สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

  พี่ชายรีบวิ่งมาดูอาการน้องสาวด้วยความเป็นห่วงและอิงตำหนิเบาๆที่บ้าบิ่นไปมีเรื่องกับพวกนั้น
"ฮึก..เจ็บจัง"คนตัวเล็กพยายามเป็นอย่างมากที่จะสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเพราะตัวเองเป็นคนหาเรื่องเองนี่นา ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เด็กชายเองก็พอดูออกและเข้าใจ

 ซ่อนไม่มิดเลยนะ.....เด็กน้อย

"เจ็บมั๊ย?ทำไมแก้วทำแบบนี้"น้ำเสียงที่ดูภายนอกเหมือนจะตำหนิแต่ตริงๆแล้วมันเต็มไปด้วยความห่วงใยต่างหาก
"ฮึก..แก้วไม่เป็นไรแล้วพี่ล่ะ ดูสิปากพี่เป็นแผลเลย ทำไมพี่ไม่สู้อ่ะ ฮึกๆ"คนตัวเล็กสะอื้นตัวโยนทั้งเจ็บแผลของตัวเองและเจ็บใจแทนพี่ชาย
"พี่ไม่อยากมีเรื่อง โบราณว่าไว้ว่าหมากัดอย่ากัดตอบ แล้วแก้วก็ต้องฟังพี่ด้วยห้ามไปยุ่งกับพวกนั้นอีกเด็ดขาดเข้าใขที่พี่พูดไหม"โทโมะเอ่ยเสียงเฉียบขาดกับแก้วที่ตอนนี้อยู่บนหลังของเขา ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บไม่แพ้กันแต่ก็อยากให้น้องสาวสบาย

ขอบคุณนะที่เธอคอยอยู่ข้างๆพี่มาโดยตลอด

"แต่ว่า..."เสียงทักขัดขึ้นทำให้โทโฒะชะงักฝีเท้าเฉหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กบนหลังอย่างเอาเรื่อง คนตัวเล็กรีบก้มหน้างุดเหมือนเด็กถูกคาดโทษก่อนจะพยักหน้าอย่างเชื่องช้า ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

ฮึ่ย!!พี่โทโมะอ่ะ T_T

"ก็ได้ค่ะ"คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วเอนใบหน้าใสซบกับแผ่นหลังอบอุ่นของพี่ชาย
"กีมากเด็กน้อย^^"

~ก็ในวันที่ช้ำมีเธอช่วยเเชร์ ในวันที่แพ้มีมือที่ยื่นมา ในคืนที่ล้ามีเธอประคองกอดไว้~
.
.
.
.....................................................................................................................
 
"เกือบ 10 ปีแล้วสินะ...
   การรอคอยนี่มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะแต่มันเต็มไปด้วยความทรมานต่างหาก คิดถึง คิดถึง คิดถึง และคิดถึง ร่างสูงที่ตอนนี้เติบโตเป็นหนุ่มหล่อวัย 23 ปี แตกต่างจากเมื่อก่อนที่ใครๆก็ว่าเขาผอมบางแทบไม่มีแรงยืน แต่ถ้าเทียยบกับตอนนี้ล่ะก็...ใครหลายๆคนอาจเทียบไม่ติดเลยก็ว่าได้ ใบหน้าหวานทอดสายตาคมเข้มไปยังท้องฟ้ากว้างใต้ต้นไม้ใหญ่ริมบึง ที่ๆเขากับเด็กู้หญิงตัวเล็กเคยมานั่งเล่นด้วยกันเป็นประจำ ร่างสูงได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจว่าเมื่อไหร่การรอคอยของเขาจะสิ้นสุดซักที
"พี่รอมานานเกินไปแล้ว...แก้วใจ"
 
