เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
ฉันลืมบอกนะว่าฉันกับยัยเฟย์เราเป็นเพื่อนรักกัน ยัยเฟย์มีพี่สาวชื่อฟางเป็นแฟนของพี่
ป็อปปี้พี่ชายของฉัน ทั้งคู่รักกันมากเลยล่ะ อีกไม่นานก็คงจะแต่งงานกัน รอก็แค่เรียนจบ
ตอนนี้พี่ป็อปกับพี่ฟางอยู่ปี4แล้วล่ะ ส่วยฉันกับยัยเฟย์อยู่ปี2เอง ห่างกันตั้ง2ปีแหนะ
"นี่จิตแกหลุดไปถึงไหนแล้วเนี๊ย" ฉันชะงักกับคำพูดของยัยเฟย์
"จิตหลุด?จะบ้าไง" ฉันหันกับไปมองหน้ายัยเฟย์ที่ยืนห่างจากฉัน3ก้าว
"ก็แกจะเดินเลยบ้านตัวเองแล้วนะ" อ้าวหรอ-0-
"แหะๆ ^^;" ฉันส่งยิ้มแห้งๆไปให้ยัยเฟย์
"เข้าบ้านแกเร็วๆเหอะยุงเยอะ" ยัยเฟย์บอกแล้วเปิดประตูฉันเข้าไปหน้าตาเฉย
"เฮ้ๆ...รอด้วยเส่!" ฉันตะโกนไล่หลังฉันเฟย์เข้าไป
"ก็เร็วๆสิ" แล้วสุดท้ายฉันกับยัยเฟย์ก็วิ่งไล่ตีกันจนเข้ามาในบ้าน
"หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยเฟย์" ฉันบอกแล้วรีบวิ่งเข้ามา
"หยุดก็โง่ล่ะสิ555+" ยัยเฟย์เองก็วิ่งไปหลบหลังพี่ฟางที่ยืนหั่นผัก
"เล่นอะไรกันเนี๊ยเดี๋ยวก็โดนมีดบากหรอก" พี่ฟางบอกเราทั้งคู่
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับฟางเสียงเอะอะโวยวายซะลั่นบ้านเลย" พี่ป็อปปี้ตรงเข้าหาพวกเราทั้ง3 เอ๊ะ!หรือแค่พี่ฟางคนเดียว?
"แก้วกับเฟย์เล่นวิ่งไล่จับกันเฉยๆน่ะค่ะ" พี่ฟางบอกแล้วหันมายิ้มให้กับฉันแลเวก็ยัยเฟย์
"เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆจริงๆเลยนะ" พี่ป็อปปี้บอกแถมกั้นหัวเราะอีก
"นี่!พี่ป็อปขำแก้วหรอ โดนแน่ๆ" ฉันวิ่งเข้าไปกระโดดใส่หลังพี่ป็อปจนเกือบก้มและแน่นอนมันต้องตามมาด้วยเสียงโอดโอยของพี่ชายฉัน5555+
"พี่เจ็บนะยัยตัวแสบ" พี่ป็อปบอก
"555+ก็พี่อยากขำแก้วก่อนทำไมล่ะ" ฉันบอกแล้วแกล้งเขยิบให้สูงขึ้นไปอีก
"ฟางช่วยป็อปด้วยสิครับ...ยัยเด็กนี่จะฆ่าป็อปอยู่แล้ว" พี่ป็อปอ้อนนพี่ฟางแต่มีหรือที่พี่ฟางจะสนใจ
"ฟางไม่ว่างอ่ะค่ะต้องเตรียมอาหาร" พี่ฟางบอกแล้วหันหลังทำอาหารต่อ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฟางอ่ะ..." พี่ป็อปบ่นอุบอิบ
"ยัยแก้วพี่โทโมะโทร.มา!" เสียงตะโกนของยัยเฟย์ทำให้ฉันรีบกระโดดลงจากหลังของพี่ป็อปทันที
"แหม~~พอแฟนโทร.มาก็ทิ้งพี่เลยนะไอ้ตัวแสบ" แต่ก็ยังไม่วายมีเสียงของพี่ป็อปแซวมาตามหลัง
ฉันรีบรับโทรศัพท์มาจากยัยเฟย์แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันที แปลกแห๊ะ!พี่โทโมะโทร.มาหรอเป็นไปได้ไง อ้อ!ฉันลืมบอกว่าเวลาที่ฉันอยู่ต่อหน้าพี่เค้าฉันจะเรียกว่าโมะเฉยๆ แต่ความจริงแล้วพี่โทโมะแก่กว่าฉันอยู่1ปีรุ่นเดียวกับพี่เขื่อนแฟนของยัยเฟย์นั่นแหละ
