เรื่อง never too late สำหรับย่อมไม่มีคำว่าสายไป
ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไล่ดูรูปต่างๆที่อยู่รอบๆห้อง มีทั้งรูปฉันกับพ่อแม่ พี่ป็อป พี่ฟางแล้วก็เหล่าบรรดาเพื่อนๆของฉันและรูปสุดท้ายคือรูปฉันกับพี่โทโมะเราถ่ายตอนที่เราเพิ่งคบกันใหม่ พี่โทโมะชวนฉันไปเที่ยวสวนสนุกแล้วก็ถ่ายรูปมันเป็ฯรูปเพียงใบเดียวที่ฉันมีอยู่และอาจจะเป็นใบสุดท้าย...
"ไงล่ะคิดถึงมันหรอ..." เสียงพี่ป็อปที่เข้ามาในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"แฟนแก้วทั้งคนนะคะ" ฉันบอกจะวางรูปไว้ที่เดิม
"พี่แบบตามตรงนะพี่ว่านายโทโมะอะไรนั่น...มันไม่ตริงใจกับเราหรอก" พี่ป็อปนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วพูดขึ้นทำให้ฉันรีบตรงเข้าไปหาพี่ป็อปทันที
"ทำไมคะ...พี่ป็อปไปรู้อะไรมาคะ" ฉันเอ่ยถามพี่ชายตัวเอง
"ไม่ต้องมีอะไรพี่ก็ดูออก...มันทำให้น้องสาวพี่เสียใจ" พี่ป็อปบอก
"แก้วมีความสุขดีค่ะที่คบกับเค้า" ฉันบอกแล้วนั่งลงข้างๆพี่ป็อป
"เราแน่ใจหรอแต่พี่ไม่เห็นว่าเราจะมีความสุขเลย...มันทำให้เราต้องร้องไห้เพราะมันกี่ครั้งแล้วแก้ว...พี่ยังไม่เคยว่ามันจะทำให้เรายิ้มหัวหัวเราะแบบที่คนเป็นแฟนเค้าควรจะทำกัน!" พี่ป็อปขึ้นเสียงนิดๆ
"แต่แก้วรักเค้านิคะ!" ฉันบอกแล้วกุมมือพี่ผ็อผไว้แน่น
"แล้วคนที่รักแก้วล่ะเค้าต้องรอแก้วอีกนานมั้ย" พี่ป็อปหันมามองหน้าฉัน
"..."
"เอาล่ะ!พี่ว่าเราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว...okพี่ให้เราคบกับนายโทโมะต่อก็ได้แต่ถ้ามันทำเราเสียน้ำตาอีกล่ะก็...พี่จะไม่ยอมอีกเป็นอันขาด" พี่ป็อปบอกแล้วเดินออกไป
เช้าวันต่อมา
เมื่อคืนฉันแทบนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่พี่ป็อปพูดอยู่ล่ะสิ จริงอยู่ที่พี่ป็อปมันก็จริงเคยมีคยบอกกับฉันอย่างนี้หลายคนแล้วล่ะแต่ฉันก็ยังคงมั่นคงกับพี่โทโมะเพียงคยเดียวเสมอมา...