แต่พี่ก็จะรอต่อไปเพราะะีพี่เชื่อ เชื่อว่าสักวันเธอจะต้องกลับมายัยตัวเล็ก...
.
.
.
อีกมุมเมืองของกรุงเทพ
แปะๆ ๆ ๆ
"ฮึ่ย!!อะไรของแกเนี่ย ยัยเฟย์"เสียงเล็กใสแหวขึ้นเบาๆเมื่อถูกเพื่อนสาวตัวเล็กตบมือรัวๆใส่หน้า
"ก็แกอ่ะ เหม่อ...อยู่ได้ชั้นเรียกก็ไม่ได้ยินนี่><หลายวันแล้วนะแก"
"ฮะ บ้าเหรอ ชั้นเนี่ยนะเหม่อ?"ร่างบางชี้หน้าตัวเองพลางเอ่ยถามเพื่อนสาว
"เออ นะสิคิดอะไรอยู่ฮะ!! เฮ้ย นั่นพี่ป๊อปนี่นา ยัยแก้ววววววว เขาเดินมาทางนี้ด้วยอ่า><"
 
เฟย์แกชักเพ้อล่ะ ชั้นเป็น...แฟนเค้าชั้นยังไม่เพ้อเลย เพื่อนบ้าเอ๊ย
 
"คงมาส่งข้าวส่งน้ำแกอีกตามเคยสินะ อิจฉาคนมีความรักจัง อิจฉาๆๆ>///<"เฟย์รัวกำปั้นทุบที่ไหล่ของแก้วเบาๆ
"ยัยบ้าเอ๊ย เธอนี่นะจริงๆเลย"
"แก้วอ่ะ พี่ซื้อน้ำมาให้ร้อนไหมคนดี^^"ป๊อปปี้ชายร่างสูงคนรักของแก้วเป็นรุ่นพี่ของร่างบางกับเฟย์ 1 ปี  ป๊อปปี้ยกมือลูบเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยของแก้วเบาๆ
"อิจฉาอ่ะ><"ร่างเล็กโวยวายอิจฉาเพื่อนสาวที่กำลังมีความรักเบาๆก่อนจะรู้หน้าที่ปลีกตัวออกมา
 
อย่าให้ชั้นมีแฟนบ้างเหอะ จะสวีทต่อหน้าแกให้ดูเล้ยย ยัยแก้วเพื่อนใจร้ายยย
 
"พี่ป๊อป^^"
"^^จ๋าาา"ป๊อปปี้ตอบรับเสียงหวานกับท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า
 
อ่า พี่รักแก้วจัง^^
 
"พี่ไม่ต้องดูแลแก้วแบบนี้ทุกวันก็ได้ พี่จะเหนื่อยเปล่าๆ"
"ฮื่อ ไม่ๆไม่เหนื่อยเลยพี่ดูแลแก้วนะ มีความสุขจะตาย^^"ป๊อปปี้ส่ายหน้าฉับพลันก่อนจะทอดน้ำเสียงและแววตาหวานไปยังคนตัวเล็ก
 
เฮ้อ รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ช่วงนี้
 
"แก้วใจ><กลับบ้านกันครับ" เมื่อเลิกเรียนป๊อปปี้มีอีกหน้าที่นึงคือการไปส่งร่างบางพร้อมกับเฟย์เพื่อนสนิทรั้วบ้านติดกัน
"เฟย์ล่ะ พี่ป๊อป"
"อ๋อ ยัยเฟเย่เจ้าเขื่อนมารับไปกินไอติมแล้ว"
"เอ๋ ใครกันค่ะนายเขื่อนที่พี่ว่านั่น"
"ก็นายเขื่อน คณะศิลป์ไงหมอนั่นดังจะตายเราไม่รู้เหรอ นายนั่นนะตามจีบเฟย์อยู่แล้ววันนี้ก็เป็นเดทแรกของเขาอ่ะจ๊ะ เฟย์ไม่บอกเหรอ"
 
ฮึ ยัยเฟย์ไม่เคยจะบอกกันเลยนะ ชิๆ
 
"ไม่รู้อ่ะค่ะ แต่ช่างเถอะ เรากลับกันดีกว่าค่ะ"
"ครับ!!"
.............................................................................................................
"แม่ขา แก้วกลับมาแล้วววว"
"อ้าว มาเเล้วเหรอลูกมาๆๆเข้าบ้าน อ้าวป๊อปเหรอลูกเข้าบ้านก่อนไหม"เมื่อเห็นคนที่มาส่งลูกสาวก็ถึงบางอ้อ ก็หลายวันก่อนแก้วมาปรึกษาเรื่องป๊อปปี้อยู่ แล้ววันนี้ก็ได้เห็นหน้าเต็มๆซักที
 
