สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

ู"^____^แหม!จำได้แล้วเหรอ"
"แม่!พี่เค้า..คุณน้ากลับมาแล้วเหรอค่ะ แล้วพี่เค้าล่ะ พี่อยู่ไหน!!"ร่างบางพูดรัวเป็นชุดด้วยความเร่งรีบ
"เอ่อ..แก้วใจ ใจเย็นๆซี่ลูก><"
"แม่!พี่เค้า..อยู่ไหน อยู่ที่ไหน"แก้วเสียงอ่อยลงในที่สุด วันนั้น ยังจำได้ดี..
.
.
.
"แก้วจายย><ไปกินไอติ....."เสียงของเด็กชายขาดหายไปเมื่อสายตาพลันไปกระทบกับบางอย่างเข้า
"พะ พี่โทโมะ ฮึก..ToT"จู่ๆน้องสาวก็ร้องไห้โฮแล้ววิ่งมากอดเขาแน่นน้ำตาไหลอาบจนเปียกชุ่มเสื้อเขาไปหมด
 
แก้วใจ ร้องไห้แบบนี้ มีเรื่องไม่ดีแน่เลย
 
"แก้ว! แก้ว!! ยัยตัวเล็ก ร้องไห้ทำไม"
"พี่ ฮะ ฮึก แก้ว จะไป..."
"ไปไหน?อยากไปเที่ยวเหรอ^^เดี๋ยวพี่พาไปเอาม่ะ"
"มะ ฮึก มะไม่ใช่อย่างงั้นToT~"ไม่ว่าจะพูดยังไงคนตัวเล็กก็เอาแต่ร้องไห้ จนกระทั่งคุณน้าแม่ของแก้วเดินมาตาม
"แก้ว...ไปได้แล้วลูก โทโมะน้าไปก่อนะ^^ลากันเเล้วใช่มั๊ย อื้ม..ป่ะ"
"?"เรื่องอะไรกันอ่ะ ผมยังไม่รู้เรื่องเลย ลา? ลาไปไหนเหรอ
"พี่ๆ ฮึก แม่!แก้วยั..."เด็กสาวจะบอกว่ายังไม่ทันได้ร่ำลาพี่ชายสักคำ แต่ไม่ทันแล้ว...
"ไม่มีเวลาแล้วลูกรถจะออกเเล้วนะ ป่ะ ไปเร็ว"คนเป็นแม่จับมือลูกสาวไว้แล้ววพาเดินออกมาท่ามกลางความงุนงงของโทโมะ ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรมือน้อยของน้องสาวก็เกือบจะหลุดมือเขาอยู่แล้ว 2 มือจับกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"แก้ว..แก้วจะไปไหนแก้ว ฮึก แก้วอย่าๆไป"
"พี่..ฮึก..โทโมะ ฮืออแก้วย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ฮือออ"
"แก้ว!แล้วสัญญาว่าจะไปกินไอติมกับพี่วันนี้ล่ะ ฮึกๆ"เด็กชายทวงถามคำสัญญา
"พี่!แก้วจะกลับมาหาพี่อีก ฮืออ แก้วจะ จะกลับมากินไอติมกับพี่ ที่เดิม เราจะจเอกันที่เดิม ฮึกๆ"สิ้นเสียงของเด็กสาวขายาวของคนเป็นแม่ก็ก้าวฉับพลันเพราะเกรงจะไม่ทันเวลา มือน้อย 2 มือค่อยๆปล่อยกันทีละนิดๆจนหลุดออกจากกันในที่สุด
"ฮือออ แก้วๆอย่าทิ้งพี่ไป แก้วใจ พี่จะรอๆจนกว่าแก้วจะกลับมา แก้วสัญญาแล้วววว!!!"เด็กชายตะโกนออกไปจนสุดเสียงเพราะคนตัวเล็กเลือนลางออกไปทุกที ทันทีที่กลับถึงบ้านเด็กชายก็ปล่อยโฮทันทีคนเป็นแม่เห็นก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ รู้อยู่หรอกว่าเรื่องอะไรก็เเม่ของแก้วก็เป็นเพื่อนกับแม่โทโมะ แล้วสาเหตุที่แก้วต้องย้ายออกไปเพราะพ่อของแก้วต้องย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศครอบครัวแก้วจึงต้องย้ายกันหมด
       หลายวันแล้วที่โทโมะต้องใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีแก้ว มันช่างเหงาและเดียวดายเกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้ แต่เด็กชายก็พร่ำบอกกับตัวเองเสมอว่าเขาต้องอยู่ให้ได้ เพื่อรอเจอกับน้องสาวที่สัญญาว่าจะกลับมากินไอติมกันอีกครั้งที่เดิม
 
พี่จะรออยู่ที่เดิม พี่ยังอยู่ที่เดิม......
 
