ข่าวลือ..นี้นายไม่เจ็บแต่ฉันเจ็บ!!

แปลกไป!!

ฉันมองนาฬิกาที่หมุนไปโดยไม่ถอยหลังฉันเห็นผู้คนมากมายเดินไปมาบนโลกนี้แต่ฉันน่ะเหรอกับต้อง

นอนอยู่โรงพยาบาลเพราะโรคหัวใจบ้าๆนี่หัวใจที่ผู้คนเหล่าพันล้านไม่เห็นค่าจริงๆของมันแต่ทว่าหัวใจ

ดวงนี้ฉันกลับให้มันกลับให้ไอ้โทโมะของยัยพิมพ์!!น่าสมเพชไหมละฉันน่ะ!!

ตึก!!

ฉันทุบโตเสียงดังน้ำตาที่ไหลออกมากเงียบๆความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่บนโรคนี้

~ฉันนั้นรู้ว่าไม่ได้พอแต่ไม่ได้ขอความเห็นใจ...~

ฉันรับโทรศัพท์สุดโหลของฉันอย่างรวดเร็ว

แก้ว:(ฮัลโหล)

โทโมะ:เห๊ยแกอยู่ไหนวะไม่เห็นหลายวันแล้วเข้ามาทำงานเลยนะ!

แก้ว:อื้อเด๊วฉันจะเข้าไปไปรอก่อนเลย

ฉันขอโทษนะโทโมะฉันคงไม่เหมือนเดิมคงไม่สนุกสนานร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว

เปาะ!!น้ำตาของฉันที่ไหลออกมาทั้งเจ็บใจสมเพชตัวเองรักไอ้โทโมะข้างเดียวทั้งๆที่โทโมะไม่สนใจแถม

ฉันก็เป็นโรคหัวใจเพราะเครียดมากไปอีกสมเพชจริงๆ!!

แก้ว:โถ่เว๊ย!!ฮือๆ

ฉันสบถออกมาอย่างโมโหตัวเองเมื่อไหร่แกจะตายสักทียัยแก้ว!!

                          ณ ที่Kamikaze

ฉันเดินเข้ามาในที่ทำงานของฉันผ้คนมากมายดีใจกันใหญ่แต่ฉันกลับใส่แว่นสีชาปิดบังน้ำตาที่มันไหล

ออกมาถ้าทุกคนรู้ว่าฉันเป็นโรคหัวใจเขาคงจะเสียใจถ้าเหล่าแฟนคลับที่จิ้นฉันกับโทโมะคงเสียใจที่ฉันกับ

มันคงรักกันไมได้!!ฉันต้องปิดบังเพื่อแฟนคลับที่ฉันรักและคนที่ฉันรัก!!

โทโมะ:มาแล้วเหรอวะแมร่งโดดงานนะแกอะ!!

โทโมะด่าฉันชุดใหญ่แต่ปกติฉันต่อยมันแต่ฉันกลับเงียบลงจนมันเงียบไป

โทโมะ:แกเป็นอะไรหือ

โทโมะยืนหน้าใกล้ฉันกว่าเดิม

หัวใจบ้าๆแกเต้นเร็วหัวใจฉันรู้สึกเจ็บเหลือเกินที่มันทำงานไม่ได้เหมือนเดิม

แก้ว:เอาหน้าแกออกไป

ฉันพูดพลางเอายาออกมากิน

โทโมะ:ปกตืแกจะไปวิ่งออกกำลังกายไม่ใช่หรอ

โทโมะหันมาถามด้วยความแปลกใจแต่ทว่าวันนี้ฉันกลับใส่แว่นสีชาไม่ยอมถอดทำตัวเงียบขรึม

แก้ว:ฉันคงทำแบบนั้นไมได้อีกแล้วสักวันแกจะรู้เองโทโมะถึงวันนั้นฉันคงความสุขมากที่ได้ไปหาพ่อฉันที่

นั้น

โทโมะ:แกร้องไห้

โทโมะเห็นน้ำต่าใสๆขอฉันที่ไหลลินออกมา

แก้ว:ฉันปล่าว

ฉันพูดอย่างก้าวร้าวจนโทโมะเงียบ

โทโมะ:อ๋ออื้อว่าแต่แกกินยาไรขอดูหน่อยดิ

โทโมะที่กำลังเอื้อมไปจับถุงยาฉัน

แก้ว:ไม่ได้!!

ฉันพูดจบก็รีบเอาถุงยาไปแล้ววิ่งออกจากที่ทำงานฉัน