียวกัน  แล้วชั้นตอบว่าใช่!!! ก็เทอบอกว่าเขื่อนมันรักเฟย์จะตายคงไม่ทำแบบนั้น ใช่!! ชั้นรักเทอจะตาย แล้วก็จะไม่มีวันทำแบบนั้น”
 
“.........”ร่างบางอึ้งไปเล็กน้อยกับสีหน้าที่ดูจริงจัง แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะแก้วเองก็ไม่ได้โกรธเรื่องนั้นเท่ากับเรื่องที่ร่างสูงพูดไม่ดีใส่
 
 
  เรื่องของนายสิ! อยากมี...ผู้หญิงอีกคนก็เชิญไม่ต้องมายุ่งกับชั้น!!!
 
 
“แล้วไง? ชั้นขอร้องไห้นายมารักเหรอไง ไหนล่ะใครกันที่บอกว่าจะมีมะ....เอ่อ”ร่างบางเผลอพลั้งปากออกไปจนรีบปิดปากแทบไม่ทัน อีกฝ่ายขำน้อยๆก่อนจะแกะมือแก้วออก
 
“เมียนะเหรอ?”
 
“อย่ามาพูดจาบ้าๆแบบนั้นนะ!”
 
“ฮะๆ โอเคไม่พูดแล้ว ว่าแต่...หึงเหรอ”
 
-/////////////////-
 
“เทอก็รู้ว่าชั้นนะ...มีเทอคนเดียวก็จะตายอยู่แล้ว”
 
“หมายความว่ายังไงฮะ!!!”
 
“ก็ เทอคนเดียวชั้นก็เอาไม่อยู่แล้ว ไม่ไหวหรอกนะที่จะต้องคอยมาตามหึงตามหวงอยู่ทุกวันแบบนี้นะ”
 
-/////////////////-
 
“ชั้นไปเป็นของนายซะตอนไหน จำเป็นด้วยเหรอที่นายต้องมาตามหึงตามหวงอะไรนั่น!!”ร่างบางหน้าขึ้นสีระเรื่อพลางหลบสายตาของร่างสูงที่จดจ้องไม่ละสายตา
 
“ต้องให้บอกมั๊ย ว่าตอนไหน?”
 
“อย่านะ!!! อย่าพูดนะ ถ้านายพูดชั้นจะโกรธนายไปตลอดชีวิต!!”ร่างบางขู่อาฆาตดักคอเอาไว้ก่อนที่ร่างสูงจะพูดอะไรต่อมิอะไรไปมากกว่านี้
 
“ไม่พูดแล้ว หายโกรธนะๆ”ร่างสูงส่งน้ำเสียงเว้าวอนคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเริ่มใจอ่อนขึ้นมาบ้าง
 
“ชั้น...ชั้นให้อภัยนายก็ได้.......แต่ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะหายโกรธนายไปด้วย!ร่างสูงหุบยิ้มทันทีแต่ก็ยอมจำนนโดยดี
 
“ฮะๆแก้ว พาผู้ชายเข้าบ้านด้วยเหรอ”เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับชายร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นบนของบ้านร่างสูงเฉสายตาขึ้นมองตามด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง
 
 
    ใครว่ะ? เข้ามาอยู่บ้านแก้วได้ยังไงฮะ!!
 
 
“แก้ว....ใคร!!”ร่างสูงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนเขาได้กลับไปเป็นโทโมะคนเดิมอีกครั้ง น้ำเสียงเน้นชัด พอจะทำให้ทั้ง 2 คนรับรู้ว่าเขาไม่พอใจอยู่แน่
 
“แฟนมาง้อเหรอ หล่อดีนี่แต่ยังสู้ไม่ได้เลยนะ”
 
“แกเป็นใคร เข้ามาอยู่บ้านแก้วได้ไง หรือว่า...”โทโมะปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย ฝ่ายนั้นก็ได้แต่กลั้วหัวเราะในลำคอเล็กน้อย
 
 
  ขี้หึงเป็นบ้า!!! ยัยแก้วเสร็จแน่
 
 
“โทโมะ!ทำบ้าอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”แก้วกระชากตัวโทโมะออกแล้วเข้าไปหาอีกคนจนร่างสูงทนไม่ไหวกระชากแขนแก้วกลับมาตามเดิม
 
“อะไรกัน บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเป็นใคร ว่าไงแก้ว!!!”
 
