ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

       ร่างบางนั่งนิ่ง สายตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ซึ่งหมออนุญาตให้กลับได้แล้ว

“แก้ว...ทานข้าวหน่อยนะ แก้วยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่เหรอ?”กันต์เอ่ยถามพลางจัดแจงตักข้าวต้มลงถ้วย

“ไม่..”แก้วตอบเสียงสั่น  น้ำตารื้นขึ้นอีกครั้ง

“ยัยแก้ว...แกอย่าทำท่าแบบนี้สิ มันจะกระเทือนต่อสุขภาพของเด็กนะ! ถ้าแกไม่รักตัวแกเอง ก็รักลูกตัวเองบ้างสิ!”ขนมจีนเอ็ดเสียงดุ ทั้งสงสารและเห็นใจ แก้วเอาแต่นั่งนิ่งจนสะดุดกับคำพูดของเพื่อนรัก ‘ ไม่รักตัวเอง รักลูก...ใช่รักลูก!’

“รักสิ...ชั้นรักลูกของชั้น! ลูก...ของชั้น!!!”ร่างบางลูบที่ท้องตัวเองเบาๆ พลางเอ่ยย้ำชัด ว่าเป็นลูกของเธอ! ขนมจีนเอียงหน้ามองด้วยความสงสัยในคำพูดของเพื่อนจนต้องถามออกมา

“ลูกของแกคนเดียวที่ไหน พ่อเค้าก็ยืนอยู่นี่ไง!”ขนมจีนเบ้ปากไปทางกันต์ อีกฝ่ายถอนใจด้วยสีหน้าเซ็งๆ

         ยัยขนมจีนนี่เกลียดชั้นมาแต่ชาติปางไหนกันนะ-*-

“ฮึก...”

“งั้นแก้วพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวกันต์จะอยู่ดูแล ‘ลูกของเรา’ เอง!!”กันต์กระแทกเสียงใส่ขนมจีน ก่อนจะไปดูแลแก้วต่อ

“ชิ! ยัยแก้ว งั้นเดี๋ยวชั้นไปเรียนก่อนนะ ถ้าแกเป็นอะไรไปอีกโทรหาชั้นได้ตลอดเวลาเลยนะ! อ้อ...แล้วเดี๋ยวเลิกเรียนชั้นจะมาเยี่ยมนะ ไปล่ะ^^”ขนมจีนกระชับเสียงเข้มส่วนกันต์เบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะแขวะเค้าให้

“ไม่ต้องห่วงหรอกยัยขนมก๊อบแก๊บ! แม่ของลูกชั้น ชั้นดูแลได้ จะไปเรียนก็รีบๆไปเลย!”

“ไอ.....”ขนมจีนชี้หน้ากันต์พร้อมทำท่าโกรธแค้น จนแก้วต้องปราม

“พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย ชั้นอยากพักผ่อน!”

“ก็ได้!ฮึ ฝากไว้ก่อนนะนายกันต์!!!!”

“เห็นแก่แก้วนะ....อย่าลืมเธอมาเอาคืนก็แล้วกัน!!!”ไม่วายที่กันต์จะแขวะเข้าให้เล็กน้อย ถึงจะโมโหแต่ขนมจีนก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายยุติแล้วเดินออกจากห้องไป

...

“แก้ว...”กันต์เอ่ยเรียกเสียงแผ่ว แก้วโผเข้ากอดกันต์อย่างแนบแน่นพลางสะอื้นตัวโยน กันต์ทำได้เพียงลูบหัวเพื่อปลอบใจ อยากจะทำหน้าที่นั้นใจจะขาด หน้าที่ ‘พ่อ’ ที่เขาไม่มีสิทธิ์!!!

“ฮึกๆๆฮืออ”เสียงสะอื้นปนร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆจากคนในอ้อมอก แก้วตัวสั่นระริก ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู ในที่สุกันต์จึงเป็นฝ่ายเปิดปากทำร้ายความเงียบขึ้นเสียเอง...

“แก้ว....จะบอกเขาหรือเปล่า?”คำถามของกันต์ทำเอาแก้วชะงักกึก เงยหน้ามองเขาก่อนจะส่ายหน้าพัลวัน

“ไม่! แก้วไม่บอก อย่าบอกใครกันต์...แก้ว...”

“ทำไมล่ะแก้ว? เขาควรจะรู้และ...รับผิดชอบนะ!”กันต์ย้ำเสียงหนักแน่น

“ลูกคนเดียวทำไมแก้วจะเลี้ยงไม่ได้...ฮึก...พรุ่งนี้แก้วจะไปหาป๊ากับแม่ที่ปาย สบายใจเมื่อไหร่แก้วจะกลับ!”

“แล้วแก้วจะบอกกับพวกเขาว่ายังไง?”แก้วลืมนึกเรื่องนี้ไปเสียสนิท ลืมไปจริงๆ! จะให้กลับไปบอกป๊ากับแม่ว่าตัวเองท้อง...ทั้งที่ยังเรียนไม่จบ! เป็นพ่อแม่ใครก็คงรับไม่ได้ หรือมันไม่จริง?

“แก้วจะหาทางบอกแล้วกัน! ตอนนี้กันต์กลับไปก่อนเถอะ กันต์ไม่ได้นอนเพราะมัวแต่เฝ้าแก้วอยู่หลายวัน คงเหนื่อยน่าดู แค่นี้แก้วอยู่ได้”แก้วเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นมากแล้ว

“แน่ใจนะแก้ว!”

“อืม”กันต์เห็นดังนั้นจึงไม่กล้าขัดใจ ก่อนจะเดินไปปิดไฟเพื่อให้แก้วได้พักผ่อนอีกครั้ง!