------------------------------------------------------------------------------------------------
"นี่ยัยแก้ว!ฉันหิวข้าวววว" เสียงแปดร้อยล้านหลอดของยัยเฟย์กรอกเข้ามาในโสดประสาทของฉันทำให้ฉันรีบยกมือขึ้นอุดหูทันที
"รู้แล้วย่ะ!แกจะตะโกนใส่หูฉันทำไม" ฉันหันไปโวยวายยัยเฟย์
"มานี่เลย..." ว่าจบยัยเฟย์ก็ลากฉันให้เดินตามมันมา
"อะไรของแก...ฉันต้องรียเอารายงานไปให้พี่โทโมะนะ" ฉันโวยวายมาตลอดทางที่ยัยเฟย์ลากฉันมา
"แค่แปปเดียวเองน่า" แต่ยัยเฟย์ก็ยังไม่สนใจคำพูดของฉันกลับตั้งหน้าต้ังตาลากฉันเหมือนเดิมT^T
อ้อ!ฉันลืมบอกไปว่าตอนนี้เราอยู่กันที่มหาลัยแล้วล่ะ แต่ตอนนี้มันแค่6โมงกว่าๆพี่โทโมะนักตั้ง7โมงครึ่งเหลืออีกเป็นชั่วโมงแหนะ ตลอดทางที่เรามามหาลัยยัยเฟย์ก็เอาแต่บ่นมาว่าหิว หิว หิว แล้วก็หิวจนมันจะพ่นไฟใส่หน้าฉันอยู่แล้วเนี๊ย-0-
"แกจะสั่งอะไรมั้ย" เสียงยัยเฟย์ถามฉันทันทีที่เรามาถึงร้านเบอเกอร์รี่หน้ามหาลัย
"ไม่ล่ะฉันไม่หิว" ฉันตอบพร้อมหันหน้าไปมองข้างนอกร้าน
บรรยากาศตอนเช้าแบบนี้เป็นอะไรที่ดีสุดๆเลยล่ะไม่ค่อยมีผู้คนหรือแม้แต่รถก้ยังไม่ติดสักเท่าไรในเมืองหลวงแบบนี้รถติดเป็นคงเป็ฯที่ทุกคนคงชินไปซะแล้วแต่ฉันเนีียที่ยังยอมชินกับมันซะที-*-
"อ๊ะ!!" อยู่ดีๆเสียงยัยเฟย์ขาดหายไป
"เป็นอะไรของแก" ฉันละสายตากลับมามองเพื่อนรักที่ก่อนหน้านี้กำลังนั่งเคี้ยวขนมเค้กตุ้ยๆ
"...." ยัยเฟย์กลายเป็นร่างที่วิญญาณหลุดไปแล้ว
"ยัยเฟย์ ยัยเฟย์! ยัยเฟย์!! มองอะไรของมัน" ฉันบ่นอุบอิบเบาๆแล้วหันหลังกลับไปมองสิ่งที่ยัยเฟย์มอง
"พี่โทโมะ" ทันที่ที่ได้เห็นภาพตรงหน้าฉันก็เตรียมตัวจะพุ่งเข้าไปหาโต๊ะข้างหลังทันที
"ใจเย็นๆสิยัยแก้วมันอาจจะไม่ใช่อย่างทีท่เราคิดกันก็ได้" ยัยเฟย์รีบดึงข้อมือฉันเอาไว้ก่อนที่สติฉันจะหลุดแล้วเกิดอาระวาดกลางร้านขึ้นมา
"แกจะให้ฉันใจเย็นได้ไง!แกดูสินั่นมันพี่โทโมะกับผู้หญิงคนอื่นนะ!!" ฉันบอกแล้วสะบัดข้อมือออกแล้วพุ่งเข้ามากลางโต๊ะของพี่โทโมะ
"โมะ!!นี่มันหมายความว่าอย่างไง!" ฉันที่เหมือนว่าขาดสติไปแล้วถามขึ้น
"อะไรของเธอ" แต่พี่โทโมะกลับมีเพียงความนิ่งที่ส่งมาให้ฉัน
"ก็ผู้หญิงคนนี้ไง!" ฉันบอกแล้วชี้หน้ายัยผู้หญิงที่มาแย่งพี่โทโมะไปจากฉัน!!
"เธอเป็นใครทำไมต้องรู้เรื่องของฉันไปหมดซะทุกเรื่อง!" พี่โทโมะบอกติดหงุดหงิด
"ทีกับผู้หญิงคนนี้พี่ทำไมถึงพูดดีๆกับมันแต่ทีกับแก้วทำมไถึงเอาแต่ตะคอก!!" ฉันบอกแล้วชี้หน้านังผู้หญิงคนนั้นอีกแต่ยัยนั่นปัดมือฉันออกแล้วด่าฉันคืน
"ก็เพราะว่าเค้ารักฉันมากกว่าแกอย่างไงล่ะ" พูดจบยัยนั่นก็ยิ้มเยาะแต่ฉันเห้นแล้วคันมืออย่างไงไม่รู้
เพี๊ยะ!!
