Season ฤดูกาลของความรัก
9.0
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
9) ผู้หญิงในสายลมหนาว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผู้หญิงในลมหนาว (แก้ว-โทโมะ)
~บรึ่ย~ หนาวชะมัดเลย ให้ตายเหอะฉันละเกลียดไอ้ลมหนาวนี่จริงๆ ฉันรับรู่ได้ถถึงสายตาของหลายๆคนที่มองมา
ทำไมเล่า ก็คนมันหนาวนี่ ถึงแม้ว่าจะยังอยู่ในเดือนกันยาก็เหอะ แต่สำหรับฉันมันหนาวแล้วนะ
ร่างกระชับเสื้อแขนยาวให้แน่นกว่าเดิม ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำข้างสนามบาส
ถ้าถามว่าเธอจะมานั่งตามลมหนาวที่แสนเกลียดนี่ทำไม เหตุผลคงเพราะ ผู้ชายร่างสูงในชุดนักศึกษาหลุกลุ่ยกลาง
สนามคนนั้นแหล่ะมั้ง พี่โทโมะ ใช่ ฉันมานั่งดูพี่เขาเล่นบาสทุกเย็น แต่อย่าคิดว่าพี่เขาจะรู้นะว่าฉันมานั่งทำตัว
โรคจิตแบบนี้ เหอะๆ
โอ๊ะ 6 โมงเย็นแล้วนี่น่า ยัยฟางต้องบ่นจนหูชาอีกแน่ ถ้าวันนี้ฉันยังไปช่วยงานที่ร้านมันสาย
ร่างบางผลุดลุกจากที่นั่ง ก่อนจะซอยเท้าถี่ๆวิ่งออกไปทางด้านประตูหลังที่เชื่อมกับประตูโรงยิม
“มองไรว่ะ ไอ้โมะ”
“เปล่า แค่...ช่างเถอะ”
ร่างสูงหันกลับไปรับลูกบาสจากเพื่อน แต่ยังไม่วายมองตามหลังใครบางคนไปด้วย สายตาติดใจสงสัย
“ยัยแก้ว...”
“พอๆ ถ้าแกบ่นฉันกลับจริงๆด้วย”
ฉันตีหน้าเซ็งให้ยัยฟาง เพื่อนสาวที่ตั้งท่าจะบ่นฉันอีกยาวเยียด โยนกระเป๋าสะพายตัวเองลงไปที่ใต้เคาเตอร์ ก่อน
จะคว้าผ้ากันเปื้อนมาสวม เดินเลี่ยงไปยืนทำหน้าที่แคชเชียร์
“สวสัวดีค่ะ รับอะไรดีค่ะ” ก้มหน้าทักทางลูกค้าที่เดินมาหยุดด้านหน้าเคาเตอร์ พลางเอ่ยถามออก
ไปโดยอัตโนมัติ
“คาปูชิโน่เย็นแก้ว”
“ค่ะ รอซัก...”
ประโยคที่เหลือกลืนหายไปในลำคอเมื่อเห็นว่าลูกค้าตรงหน้าเป็นใคร
พี่โทโมะ พี่เขามาที่นี่ได้ไง O_O
“ว่าไง”
“เอ่อ...รอซักครูนะค่ะ เดี๋ยวพนักงานจะเอาไปให้ที่โต๊ะค่ะ”
“ได้แต่เรานั้นแหละที่ต้องเอาไปให้”
โทโมะชี้หน้าก่อนจะดินไปนั่งที่โต๊ะ ด้านในสุด
โอ๊ยไม่นะ ฉันอุตสาห์หลบหน้าพี่เขามาได้ตั้งนาน T^T ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหลบหน้าพี่เขาทำไม ทั้งๆที่ไม่ได้ทำ
อะไรผิด แต่คงเป็นเพราะไอ้อาการใจเต้นแรง หน้าแดงเวลาที่เข้าใก้ลพี่เขานั้นแหละ ทำให้ฉันไม่กล้าไปเจอหน้าพี่
เขา แค่คิดก็อายแล้ว
นี่มันเป็นอาการของคนที่แอบรักซินะ -///-
สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นคนเอาคาปูชิโน่ไปให้พี่เขาที่โต๊ะด้วยตัวเองจนได้
“ทานให้อร่อยนะค่ะ”
