สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

  แก้วเดินจูงมือโทโมะลิ่วๆๆไม่สนใจเสียงเรียกของเฟย์ อีกฝ่ายยิ่งขี้สงสัยอยู่ด้วย
 
  ทำไมเป็นแค่พี่ชายแลวต้องเดินจูงไม้จูงมือขนาดนั้นด้วยนะ?
 
"เฟย์ๆแก้วใจล่ะ^^"เสียงป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาทักทำให้เฟย์วางความสงสัยเอาไว้ก่อนจะเอ่ยตอบ
"ไปกับพี่ชายแล้วล่ะค่ะ"
"พี่ชาย?พี่ชายไหนอ่ะ"
"ก็คนที่มาเป็นวิทยากรให้คณะแก้วกับเฟย์วันนี้ไงค่ะ รู้สึกจะชื่อๆ..."เฟย์ทำหน้าครุ่นคิด
"โทโมะ!!"
"อ่าูู^^ใช่ๆ"
"ผู้ชายคนนี้สำคัญอะไรกับแก้วนักหนา วันนั้นพี่เจอเขาที่บ้านแก้ว แก้วก็บอกว่าเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันมา 10 กว่าปี พี่ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ"ป๊อปปี้เอ่ยอย่างไม่ชอบใจนักที่เห็นแก้วให้ความสำคัญกับโทโมะมากกว่าเขาเอง
"ไม่มีอะไรหรอกน่าพี่^^"เฟย์ปลอบใจป๊อปปี้แล้วชวนไปกินข้าวพร้อมเขื่อน
............................................................................................
"พี่~"เสียงร้องเรียกของร่างบางทำให้ร่างสูงจอดรถหลังจากออกมาหาอะไรกินกันนอกม.แก้วก็เอาแต่งอเเงจะให้เขาพาเที่ยวให้ได้อีกฝ่ายก็จนใจ ถึงแม้แก้วจะดูเป็นเด็กใสๆหวานๆแต่เอาเข้าจริงๆแล้วไม่ใช่เลยเอาแต่ใจต่างหาก!!
"หืม..."
"พี่คิดว่า...พี่ป๊อปเป็นยังไง^^"ไม่คิดว่าแก้วจะถามขึ้นมา
"ฮึ แฟนแก้วนะเหรอ?"
"อือ..."แก้วตอบแต่น้ำเสียงดูจะไม่ค่อยดีใบหน้าหวานหลุบต่ำลงเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วถูกคาดโทษอย่างนั้นก็ไม่เชิง
"เค้าก็เป็นคนดีนะ แก้วเืลือกเขาก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถามพี่ทำไม"ตอบออกไปทั้งที่มันตรงกันข้ามกับหัวใจเสียทุกอย่าง
"พี่จะไม่ถามแก้วหน่อยเหรอ ว่าทำไมแก้วถึงเป็นแฟนกับเขา"ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็ดูจะอึ้งน้อยๆ
 
ไม่เคยคิดจะถามกันบ้างเหรอไง เชอะ!
 
"พี่....พี่ไม่ก้าวก่ายเรื่องของเราหรอก เอาล่ะหมดธุระของเราแล้วใช่มั๊ย พี่จะไปส่งบ้าน!"ร่างสูงเอ่ยตัดบทก่อน
หมับ!
O.O
ถูกร่างบางคว้ามือเอาไว้พร้อมออดอ้อนเสียงหวาน
"พี่~พี่จะมาอยู่ที่นี่เลยเปล่าา~"
"ไม่แน่ใจ"
"ต้องแน่สิ นะๆพี่อยู่กับแก้วที่นี่นะ"โทโมะเหลือบมองคนตัวเล็กอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ
"พี่อาจจะ...."
"นะ...^^"เอาอีกแล้ว ทำสีหน้าแบบนี้อีกแล้ว ถ้าเกิดเป็นตอนเด็กจะจับตีให้ก้นลายเลย
 
ชอบทำจังนะหน้าตาน่ารักแบบนี้นะ><
 
"ขอคิดดูก่อนนะ"เพราะไม่อยากทำลายน้ำใจหรือว่าอยากอยู่ใกล้มากกว่าก็ไม่รู้แม้แต่ตัวโทโมะเองก็ไม่รู้....
"พี่ งั้นเวลาที่เหลือพาแก้วไปทะเลหน่อยสิ><"เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงออกจะเกรงใจนิดหน่อยพร้อมเขย่าแขนเป็นเชิงบังคับไปในที
"แต่กว่าจะถึงก็มืดแล้ว ไปไหนมาไหนไม่เคยบอกที่บ้านอยู่ด้วยเราน่ะ"
"ช่างสิ อยู่กับพี่   แก้ว...อยากอยู่กับพี่"จู่ๆก็พูดขึ้นพร้อมทอดเสียงหวานแผ่วเบา
  ร่างสูงรู้สึกเอือมระอากับท่าทางสะกดใจให้ต้องทำตามอย่างนี้ทุกทีอดไม่ได้ที่จะต้องใจอ่อน
.....................
ทะเล๊ทะเล~
"ว้าว~^^อากาศดีจังเล้ยยย ทะเลจ้าาาแก้วคิดถึง"ร่างสูงส่ายหัวน้อยน้อยยืนพิงอยู่กับกระโปรงรถมองร่างบางที่กางแขนออกแล้วหลับตา ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ลมแรงพัดปะทะกับใบหน้าส่งผลให้ผมสวยปลิวตามแรงลม
หมับ!
O_O!!!หือออ?
  จู่ๆร่างบางก็ร้องขึ้นเมื่อรู้สึกหนักๆที่เอว ก่อนจะรู้ตัวว่าถูกสวมกอดจากทางด้สนหลัง
 
