never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

   ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากรู้สึกเหมือนหนังตามันคอยแต่จะปิดทุกที...ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยมันเป็นห้องสีขาวสะอาดแถมยังเงียบมากเสียด้วย แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไงเนี่ย โอ๊ยฉันรู้สึกปวดหัวจังTOT

 

 

 

 

"ตื่นแล้วหรอแก้ว..." เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมๆกับร่างของผู้หญิงคนนึง...

 

 

 

 

"พี่ฟาง...แก้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไงคะ"

 

 

 

 

"หืม??นี่เราจำพี่ได้ด้วยหรอ??" พี่ฟางนี่ถามแปลกๆนะฉันทำไมจะจำพี่แกไม่ได้ล่ะ

 

 

 

 

"พี่ฟางจะอำอะไรแก้วอีกคะฮ่ะๆไม่เห็นจะตลกเลย"

 

 

 

 

"พี่ไม่ได้อำนะก็เรา..."

 

 

 

 

"หยุดนะฟาง!!เธอกำลังจะพูดอะไรอ่ะ!!" จู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนเปิดประตูตามเข้ามาแล้วเอามือปิดปากพี่ฟางเอาไว้!!

 

 

 

 

"พี่โทโมะปล่อยพี่ฟางนะคะ...โอ๊ย!!"

 

 

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

"แก้วเป็นอะไร!!" พี่โทโมะรีบปล่อยปากพี่ฟางแล้วเข้ามาช่วยพยุงฉันทันทีสงสัยเมื่อกี้คงรีบไปหน่อยเลยทำให้เจ็บแผล

 

 

 

 

"เปล่าค่ะๆ"

 

 

 

 

"จะเปล่าได้อย่างไงเมื่อกี้ยังร้องเสียงหลงอยู่เลยนี่" พี่โทโมะพูดกับฉันในขณที่กำลังพาฉันเดินมานั่งที่เตียงผู้ป่วยที่เดิม

 

 

 

 

"แล้วเมื่อกี้พี่ฟางจะพูดอะไรนะคะ" พอฉันนั่งลงบนเตียงปุ๊ปฉันก็หันไปถามพี่ฟางต่อทันที

 

 

 

 

"นี่แก้วจำอะไรไม่ได้เลยหรอ..."

 

 

 

 

"เรื่องไหนล่ะคะ??"

 

 

 

 

"ก็เรื่องที่..."

 

 

 

 

"พี่ว่าแก้วนอนพักต่ออีกสักนิเถอะนะหน้าตายังดูซีดๆอยู่เลย" พอพี่ฟางกำลังจะพูดพี่โทโมะก็ขัดขึ้นมาอีกสักรอบ-*-

 

 

 

 

"ทำไมว่ะแกกลัวว่าน้องฉันจะรู้ความจริงแล้วทิ้งแกไปใช่มั้ยฮ่ะๆงั้นฉันเนี่ยแหละจะบอกเอง" พี่ป็อปปี้เิปดประตูเข้าพร้อมกับประโยคที่ทำให้ฉันงงสรุปแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

 

 

 

 

"หยุดนะไอ้ป็อปไหนว่าตกลงกันว่าจะให้แก้วตัดสินใจไง!!"

 

 

 

 

"ก็ใช่ไง...ฉันก็แค่อยากจะบอกข้อมูลเพิ่มเตินเฉยๆเผื่อว่าแก้วรู้แล้วอาจจะตัดสินใจง่ายขึ้นฮ่ะๆ" พี่ป็อปเดินเข้าใกล้ฉันเรื่อยในขณะที่พี่โทโมะเริ่มอยู่ไม่นิ่งและโวยวายใส่พี่ป็อป

 

 

 

 

"ฉันไม่ได้กลัว!!แต่แกเล่นขี้โกงนี่หว่า" พี่โทโมะชี้พี่ป็อปอย่างคาดโทษแล้วมองหน้าพร้อมส่งสายตาว่าอย่าไปเชื่อพี่ป็อป!!

 

 

 

 

"ฉันไม่ได้ขี้โกงซะหน่อยไม่เชื่อก็ถามฟางดูสิว่ะ"

 

 

 

 

"ใช่ฉันว่าแก้วควรที่จะรู้เรื่องนี้ก่อนที่จะตัดสินใจ" พี่ฟางเองก็เดินมาข้างๆเตียงของฉันกลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคมยืนรอบตัวฉันอยู่

 

 

 

 

"แกไม่พูดอะไรทั้งนั้นไอ้โมะเก็บไว้แก้ตัวทีเดียวดีกว่า...แก้วฟังพี่นะไอ้โมะมันเลวมากมันพาแก้วหนีไปจากพี่เป็นเวลา2ปีกว่าที่เราไม่ได้เจอมันทำให้แก้วความจำเสื่อมมันโกหกแก้วทุกๆอย่าง"

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"พี่เลยอยากให้แก้วตัดสินใจดีๆนะว่าแก้วจะทำอย่างไงต่อไปเพราะตอนนี้แก้วก็กำลังมีหลานของพี่อยู่แถมยังเป็นลูกของคนที่ทำเลวกับเราไว้มาก..."