“เดี๋ยวซิ”
พี่โทโมะดึงมือฉันที่กำลังจะหันกลับไปเอาไว้ ก่อนจะกระตุกให้นั่งลงข้างๆพี่เขา
“เอ่อ แก้ว ฉัน...มีงานต่อ ปล่อยเถอะ”
ฮือ T^T ลิ้นพันกันไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะแทนตัวเองว่ายังไงดีเลย
“คุยกันก่อน”
และก็เพราะไอ้สายตาดุๆของพี่แกนั้นแหล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามจนได้
“หายไปไหนมา”
เอาหล่ะซิ แค่เปิดประเด็นมา พี่แกก็ทำเอาฉันไปไม่ถูกแล้ว งืดด จะให้ตอบว่าไงล่ะ
เพราะอายเลยหลบหน้าพี่ ตอบแบบนี้ได้รึเปล่า อ๊ากกก ไม่ได้ซิ
“เปล่าซะหน่อย” แกล้งหันไปมองวิวนอกร้านแทนการสบตาคมๆที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้วแทน
“เอาเถอะ ถ้าอยากจะเฉไฉก็ทำไป”
“วันนี้เลิกงานกี่โมง”
“2 ทุ่ม พี่ นาย...คุณ เอ่อ ถามทำไม?”
“อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ”
O.O ฉันมองพี่แกตาโต เมื่อกี้ว่าอะไรนะ พี่โทโมะให้ฉันเรียกว่าอะไรนะ ที่รักงั้นเหรอ บึ้ม! รู้สึกเหมือนตอนนี้หน้า
ตัวเองกลายเป็นหัวรถจักรไปแล้ว ร้อนๆ ร้อนขะมัด
ToP ♥ อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ BY TOMO
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ฮ่าๆ คนเราบทจะเจอกันมันก็ง่ายอย่างนี้แหละ จะทำให้ยากไปทำไม เอาหล่ะซิแก้วจ๋า ดูเหมือนท่านชายจะรุกหนักซะด้วย เอาไงหล่ะทีนี้
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
~บรึ่ย~ หนาวชะมัดเลย ให้ตายเหอะฉันละเกลียดไอ้ลมหนาวนี่จริงๆ ฉันรับรู่ได้ถถึงสายตาของหลายๆคนที่มองมา
ทำไมเล่า ก็คนมันหนาวนี่ ถึงแม้ว่าจะยังอยู่ในเดือนกันยาก็เหอะ แต่สำหรับฉันมันหนาวแล้วนะ
ร่างกระชับเสื้อแขนยาวให้แน่นกว่าเดิม ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำข้างสนามบาส
ถ้าถามว่าเธอจะมานั่งตามลมหนาวที่แสนเกลียดนี่ทำไม เหตุผลคงเพราะ ผู้ชายร่างสูงในชุดนักศึกษาหลุกลุ่ยกลาง
สนามคนนั้นแหล่ะมั้ง พี่โทโมะ ใช่ ฉันมานั่งดูพี่เขาเล่นบาสทุกเย็น แต่อย่าคิดว่าพี่เขาจะรู้นะว่าฉันมานั่งทำตัว
โรคจิตแบบนี้ เหอะๆ
โอ๊ะ 6 โมงเย็นแล้วนี่น่า ยัยฟางต้องบ่นจนหูชาอีกแน่ ถ้าวันนี้ฉันยังไปช่วยงานที่ร้านมันสาย
ร่างบางผลุดลุกจากที่นั่ง ก่อนจะซอยเท้าถี่ๆวิ่งออกไปทางด้านประตูหลังที่เชื่อมกับประตูโรงยิม
“มองไรว่ะ ไอ้โมะ”
“เปล่า แค่...ช่างเถอะ”
ร่างสูงหันกลับไปรับลูกบาสจากเพื่อน แต่ยังไม่วายมองตามหลังใครบางคนไปด้วย สายตาติดใจสงสัย
“ยัยแก้ว...”
