ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

 
              หลังจากที่แก้วตัดสินใจที่จะเลือกเลือกคนที่ตัวเองรักและเป็นพ่อของลูกได้แล้ว  แต่อีกปัญหานึงที่ยังคิดไม่ตก ก็คือ เธอจะบอกเรื่องนี้กับครอบครัวเธอยังไง?
 “แก้ว...เป็นอะไรเหรอเปล่า?”ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแก้วนั่งนิ่งไม่พูดไม่จามานานพอควร อีกฝ่ายพยักหน้ารับเล็กน้อยอย่างไม่มีอะไรที่จะต้องปกปิดอีกต่อไป
“........”
“บอกหน่อยได้มั๊ย?ว่าเรื่องอะไร”
“เรื่อง......ไม่มีอะไร”แก้วเอ่ยตัดบทเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง  แต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอมง่ายๆ ร่างสูงดึงตัวแก้วมานั่งตรงหว่างพร้อมกอดรัดตัวเอาไว้ ไม่ให้หนี!!!  ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้น!!!
“เรื่อง ลูก ล่ะสิ! ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นไม่ปล่อยเธอรับปัญหาคนเดียวแน่ เชื่อใจชั้น! พรุ่งนี้เราจะไปด้วยกันนะ”น้ำเสียงอ่อนโยนของร่างสูงทำเอาแก้วรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่...ไม่มากเท่าที่ควร
“ถ้าป๊ากับแม่โกรธ...ฮึก....ชั้นก็คง....ป๊าคงไม่นับว่าชั้นเป็นลูก”ร่างบางปล่อยโผในอ้อมกอดของเขา อีกฝ่ายกอดกระชับไว้แน่น พลางเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
“ไม่ต้องกลัว ท่านต้องเข้าใจ  ไม่ต้องกลัวนะคนดี นอนซะเถอะ ชั้นจะอยู่กับเธอเอง”ร่างบางพยักหน้าตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเอนหลังลงและเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
.
         รถยนต์คันหรูแล่นจากกรุงเทพ เป้าหมายคือ ปาย! บ้านของแก้ว  ก่อนจะจอดสนิทตรงหน้าบ้านไม้สักหลังงาม  บ้านที่แก้วไม่ได้กลับมานาน....
“พร้อมมั๊ย?แก้ว!”ร่างสูงเอ่ยถามพลางกุมมือแก้วไว้แน่น
“ชั้นกลัว!!”ร่างบางตอบกลับตามความเป็นจริง
 
 
        แก้วขอโทษนะ ป๊า แม่ แก้วขอโทษ!!!
 