 

 

 

 

"ถ้าเป็นเรื่องนี้แก้วว่า...แก้วรู้แล้วนะคะแก้วรู้และจำเรื่องทุกๆอย่างได้แล้ว"

 

 

 

 

"แก้ว!!แก้วไม่ได้โกรธพี่ใช่มั้ย พี่รักแก้วนะแต่งานกับพี่ครับ" พี่โทโมะจับไหล่ของฉันให้หันไปหาตัวเองแล้วกอดฉันแน่น

 

 

 

 

"แก้วอย่าไปฟังมันนะมันโกหก!!" พี่ป็อปปี้ดึงแขนฉันให้ออกมาจากตัวพี่โทโมะ

 

 

 

 

"ป็อป!!ฟางบอกว่าอะไร!!"

 

 

 

 

"แต่ฟาง!!..."

 

 

 

 

"ป็อป!!"

 

 

 

 

"โอเคเราจะเลือกอะไรพี่ก็รับได้หมดแหละแก้ว..." พี่ป็อปปี้ยกสองทั้ง2ข้างขึ้นไว้เหนือหัวแล้วก็ถอยหลังออกไปนั่งที่โซฟา

 

 

 

 

"เอ่อคือ..."

 

 

 

 

"ก่อนจะพูดอะไรก็คิดให้ดีๆก่อนนะแก้ว..." พี่ฟางพูดก่อนที่จะเดินไปนั่งกับพี่ป็อปปี้

 

 

 

 

"แก้วไม่ได้โกรธอะไรพี่โทโมะนะคะและแก้วก็ยินดีที่จะเริ่มใหม่กับทุกๆคนและทุกๆเรื่อง...^^" ฉันกุมมือพี่โทโมะไว้เพื่อเป็นการแสดงออกว่าฉันเลือกอะไร

 

 

 

 

"โอเค!!สุดท้ายแล้วเราก็เลือกมันอยู่ดีเหอะ!!" พี่ป็อปพูดแล้วสะบัดหน้าหนีฉันเฉยเลย

 

 

 

 

"โอ๋ๆพี่ป็อปอย่างอนแก้วเลยนะคะ"

 

 

 

 

"มัวแต่งอนกันอยู่เนี่ยแหละ...ว่าแต่เรา2คนจะแต่งพร้อมพวกพี่เลยมั้ย" พี่ฟางเอ่ยถามฉันกับพี่โทโมะ

 

 

 

 

"หืม??วันไหนอ่ะฟาง" พี่โทโมะเอ่ยถามพี่ฟางในขณะที่มือเรายังจับกันแน่น

 

 

 

 

"ประมาณอาทิตย์หน้าอ่ะทันมั้ย"

 

 

 

 

"แก้วว่าไม่ทันหรอกค่ะ..."

 

 

 

 

"ทันๆแก้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปลองชุดกันเลยดีกว่า"

 

 

 

 

"เหอะ!!ไม่ค่อยจะรีบเลยเนอะ" แล้วก็ไม่พ้นที่พี่ป็อปจะแอบแขวะพี่โทโมะอีกสักรอบ

 

 

 

 

"นี่ป็อปจะจบมั้ย!!"

 

 

 

 

"ขอโทษครับฟางT^T" แล้วสุดท้ายพี่ฟางเลยจำเป็นต้องลากตัวพี่ป็อปปี้ออกจากห้องไป

 

 

 

 

"อ่ามาต่อกันที่เรื่องของเราดีกว่า..." พี่โทโมะจับใบหน้าฉันไว้นิ่งๆพร้อมค่อยๆบรรจงจูบลงบินริมฝีปากของฉันอย่างเต็มรัก

 

 

 

 

"ฮึย!!แก้วป่วยอยู่นะ><"

 

 

 

 

"พรุ่งนี้อย่าลืมนะเรามีนัดแล้ว"

 

 

 

 

"ตกลงเอาจริงดิ0.0!!"

 

 

 

 

"ก็จริงสิไม่งั้นจะท้องได้ไงฮ่ะๆ" ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น><

 

 

 

 

"ไอ้พี่โมะบ้า><!!"

