Season ฤดูกาลของความรัก
9.0
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “กลับไปทำงานได้แล้ว ก่อนที่เพื่อนเธอจะมากินหัวฉัน”
พี่โทโมะปรายตาไปทางยัยฟางที่ยืนจ้องมาทางเราเข้มง งืดดด โดนลากไปสอบสวนแน่ฉัน
ฉันรีบวิ่งกลับไปทำงานทันที แกล้งทำตัวยุ่งๆไม้ให้โอกาสยัยฟางได้ยิ่งคำถาม
อ๊ากก แกอย่าเพิ่งถาม เพราะฉันยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เล๊ยยย
วันนี้คุณพี่มาเพื่อรุกฉันโดยเฉพาะหรือไงนะ ยิ่งเกร็งเข้าไปอีกเมื่อรับรู้ได้สายตาของพี่เขาจับจ้องมาที่ฉันตลอด
เฮือก แบบนี้แก้วใจไม่ชินนะค๊า /( >///<)\ /(>///< )\
“ยัยฟางฉันกลับก่อนนะ”
“ยัยแก้ว ยัยแก้ว”
ฉันวิ่งหลบเสียงตะโกนของยัยฟางออกมานอกร้าน
โอ๊ย ใจจ๋าเต้นเบาๆหน่อย ยกมือจับหน้าอกตัวเองที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
ก้าวช้าๆเข้าไปหาพี่โทโมะ ที่ยืนพิงต้นไม่รออยู่ เฮือก พี่เขาจะเท่ห์ไปไหนนะ
“ไปได้แล้ว”
“ดะ เดี๋ยวซิ พี่จะแก้วไปไหน”
เดินตามแรงกึ่งลากกึ่งจูงของคนตัวโตไปอย่าง งงๆ
แต่ มือพี่เขาอุ่นชะมัด อดที่จะกระชับมือใหญ่ให้จับกันแน่นกว่าเดิมไม่ได้
“แน่นขนาดนั้น มือฉันคงพิการพอดี”
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ”
ฉันกำลังจะดึงมือตัวเองออก แต่ว่าพี่โทโมะกลับดึงไปซุกในกางเกงพี่เขาแทน อ๊ากก แบบนี้ฉันได้ตายเพราะตื่น
เต้นเกินไปกันพอดี น่ารักเกินไปแล้วนะ >.,<
พี่โทโมะจูงฉันเดินเข้ามาในสนามเด็กเล่นข้างๆหมู่บ้านของฉัน
อ๊ะ ว่าแต่พี่เขารู้ได้ไง ว่าบ้านฉันอยู่แถวนี้
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เอ่อ ค่ะ” ฉันได้ก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงเถือกของตัวเองงุดๆ
ยัยแก้ว ความกล้าแกหายไปไหนหมด แค่มองหน้าพี่เขาตอนนี้ฉันยังไม่กล้าซักนิด ฮือ T^T
ปลายนิ้วเรียวของชายหนุ่มแตะลงที่คางเล็ก เชยปลางคางให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
“หลบหน้าพี่ทำไม”
“คะ...ใครหลบหน้าพี่กัน มั่วแล้ว ฮ่ะๆ”
ฉันได้แต่หัวเราะให้พี่เขาไปแบบขืนๆ ทั้งๆที่ตอนนี้เริ่มเหงื่อตกแล้วตังหาก
“หึ ยังกล้าแถนะ”
“แก้วไม่ได้แถซักหน่อย”
ได้แต่เถียงพี่เขาอุบอิบ
“ถ้างั้นใครกันที่เอายาแก้เจ็บคอมาให้ เมื่อตอนหน้าฝน ใครกันที่เอาผ้าเย็นมาให้ตอนหน้าร้อนและ