 
“เรากลับกันเถอะโทโมะ!”
“ไม่ได้นะแก้ว เรามาถึงขนาดนี้แล้ว วันนึงพวกท่านก็ต้องรู้อยู่ดี!ใจเย็นๆนะ เราเข้าไปกันเถอะ!”ร่างสูงบีบมือแก้วเบาๆเพื่อนเตือนสติ อีกฝ่ายพยักหน้ารับช้าๆ
                เมื่อเดินเข้าไปยังตัวบ้านเสียงที่แก้วคุ้นหูเป๋นอย่างดีก็ทักขึ้นอย่างดีอกดีใจ
“ยัยแก้ว!!!!”
“พี่ป๊อป!”แก้วเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายอย่างตกใจ ยังไม่คิดเลยว่าจะพูโอะไร ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี...
“แกจริงๆด้วย โหยยย.....พี่คิดถึงแกว่ะ มากอดทีสิน้องสาว^O^”ป๊อปปี้ดึงแก้วเข้าไปกอดอย่างคิดถึง แก้วกอดตอบพี่ชายแนบแน่นเช่นเดียวกัน
“ป๊ากับม๊าล่ะ พี่?”
“อยู่ข้างในๆ ป่ะๆเข้าไปแล้วป๊าม๊าต้องดีใจมากแน่ๆแล้ว....นั่นแฟนแกเหรอ?”
“อือ”แก้วตอบเบาๆ ก่อนที่โทโมะจะพยักหน้ารับไมตรี
.
.
.
“ม๊า ดูสิ ผมพาใครมา”
“ยัยแก้ว.....ยัยแก้วจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย? ม๊าคิดถึงเราจังเลย ฮึก.ลูกม๊า”ผู้เป็นแม่ดึงตัวลูกสาวเข้าไปกอดอย่างคิดถึงจับหัวใจ จนน้ำตาไหลลงอย่างห้ามไม่ได้
“ม๊า แก้วก็คิดถึง ฮึก...ม๊าอย่าร้องไห้สิ!”
“โอเคๆม๊าไม่ร้องแล้ว แล้วนี่ใครกันละลูก?”คนเป็นแม่เอ่ยถามพลางปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ
“ผมโทโมะครับ สวัสดีครับ^^”
“จ้ะ^^ แฟนลูกเหรอ?”
“คะ....ค่ะม๊า”แก้วยิ้มเจื่อนๆให้แม่ก่อนจะหันมาสบตากับโทโมะ
“แก้ว!!!มายังไงลูก โตขึ้นเยอะเลย ป๊าจำแทบไม่ได้เลยนะ”คนเป็นโผเข้ากอดลูกสาวทันทีที่มาถึง  ก่อนที่ทั้งหมดจะไปรวมตัวกันภายในห้องรับแขก
.
.
.
“คบกับลูกสาวชั้นมานานหรือยังล่ะ?”ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกระเอมตอบพ่อของแก้วเบาๆ
“จะ 4 ปีแล้วครับ”
“อืม....ยังไงก็ฝากดูแลยัยแก้วด้วยแล้วกัน ไอ้ครั้นชั้นจะดูเองก็ไม่ได้ เพราะอยู่ไกล เฮ้อ หรือชั้นจะเอายัยแก้วมาอยู่ซะที่นี่เลยนายว่าดีมั๊ย?”
“ไม่ได้นะครับ เอ่อ...ขอโทษครับ  ผมคงขาดใจตายแน่ๆ แล้ว...”
“เอาล่ะๆ...ไม่ต้องพูดมาก ชั้นแหย่เล่นหรอกน่า”
.
.
.
ห้องครัว
      ร่างบางจัดแจงกับข้าวกับแม่และพี่ชายอยู่ในครัว พลางคิดถึงเรื่องที่จะมาบอกให้ครอบครัวได้ทราบพอดี
“เอ่อ...ม๊า...แก้วๆมีอะไรอยากจะถาม”
“อื้ม...อะไรละลูก?”
“ถ้าเกิดว่า..........แก้วท้อง ม๊าจะเกลียดแก้วมั๊ย?”
“.........”แก้วเริ่มใจเสีย เมื่อเห็นว่าแม่หยุดคิดนานไปหน่อย คนเป็นแม่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเผยเสียงหัวเราะเบาๆ
“ฮะๆ ยัยแก้วนี่ก็ช่างถาม ไม่มีแม่คนไหนที่จะเกลียดลูกตัวเองได้หรอก   แต่ไอ้เรื่องที่เราท้องนะหลอกเล่นใช่มั๊ย?  ไปๆจัดกับข้าวกันเถอะลูกแฟนเรากับป๊าคงหิวแล้วล่ะมั้ง”
 
             ถ้าแก้ว........
 