.

.

.

        รอจนแน่ใจว่ากันต์กลับไปแล้วจริง แก้วรีบคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าจัดการยัดเสื้อผ้าและของใช้ยัดมันลงไปอย่างไม่ใยดี!

“ขอโทษนะกันต์ ถ้าสบายใจเมื่อไหร่ชั้นจะกลับมา บายนะยัยขนมจีนให้ชั้นจะซื้อขนมมาฝาก!”แก้วพูดกับตัวเองเบาๆกำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่เสียงเคาะประตูดันดังขึ้นเสียก่อน นึกในใจว่าคงเป็นกันต์

“แย่แล้ว ทำไงดีล่ะ?”แก้วโยนกระเป๋าเป้ใบเล็กไปกองอยู่ใต้เตียงเพื่อซ่อนมันไว้ ยังไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน อยากจะอยู่กับ...ตัวเอง

“กันต์เหรอ?”แก้วตะโกนเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบรับ

“.......”

“รอแปปนะ!”

“..........”

“มาแล้.....O_O!”เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

เธอหายไปไหนมารู้มั๊ย?ว่าชั้นเป็นห่วงเธอแต่ไหน!!!!”อีกฝ่ายตะคอกใส่หน้าแล้วบีบต้นแขนแก้วอย่างแรง

“โอ๊ย!ชั้นเจ็บนะปล่อยเดี๋ยวนี้! ชั้นจะหายไปไหนมันก็เรื่องของชั้น นายไม่เกี่ยว!!!”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว....?แล้วนั่น กระเป๋าอะไร!”ร่างสูงเหลือบสายตาไปมองกระเป๋าเป้ใต้เตียงที่โผล่พ้นออกมา

“ไม่มีอะไร กลับไปได้แล้ว!!”

“ชั้นไม่เชื่อ!”ร่างสูงถือวิสาสะเข้ามาภายในห้องของแก้วแล้วรื้อค้นกระเป๋าอย่างเอาแต่ใจ

“นี่!หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนไร้มารยาท!!!”

“เธอจะหนีไปไหน....ชั้นถามว่าไปไหน!!!!”

“ไปให้พ้นจากคนไม่มีหัวใจ...ฮึก...แถวๆนี้”น้ำตาที่รื้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุทำเอาร่างสูงต้องผ่อนเสียงอ่อนลง

“นั่นใบอะไร?”เอกสารกำกับยา และใบแพทย์ที่วางอยู่บนหัวเตียง ใช่แล้ว..แก้วลืมเสียสนิท!

“มะ....ไม่มีอะไร ออกไปได้แล้ว”

          ไม่รอฟังคำคัดค้านใดๆร่างสูงปรี่เข้าไปหยิบมันขึ้นมาดู แก้วรีบเข้าขัดขวางอย่างถึงที่สุด

“ยาบำรุง?....เธอเป็นอะไร ทำไมหมอต้องให้ยาบำรุงมาด้วย แล้วนี่เข้าโรงพยาบาลทำไมไม่บอกกันซักคำ!”

“ชั้น...ชั้นแค่อ่อนเพลีย”ร่างบางลอบถอนหายใจโล่งอกที่เขาไม่เห็นใบตรวจจริงๆ แต่แล้วมันหายไปไหนกันนะ? แก้วเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน!

          หายไปไหนนะ เมื่อกี๊ก็วางซ้อนกันอยู่นี่!!!

 แก้วสอดสายตาหาใบตรวจที่ว่าไปรอบห้องแต่...

“หาไอ้นี่อยู่...ชะ...ใช่มั๊ย?”คำพูดติดขัดที่กลั่นกรองออกมาอย่างยากเย็นจากปากของเขา ทำเอาแก้วเหงื่อแตกพรากภาวนาในใจอย่าให้เขารู้เลย!

“เอามานะ!”เมื่อเป็นจริงดังนั้นแก้วก็รีบกระโดดคว้าทันที แต่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบได้ทัน

“เธอ ‘ท้อง’ แต่เธอไม่บอกชั้น! ทำไมๆไม่พูด”

“.........”

“เธอปิดบังชั้นเพื่ออะไร?เค้าเป็นลูกของชั้น...ลูกของเรา!”

“........”

“บอกชั้นมาสิแก้ว....”

“เค้า ไม่-ใช่-ลูก-ของ-นาย! ได้ยินชัดมั๊ย? นายคิดเหรอว่าชั้นจะนอนกับนายคนเดียว? อย่าสำคัญตัวผิดขนาดนั้น”

“........”

“ไม่คิดบ้างเหรอ?ว่าเค้าจะเป็นลูกของกันต์!!!”

“เฮอะ! คิดว่าชั้นโง่เหรอแก้ว...ไม่น่ารักเลยนะทำตัวแบบนี้น่ะ  จูบกันนะเถอะเคยหรือเปล่า อย่าหลอกชั้นได้มั๊ย?เธอก็รู้ว่าชั้นไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด”

“นาย...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!ชั้นรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าเค้าเป็นลูกชั้น! ขอร้องล่ะแก้วเลิกอคติกันซักที ชั้นรักเธอขนาดนี้แล้ว  เธอยังไม่พอใจตรงไหนอีกเหรอแก้ว.....”ร่างสูงทอดเสียงอ่อนโยน อ่อนโยนจนน่าใจหาย...

        ให้ตายสิ ไม่อยากได้ยินแบบนี้เลยจริงๆ!

..............................................................................................................................

เมื่อไหร่จะจบว๊า!เรื่องนี้เนี่ย?เฮ้ออ~แอบเซ็งตัวเอง-*-