ยังไปนั่งดูพี่เล่นบาสทุกเย็นอีก เราพอจะรู้จักคน คนนั้นมั้ย”
งืดดด ทำไมจะไม่รู้จักหล่ะ ก็ไอ้คนที่คุณพี่พูดถึงนะ มันฉัน ฉันทั้งนั้นเลย
“พี่รู้”
“ยัยเด็กต๊องมีแต่เธอนั้นแหละที่ไม่รู้”
“ก็...แก้ว”
“พี่มีคำถามอยากถามเรา ถ้าตอบได้พี่จะปล่อยให้กลับบ้าน แต่ถ้าไม่ตอบคืนนี้ก็ไม่ต้องไปไหน”
ฉันมองหน้าพี่เขาหวาดๆ ฮือ ไม่ว่าจะคำถามอะไรฉันว่าคืนนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านแน่
“ชอบ พี่ รึเปล่า”
เอ่อพี่เล่น ขอสามคำอยู่ใช่มั้ย แต่ทำไมฉันรู้สึกอยากหายตัวเป็นอากาศไปซะ แบบนี้นะ
“ว่าไง หรือต้องให้พี่พูดก่อน”
ฉันยังคงเงียบ คิดไม่ตกกับคำตอบของคำถาม
“พี่ชอ...อุ๊บ”
ฉันรีบเอามือไปปปิดปากพี่โทโมะไว้ทันที ไม่งั้นฉันได้ละลายตรงนี้แน่ >/////<
พี่โทโมะจับมือฉันที่ปิดปากพี่เขาอยู่ออกแต่ยังไม่วายกดจูบแผ่วๆที่ฝ่ามือของฉันอีกด้วย
“พี่ไม่ได้อยากคิดไปเองนะ ว่าไงเราคิดยังไงกับพี่”
“เอ่อ คืด...”
“แก้ว แค่พูดออกมามันยากนักหรือไง” พี่เขามองหน้าฉันตรงๆ แงงแบบนี้ฉันก็ยิ่งเขินนะ
“ค่ะ แก้วชอบพี่โทโมะ” ฉํนยืดตัวไปกระซิบที่ข้างหูพี่เขา เท่านั้นแหละจากใบหน้านิ่งๆก็ทำให้พี่
เขายิ้มออกมาทันที
อ่า รอยยิ้มของพี่เขานี่มัน...ทำให้ฉันหลงรักได้ไม่อยากกเลยจริงๆ
“ก็เท่านี้แหละ ยัยเด็กขี้หนาว”
พี่โทโมะดึงฉันเข้ามาใก้ลก่อนจะประทับจูบลงมา อืมมม มันหวานแบบนี้เองซินะ ใครๆถึงได้ชอบจูบกันจัง แถมยัง
ทำให้ฉันรู้สึกร้อนอีกด้วย แบบนี้ฉันก็มีพี่เขาเป็นเคื่องทำความร้อนเคลื่อที่แล้วซิ ^^
อืม แบบนี้ต่อให้หนาวแค่ไหนฉันก็ไม่หวั่นแล้วแหล่ะ ขอแค่มีพี่โทโมะอยู่ด้วยก็พอ
คุณว่ามั้ยหล่ะ แค่อ้อมแขนของคนที่เรารักก็พอแล้ว เท่านี้ก็อุ่นจนร้อนได้แล้ว จริงม่ะ ^+++^
จ๊วฟ ♥ ไม่เชื่อคุณของลองหาอ้อมแขนที่เป็นของคุณซักคนซิ
แล้วคุณจะรู้ว่าความสุขเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่นะมันเป็นยังไง จริงๆนะ >///<
เฮ้อ เริ่มจะร้อนแล้วซิ (หมายถึงอากศนะ ไม่ใช่อย่างอื่น ฮ่าๆ ) ^W^
ToP ♥ อืมมม มันหวานแบบนี้เองซินะ ใครๆถึงได้ชอบจูบกันจัง BY KAEW
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
