สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

"ขอโทษครับ เจ้าของพึ่งย้ายออกไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้วครับ แล้วก็ฝากผมประกาศขายด้วย"

"ระ เหรอ ครับ"ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่วอย่างหมดหวัง

"ครับ!เห็นว่าที่ย้ายไปเนี่ยเพื่อจะได้ไปอยู่บ้านที่ใกล้มหาลัยลูกสาวเขานะครับ เอ..มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าครับ"

"อะ..เอ่อ ปะ เปล่าครับ ขอบคุณมากครับ งั้นผมขอตัวก่อน"ร่างสูงละออกมา  หลังจากที่แก้วทำกระเป๋าสตางค์ตกไว้เขาก็ได้มาตามหาตามที่อยู่ในบัตรนั่นแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะแก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

คลาดๆๆๆๆกันอีกแล้ว โธ๋ว๊อยยยย!อะไรกันนักหนานะ

  ร่างสูงเดินทางกลับบ้านพักของตนด้วยแรงที่อ่อนล้า เหนื่อยหน่าย เหนื่อยเหลือเกินกับการเฝ้ารอใครบางคนพอได้เจอก็คลาดกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างสูงงเดินกลับมายังต้นไม่ใหญ่ต้นเดิมหลบตาและนั่งพิงกับต้นไม้ด้วยใจที่อ่อนเเรงลงเรื่อยๆ

เจอกันอีกที พี่จะไม่ปล่อยเธอไปเลย......

.......................................................................................................................

"บ้เอ๊ย!!!ฉันทำกระเป๋าตังค์ตกไว้ที่ไหนกันนะ หา 3 วันแล้วยังไม่เจอเลย มันต้องอยู่ในห้องชั้นสิ"ร่างบางบ่นกับตัวเองแล้วรื้อห้องกระจัดกระจายไปหมดเพราะเจ้ากระเป๋าสตางค์เจ้าปัญหานั่นแท้ๆ

โธ่เอ๊ย!!!!

จะว่าไปในนั้นก็ไม่มีอะไรมากนักหรอกนอกจากรูปใบเล็กที่เจ้าตัวหวงนักหวงหนา

"หรือว่า?"

"ต้องทำตกตอนไปหาพี่แน่ๆ"ตึก ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าที่ก้าวลงบันไดอย่างรุนแรงจนแทบพังครืนลงมา เมื่อนึกขึ้นได้

"แก้ว เบาๆหน่อยลูกกกก"ผู้เป็นแม่ตะโกนไล่หลังแก้วที่วิ่งลับออกไปแล้ว

.

.

.

แฮกๆๆ แก้วใช้เวลากับการตามหาผู้ชายคนนั้นที่ชนเธอ ยังไงซะเธอก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องเห็นกระเป๋าตังค์แน่ๆ

เพราะก่อนเจอผู้ชายคนนั้น เรายังหยิบกระเป๋านั่นเพื่อดูรูปพี่อยู่เลย

 ร่างบางสอดส่ายสายตาไปทั่วแต่ก็ไม่พบ ทั้งวิ่งทั้งเดินและถามหาชายแปลกหน้าคนเมื่อวานจากคนแถวนี้โดยการบอกลักษณะท่าทาง

"ตัวสูงๆอ่ะค่ะ แต่เอ๊ะ สูงกว่าหนูหน่อยๆนะ ประมาณนี้"ร่างบางยกมือเทียบความสูงกับระดับสูงกว่าหัวตัวเองหน่อยๆของชายแปลกหน้ากับผู้คนแถวนี้

"ป้า ไม่เคยเห็นนะหนู"

"อ่อ!ค่ะขอบคุณค่ะ"

"ผู้ชายหน้าหวานๆเหมือนลูกครึ่งประมาณนี้นะคะ"คนแล้วคนเล่า

"อืม ชั้นไม่เคยหรอกค่ะ ขอโทษด้วย"

"อ่า ไม่เป็นไรค่ะ"

  จนคนสุดท้าย..

"ผู้ชายที่ชื่อโทโมะ แถวนี้มีไหมค่ะ"ร่างบางหนาเศร้า ทั้งที่เป็นฝ่ายถามเขาเอง ตัดสินใจถามเรื่องพี่ชายไปเลยดีกว่า คิดว่าคงหมดหวังแล้ว ผู้ชายตัวสูงๆคนนึงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้า

เฮอะ!ไม่เห็นเหรอว่าคนเศร้าอยู่ ยังยิ้มหน้าระรื่น ชิ ไม่คุยด้วยแล้ว ไม่ถามก็ได้.......