"ค่ะโมะ" ฉันกดรับสายทันทีที่เข้ามาในห้อง
(ทำไมรับช้าจังห๊ะ!) พี่โทโมะตวาดใส่ฉันซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ
"ขอโทษค่ะ...แล้วโมะมีอะไรรึเปล่า" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะกลัวว่าพี่โทโมะจะไม่จบ
(พรุ่งนี้มาแต่เช้าด้วยเอารายงานมาให้ฉัน!) พี่โทโมะออกคำสั่ง
"อ๋อค่ะๆกี่โมงค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินไปหยิบรายงานเล่มนั่นออกมา
(7โมงแล้วกันฉันมีเรียนตอน7โมงครึ่ง) พี่โทโมะบอกแล้ววางสายไป
หลังจากที่พี่โทโมะวางสายไปแล้วฉันก็เตรียมรายงานใส่ลงในกระเป๋า พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อพี่โทโมะ(และงานT^T) เมื่อเตรียมเสร็จแล้วฉันเดินลงมาข้างล่างแต่ยังไม่ทันได้เดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายก็มีเสียงของพี่ป็อปแซวมาแต่ไกล-*-
"หว้า~วันนี้น้องงสาวฉันไม่ร้องไห้วุ๊ย!" นั่นแหละเสียงที่ว่า
"พี่ป็อปก็!...แก้วไม่ร้องก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ" ฉันบอกก่อนจะเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารแต่...
"เป็นไงบ้างพี่เค้าว่าอะไรบ้าง!O.O" ยัยเฟย์พุ่งเข้าเขย่าแขนฉันแล้วยิงคำถาม
"โอ๊ย!แกช่วยปล่อยแขนฉันก่อนได้มั้ยย่ะ...มันจะหลุดอยู่แล้ว><" ฉันหลับตาบอกยัยเฟย์เพราะถ้าฉันลืมตามาตอนนี้นะฉันคงอ้วกแตกแน่ๆ
"เออๆโทษที" ยัยเฟย์ยอมปล่อยมือออกจากแขนของฉัน
"ไปนั่งโต๊ะได้แล้ว...จะกินมั้ยข้าวอ่ะห๊ะ" เสียงพี่ป็อปบอกพอฉันหันไปมองก็พบว่าเจ้าตัวหายไปนั่งอยู๋ที่เก้าอี้ประจำเรียบร้อยแล้ว
"==" ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงข้างกับพี่ป็อป
โต๊ะอาหารของบ้านฉันเป็ฯแบบ6ที่นั่งแต่พวกฉันไม่มีที่นั่งหัวโต๊ะเนื่องจากพี่ป็อปอยากนั่งใกล้พี่ฟางหัวโต๊ะก็เลยว่าง-*- ฉันนั่งกินข้าวไปก็แซวพี่ป็อปกับพี่ฟางไปด้วยแหม~เล่นหวานกลางโต๊ะอาหารแบบไม่แคร์สื่อนี่พี่ป็อปกับพี่ฟางก็คบกันมาประมาณ2ปีแล้วนะแต่ทำไมพี่เค้ายังหวานกันอีกอ่ะไม่เหมือนฉัน7เดือนก็หายหมดT^T
ไม่นานนักพี่ฟางกับยัยเฟย์ก็ขอตัวกลับบ้านโดยมีพี่ป็อปไปส่งทั้งที่บ้านของพี่ฟางอยู๋ห่างจากบ้านของฉันแค่4-5หลังเองแต่พี่ป็อปก็อาสาเดินไปส่งพี่้ฟาง(กับยัยเฟย์)อย่างเต็มใจแต่ก่อนที่พี่ป็อปจะออกไปก็ทิ้งระเบิดก้อนหัวไว้ให้ฉัน...
