coffee in my heart : ReRunYS

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
 
 
 
เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ แก้วที่ 7 The LAST
 
 
 
 
 
 
 
((เออแก น้าแกจะจับแกทำภรรยาชัวร์งานนี้ ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะระวังจะไม่ถึงบ้าน ก๊าก.........โอ๊ยนี่ฉันเจ็บนะ!))
“เออ สม! ยายนิโคล ขอบคุณใครก็ตามที่เข้ามาเขกหัวแกแทนฉันนะ อุตส่าห์โทรข้ามโลกมาหา ดันมาปากเสียซะได้”
((ก็จริงนี่หว่า แล้วแกว่าไม่ใช่เหรอ อาการแบบนั้นอ่ะ ยายซอแกรู้ดี เพราะแกก็เป็นอยู่!!!))
           
 
“ฮึก.........ไม่รู้”
 
 
((ไม่รู้ได้ไง แกหึงเขาใช่ไหมที่มีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ๆ แกไม่อยากให้เขาแจกเบอร์ใคร อยู่เมืองนอกแกก็เฝ้าเป็นห่วงเขาจะกินอะไร นอนกับใคร ทั้งห่วง ทั้งหวงจนไม่สนใจใครๆที่เข้ามาในชีวิต เขาแต่งตัวหล่อแกคงไม่หวง แต่แกลองคิดดิ้ ถ้าเขาต้องใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินบนชายหาด แกจะหวงมั้ย? เวลามีชะนีเข้ามากรี๊ดเขาน่ะ เออ ไหนๆก็พูดแล้วขอพูดอีกหน่อยเหอะ ฉันว่าตอนนี้แกกำลังมองตัวเองว่ะ เขาทำแบบที่แกทำ นั่นหมายถึงเขากับแกรู้สึกเหมือนกัน))
 
“ยังไง...?”
“โอ๊ย .....ยายโง่ แกรักเขาใช่ไหม? เขาก็รักแกเหมือนกันไง ยายนิโคลแค่นี้นะ พูดกับคนโง่ เปลืองค่าโทรฯ!!!”
           
 
 
 
เข้ามาหาเพื่อนที่บ้านหวังจะให้ช่วยปลอบที่เธอโดนเขาทำร้ายจิตใจขั้นรุนแรงมา ดันมาเจอเพื่อนๆช่วยกันรุมด่า ยายยุนอา ถึงขนาดต่อสายหายายนิโคลที่อยู่ไกลถึงแดนปลาดิบมาช่วยเสริมทัพอีกแรง รายนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงร่ายยาวฉอดๆจนเธอฟังไม่ทัน จับใจความได้ว่าเธอเหมือนเขาและเขาเหมือนเธอ? ก่อนจะตบท้ายด้วยเพื่อนยุนอา ณ โคเรียที่ด่าก่อนจบได้โคตรโดนเลย
 
เขาก็รักเธอเหมือนกัน....จริงเหรอ?
 
 
 
 
 
 
¯บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ ¯
 
 
((กลับได้แล้ว))
“..............ค่ะ”
“แกไปเอามาใช้จนได้นะเสียงเรียกเข้าขั้นเทพของยายนิโคลเนี่ย....”
 
 
 
ระหว่างทางกลับบ้านเขาและเธอไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก คนสวยของเขาเอาแต่ใช้เรียวตาสวยทอดมองไปยังข้างทางนิ่งๆกับชุดที่ถูกเปลี่ยนมาแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่ามันต่างกันตรงไหนกับชุดที่ใส่ก่อนหน้า เสื้อยืดสีขาวตัวบางคอกว้างๆกับยีนส์เดนิมขาสั้นเห็นขอบกระเป๋า นี่ยายตัวแสบยังวัยรุ่นมากเกินไปหรือเป็นเขาเองที่ล้าสมัยเกินพอดี
           
 
 
 
“มันจะสั้นไปไหนกัน ถามหน่อยเหอะ”
“แฟชั่นก็แบบนี้ คนเค้าใส่กันทั้งบ้านทั้งเมือง”
“แต่น้าไม่ชอบ เก็บไปบริจาคเหอะ เห็นแล้วรับไม่ได้”
“ไม่ชอบ ก็ไม่ต้องชอบสิ”…..
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็คนมันชอบไปแล้วจะให้เลิกชอบได้ยังไง”
“...............”
 
 
 
 
 
 
                      @@@@@@@@
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หัวใจแทบระเบิดออกมานอกอก เมื่อจู่ๆเขาก็พูดคำๆนั้นขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ
 
“ก็คนมันชอบไปแล้วจะให้เลิกชอบได้ยังไง”
 
....ไม่ได้คิดจะให้เขาได้ยินเลยจริงๆคำนั้น แค่แอบกระซิบให้แผ่วเบาเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะหัวใจกลัว กลัวเหลือเกินว่าเขาจะพูดออกมาว่า...ก็ไม่ได้ชอบ
 
 
 
 
ถ้าเป็นอย่างนั้นหัวใจของเธอต้องพังสลายไปแน่ๆ
 
 
 
 
 
เมื่อสัมผัสได้ว่ารถหยุดก็รีบปลดเข็มขัดฯด้วยความยากลำบาก ก่อนจะมีพลเมืองดีเข้ามาช่วย(?) แล้วเธอก็ได้รับรู้ว่า เขาอันตรายเกินไปสำหรับเธอ ไม่ใช่เป็ดตัวน้อยๆที่เธอจะสามารถขี่หลังเล่นได้อีกต่อไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ยงมารับนะครับ...จุ๊บ...”
 