 
“แกจะบอกว่าแกท้องเสียใช่มั๊ย?ล่ะยัยแก้ว จ้างให้ล้านพี่ก็ไม่เชื่อแกหรอก”
“ไม่ใช่...แก้ว....ท้องจริงๆ!!”น้ำเสียงหนักแน่นของแก้วทำเอาความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องครัว ก่อนที่แม่จะเอ่ยถามอีกครั้ง
“ลูกหมายถึง....มีเด็ก นะเหรอลูก?”
“.....ค่ะ!!!”คำตอบย้ำชัดของแก้วทำเอาจานที่ถืออยู่ในมือของแม่หล่นเพล้ง! คิดไม่ถึงกับเรื่องนี้จริงๆ!
“ยัยแก้ว!!!ทำไมแกทำตัวแบบนี้ฮะ ! มีผั...แต่ไม่ป้องกันเนี่ยนะ ฮึ่ย!!”ป๊อปปี้เงื้อฝ่ามือขึ้นกำลังจะฟาดลงบนใบหน้าของแก้ว แต่ถูกคนเป็นแม่ดึงตัวไปกอดเสียก่อน ป๊อปปี้ทำได้เพียงแค่ลดมือลงเท่านั้น!
“อย่าลูก...อย่าทำน้อง ฮึก...อย่าทำอะไรน้องนะ!”คนเป็นแม่กล่าวห้าม ไม่ให้พี่ชายทำอะไรเกินกว่าเหตุ แก้วกัดฟันแล้วร้องไห้ออกมา
“ม๊า พี่ป๊อป แก้ว..ฮึก...แก้วขอโทษ แก้วไม่ได้ตั้งใจ..แก้ว..”
“ผั...แกอยู่ข้างนอกใช่มั๊ย?ดี!!!ชั้นจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้หุนหันออกไป ไม่ฟังเสียงร้องห้ามของแก้วแม้แต่น้อย!
.
.
“มึง!!!”พลั่ก!!  ป๊อปปี้ฟาดหมัดลงบนใบหน้าของโทโมะเต็มแรงเกิด จนคนเป็นพ่อแย้งไม่ทัน
“เจ้าป๊อป หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ...ทำบ้าอะไร ป๊าบอกให้หยุด!...หยุด!!!!”เมื่อถูกตวาดดังๆเข้าป๊อปปี้จึงหยุดความบ้าระห่ำลง
“แกเป็นอะไรฮะ? ไปต่อยเค้าทำไม”
“ป๊าก็ถามมันดูสิ!!ถามมัน....ว่ามันทำอะไรกับยัยแก้วไว้!!!ถามมันเลย”
“ว่ายังไง นายไปทำอะไรยัยแก้ว!!ตอบชั้น...ตามความเป็นจริง!!!”คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเหลือบตามองลูกสาวและภรรยาที่ยืนอยู่ข้างๆ  อยากถามจากปากโทโมะมากกว่า!!!
“ผม...”
“ตอบไม่ได้สิมึง!...ไอ้เลว มึงตอบไปสิว่ามึง.....”
“ผมทำแก้วท้องครับ!”เหมือทุกอย่างหมุนเคว้ง ศักดิ์ศรีของพ่อถูกทำลาย ถูกหยามหน้าจากผู้ชายคนหนึ่ง  ลูกสาวที่เฝ้าฟูมฟักมาโดยตลอดกลับถูกทำลายอนาคตเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว!!!!!
“........”
“ผมรู้ว่าผมผิด!ผมรักแก้วมากนะครับ และผมพร้อมรับผิดชอบชีวิตของแก้วและก็ลูก ให้โอกาสผมเถอะนะครับ ผม...”
พลั่ก!!!
    คนเป็นพ่อกระชากคอเสื้อของเขาขึ้นมาก่อนจะฟาดฝ่ามือเต็มแรง 
“แกรู้มั๊ย? ยัยแก้วเป็นความหวังของชั้น!! แกทำลาย...หัวใจของชั้น!!!”
“ป๊า...เรื่องนี้แก้วก็มีส่วนผิด...ฮึก...แก้วขอโทษนะป๊า ป๊าจะโกรธแก้ว ป๊าโกรธแก้วเลย แต่ป๊ากอย่าเกลียดแก้วก็พอนะป๊า...แก้วขอร้องอย่าทำอะไรเขาเลย”
 
 
...................................................................................................................................................................v