ข่าวลือ..นี้นายไม่เจ็บแต่ฉันเจ็บ!!

แปลกไป!!
ฉันมองนาฬิกาที่หมุนไปโดยไม่ถอยหลังฉันเห็นผู้คนมากมายเดินไปมาบนโลกนี้แต่ฉันน่ะเหรอกับต้อง
นอนอยู่โรงพยาบาลเพราะโรคหัวใจบ้าๆนี่หัวใจที่ผู้คนเหล่าพันล้านไม่เห็นค่าจริงๆของมันแต่ทว่าหัวใจ
ดวงนี้ฉันกลับให้มันกลับให้ไอ้โทโมะของยัยพิมพ์!!น่าสมเพชไหมละฉันน่ะ!!
ตึก!!
ฉันทุบโตเสียงดังน้ำตาที่ไหลออกมากเงียบๆความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่บนโรคนี้
~ฉันนั้นรู้ว่าไม่ได้พอแต่ไม่ได้ขอความเห็นใจ...~
ฉันรับโทรศัพท์สุดโหลของฉันอย่างรวดเร็ว
แก้ว:(ฮัลโหล)
โทโมะ:เห๊ยแกอยู่ไหนวะไม่เห็นหลายวันแล้วเข้ามาทำงานเลยนะ!
แก้ว:อื้อเด๊วฉันจะเข้าไปไปรอก่อนเลย
ฉันขอโทษนะโทโมะฉันคงไม่เหมือนเดิมคงไม่สนุกสนานร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว
เปาะ!!น้ำตาของฉันที่ไหลออกมาทั้งเจ็บใจสมเพชตัวเองรักไอ้โทโมะข้างเดียวทั้งๆที่โทโมะไม่สนใจแถม
ฉันก็เป็นโรคหัวใจเพราะเครียดมากไปอีกสมเพชจริงๆ!!
แก้ว:โถ่เว๊ย!!ฮือๆ
ฉันสบถออกมาอย่างโมโหตัวเองเมื่อไหร่แกจะตายสักทียัยแก้ว!!
                          ณ ที่Kamikaze
ฉันเดินเข้ามาในที่ทำงานของฉันผ้คนมากมายดีใจกันใหญ่แต่ฉันกลับใส่แว่นสีชาปิดบังน้ำตาที่มันไหล
ออกมาถ้าทุกคนรู้ว่าฉันเป็นโรคหัวใจเขาคงจะเสียใจถ้าเหล่าแฟนคลับที่จิ้นฉันกับโทโมะคงเสียใจที่ฉันกับ
มันคงรักกันไมได้!!ฉันต้องปิดบังเพื่อแฟนคลับที่ฉันรักและคนที่ฉันรัก!!
โทโมะ:มาแล้วเหรอวะแมร่งโดดงานนะแกอะ!!
โทโมะด่าฉันชุดใหญ่แต่ปกติฉันต่อยมันแต่ฉันกลับเงียบลงจนมันเงียบไป
โทโมะ:แกเป็นอะไรหือ
โทโมะยืนหน้าใกล้ฉันกว่าเดิม
หัวใจบ้าๆแกเต้นเร็วหัวใจฉันรู้สึกเจ็บเหลือเกินที่มันทำงานไม่ได้เหมือนเดิม
แก้ว:เอาหน้าแกออกไป
ฉันพูดพลางเอายาออกมากิน
โทโมะ:ปกตืแกจะไปวิ่งออกกำลังกายไม่ใช่หรอ
โทโมะหันมาถามด้วยความแปลกใจแต่ทว่าวันนี้ฉันกลับใส่แว่นสีชาไม่ยอมถอดทำตัวเงียบขรึม
แก้ว:ฉันคงทำแบบนั้นไมได้อีกแล้วสักวันแกจะรู้เองโทโมะถึงวันนั้นฉันคงความสุขมากที่ได้ไปหาพ่อฉันที่
นั้น
โทโมะ:แกร้องไห้
โทโมะเห็นน้ำต่าใสๆขอฉันที่ไหลลินออกมา
แก้ว:ฉันปล่าว
ฉันพูดอย่างก้าวร้าวจนโทโมะเงียบ
โทโมะ:อ๋ออื้อว่าแต่แกกินยาไรขอดูหน่อยดิ
โทโมะที่กำลังเอื้อมไปจับถุงยาฉัน
แก้ว:ไม่ได้!!
ฉันพูดจบก็รีบเอาถุงยาไปแล้ววิ่งออกจากที่ทำงานฉัน