.................................................................................................
"แม่!คุณน้ากลับจากญี่ปุ่นตอนไหน ทำไมแม่ไม่บอกแก้ว!"ร่างบางเผลอเสียงดังใส่คนเป็นแม่ก่อนจะรู้สึกตัว
"..."
"แม่ แก้วขอโทษ"
"^^มะ เป็นไรจ้าลูก แม่เข้าใจ"
"พี่กลับมาด้วยหรือเปล่า?"
"?"
"พี่โทโมะ พี่ชายๆของหนู"
"แก้ว หนูไม่รู้เหรอว่าพี่โทโมะของหนูเขาอยู่ที่เมืองไทย!!!"
"อะ...อะไรนะค่ะ แม่ล้อหนูเลนใช่มั๊ย"ให้ตายเถอะ แม่หลอกแก้วแน่ๆเป็นไปไม่ได้พี่โทโมะๆไปญี่ปุ่นนี่นา
"วันนั้นจำได้ไหมว่าแม่บอกเราว่าอะไร? แม่บอกว่าคุณน้าไปดูแลย่าพี่โทโมะของหนูเฉยๆแม่ไม่ได้บอกว่าพี่เขาไปด้วยนี่ลูก"
"ไม่จริง!! วันนั้นแก้วกลับไปๆที่บ้านเก่า แก้วไม่เจอพี่เขาเลยไม่เลยไม่เห็นแม้แต่เงา แม่หลอกแก้วพี่เขาไม่กลับมาแล้วใช่มั๊ย!!!"ร่างบางโวยวายเป็นการใหญ่ก่อนที่น้ำตาจะรื่นขึ้นมา
"ก็หลังจากที่เราไปอยู่อเมริกาจนหนูย้ายกลับมาไทยนี่ แม่พี่เขายังไม่กลับเลยนะลูก เขาพึ่งติดต่อมาหาแม่นี่แหละ  พี่โทโมะไม่ได้ไปด้วยนะหนูคงเข้าใจผิดไปเองล่ะลูก"
"ฮืออออ แม่"
"แก้วใจ เป็นอะไรไปลูก"
"แก้วโง่จริงๆเลยพี่อยู่ใกล้แค่นี้แก้วกลับไปไขว่คว้าอะไรก็ไม่รู้ โง่จริงๆเลย"
 
โง่ ชั้นมันโง่ที่สุด!!"
 
"แก้ว"คนเป็นแม่สอมกอดลูกสาวแล้วลูบหัวเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
 
แก้ว ลูกเป็นอะไรไปนะ
 
"แม่แก้ว ฮึก อยากเจอพี่"
"^^ก็ไปหาเขาสิลูก"ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักทันที
...............................................................................................................
พลั่ก!!!
"ขอโทษครับ/ค่ะ"หลังจากกลับมาที่เดิมอีกครั้งแก้วรู้สึกหลายอย่างจนบอกไม่ถูก ทั้งตื่นเต้น สับสน ตกใจ แก้วยังไม่รู้เลยว่าจะตามหาพี่ยังไงหน้าตารึ 10 กว่าปีแล้วก็คงต้องเปลี่ยนแปลงใครจะไปจำได้
 
พี่โทโมะ จะหน้าตาเป็นไงนะ ตอนเด็กผอมๆแต่โตขึ้นจะเป็นยังไงน้า^^
 
คิดในใจพลางจินตนาการหน้าตาพี่ชายไปต่างๆนานาอย่างมีความสุข ตามหาจนเหนื่อยก็ไม่พบถามใครๆก็ไม่รู้ สิงเดียวที่พอจะตามหาพี่ได้ก็คือแหวนคู่ที่เป็นของเล่น ที่พี่ให้ไว้ก่อนหน้าที่จะจากกัน
 