“พอๆ ถ้าแกบ่นฉันกลับจริงๆด้วย”
ฉันตีหน้าเซ็งให้ยัยฟาง เพื่อนสาวที่ตั้งท่าจะบ่นฉันอีกยาวเยียด โยนกระเป๋าสะพายตัวเองลงไปที่ใต้เคาเตอร์ ก่อน
จะคว้าผ้ากันเปื้อนมาสวม เดินเลี่ยงไปยืนทำหน้าที่แคชเชียร์
“สวสัวดีค่ะ รับอะไรดีค่ะ” ก้มหน้าทักทางลูกค้าที่เดินมาหยุดด้านหน้าเคาเตอร์ พลางเอ่ยถามออก
ไปโดยอัตโนมัติ
“คาปูชิโน่เย็นแก้ว”
“ค่ะ รอซัก...”
ประโยคที่เหลือกลืนหายไปในลำคอเมื่อเห็นว่าลูกค้าตรงหน้าเป็นใคร
พี่โทโมะ พี่เขามาที่นี่ได้ไง O_O
“ว่าไง”
“เอ่อ...รอซักครูนะค่ะ เดี๋ยวพนักงานจะเอาไปให้ที่โต๊ะค่ะ”
“ได้แต่เรานั้นแหละที่ต้องเอาไปให้”
โทโมะชี้หน้าก่อนจะดินไปนั่งที่โต๊ะ ด้านในสุด
โอ๊ยไม่นะ ฉันอุตสาห์หลบหน้าพี่เขามาได้ตั้งนาน T^T ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหลบหน้าพี่เขาทำไม ทั้งๆที่ไม่ได้ทำ
อะไรผิด แต่คงเป็นเพราะไอ้อาการใจเต้นแรง หน้าแดงเวลาที่เข้าใก้ลพี่เขานั้นแหละ ทำให้ฉันไม่กล้าไปเจอหน้าพี่
เขา แค่คิดก็อายแล้ว
นี่มันเป็นอาการของคนที่แอบรักซินะ -///-
สุดท้ายฉันก็ต้องเป็นคนเอาคาปูชิโน่ไปให้พี่เขาที่โต๊ะด้วยตัวเองจนได้
“ทานให้อร่อยนะค่ะ”
“เดี๋ยวซิ”
พี่โทโมะดึงมือฉันที่กำลังจะหันกลับไปเอาไว้ ก่อนจะกระตุกให้นั่งลงข้างๆพี่เขา
“เอ่อ แก้ว ฉัน...มีงานต่อ ปล่อยเถอะ”
ฮือ T^T ลิ้นพันกันไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะแทนตัวเองว่ายังไงดีเลย
“คุยกันก่อน”
และก็เพราะไอ้สายตาดุๆของพี่แกนั้นแหล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามจนได้
“หายไปไหนมา”
เอาหล่ะซิ แค่เปิดประเด็นมา พี่แกก็ทำเอาฉันไปไม่ถูกแล้ว งืดด จะให้ตอบว่าไงล่ะ
เพราะอายเลยหลบหน้าพี่ ตอบแบบนี้ได้รึเปล่า อ๊ากกก ไม่ได้ซิ
“เปล่าซะหน่อย” แกล้งหันไปมองวิวนอกร้านแทนการสบตาคมๆที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้วแทน
“เอาเถอะ ถ้าอยากจะเฉไฉก็ทำไป”
“วันนี้เลิกงานกี่โมง”
“2 ทุ่ม พี่ นาย...คุณ เอ่อ ถามทำไม?”
“อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ”
O.O ฉันมองพี่แกตาโต เมื่อกี้ว่าอะไรนะ พี่โทโมะให้ฉันเรียกว่าอะไรนะ ที่รักงั้นเหรอ บึ้ม! รู้สึกเหมือนตอนนี้หน้า
ตัวเองกลายเป็นหัวรถจักรไปแล้ว ร้อนๆ ร้อนขะมัด
ToP ♥ อยากเลรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ แต่ถ้าจะให้ดี เรียกที่รักก็ดีนะ BY TOMO
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ฮ่าๆ คนเราบทจะเจอกันมันก็ง่ายอย่างนี้แหละ จะทำให้ยากไปทำไม เอาหล่ะซิแก้วจ๋า ดูเหมือนท่านชายจะรุกหนักซะด้วย เอาไงหล่ะทีนี้
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
