สองคน หนึ่งใจ Combined Heart

"แก้ว...พี่จะรอเธอนะ" ชายร่า่งสูงนามโทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลพลางมองดูรูปถ่ายที่ถ่ายที่ปรากฏภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ผิวขาวเหมือนตุ๊กตา พิงหลังกับต้นไม้ใหญ่ที่ประจำของเขา ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคเหล่านั้นซ้ๆอยู่ทุกวัน และกระพริบตาถี่เพื่อไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาเสียให้ได้

~ก็ทุกครั้งที่เหงาจนมีน้ำตา ก็ทุกครั้งที่ฟ้ากลายเป็นสีเทา ในคืนที่หนาว ฉันยังอบอุ่นหัวใจ~

  คิดถึงจัง จะ้เป็นยังไงบ้างนะ.......

"น้องสาว...พี่จะได้เจอเธออีกมั๊ย"ร่างสูงพึมพำราวกับคนเพ้อนานเท่าไหร่แล้วที่เด็กผู้หญิงในภาพได้เดินออกจากชีวิตเขาไปเกือบ 10 ปีก็ว่าได้  

โตขึ้นแล้วจะเป็นยังไงบ้างนะ

ถ้าเธอกลับมาพี่จะจำเธอได้ไหม....

พี่รอนานเกินไปแล้วนะ...แก้วใจ

...ทุกน้ำเสียง ทุกคำพูด ทุกการกระทำของคนตัวเล็กโทโมะยังคงจดจำมันได้ขึ้นใจทุกเสี้ยวนาทีที่อยู่ด้วยกันภาพนั้นมันยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำที่มีเพียงน้องสาวคนนั้นคนเดียว โทโมะยังจำมันได้ดีไม่อาจที่จะลบเลือน...จำได้ดีจนถึงทุกวันนี้

"โอ๊ย!"

"หยุดนะ!!อย่าทำอะไรพี่ชายชั้นนะ"คนตัวเล็กแผดเสียงลั่นกล่าวห้ามคนที่กำลังทำร้ายร่างกายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย วิ่งถลามาจากทิศใดก็ไม่รู้ ปี่เข้ามาประคองพี่ชายแล้วกางแขนป้องพี่ชายพร้อมเผชิญหน้ากับพวกอันธพาล

ฮึ คนใจร้าย ชอบแกล้งพี่ชายของเรา

"ยุงนักนะ เธออยากโดนดีหรือไง นี่ไอ้ตุ๊ดขี้ขลาดถึงขนาดต้องหลบอยู่ใต้ชายกระโปรงยัยเตี้ย!นี่เลยเหรอว่ะ ฮ่าๆพวกเราดูสิ ฮ่าๆๆ" ไม่ใช่ไม่โกรธ ไม่ใช่ไม่ถือสา ไม่ใช่ไม่อยากเอาคืน!แค่ไม่อยากมีเรื่อง โทโมะคิดในใจ ก็เพราะเขานะเป็นเด็กใหม่ที่พึ่งย้ายมาร.ร.นี้นะสิ ด้วยความที่เป็นคนเงียบๆเข้าหาคนไม่ค่อยเก่งซะด้วยสิ เลยพาลให้เพื่อนๆหลายๆคนไม่ชอบหน้าเขาและยังพากันแอนตี้เขาอีก

อยากร้องไห้เหลือเกิน แต่ แค่นี้เรายังอ่อเเอไม่พออีกเหรอ โทโมะ เด็กชายบอกกับตัวเองในใจ

  แต่อะไรๆมันก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ เด็กชายรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ได้ส่งน้องสาวตัวน้อยมาให้เขา...

.

.

.