 

 

 

 

"แก้วเชื่อใจพี่สิว่าพี่จะไม่ทำเราเสียใจอีกแน่นอน"

 

 

 

 

"อะไรเนี่ยเปลี่ยโหมดเร็วจัง5555+"

 

 

 

 

"ฮึย!!มาให้พี่จูบหน่อยสิ"

 

 

 

 

"ม่ายยยยยยย"

 

 

 

 

   หลังจากที่ฉํนออกจากโรงพยาบาลพี่โทโมะก็ทำอย่างที่พูดไว้จริงๆด้วยการพาฉันมาลองชุดแต่งงานพร้อมจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพโดยที่ฉํนแทบจะไม่ค่่อยรู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ!! พี่โทโมะบอกแค่ว่าเตรียมเป็นเจ้าสาวอย่างเดียวก็พอเดี่ยวที่เหลือเค้าจะจัดการเอง พอๆกับพี่ป็อปและพี่ฟางที่วุ่นวายกับงานด้วยกันทั้งคู่บางวันฉันก็แทบจะไม่ได้คุยกับพี่ป็อปเลยด้วยซ้ำ!!

 

 

 

 

   และแล้ววันที่ทุกรอคอยก็มาถึงตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวเจ้าสาวพร้อมๆกับพี่ฟางอยกาจะบอกว่าตอนนี้ตื่นเต้นสุดๆมือเย็นไปหมดแล้ววววไม่รู้ว่าอากาศในห้องนี้มันไม่ถ่ายเทเลยรึอย่างไงกันนะ>< ฮึย!!ทำไมตอนนี้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยนะ

 

 

 

 

"แก้ว0.0!!"

 

 

 

 

"กวิน0.0!!!" ไม่ใช่แค่กวินหรอกนะที่ตกใจฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน

 

 

 

 

"แก้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้วยังใส่ชุด..." กวินไล่สายตามองมาที่ชุดเจ้าสาวของฉันอย่างพิจารณา

 

 

 

 

"แก้วต่างหากที่ต้องถามว่ากวินมาที่นี่ไงได้"

 

 

 

 

"อ้าวกวินมาแล้วหรอเป็นไงพี่สวยมั้ย^^" พี่ฟางที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินเข้ามาถามกวิน

 

 

 

 

"อย่าบอกนะว่าที่กวินบอกว่าจะมางานแต่งของพี่สาวนั่นก็คือ..."

 

 

 

 

"ใช่แล้วล่ะ555+โลกกลมจังเลยเนอะพี่ฟาง"

 

 

 

 

"นี่ทั้ง2คนรู้จักกันด้วยหรอ"

 

 

 

 

"แก้วครับ...วันนี้แก้วสวยที่สุดเลยยยยยยยยยย><" โทโมะเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลังพร้อมๆกับพี่ป็อปปี้ที่เข้ามากอดพี่ฟาง

 

 

 

 

"นี่!!เห็นมั้ยว่ายังมีกวินอีกคนนึงน่ะ"

 

 

 

 

"เฮ้ๆนี่แกตามมาจีบแก้วถึงนี่เลยหรอว่ะ!!" พี่โทโมะปล่อยแขขนออกก่อนจะดึงให้ฉันอยู่ห่างจากกวินมากขึ้น

 

 

 

 

"จะบ้าหรอพี่โมะ!!"

 

 

 

 

"555+กวินเป็นญาติของฉันย่ะ!!" พี่ฟางชิงพูดก่อนที่พี่โทโมะจะได้พูดอะไรอีก

 

 

 

 

"นี่แก้ว...แก้วอยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย"

 

 

 

 

"เอ่อ...ไม่รู้สิแก้วอะไรก็ได้แล้วพี่โมะล่ะ"

 

 

 

 

"พี่ตามใจแก้วอยู่แล้วแต่ไม่ว่าจะหญิงหรือชายพี่ก็รักอยู่ดีนั่นแหละแต่อาจจะน้อยกว่าแก้วนิดนึง...ฟอดดดดดด~~"

 

 

 

 

"พี่ว่า...สำหรับเรามันยังไม่สายไปใช่มั้ยคะ??"

 

 

 

 

"ไม่หรอก...สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป..."

 

 

 

 

 

 

 

 

THE END

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบแล้วเว้ยเฮ้ย!!! 5555+จบกันสักที~จบกันแค่นี้~~~บ้าไปแล้วฝากเม้นและติดตามเรื่องต่อไปนะคะ บ๊ายบ่ายยยยยยย