never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
ผมได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังของแก้วไป ประมาณสัก10นาทีแก้วก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียววกว่าเมื่อกี้อีกแก้วเป็นอะไรกันแน่?? ผมก็อยากจะถามเะออ่ะนะแต่มันติดตรงที่ผมวางฟอร์มไว้เยอะอย่างไงล่ะ-*- แต่ความเป็นห่วงคนที่เรารักย่อมมาก่อนสิ่งอื่นใดเสมอผมยอมฟอร์มแตกหรือง้อแก้วก่อนก็ได้เพียงแค่แก้วยอมบอกผมว่าเธอเป็นอะไร...
"แก้วเป็นอะไร..." ในที่สุดผมก็ถามแก้วออกไปในสิ่งที่ผมอยากจะรู้...
"ไม่ได้...ฟึบ" แก้วยังไม่ทันที่จะได้พูดจบก็เป็นลมลงไปซะก่อน
"แก้ว! แก้วๆๆ!!!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมนั่งยิ้มอยู่หน้าห้องผู่ป่วยสาเหตุที่ผมไม่ยอมเข้าไปหาแก้วน่ะหรอเพราะว่าตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่ ผมเองก็ไม่อยากเข้าไปรบกวนการนอนของเธอ แต่ผมก็ต้องนิ่วหน้าของตัวเองทันทีเมื่อถึงพี่ชายของเธอขึ้นมาได้..ป็อปปี้ป่านนี้มันจะเป็นอย่างไงบ้างนะ...
"ตื่นแล้วหรอ...ดีขึ้นรึยัง??" ผมเดินเข้ามาหาแก้วที่นอนเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
"อืม...แก้วเป็นอะไร..." แก้วถามผมในขณะที่ใบหน้ายังคงเหม่ลอยเหมือนเดิม
"เอ่อ...แก้วพี่ว่าเราพักผ่อนอีกหน่อยดีกว่าดูหน้าเรายังซีดๆนะ" ผมพยายามเบี่ยงประเด็นเพราะถ้าแก้วรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเธออาจจะยังรับไม่ได้ที่สำคัญผมก็คงจะต้องเล่าเรื่องพี่ชายของเธอให้ฟังอีก
"ตอบแก้วมาก่อน..." แก้วจับมือผมไว้ในขณะที่ผมกำลังจะห่มผ้าให้เธอพร้อมกับส่งสายตาวิงวอน
"พี่ก็ยังไม่รู้เลย...เดี๋ยวพี่ไปถามคุณหมอให้แล้วกันนะเรานอนพักเหอะ" ผมหันหน้าหนีแก้วที่กำลังจะจ้องตาผมอย่างคาดคลั้นคำตอบ
"แก้วไม่เชื่อ...แก้ว'ท้อง'ใช่มั้ย" แก้วค่อยๆพูดออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่เริ่มจะปริ่มๆที่ขอบตา
"เอ่อ..."
"ตอบแก้วมาสิว่ามันไม่จริง...ตอบมา!!" แก้วเขย่าแขนผมแล้วร้องไห้ ผมก็สงสารเธอเหมือนกันนะแต่จะทำอย่างไงได้ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนิ
"แก้วใจเย็นๆก่อนสิ...พี่ก็ยิืนอยู่ตรงนี้แล้วไงพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทิ้งแก้วนะ" ผมรวบตัวแก้วเข้ามากอดไว้แล้วพูดปลอบใจเธอ
"พาแก้วกลับไปหาพ่อแม่แก้วหน่อย...แก้วต้องบอกพวกท่านฮึกๆ"
"หืม??...ได้สิพวกท่านต้องรู้เรื่องนี้" ผมรับคำแก้วไปทั้งๆที่ในใจของผมตอนนี้กำลังสับสน...ไม่รุ้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไงดีแต่ถ้าผมไม่พาแก้วกลับไปผมจะยิ่งดูเลวเข้าไปอีกผมเป็นพลากพี่พลากน้องเค้ามานาน
"เราจะกลับไทยกันให้เร็วที่สุดนะ..."
"ดะ...ได้สิ!"