"ฮึก ๆ ฮืออออ"เด็กชายเดินกลับบ้านอย่างทุกวันหลังเลิกเรียนแต่ก็ต้องพลันสะดุดกึกกับเสียงร้องไห้ก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ใจนึงก็สงสาร ใจนึงก็ไม่รู้จะทำยังไงแต่ด้วยสมัญสำนึกเด็กชายคิดได้ว่าน้องสาวคนั้นต้องมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ จึงตัสินใจสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวเล็กทันที

"น้อง..."เด็กชายเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายจะไม่ได้ยิน

"นะ น้องครับ!เป็นอะไรเหรอ"

"ฮึกๆ ฮึก ฮือออๆ"คนตัวเล็กไม่ยอมหยุดร้องเสียทีทำให้เด็กชายชักใจไม่ดีขึ้นมาซะแล้ว

"ตัวเล็กๆเป็นอะไรไปเหรอ"เด็กชายเขย่าไหล่คนตัวเล็กเบาๆหนึ่งทีพอให้มีสติ

ร้องไห้ใหญ่เลย เอาไงดี

"ฮึกๆ.."คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนก่อนจะผงะไปเล็กน้อย

"ไม่ต้องกลัวพี่หรอก^^"เด็กชายเอ่ยด้วยน้ำสียงนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้มแสนหวานเมื่อเห็นว่าเด็กขี้แงเป็นรุ่นน้องของเขาที่รู้ก็เพราะอักษรย่อร.ร.บนเสื้อของคนตัวเล็กนั่นแหละ

"เราชื่ออะไรเหรอ"

"ฮึกๆนะ หนูเหรอค่ะ กะ แก้วคะ ค่ะ แก้วใจ"คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เด็กชายมองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอย่างสงสาร

"พี่ชื่อโทโมะนะ แล้วนี่เราเป็นอะไรไปทำไมมานั่งร้องไห้คนเดียวตรงนี้ล่ะ"

.

.

.

"อ่อ พี่เข้าใจล่ะ"เด็กชายเข้าใจแจ่มแจ้งถึงสาเหตุการร้องไห้ของเจ้าตัวเล็ก ก็เพราะว่าแม่ไม่มารับนะสิแถมวันนี้ยังเป็นวันเกิดของเธออีกด้วย

แม่นะติดธุระอีกแล้วอ่ะ ทุกทีเลย วันเกิดแก้วใจ กินแห้วทั้งปีTT_TT

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ เเล้วจะเลี้ยงไอติมวันเกิดด้วยเพื่อฉลองมิตรภาพของเราในวันนี้"

"อ๊าO.Oเอาจิ แก้วจะได้กินวันเกิดด้วย พี่ชายใจดีจัง><"คนตัวเล็กทำตาโตแก้มใสพองออกนิดลืมเรื่องร้องไห้เป็นปลิดทิ้งเมื่อนึกถึงของหวานของโปรดอย่างไอศกรีม

พี่โทโมะเก่งจัง รู้ด้วยว่าเราชอบกินไอติม พี่ชายน่ารักๆ><

  ไม่รู้ทำไม เด็กชายถึงได้รู้สึกดีกับคนที่พึ่งรู้จักกันเมื่อครู่ขนาดนี้อ าจจะเป็นเพราะความไร้เดียงสาไม่มีพิษไม่มีภัยนั้นก็ได้...แต่ที่รู้ๆเวลาอยู่กับเธอพี่มีความสุขจัง..........แก้วใจ><

นับแต่วันนั้นทั้งคู่ก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนถึงกับว่ามีพี่ชายที่ไหนมีน้องสาวที่นั่นเลยก็ว่าได้.........

.

.

.

"อย่ามาว่าพี่ชั้นเป็นตุ๊ดนะ!!พี่ชายชั้นเค้าเป็นสุภาบุรุษต่างหาเล่า พวกพี่นะอัธพาล!!!"ถูกรเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ตวาดเข้าให้อย่างโกรธแค้นแทนพี่ชาย ในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่กระตุกข้อมือเล็กเบาๆเป็นเชิงห้ามไม่ให้มีเรื่อง

"ว่าชั้นเหรอนังเด็กปากดี!!"

พลั่ก! 

คนตัวเล็กเซถลาไปล้มกองกับพื้นตามแรงผลัก หัวเข่าถลอกจนเลือดซึม

"อย่า..ขอร้องอย่าทำอะไนน้องสาวชั้นอยากจะทำอะไรก็ทำชั้นเถอะ"เด็กชายกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกนั้นกำลังจะเดินไปหาแก้ว

"เฮ้ย กลับโว้ยยยย ไม่อยากมีเรื่องกับตุ๊ด!"กลุ่มอันธพาลเดินออกไปด้วยท่าทีเซ็งๆไม่ว่ากี่ครั้งโทโมะก็ไม่เคยตอบโต้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

................................................................................................^^