“แฟนแกนี่ขี้หึงเป็นบ้าเลยนะ แต่ก็ดีคงจะดูแลน้องชั้นได้”เมื่ออีกฝ่ายเฉลยทำให้ร่างสูงหน้าเหวอไปอย่างเสียไม่ได้ส่วนแก้วก็หันมามองเขาตาเขียวปั๊ด!
 
 
  โอ๊ย!ไอ้บ้านี่  เห็นชั้นอยู่ใกล้ผู้ชายเป็นไม่ได้ ไอ้โรคจิต!
 
 
“เอ่อ..คือ”
 
“นี่พี่พิชญ์ พี่ชายแท้ๆของชั้น”
 
“ไม่เห็นบอกชั้นเลยอ่ะ ว่ามีพี่ชาย”
 
“ก็นายไม่เคยถาม!”
 
“โอเค ชั้นผิดอีกแล้ว ชั้นขอโทษ”ร่างสูงขอโทษเป็นร้อยรอบแล้วสำหรับวันนี้ การกระทำเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ พิชญ์ส่ายหน้าออย่างระอากลับทีท่าที่เปลี่ยนไปของว่าที่น้องเขย
 
“ก่อนที่นายจะขอโทษชั้น ขอโทษพี่ชายชั้นก่อนดีมั๊ย”
 
“ขอโทษครับT^T”ร่างสูงรีบหันไปขอโทษพิชญ์ทันทีทันใด ร่างบางนึกขำอยู่ในใจเหมือนกัน
 
“ฮะๆไม่เป็นไรหรอก แต่ขอบอกนะอย่าทำน้องชั้นเสียใจแล้วกัน ชั้นไม่ปล่อยนายไว้แน่ ยัยแก้วชั้นจะกลับเชียงใหม่เลยนะ พี่ไปล่ะ”
 
“ค่ะพี่ บอกป๊ากับแม่ด้วยว่าอาทิตย์หน้าแก้วจะรับปริญญาแล้ว อย่าลืมน้า บาย”แก้วโบกมือหยอยๆให้กับพี่ชาย
 
“คร้าบบบ พี่ไม่ลืมหรอก”
 
 



 
“เขื่อน ชั้นอยากกินอ่ะ”เสียงใสๆของเฟย์ดังขึ้นพร้อมกับเดินมากับเขื่อนจนแก้วและโทโมะสงสัยว่าคืนดีกันได้ยังไง
 
“ได้เลย เดี๋ยวเขื่อนเหมาให้หมดร้านเลยนะ^^”
.
.
.
 
 
“เฟย์ แกกับเขื่อนนี่...”แก้วเดินเข้ามาทัก เฟย์กับเขื่อนมองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะเล่าให้ฟัง
.
.
.
“ที่แท้แม่นายก็ไม่รู้เรื่องที่นายคบกับเฟย์จนแม่นายเขาจับคู่ให้นายกับยัยพิมอะไรนั่นที่เป็นลูกสาวเพื่อนแม่นะเหรอ”แก้วเอ่ยอย่างเข้าใจแจ่มแจ้งขณะที่เฟย์ยังสนใจอยู่กับไอติมถ้วยโปรด
 
“แต่ชั้นบอกแม่ไปเรียบร้อยแล้วล่ะ แม่ชั้นเค้าใจดี แล้วชันก็พาเฟย์ไปหาพ่อแม่มาแล้วด้วย ชั้นผิดเองแหละที่ไม่ได้บอกแม่ตั้งแต่แรก”
 
“เหรอ  แล้วทำไมไม่พูดให้มันเร็วกว่านี้ว่ะ ไม่งั้นแกคง...ไม่โดนชั้นต่อย”โทโมะเอ่ยขึ้น
 