โฮ่ๆจบแล้วๆกับฤดูหนาว เจอกันตอนหน้ากับผู้หญิงในแสงแดดค่ะ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
พี่โทโมะปรายตาไปทางยัยฟางที่ยืนจ้องมาทางเราเข้มง งืดดด โดนลากไปสอบสวนแน่ฉัน
ฉันรีบวิ่งกลับไปทำงานทันที แกล้งทำตัวยุ่งๆไม้ให้โอกาสยัยฟางได้ยิ่งคำถาม
อ๊ากก แกอย่าเพิ่งถาม เพราะฉันยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เล๊ยยย
วันนี้คุณพี่มาเพื่อรุกฉันโดยเฉพาะหรือไงนะ ยิ่งเกร็งเข้าไปอีกเมื่อรับรู้ได้สายตาของพี่เขาจับจ้องมาที่ฉันตลอด
เฮือก แบบนี้แก้วใจไม่ชินนะค๊า /( >///<)\ /(>///< )\
“ยัยฟางฉันกลับก่อนนะ”
“ยัยแก้ว ยัยแก้ว”
ฉันวิ่งหลบเสียงตะโกนของยัยฟางออกมานอกร้าน
โอ๊ย ใจจ๋าเต้นเบาๆหน่อย ยกมือจับหน้าอกตัวเองที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
ก้าวช้าๆเข้าไปหาพี่โทโมะ ที่ยืนพิงต้นไม่รออยู่ เฮือก พี่เขาจะเท่ห์ไปไหนนะ
“ไปได้แล้ว”
“ดะ เดี๋ยวซิ พี่จะแก้วไปไหน”
เดินตามแรงกึ่งลากกึ่งจูงของคนตัวโตไปอย่าง งงๆ
แต่ มือพี่เขาอุ่นชะมัด อดที่จะกระชับมือใหญ่ให้จับกันแน่นกว่าเดิมไม่ได้
“แน่นขนาดนั้น มือฉันคงพิการพอดี”
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ”
ฉันกำลังจะดึงมือตัวเองออก แต่ว่าพี่โทโมะกลับดึงไปซุกในกางเกงพี่เขาแทน อ๊ากก แบบนี้ฉันได้ตายเพราะตื่น
เต้นเกินไปกันพอดี น่ารักเกินไปแล้วนะ >.,<
พี่โทโมะจูงฉันเดินเข้ามาในสนามเด็กเล่นข้างๆหมู่บ้านของฉัน
อ๊ะ ว่าแต่พี่เขารู้ได้ไง ว่าบ้านฉันอยู่แถวนี้
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เอ่อ ค่ะ” ฉันได้ก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงเถือกของตัวเองงุดๆ
ยัยแก้ว ความกล้าแกหายไปไหนหมด แค่มองหน้าพี่เขาตอนนี้ฉันยังไม่กล้าซักนิด ฮือ T^T
ปลายนิ้วเรียวของชายหนุ่มแตะลงที่คางเล็ก เชยปลางคางให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
“หลบหน้าพี่ทำไม”
“คะ...ใครหลบหน้าพี่กัน มั่วแล้ว ฮ่ะๆ”
ฉันได้แต่หัวเราะให้พี่เขาไปแบบขืนๆ ทั้งๆที่ตอนนี้เริ่มเหงื่อตกแล้วตังหาก
“หึ ยังกล้าแถนะ”
“แก้วไม่ได้แถซักหน่อย”
ได้แต่เถียงพี่เขาอุบอิบ
“ถ้างั้นใครกันที่เอายาแก้เจ็บคอมาให้ เมื่อตอนหน้าฝน ใครกันที่เอาผ้าเย็นมาให้ตอนหน้าร้อนและ