พะ พี่ชาย
 
"พี่..เอ่อ..ขอกอดซักพักนะ"เอ่ยขอเสียงเรียบแล้วหลับตาลงปลายคางวางลงที่ไล่เนียนอีกฝ่ายได้แต่หน้าแดงแล้วแดงอีกแต่ก็ยอมให้เขากอดแต่โดยดี
 
รู้สึกดีจัง~
 
  ทำไปทั้งหมดก็ไม่รู้ว่าเพราะทำไม แต่ตอนนี้ในใจคิดเพียงแค่ว่า
 
กอดน้องสาว?คงไม่เป็นไร
 
  อยู่แบบนั้นซักพักร่างสูงก็ปล่อยให้แก้วเป็นอิสระดูท่าอีกฝ่ายจะเขินน้อยๆแต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ทันพูดอะไร ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมา
 
ฟ้ารั่วหรือไงนะ
 
"แก้วใจ  มาหลบที่นี่เร็ว!"โทโมะฉุดข้อมือบางมายังรถของตัวเองก่อนจะพาขับเข้าโฮมเสตย์แถวนี้เพราะขับกลับคงไม่ไหวฝนตกหนักเกินกว่าจะฝ่าความอันตรายเพื่อกลับบ้านได้
"ว้า~อุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งที ฝนตกมาซะได้เฮ้อออ"แก้วบ่นกระปอดกระแปดมาตลอดทางอีกใจก็เซ็งที่ฝนตกจริงๆแต่อีกใจก็บ่นแก้เขินที่ถูกกอดเมื่อกี๊แถมคนกอดก็ยังทำไม่รู้สึกรู้สาอะไรเอาเเต่เงียบตลอด
 
ไม่เข้าใจพี่เลย...><
 
  ตอนนี้ทั้ง 2 ยังคงไม่มีใครพูดอะไรกันเอาแต่นั่งเงียบอยู่ในห้องพักอีกคนนอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่มอีกคนนั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม
หมับ!
เฮือกกกO[]O
"นอนนิ่งๆสิพี่ปวดหัว"ร่างสูงดินมานั่งลงข้างเตียงแล้วอย่าเอวบางไว้ให้หยุดนิ่งแก้วรู้สึกจั๊กจี๋อย่างบอกไม่ถูกและยอมหยุดอย่างว่าง่ายไม่ใช่เพราะอะไรหรอก....เพราะว่าเขินเท่านั้นเอง>///<
"อือ..."แก้วนอนราบเรียบกับเตียงนุ่มสายตาจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใครคนด้านล่างนอนนิ่งเงียบแทบหยุดหายใจแก้มขาวขึ้นสีแดงเรื่ออย่างอดไม่ได้
 
ทะ ทำไม พี่ชายต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น....สายตาที่ไม่ใช่พี่ชายมองน้องสาว
 
"พะ พี่"ร่างสูงก้มหน้าเข้าหาคนด้านล่างอย่างเชื่องช้าอีกฝ่ายอยากจะหันหน้าหนีเพราะเขินจัดแต่อีกใจก็สั่งให้อยู่เฉยเข้าไว้
เพียงแค่ปลายจมูกสัมผัสกันแผ่วเบา
"แก้ว...พี่........พี่จูบได้มั๊ย"
OoO!!
"เอ่อ..."เขิน เขิน เขิน  จนหัวใจแทบจะออกมาเต้นอยู่ข้าวนอก นอกจากทำตัวไม่ถูกเเล้วแก้วยังจะรู้สึกใจหวิวๆอีกด้วย เกิดมาไม่เคยจูบกับใครแม้กระทั่งป๊อปปี้เองก็เถอะภึงจะเป็นแฟนแต่ก็ไม่ได้แตะต้องตัวแก้วเลย แต่นี่พี่ชาย ทำไมถึงขออะไรที่ไม่ควรขอ  แต่ที่แก้วไม่เข้าใจที่สุด......ทำไมต้งยอมในเรื่องที่ไม่ควรยอม
"พราถือว่าเราอนุญาตแล้วนะ แก้วใจ"-
-/////////-"พะ พี่ค่ะ อือ..อื้อ"เสียงในลำคอขาดหายไป
  ริมฝีปากหนาแต่แผ่วเบาที่ปากบางก่อนจะกดจูบหนักหน่วงพร้อมสอดลิ้นปลุกเร้าคนด้านใต้มือบางเผลอขยุ้มปกเสื้อของคนเป็นพี่จนยับ หลายความรู้สึกรวมกันที่ได้รับ ทั้งร้อน หวาน และอ่อนโยนรวมกันดวงตาเรียวปิดลงอย่างช้าๆ.
.
.
.
"ฮึก..."เมื่อรู้สึกว่าคนด้านใต้เริ่มหายใจไม่ออกโทโมะจึงถอนริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้าราวกับว่าไม่อยากจะถอนออกไปเลย
 