“โคตรเจ็บเลยว่ะ หมัดแกนี่หนักเป็นบ้า แล้วว่าแต่..แกคืนดีดันตอนไหนเนี่ยะ วันนั้นชั้นจำได้ว่ายัยแก้วโกรธแทบบ้าเลยไม่ใช่เหรอที่แกบอกว่าจะมีมะ...เออ แฟนใหม่นะ แฮะๆ”
 
“ไอ้เขื่อนอย่ารื้อฟื้น=*=”ร่างสูงสวนกลับทันควันเพราะกลัวร่างบางจะนึกขึ้นได้แล้โกรธเขาขึ้นมาอีก
 
“นั่นสิ ดีกันแล้วเหรอ เล่าให้ฟังหน่อยน้า”
 
“ชั่งเหอะ อันที่จริงชั้นยังไม่หายโกรธด้วยซ้ำ!!”
 
“ไอ้เขื่อน เห็นผลพวงของคำพูดของแกม่ะ”
 
เขื่อน>>> ( _ _”)
 
 
  เขื่อน ขอโทษษษษษษT_T
 
 



 
 
วันรับปริญญา
 
“ป๊า แม่ พี่พิชญ์ แก้วอยู่ทางนี้”ร่างบางโบกมือเรียกพ่อแม่ และพี่ชายตัวเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาถึงกันแล้ว
 
“แก้ว คิดถึงจังเลยลูก”ผู้เป็นเอ่ยเมากอดลูกสาวด้วยความคิดถึงรวมทั้งพ่อด้วยเช่นกัน
 
“แก้วก็คิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ”ร่างบางกอดตอบพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึงเช่นเดียวกัน ก่อนจะแนะนำคนข้างกายให้ครอบครัวรู้จัก
 
“ป๊า แม่ นี่เอ่อ..โทโมะค่ะ”
 
“สวัสดีครับ^^”ร่างสูงยิ้มหวานให้กับครอบครัวของแก้ว
 
“อ่อ ใช่ไอ้หนุ่มที่แกพูดหรือเปล่าฮะเจ้าพิชญ์”ร่างสูงถึงกับเหงื่อตกพร้อมกับก้มหน้ารับกรรม
 
“ครับป๊า ผมบอกว่าขี้หึงเป็นบ้าเลย น่าสงสารยัยแก้วนะครับ คงจะโดนตัวผู้ชายคนอื่นไม่ได้อีกนาน”
 
“แฮ่ๆ คือ ผม..เอ่...”
 
“เอ้า ไปๆกันเถอะลูก เดี๋ยวเราค่อยพูดเรื่องนี้กัน”ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น หลังจากนั้นนักศึกษาก็เข้าไปรับใบประกาศกันเสร็จจึงออกมาถ่ายรูปกับครอบครัว เพื่อนพ้องอีกครั้ง
.
.
.
 
“แก้ว เดี๋ยวป๊า กับแม่แล้วก็พี่เราต้องกลับแล้วนะลูก อยากอยู่กับหนูนานๆจังแต่แม่มีงานต้องรีบกลับไปเคลีย”
 
“แก้วเข้าใจค่ะ เดี๋ยวแก้วจะตามไปทีหลังนะค่ะ รักป๊ากับแม่นะ พี่ด้วย”ร่างบางเดินเข้าไปกอดลาครอบครัวอีกครั้ง
 
ก่อนที่คนเป็นพ่อจะเอ่ยอะไรฝากไว้
 
“แก้ว แกนะเป็นหัวใจของป๊ากับแม่นะ ป๊ารักแกมากนะลูก ดูแลตัวเองดีๆ ป๊ากลับล่ะ  อ้อ แล้วถ้าแกคิดจะตัดสินใจอะไรก็คิดให้ดีๆนะลูก  แล้วบอกป๊ากับแม่ด้วยแล้วกัน”คนเป็นพ่อเอ่ยยิ้มๆก่อนที่แก้วจะแก้เขินด้วยการเข้าไปกอดพ่ออีกครั้ง
 