ยังไปนั่งดูพี่เล่นบาสทุกเย็นอีก เราพอจะรู้จักคน คนนั้นมั้ย”
งืดดด ทำไมจะไม่รู้จักหล่ะ ก็ไอ้คนที่คุณพี่พูดถึงนะ มันฉัน ฉันทั้งนั้นเลย
“พี่รู้”
“ยัยเด็กต๊องมีแต่เธอนั้นแหละที่ไม่รู้”
“ก็...แก้ว”
“พี่มีคำถามอยากถามเรา ถ้าตอบได้พี่จะปล่อยให้กลับบ้าน แต่ถ้าไม่ตอบคืนนี้ก็ไม่ต้องไปไหน”
ฉันมองหน้าพี่เขาหวาดๆ ฮือ ไม่ว่าจะคำถามอะไรฉันว่าคืนนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านแน่
“ชอบ พี่ รึเปล่า”
เอ่อพี่เล่น ขอสามคำอยู่ใช่มั้ย แต่ทำไมฉันรู้สึกอยากหายตัวเป็นอากาศไปซะ แบบนี้นะ
“ว่าไง หรือต้องให้พี่พูดก่อน”
ฉันยังคงเงียบ คิดไม่ตกกับคำตอบของคำถาม
“พี่ชอ...อุ๊บ”
ฉันรีบเอามือไปปปิดปากพี่โทโมะไว้ทันที ไม่งั้นฉันได้ละลายตรงนี้แน่ >/////<
พี่โทโมะจับมือฉันที่ปิดปากพี่เขาอยู่ออกแต่ยังไม่วายกดจูบแผ่วๆที่ฝ่ามือของฉันอีกด้วย
“พี่ไม่ได้อยากคิดไปเองนะ ว่าไงเราคิดยังไงกับพี่”
“เอ่อ คืด...”
“แก้ว แค่พูดออกมามันยากนักหรือไง” พี่เขามองหน้าฉันตรงๆ แงงแบบนี้ฉันก็ยิ่งเขินนะ
“ค่ะ แก้วชอบพี่โทโมะ” ฉํนยืดตัวไปกระซิบที่ข้างหูพี่เขา เท่านั้นแหละจากใบหน้านิ่งๆก็ทำให้พี่
เขายิ้มออกมาทันที
อ่า รอยยิ้มของพี่เขานี่มัน...ทำให้ฉันหลงรักได้ไม่อยากกเลยจริงๆ
“ก็เท่านี้แหละ ยัยเด็กขี้หนาว”
พี่โทโมะดึงฉันเข้ามาใก้ลก่อนจะประทับจูบลงมา อืมมม มันหวานแบบนี้เองซินะ ใครๆถึงได้ชอบจูบกันจัง แถมยัง
ทำให้ฉันรู้สึกร้อนอีกด้วย แบบนี้ฉันก็มีพี่เขาเป็นเคื่องทำความร้อนเคลื่อที่แล้วซิ ^^
อืม แบบนี้ต่อให้หนาวแค่ไหนฉันก็ไม่หวั่นแล้วแหล่ะ ขอแค่มีพี่โทโมะอยู่ด้วยก็พอ
คุณว่ามั้ยหล่ะ แค่อ้อมแขนของคนที่เรารักก็พอแล้ว เท่านี้ก็อุ่นจนร้อนได้แล้ว จริงม่ะ ^+++^
จ๊วฟ ♥ ไม่เชื่อคุณของลองหาอ้อมแขนที่เป็นของคุณซักคนซิ
แล้วคุณจะรู้ว่าความสุขเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่นะมันเป็นยังไง จริงๆนะ >///<
เฮ้อ เริ่มจะร้อนแล้วซิ (หมายถึงอากศนะ ไม่ใช่อย่างอื่น ฮ่าๆ ) ^W^
ToP ♥ อืมมม มันหวานแบบนี้เองซินะ ใครๆถึงได้ชอบจูบกันจัง BY KAEW
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
โฮ่ๆจบแล้วๆกับฤดูหนาว เจอกันตอนหน้ากับผู้หญิงในแสงแดดค่ะ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