หวานจังเลย...แก้วใจ
 
  แก้วรู้สึกตัวทันทีแก้มขาวแดงจัดอย่างเห็นได้ชัดจนถูกคนเป็นพี่อดที่จะล้อเลียนอย่างเสียมิได้
"แก้มแดงเลยนะ...แก้ว"
"พี่!!"คนสวยตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองแล้วเบือนหน้าหนี
 
ให้ตายเถอะ วันนี้พี่เป็นบ้าอะไรกันนะ-////////-
 
"โอเคๆพี่ไม่ล้อเเล้ว ว่าแต่ขอจูบอีกทีได้ป่ะ"
"พะ พี่พูดบ้าอะไรเล่า"
"แก้ว!!"จู่ๆโทโมะก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นหนักแน่นและจริงจังแก้วได้เเต่รับรู้และมองหน้าเขานิ่งๆมือหนาจับฝ่ามือบางทาบทับที่หน้าอกข้างซ้าย
"แก้ว...พี่รู้ รู้ว่ามันผิด แก้วมีแฟนแล้ว มีเจ้าของแล้ว"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
"........."
"ได้ยินเสียงหัวใจของพี่มั๊ย!ข้่างในมันมีแต่เธอนะ ตลอด10ปีมันมีแค่เธอ"ถ้อยคำซาบซึ้งที่กลั่นกรองออกมาทำเอาแก้วทำตัวไม่ถูก
 
ดีใจ แปลกใจ เสียใจ หรืออะไรกันนะตอนนี้ตัวชาวูบไปหมดแล้ว
 
"มันจะผิดมากมั๊ย ถ้าพี่ชายจะบอกว่า...รักน้องสาวแบบที่ไม่ใช่น้องสาว"
"พี่โทโมะ"ร่างบางอุทานเบาๆ
"เธอไม่ต้องคิดมากนะต่อไปนี้พี่จะไม่มาหาเธออีก ไม่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีอีก"ร่างสูงลุกออกพร้อมปล่อยมือแก้วก่อนจะหันหลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกางสิ่งบางอย่าง.
ฟึ่บ!
"อ้ะ...อะไรกัน"แก้วปาหมอนใบใญ่เข้าที่หัวโทโมะอย่างจัง
"คนบ้า!!!คิดจะพูดอยู่คนเดียวเหรอไง พี่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วพี่ก็จะทิ้งแก้วเหรอ พี่จูบแก้วแล้วพี่ก็จะทิ้งแก้วเหรอ"ร่างบางโวยวายพร้อมกับน้ำตาไหลลง รู้อยู่คนเดียวในใจว่ามันไม่ใช่น้ำตาเเห่งความเสียใจก็พอ
"หมายความว่าไง"โทโมะเดินย้อนกลับมาพร้อมนั่งลงข้างแก้วที่นั่งชันเข่าอยู่
"พี่มันบ้า!!!บ้า!บ้าที่สุด!!"แก้วสบถแล้วทุบอกโทโมะรัวๆ โทโมะก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"โกรธอะไรพี่ เรื่องที่พี่จูบเธอเหรอ พี่ขอโทษ"
"ฮึก..มะไม่ใช่ คนโง่พี่นะโง่ๆ"
"อะไรกันแก้ว พี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วพูดเลย"
"พี่คิดไปเองๆๆแก้วบอกพี่สักคำมั๊ย..ฮึก"ร่างสูงรอฟังคำตอบอยู่ในขณะที่อีกฝ่ายอึกอักไปชั่วครู่
"อะไรล่ะแก้ว บอกพี่มาสิ"
"ว่าแก้วไม่รักพี่"
"...."
"แก้วรักพี่ชายแบบไม่ใช่พี่ชาย............"
"เท่านั้นแหละโทโมะถึงิ้มออกอย่างเข้าใจอาการที่แก้วเป็น คงกำลังสับสนอยู่เป็นแน่
 
พี่รักแก้ว เป็นคำๆเดียวที่โทโมะพร่ำพรรณาอยู่ในใจ
~จากนี้ใจจะมีแค่เธอ เสียงของหัวใจตะโกนว่าเจอคนที่เฝ้ารออ้อมแขนคล้องได้เพียงแค่เธอคนนี้พอ แม้หนทางจะไกลแค่ 2 คน 1 ใจไม่มีทิ้งกัน~