"แต่ผู้ชายที่แกกำลังพูดถึงนั่นมันแฟนเพื่อนฉันนะย่ะ!!" กลายเป็นยัยเฟย์ที่ตบหน้ายัยผู้หญิงคนนั้น
"แก!!" ยัยนั่นทำท่าจะสู้แต่พอเจอยัยเฟย์ชี้หน้าก็เปลี่ยนเป็นวิ่งหนีไปแทน
"นี่มันจะมากไปแล้วนะ!!" พี่โทโมะตะคอกลั่นร้านผู้คนในร้านเริ่มหันมามองพวกเราแต่ฉันไม่สนหรอก
"มากไปอย่างไง!" ฉันเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
"เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ!!" พี่โทโมะบีบปลายคางของฉัน
"ทำไม!แก้วเป็นแฟนพี่นะ" ฉันเองก็ยังคงอ้าปากเถียงแล้วปัดมือของพี่โทโมะออก
"แฟนแล้วอย่างไงไม่เห็นจะสำคัญ" คำพูดของพี่โทโมะเหมือนมีมือตบหน้าฉันจังๆมันรู้สึกชาไปหมดเรี่ยวแรงก็หายไปด้วย
"งั้นหรอค่ะ..." ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะหันหลังก้าวออกมานอกร้านช้าๆ
ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินกับเข้ามาในมหาลัยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาจากที่ตอนแรกพยายามกลั้นมันไว้สุดๆแล้ว หลังจากที่ฉันค่อยๆเดินออกมาจากร้านเบอเกอร์นั่นฉันก็เริ่มออกแรงวิ่ง วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะวิ่งไหวแต่แล้วฉันก็ล้มลงหัวเข่าถลอกมีเลือดซึมออกมานิดหน่อยดีที่มียัยเฟย์เข้ามาช่วยพยุงแต่ฉันก็เลือกที่จะวิ่งต่อเข้ามาในมหาลัย
ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฉันจะต้องเอารายงานไปให้พี่โทโมะแล้ว ก่อนหน้านี้10นาทียัยเฟย์กำลังทำแผลให้ฉันอยู่ข้อความจากพี่โทโมะก็ส่งมาว่าให้เอารายงานไปให้พี่เค้าที่เดิม ซึ่งตอนแรกยัยเฟย์ก็ไม่ยอมให้ฉันไปแต่ฉันก็ดื้อไปจนได้
พอมาถึงฉันก็เห็นพี่โทโมะนั่งหันลังให้อยู่ ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไงระหว่างที่เดินมาฉันก็คิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคำพูดของพี่ป็อปปี้เมื่อวานนี้ พอๆมาปัจจุบันกันก่อนดีกว่า ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฉันเลยวางรายงานเล่มที่พี่โทโมะสั่งวางไว้บนโต๊ะที่พี่เค้านั่งหันหลังให้อยู่ แล้วหันหลังเตรียมที่จะเดินออกมาอย่างเงียบๆ
"ไม่คิดจะขอโทษเรื่องเมื่อเช้าหน่อยหรอ" เสียงพี่โทโมะพูดกับฉันทั้งๆที่ฉันยังคงหันหลังให้เค้าอยู่
"ไม่จำเป็นค่ะ...ฉันไม่ผิด" ฉันเปลี่ยนสรรพนามการเรียกแทนตัวและพี่โทโมะด้วย
"เมื่อกี้เธอแทนตัวเองว่าอะไรนะ!!" พี่โทโมะอ้อมมาข้างหน้าฉันแล้วบีบไหล่ฉันไว้แน่น
"ก็แทนว่า..."
...ruktomokaew...
----------------------------------------------------------------------------------------------------เราฝากเรื่องสั้นเราด้วยนะคะ 
ruktomokaew