“แฟนมาก็ไล่พี่ ไล่พ่อแม่เลยนะยัยแก้ว”
 
เอ๊ะ เจ้าพิชญ์นี่ ไปพูดอย่างงั้นกับน้องได้ไงเดี๋ยวแม่ตีตายเลย”
 
“โอ๊ย!!”พิชญ์ร้องขึ้นเมื่อถูกคนเป็นแม่หยิกแขนเข้าให้
 
“เอ่อ กลับกันแล้วเหรอครับ สวัสดีครับ เอ่อ ผม”
 
“เอาล่ะ นายไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แค่ดูแลลูกสาวชั้นให้ดีก็พอ เท่านี้แหละที่ชั้นต้องการ”
 
“คับผมสัญญากับเอ่อ..คุณพ่อ คุณแม่ และก็พี่ไว้เลยครับ ถ้าผมทำแก้วเสียใจ เชิญมาแหกอกผมได้ทุกเมื่อ”เอ่ยคำสัญญาหนักแน่นก่อนจะกุมมือแก้วเอาไว้ เขื่อนและเฟย์ก็แอบมองตามยิ้มๆอย่างมีความสุขและดีใจไปกับเพื่อนทั้ง 2 ด้วย
 
         เมื่อครอบครัวของแก้วกลับไปแล้ว เขื่อน เฟย์ แก้วและโทโมะ ก้ไปฉลองกันที่ร้านอาหารเล็กที่ๆพวกเขาชอบไปกันเป็นประจำ จนแยกย้ายกลับไปฉลองกับที่บ้านของตัวเองต่อ แต่โทโมะไม่ได้กลับบ้านเพียงเพราะจะยู่กับแก้วก็เท่านั้น
 
 
   ยัยฟางก็อยู่ร.ร.ประจำกลับได้ก็เสาร์-อาทิตย์ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ไปสัมมนาต่างประเทศ เห็นบอกจะกลับมาฉลองให้ แต่จะจำได้หรือเปล่าหรอก เพราะฉะนั้นอยู่กับเทอดีที่สุด!!
 
 
“ไม่กลับไปฉลองกับที่บ้านเหรอไง”ร่างบางเอ่ยถามเมื่อนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา โดยมีร่างสูงเดินตามมานั่งข้างๆ
 
“ไม่มีใครอยู่หรอก แล้วอีกอย่างอยากอยู่กับเทอมากกว่า”
 
“อ้อเหรอ ฮะ เอ้ย...”ร่างบางร้องขึ้นเบาเมื่อร่างสูงเอนหลังและนอนลงบนตักของแก้ว
 
“ทำอะไร”
 
“นอนตักแฟน ฮื้ม มือหอมจังเลย”ร่างสูงยกมือแก้วขึ้นมาจูบเบาๆอีกฝ่ายได้แต่นั่งหน้าแดง
 
“บ้าน่า”
 
“ไม่บ้าหรอก เทอนะ...หอมไปทั้งตัวเลย”ว่าแล้วก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนแก้วงงปรับตัวตามไม่ทัน
 
 
เล่นบ้าอะไของเขานะ?
 
 
“ฮะ....ทำอะไร โทโมะ!”ร่างบางโวยวายขึ้นเมื่อถูกเขาช้อนตัวขึ้นมานั่งบนตักวงแขนโอบรอบเอวบางไว้แน่น
 
“แก้ว  ชั้นรักเธอ รักไม่รู้ว่ารักได้ยังไง รักเธอๆๆๆๆ”
 
-/////////////////-
 
“หยุดพูดซักทีได้มั๊ยเล่า นายชักจะพูดพร่ำเพรื่อเกินไปแล้วนะ”ร่างสูงยิ้มร่าที่โดนแก้วเอ็ด ไม่รู้เป็นอะไรไม่ว่าแก้วจะด่าจะว่าทำอะไร มันก็ดูน่ารักไปในสายตาของเขาเสียหมด