ไวเท่าความคิด ณ ตอนนี้ผมกับแก้วได้ถึงประเทศไทยเรียบร้อยแล้วหลังจากที่แก้วออกจากโรงพยาบาลได้เพียง3วันเท่านั้นเจ้าตัวก็รีบเร่งให้ผมจองตั๋วกลับไทยทันที ตอนนี้ผมก็เลยมาปรากฏตัวอยู๋ที่เรียบร้อยแล้ว แก้วที่ดูจะดีขึ้นแล้วก็ออกอาการตื่นเต้นกลับการที่เธอได้มาเหยียบเมืองไทยในรอบหลายปีจนผมเองก็อดที่จะขำขึ้นมาเสียมิได้...
ผมพาแก้วกลับไปยังบ้านของตัวเธอเองแก้วมีสีหน้าเรียบเฉยราวกลับว่าเธอไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเดียวว่านี้คือบ้านของใคร...หรือว่าเธอจะรุ้ความจริงแล้ว บ้าสิเป็นไปได้ไงไม่มีใครรู้ความลับนี้นอกจากผมนิแล้ว...ทำไมแก้ว...
"เดี๋ยวพี่เข้าไปหาเพื่อนก่อนนะแปปนึง...รอนี่แหละ^^" ผมขอเวลาไปคุยกับไอ้ป็อปให้รู้เรื่องก่อนแล้วค่อยพาแก้วเข้าไปเจอมันจะดีกว่า
"ค่ะ..." แก้วรับคำสั้นๆก่อนจะหลับตาลง
ตอนนี้ขาของผมหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของไอ้ป็อปเรียบร้อยแล้วขออนุญาติไม่กดออดเรียกมันแล้วกันเดี๋ยวมันจะรู้ตัวแล้วไม่ยอมคุยกับผมดีๆ มันก็ต้องเจอวิธีเนี่ยแหละถึงจะได้คุยกันซะที ผมค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านของมันก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเจ้าของบ้านของจะเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งดูทีวีกันอยู่ตามมาด้วยหัวเราะคิกคักๆ
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก...ไอ้ป็อป"
"มึง!!!น้องกูอยู่ไหน!!!!!" ทันทีที่ไอ้ป็อปเห็นหน้าผมมันก้ตรงเข้ามาขย้ำคอเสื้อผมทันที
"กูจะมาบอกเรื่องของน้องมึงเนี่ยไง..." ผมพยายามทำใจให้เย็นก่อนที่จะไปมีเรื่องกับมันเพราะอย่างไงซะอีกไม่นานมันก็คงจะต้องได้เป็นพี่เขยผมแล้วล่ะ...
"มึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหน!!!"
"ถ้ามึงยังใจร้อนอยู่แบบนี้เราคงคุยกันไปรู้เรื่อง"
"แล้วไง!!เป็นมึงจะทนได้หรอถ้ามีใครมาแย่งหัวใจของมึงไป!!!"
"ป็อปคะใจเย็นๆก่อนนะคะ...เชื่อฟาง" ฟางเอาตัวเข้าห้ามไอ้ป็อปปี้ไว้ก่อนที่มันจะปล่อยลงมาใส่ใบหน้าผม
"ฮึย!!เห็นแก่ฟางกูจะฟังเหตุผลของมึงแต่ถ้ามันฟังไมม่ขึ้นล่ะก็มึงเตรียมตัวตายได้เลย!!!!"
//แก้ว//
"มึง!!ตายซะ!!!" ระหว่างที่ฉันเดินวนไปวนมาอยู่รอบรถของพี่โทโมะก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ในบ้านที่พี่โทโมะเข้าไปเมื่อกี้
"กูขอโทษ..." นั่นมันเสียงพี่โทโมะนิ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ
"แต่กูไม่ให้อภัย!!" เสียงของใครก็ไม่รู้ฉันมองไม่เห็นหน้าแต่ฟังดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก...
"ป็อปคะ!!หยุดนะป็อป!!ฟางบอกให้หยุดไง!!!"
เพี๊ยะ!!!
ป็อปงั้นหรอ...อย่าบอกนะว่า...0.0!!!
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ในที่สุดเรื่องนี้ก็เดินทางมาถึงโค้งของโค้งสุดท้ายและท้ายซะทีหลังจากเราปาดเหงื่อมานาน55+ล้อเล่น 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