 
 
 
 
เมื่อหลุดจากเข็มขัดนิรภัยก็เตรียมจะคืนสูทให้ กลับโดนคนมือไวกว่าตรงหน้าล็อคแขนทั้งสองข้างเอาไว้ แล้วโน้มใบหน้าหล่อๆเข้ามาหา สุดท้ายก็ช่วงชิงลมหายใจของเธอไปจนหมดสิ้น สัมผัสแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยพบเจอกับความคิดถึงที่แสนจะมากมายตลอด 8 ปีที่ผ่านมาวิ่งเข้าถาโถมไม่หยุดยั้ง
 
 
 
 
 
 
 
คิดถึงเหลือเกิน....
 
 
 
 
ที่ทำได้ก็แค่เพียงใช้มือเรียวเล็กของเธอดันอกเขาออกเบาๆเมื่อรู้สึกว่าตัวเองขาดอากาศหายใจ แล้วยังย้ายไปโอบรอบคอเขาไว้ด้วยความเผลอตัว ลิ้นเล็กที่ขาดความชำนาญถูกลิ้นหนาไล่ต้อนเสียจนมุมมีเพียงเสียงครางฮือเล็ดลอดออกมาเท่านั้น เรียวปากอิ่มสีเชอร์รี่ถูกเขาผละออกแล้วจูบซ้ำๆจนเจ็บไปหมด ทั้งเจ็บทั้งหอมหวาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะละใบหน้าหล่อออกไปเคล้าเคลียยังซอกคอหอมกรุ่น มือไวก็ลูบเข้าที่ต้นขาอ่อนจนอีกคนรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
 
 
 
 
 
นี่!!!!!!!!!!! หยุดน้า...................>o<~
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงได้บอกให้เลิกใส่ไง เข้าใจหรือยัง?”
“เป็ดบ้า!!!!”
 
 
 
 
 
 
                          @@@@@@@@
 
 
 
 
“อะแฮ่ม....เสียงรถก็มาจอดตั้งนานแล้ว แต่ทำไมถึงเพิ่งเข้าบ้านมาได้ก็ไม่รู้นะคะคุณ”
“จะทำอะไรก็ไว้หน้าพ่อกับแม่ด้วยนะ ลูกสาวเค้ามีพ่อมีแม่นะเว้ย ไม่ใช่ออกมาจากกระบอกไม้ไผ่”
“ผมก็มีมั้งครับ?”
 
 
 
 
เสียงทักทายของคุณพ่อคุณแม่ที่ยังคงรอให้เขากลับมาก่อน ก็ไม่รู้ว่าห่วงเขาหรือหวงยายเด็กแสบข้างบ้านนั่นกันแน่ แต่ฟังจากคำให้การแล้วน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า เชื่อเลยให้ตายเหอะ คนบ้านเขาไปเทใจให้ยายเด็กแสบกันหมด เทไปให้ตั้งแต่เด็กๆแล้ว
 
 
 
 
 
....รวมถึงเขาด้วย
 
 
 
 
 
“แล้วไง ต้องให้เขาเข้ามาขอแกหรือไงวะ?”
“ผมหมายถึง ผมก็มีคุณพ่อคุณแม่ไว้ให้ไปขอลูกสาวเค้าได้ไงครับ”
“เร็วๆนะ อยากอุ้มหลานว่ะ อุ้มหลานตัวปลอมมาตั้ง 22 ปีแล้วโว้ย!!! ฮ่าๆๆๆๆ”
“หา พ่อไปอุ้มยายตัวแสบนั่นตอนไหน? ตอนผมไม่อยู่หรือเปล่า อย่าบอกนะว่า.....”
“เออ ทำไม ตอนหลานฮยอนขึ้น ม.4 ข้าก็ยังอุ้มอยู่เลย ตัวเบาเหมือนนุ่นเลยว่ะ ก๊าก......”
 
 
 
 
 
 
แทบเอาหัวโขกประตูห้อง เมื่อผู้เป็นพ่อกล่าวลอยๆออกมาว่าอยากอุ้มหลาน ....นี่พ่อเล่นอุ้มยายเด็กแสบนั่นจนจบ ม.6 ด้วยหรือเปล่าเนี่ย? พ่อนะพ่อ ทำกับเป็ดได้ ฮึ่ม!!!
 
 
 
 
                       @@@@@@@@
 
 
 
 
อาบน้ำเสร็จก็เปิดม่านสีดำสนิทเพื่อดูห้องตรงข้าม แสงจากดวงจันทร์ทำให้มองเห็นผ้าม่านลูกไม้ไหวเล็กๆ ยายนั่นลืมปิดหน้าต่างเหรอเนี่ย? เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี ไวเท่าความคิดมือหนาก็คว้าเอามือถือข้างกายมากดหาเบอร์ของคนที่อยู่ในห้วงของความคิดถึงทันที
 
 
 
 
 
เชื่อเลยยายคุณหนูเด็กอนามัย 4 ทุ่มปุ๊บหลับปั๊บ ....เผลอคิดถึงเรียวฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่เมื่อตอนหัวค่ำ ลิ้นหนาลอบเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัว ทั้งหอมทั้งหวาน
 
 
 
 
อยากจะรับประทาน....ซะอย่างนั้น
           
 
 
 
 
พรุ่งนี้ของเขาและเธอจะต้องเปลี่ยนไป
ไม่ใช่น้ากับหลานข้างบ้านอีกต่อไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมน่ะไม่ชอบอะไรหวานๆ ขอเอสเปรสโซ่ที่นึงครับ....”
 
 
 
 
 
 
 
 
…NEVER ENDING STORY // YS NEVER DIE //…
 
 
 
talk : อย่าได้สนใจ แค่จะเติมให้ฟิคมันจบเท่านั้น