แต่พี่จะยังเก็บของแบบนั้นอยู่รึเปล่า พี่จะรอแก้วไหม
 
คิดไปเรื่อยเปื่อยใจลอยจนไปเดินชนใครคนนึงเข้า หนุ่มร่างสูง ผิวขาว ตาคมแต่หน้าหวาน ดูยังไงก็ไม่ใช่คนไทยแท้ๆแน่
 
ลูกครึ่งชัวร์
 
"ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า"ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษ แต่พอสายตาสบกันก็เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ต้องทำให้ชะงักไปทั้งคู่
"........."
"........."
"........."
"เอ่อ..คุณครับ"ร่างสูงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แก้วจึงรู้สึกตัวและละสายตาจากเขา
"เอ่อ ขอโทษค่ะ มะ ไม่เป็นไรชั้นไม่เป็นอะไรหรอก"
"ครับ"
"งั้น ชะ ชั้นขอตัวนะ"ร่างบางหลบหลีกออกมาไม่รู้ทำไมไม่กล้าสบตาผู้ชายคนนี้เลย ยิ่งได้จ้องกันเมื่อกี๊นี้เธอกลับรู้สึกอ่อนไหวจนตัวอ่อนยวบ
 
บ้าเอ้ยย!!เมื่อกี๊มันอะไรกันนะ
 
ส่ายหัวตัวเองอย่างเเรงก่อนจะวิ่งหนีออกมาดื้อๆ ร่างสูงหันกลับมาเห็นท่าทางนั่นนึกอยากจะขำอยู่เหมือนกัน
 
เฮ้อ ผู้หญิงคนนั้นทำท่าเหมือน...ตัวเล็กเลย^^
 
"เฮ้อออ เฮ้ย นี่มันคุณ! คุณอย่างพึ่งไป!!!! กระเป๋าตังค์คุณ คุณณณ.."ชายหนุ่มตะโกนออกไปสุดเสียงแล้ววิ่งตามแต่พอถึงทางแยกสาวร่างบางคนนั้นก็หายไปแล้ว
"แล้วจะคืนยังไงเนี่ย!"ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วถือวิสาสะเปิดดูกระเป๋าสตางค์ 
 
เฮ้อ ไม่อยากจะรื้อกระเป๋าใครหรอกนะ แค่จะดูบัตรประชาชนเฉยๆ
 
O_O!
"อะ นี่มันอะไรกัน!!!"
  จริญญา ศิริมงคลสกุล 
 แค่นั้นยังตกใจไม่พอ แค่ชื่อกับนามสกุลมันอาจจะซ้ำกันก็ได้ อาจจะซ้ำกั...ยังไม่ทันจะตบตีกับความคิดตัวเองเสร็จสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเจอรูปใบเล็กที่ซ่อนอยู่หลังบัตรประชาชนรูปของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายถ่ายคู่กัน จากที่แค่สับสน ตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขาหลบตุ้บ!ตัวชาวูบ มือหนาสั่นน้อยๆ ทั้งตกใจ ดีใจ ใจหาย และเสียใจที่ตามไปไม่ทัน
"แก้ว!!!!"ร่างสูงที่ว่าก็คือโทโมะพี่ชายที่แสนดีของแก้วนั่นเอง โทโมะตะโกนชื่อแก้วออกมาสุดเสียง...........
"........."
.
.
.
ตามหาเจ้าของกระเป๋าจนทั่วก็ยังไม่พบจนมาหยุดนะที่แห่งหนึ่ง ใต้ต้นไม่ใหญ่ที่เดิมถึงเเม้ว่าสิ่งต่างๆในที่นี้จะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหนแต่สวนและต้นไม่ใหญ่ต้นนี้ก็ยังอยู่ที่เดิม...
  ร่างสูงนั่งลงและหลับตาพิงกัยต้นไม่ใหย๋อย่างเหนื่อยล้า น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบแก้ม
"ฮึก เสียดายที่พี่เจอเธอแปปเดียว ฮึกๆ"
"..........."
"ว่าแล้ว ทำไมเธอถึงมีอิทธิพลต่อพี่นัก เล่นเอาพี่หวั่นไหวเลยนะเด็กน้อย^^"ยิ้มให้กับตัวเอง เพราะอย่างน้อยคลาดกันวันนี้ เขาก็ยังมีที่อยู่ตามบัตรประชาชนนี้อยู่ละน่า คิดได้ดังนั้นจึงรีบกลับบ้านตัวเอ
งเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการตามหาน้องสาว