"พี่โทโมะนะเหรอ!!!^^"

"อืม....ฮะ!!!O_O"

"^^"

"ระ รู้ด้วยเหรอ รู้จะ จักพี่ด้วยเหรอ"ร่างบางอุทานตาโตอย่างตกใจไม่คิดไม่ฝันจริงๆว่าจะได้คำตอบที่แสนรื่นหูนี้

ขอโทษที่เมื่อกี๊ว่านายแล้วกัน==;

"อื้ม ชั้นกับพี่โทโมะเราซี้กันอยู่ ชั้นชื่อเคี้ยงนะ เธอล่ะ"

"ชะ ชั้นแก้ว"

"อืม งั้นเธอมาตามหาลูกพี่ของชั้นทำไมกัน"

   ร่างบางตัดสินใจเล่าเรื่องให้เคี้ยงฟังทั้งหมดตั้งแต่เริ่มพร้อมเดินไปตามทางที่จะหาโทโมะเจอเรื่อยๆ

"อ๋อ!!!!!"คนตัวสูงพูดขึ้นซะเสียงลั่น

"อะไรของนาย?"

"เธอนี่เอง แก้วใจเด็กที่พี่พูดถึงให้ฟังบ่อยๆ"

"พี่โทโมะ!!!พูดถึงชั้นเหรอ ว่าไงเค้าว่าไงบ้าง!!!ตอบมาเร็ว"ร่างบางพูดพร้อมเขย่าแขนคนตัวสูงอย่างแรงจนสั่นไปหมด

เธอนี่!!ขนาดพึ่งเจอกันยังขนาดนี้เลยนะ ลืมไปหรือเปล่าว่าเราพึ่งรู้จักกันยัยหน้าขาว==;

"ก็บอกว่ารอๆๆเด็กผู้หญิงในรูปที่เห็นพี่แกบอกว่าชื่อแก้วๆอะไรซักอย่าง"

"แก้วใจ...ชื่อชั้นเอง"

"อ่อ ใช่ๆ อ่ะ แปปนะ"เคี้ยงขอตัวคุยโทรศัพท์ซักครู่ก่อนจะกระตือรือร้นเข้ามาหาแก้วทันที

"แก้วๆๆๆ ทางนี้ๆๆ"

"อะไีรของนาย แล้วตกลงพี่โทโมะอยู่ที่ไหนๆๆๆๆๆๆๆ"ร่างบางเริ่มหมดความอดทนจึงใส่เขาไม่ยั้ง 

"นั่นไงใต้ต้นไม้ต้นนั้นเห็นมั๊ย!!!!"

"O_O!"

"......."

"......"

"......"

"รีบไปเร็วๆสิ เดี๋ยวชั้นไปซ้อมบอลก่อนไปนะ ขอให้เธอโชคดี"

"นั่น พะ พี่โทโมะแน่นะ"ร่างบางน้ำเสียงสั่นเครืออย่างบอกไม่ถูก

  แถวนี้นะ ชื่อโทโมะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนะ มีคนนี้คนเดียว ชั้นไปนะ โชคดีอีกครั้ง^^"เคี้ยงเดินละไปทิ้งให้แก้วยืนนิ่งตัวชาอย่างบอกไม่ถูกๆเลยจริงๆ ขาเรียวขาวค่อยๆก้าวไปยังที่หมายโดยช้า เกือบถึง...จะถึงแล้ว...ถึงแล้ว

กึก..

ทำไงต่อไปดีU_U

".........."

ยืนเงียบอยู่นานพร้อมจ้องมองพี่ชายด้วยแววตาสั่นไหวน้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างช้าๆ ใช่ผู้ชายคนที่เจอเมื่อวานจริงๆด้วย ใช่พี่จริงๆด้วย แหวนของเล่นบนสร้อยคอของพี่นั่น ใช่พี่จริงๆด้วย ฮึก ฮือออ

"ฮึก.."

"........"

"พี่"เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ก็ทำให้คนที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นไม่ใช่เพระาเสียงเรียกหรอกแต่เป็นเพราะเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังกว่าต่างหาก  ร่างบางเองก็ทำตัวไม่ถูก จะทำหน้ายังไงดี

"อืม...O_o!!~"ร่างสูงผงะตกใจ อึ้งอย่างบอกไม่ถูก คนที่เขาแทบพลิกเเผ่นดินหาบทจะเจอก็เจอกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ 

บ้าเอ้ย!เราคงฝันไป ตื่นๆๆๆๆ

ร่างสูงส่ายหัวรุนแรงก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง เธอก็ยังอยู่ที่เดิม

"........."

"........."

"กะๆ.เอ่อ"อยากจะเอ่ยเรียกชื่อแต่ก็กลัวจะไม่ใช่

"พะ พี่ ใช่ะพี่หรือเปล่า"แก้วเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบระหว่างทั้งคู่

"แก้วใจไง พี่จำได้ไหม"

"......"

"พี่โทโมะ!"

"......"

"ฮึก..ฮืออๆๆ"ร่างบางร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งคิดอยู่ในใจว่าเขาคงลืมเธอไปแล้ว

"พี่ ลืมแก้วแ้ล้วใช่มั๊ย!!!ลืมแล้วเหรอ ไม่พูดกับแก้วบ้างเลยเหรอ พี่โกรธแก้วที่แก้วทิ้งพี่ไปใช่มั๊ย!!ฮือออพี่ พูดอะไรกับแก้วหน่อย"

"มะ...ไม่ใช่แบบนั้น"ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยออกมา

"พี่!!"