"เดี๋ยวกลับมาพี่มีเรื่องจะคุยกับเรา" พี่ป็อปบอกก่อนจะเดินไปส่งพี่ฟาง
ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไล่ดูรูปต่างๆที่อยู่รอบๆห้อง มีทั้งรูปฉันกับพ่อแม่ พี่ป็อป พี่ฟางแล้วก็เหล่าบรรดาเพื่อนๆของฉันและรูปสุดท้ายคือรูปฉันกับพี่โทโมะเราถ่ายตอนที่เราเพิ่งคบกันใหม่ พี่โทโมะชวนฉันไปเที่ยวสวนสนุกแล้วก็ถ่ายรูปมันเป็ฯรูปเพียงใบเดียวที่ฉันมีอยู่และอาจจะเป็นใบสุดท้าย...
"ไงล่ะคิดถึงมันหรอ..." เสียงพี่ป็อปที่เข้ามาในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"แฟนแก้วทั้งคนนะคะ" ฉันบอกจะวางรูปไว้ที่เดิม
"พี่แบบตามตรงนะพี่ว่านายโทโมะอะไรนั่น...มันไม่ตริงใจกับเราหรอก" พี่ป็อปนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วพูดขึ้นทำให้ฉันรีบตรงเข้าไปหาพี่ป็อปทันที
"ทำไมคะ...พี่ป็อปไปรู้อะไรมาคะ" ฉันเอ่ยถามพี่ชายตัวเอง
"ไม่ต้องมีอะไรพี่ก็ดูออก...มันทำให้น้องสาวพี่เสียใจ" พี่ป็อปบอก
"แก้วมีความสุขดีค่ะที่คบกับเค้า" ฉันบอกแล้วนั่งลงข้างๆพี่ป็อป
"เราแน่ใจหรอแต่พี่ไม่เห็นว่าเราจะมีความสุขเลย...มันทำให้เราต้องร้องไห้เพราะมันกี่ครั้งแล้วแก้ว...พี่ยังไม่เคยว่ามันจะทำให้เรายิ้มหัวหัวเราะแบบที่คนเป็นแฟนเค้าควรจะทำกัน!" พี่ป็อปขึ้นเสียงนิดๆ
"แต่แก้วรักเค้านิคะ!" ฉันบอกแล้วกุมมือพี่ผ็อผไว้แน่น
"แล้วคนที่รักแก้วล่ะเค้าต้องรอแก้วอีกนานมั้ย" พี่ป็อปหันมามองหน้าฉัน
"..."
"เอาล่ะ!พี่ว่าเราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว...okพี่ให้เราคบกับนายโทโมะต่อก็ได้แต่ถ้ามันทำเราเสียน้ำตาอีกล่ะก็...พี่จะไม่ยอมอีกเป็นอันขาด" พี่ป็อปบอกแล้วเดินออกไป
เช้าวันต่อมา
เมื่อคืนฉันแทบนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดเรื่องที่พี่ป็อปพูดอยู่ล่ะสิ จริงอยู่ที่พี่ป็อปมันก็จริงเคยมีคยบอกกับฉันอย่างนี้หลายคนแล้วล่ะแต่ฉันก็ยังคงมั่นคงกับพี่โทโมะเพียงคยเดียวเสมอมา...
...ruktomokaew...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ฝากเม้นกันด้วยนะคะ 
ruktomokaew