อืม หล่อดีเนอะ ^^
 
"สวัสดีครับ เอ่อ คุณน้ารู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ!"ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างแปลกใจก็พึ่งมาบ้านแก้วใจครั้งแรกนี่นา
"ก็..."
"ม๊า!!!"ร่างบางรีบร้องห้ามเพราะความอายคนเป็นแม่ก็พอจะเข้าใจก่อนจะเฉไฉเบี่ยงเบนความสนใจของป๊อปปี้
 
หน้าแดงเชียวลูกเรา>////<
 
"เอาล่ะๆเข้าบานก่อนเถอะลูก ไปๆ"ป๊อปปี้คลายความสงสัยไว้แค่นั้นก่อนจะเดินตามทั้ง 2 เข้าบ้านอย่างว่าง่าย
"เออ แก้ว เดี๋ยวแม่ไปซุปเปอร์ก่อนนะลูกไปซื้ออะไรมาทำให้ลูกๆทานนั้นแหละ"
"เอ่อ คุณน้าครับผมไปส่งไหมครับ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ^^อยู่เป็นเพื่อนน้องเถอะ"
"ครับ^^"
"แม่ แก้วฝากซื้อไอติม..."
"ช็อคโกแลตกับมะนาว!!!!"คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
"ยังไม่เลิกชอบอีกเหรอลูก ฮื้อ"
"ไม่ค่ะ"เอ่ยเสียงเรียบแล้วจู่ๆก็เงียบขึ้นมาซะอย่างนั้น ในขณะที่คนเป็นแม่ก็เดินออกไปแล้ว ป๊อปปี้กระตุกข้อมือเล็กจนร่างบางมานั่งบนตักเธอก็ยังไม่รู้สึกตัว
 
แก้วไม่มีวันเลิกชอบได้หรอก 
 
"แก้ว..."
"........"
"แก้วจ๋า"
"......."
"แก้วใจ!!!!"ป๊อปปี้เรียกด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นจนร่างบางรู้สึกตัวและรีบกระเด้งตัวออกจากตักของป๊อปปี้ทันที
 
บ้าจริง รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ
 
"เป็นอะไรไปเหรอ เงียบเชียว อยากกินไอติมรสนั่นมากเลยเหรอครับ"
 
อึก...
 
"ปะ เปล่าค่ะ"
"แก้วๆ"
"คะ?"
"นี่รูปใครเหรอเด็กผู้ชายที่ถ่ายคู่กันกับแก้วนะ^^"ป๊อปปี้เอ่ยถามจากสายตาที่เหลืบไปมองรูปคู่ของคนรักกับเด็กผู้ชายคนนึงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะห้องรับแขก
"..............."
"ว่าไงครับ"
"..........พี่ โทโมะ"ร่างบางรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาเหมือน้ำตาจะไหลก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อเด็กผู้ชายในแผ่วเบา เบาจนป๊อปปี้เองก็ไม่ได้ เด็กผู้ชายคนนั้นที่แก้วไม่ได้เจอมาเกือบ 10 ปี 
 
พี่~
 
"พี่เหรอ แก้วมีพี่ชายด้วยเหรอครับ"ที่ป๊อปปี้ได้ยินคงมีแค่คำว่าะีพี่เท่านั้นแหละ
"กะ แก้วๆขะ ขอตัว ฮึก ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ"ร่างบางรู้สึกจุกที่ลำคอ พูดไม่ออก ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปดื้อๆทิ้งให้ป๊อปปี้ยืนงงอยู่คนเดียว
...........................................................................
หลังอาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไป ป๊อปปี้กลับบ้านไปแล้ว เหลือเเค่ 2 แม่ลูกที่นั่งคุยกันอยู่ เพราะพ่อของแก้วไปดูงานต่างประเทศนั่นเอง
"แก้ว..."
"ฮะ คะมีอะไรเหรอค่ะแม่"
"เมื่อกี๊คุณน้าโทรมาหาแม่แหนะ จำคุณน้าได้ไหม"
"น้าไหนล่ะค่ะ"
"ก็น้า เพื่อนแม่ แล้วก็คุณแม่ของพี่ชายของหนูไงลูก^^"
"พี่โทโมะ!!!!!"
....................................................................................