หมับ!!ร่างสูงตั้งสติอยู่นานก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดร่างบางที่ยืนร้องไห้อยู่

"แก้ว.แก้วใจของพี่ๆฮึก พี่ไม่รู้จะพูดอะไร พี่ดีใจฮึกๆดีใจที่แก้วยังทำตามสัญญาที่แก้วบอกจะกลับมา พี่ไม่เคยลืมแก้วเลย ไม่เคยเลย"ร่างบางดีใจจนพูดไม่ออกกอดตอบพี่ชายที่เฝ้าคิดถึงมานานอย่างแสนรัก

"แก้ว รักพี่ แก้วคิดถึงพี่ แก้วอยากเจอพี่ ฮึกๆแก้วๆๆบอกไม่ถูกแล้ว"คนตัวเล็กซุกใบหน้าหวานกับแผงอกอุ่นของพี่ชายอย่างเเน่นหนา

"สิ้นสุดการรอคอยของพี่ซักที"ร่างสูงลูบไล้ปอยผมของร่างบางแผ่วเบาๆทั้งทะนุถนอม ทั้งคิดถึง ทั้งรัก ทั้งโหยหา

พี่ไม่ต้องรออะไรอีกแล้วใช่มั๊ย!!

 

~หลงทางไปก็ไม่กลัว มีเรา โลกนี้ที่ดูเหมือนว่างเปล่าก็เปลี่ยนไป เหมือนของขวัญจากฟ้า ยิ่งใหญ่~

~จากนี้...ใจจะมีแค่เธอ เสียงของหัวใจตะโกนมาเจอคนที่เฝ้ารอ อ้อมแขนคล้องได้เพียงแค่เธอคนนี้พอ แม้หนทางจะไกลแค่2 คน 1 ใจ ไม่มีทิ้งกัน"

...............................................................................

 

 

"งั่ม~><อร่อยจังเลย"ร่างบางเดินกินไอติมกับร่างสูงรอบๆสวนมือบางอีกข้างจับมืพี่ชายไว้แน่นอย่างกับกลัวหายอย่างไงอย่างงั้น

"ยังชอบกินช็อโกแลตกับมะนาวอยู่เหรอ^^"

"ก็ช็อกโกแลตอย่างเดียวมันเลี่ยนนี่นาแก้วเลยต้องกินกับมะนาว นี่ๆพี่ชายรู้ไหมว่าวันก่อนแก้วยังให้แม่ซื้อให้อยู่เลยเพราะแก้ว....คิดถึงพี่"อยู่ก็ทำหน้าเศร้าขึ้นมาจนร่างสูงรู้สึกอยากจะขำกับท่าทีเด็กน้อยนั่น 

อายุก็ตั้ง 19 แล้วนะ ยังทำเป็นเด็กอยู่ได้แก้วใจ><

"ฮื้อ..พี่คิดถึงแก้วมากกว่าเกือบ 10 ปีแล้วสินะ"ชายหนุ่มยีหัวร่างบางเบาๆก่อนจะมานอนดูดาวกันใต้ต้นไม้ใหญ่ ก็มันค่ำแล้วนี่นา

"พี่!!!"จู่ๆก็ร้องเรียกเขาเสียงดังแล้วพลิกตัวที่นอนราบเพื่อดูดาวกันข้างเข้ากอดพี่ชายซะแน่น!!

"แก้วใจ พี่คิดถึง"ร่างสูงกอดตอบมือบางรัดตัวเขาซะแน่นไปหมด

"พี่ แก้วฮึก แก้วคิดถึง คิดถึง คิดถึงๆๆๆๆๆ"ร่างบางซุกหน้ากับตัวพี่ชายพร้อมร้องไห้ยกใหญ่ ร่างสูงยกมือลูบหัวเบาเพื่อปลอบปะโลมอยู่นานจนอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป ก่อที่ร่างสูงจะผละตัวออกมาเมื่อรู้ว่าคนในอ้อมกอดหลับเสียแล้ว

ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ^^

 

ตึก ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าของคนร่างสูงที่แบกคนตัวเล็กขึ้นบ่าเพื่อพามานอนพักที่บานของเขา ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างบางก็รีซุกตัวเองกับผ้าห่มทันที เพราะอากาศเริ่มเย็นเเล้ว คนเป็นพี่มองดูอย่างเอ็นดู

"ฝันดีนะน้องสาว"ก่อนจะค่อยๆเบียดๆตัวเองไปนอนกับร่างบางมือหนาโอบรอบเอวบางไว้แน่นเพื่อมอบความอบอุ่น

"อืม.."คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยก่อจะหลับสนิทอีกครั้ง

"แค่กอดน้องสาวเฉยๆ พี่......"