never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

"ไง...เมื่อคืนฝันดีมั้ยล่ะ" พอฉันก้าวลงบรรไดมาก็ได้ยินเสียงพี่โทโมะทันทีนี้คงจะตื่นก่อนฉันสินะ

 

 

 

 

 

"ไม่ค่อยดีค่ะ...ฝันว่ามีพวกโรคจิตมาก่อกวนอยุ่ที่ประตูน่ะค่ะ" ฉันเลยขอแขวะสักนิดสักหน่อยแล้วกัน5555+

 

 

 

 

 

"หรอ...นึกว่าได้ไปเที่ยวมาเมื่อวานแล้วจะทำให้ฝันดีซะอีก" ฉันรู้นะว่าพี่โทโมะก็กำลังแขวะฉันอยุ่เหมือนกัน!!

 

 

 

 

 

"5555+ชั่งคิดนะคะแต่ก็โอเคค่ะ" ฉันหัวเราะนิดๆก่อนจะเดินผ่านหน้าพี่โทโมะไป

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวแล้วจะไปไหนแต่เช้า" พี่โทโมะคว้าข้อมือฉันแล้วกระตุกเบาๆให้ฉันถลาเข้าไปหาตัวเอง

 

 

 

 

 

"ไปทำงานไงคะถามแปลก" ฉันลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่สนใจสายตาของพี่โทโมะเลยสักนิด

 

 

 

 

 

"นี่แก้ว!!"

 

 

 

 

 

 

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

"ไปก่อนนะคะ^^" ฉันส่งยิ้มกวนๆไปให้พี่โทโมะก่อนจะเดินออกจากบ้านมา...ฉันยังไม่ได้โทร.บอกให้กวินมารับฉันเลย ไปเองก็ได้!!

 

 

 

 

 

"แก้วๆขึ้นรถสิ!" ฉันเดินออกมาเรื่อยๆจนเห็นรถที่แสนจะคุ้นตาแถมฉันเคยนั่งบ่อยแล้วอีกด้วย กวินมาได้อย่างไง?? นี่เป็นคำถามที่อยู่ในใจฉัน...

 

 

 

 

 

"กวิน...มาได้ไงอ่ะแก้วไม่ได้บอกซะหน่อย" แก้วเดินเข้าไปถามกวินใกล้ๆเนื่องจากว่าบนถนนตอนนี้รถเยอะมากเลยทำให้การสื่อสารของฉันอาจจะคลาดเคลื่อนไปก็ได้

 

 

 

 

 

"ก็...ช่างมันเหอะเอาเป็นว่าแก้วขึ้นมาเหอะเดี๋ยวจะสาย^^" กวินถอยรถมาใกล้ๆฉันกอ่นจะลงรถอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน

 

 

 

 

 

"เอ่อ...ไม่เป็นไรแก้วไปเองได้" ฉันบอกอย่างเกรงใจกวินแน่สิญาติกันก็ไม่ใช่แฟนหรอยิ่งหนักเลย!!เป็นแค่เพื่อนกันแต่ฉันชักจะรบกวนกวินเข้าไปทุกทีทั้งๆที่ฉันก็มีแฟน

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องหรอกไหนๆเราก็มารับแล้วอย่าทำให้เสียน้ำใจสิ...ไปเร็ว" กวินจับตัวฉันแล้วยัดเข้าไปในรถทันทีที่ฉันยังไม่ได้เถียงอะไรเลย

 

 

 

 

 

"อีกแค่5วันเราก็จะได้กลับไทยแล้วใช่มั้ยกวิน..." ฉันเอ่ยถามกวินในขณะที่ในใจฉันรู้สึกๆหวิวๆ

 

 

 

 

 

"ไม่หรอก...เราลืมบอกแก้วไปนะว่าเราเลื่อนเที่ยวบินแล้วนะ"

 

 

 

 

 

"อะไรนะ!แล้วเปลี่ยนเป็นวันไหน" ฉันเร่งถามกวินในทันที...ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย...ไหนจะเรื่องพี่โทโมะอีกโอ๊ะ!อะไรจะขนาดน้านนนนนนนนนนนนนTOT

 

 

 

 

 

"ก็อีกประมาณ2วันนี้แหละขอโทษนะที่เราไม่ได้บอกหรือแก้วจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ..." กวินหันมาถามฉันที่ยังนั่งลังเลใจอยู่ หรือว่าฉันจะเปลี่ยนใจดี

 

 

 

 

 

"อึก!!กวินจอดรถก่อนเร็วๆๆๆ" ฉันรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาเลยบอกให้กวินรีบจอดรถซะก่อนที่ฉันจะอ้วกออกมาบนรถเค้า...

 

 

 

 

 

"ได้ๆ!!"

 

 

 

 

 

   ทันทีที่กวินจอดรถฉันก็พุ่งออกไปข้างนอกทันทีนี่ฉันเป็นอะไรไปไม่สบายงั้นหรอไม่สิฉันปกติดีทุกอย่างตัวก็ไม่ร้อน หัวก็ไม่ปวดแต่ก็มีมึนๆบ้าง แต่นั่นก็ไม่หนักเท่าการที่ฉันพะอืดพะอมขึ้นมากระทันหัน...ฉันเป็นอะไรอีกเนี่ยใกล้วันจะเดินทางแล้วด้วย ถ้าเป็นอย่างนี้มีหวังฉันคงกลับไปไทยไม่ได้แน่ๆเลยT^T

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรมากรึเปล่าแก้ว" กวินเดินเข้ามาถามฉันที่ดูอาการยังไม่ได้ดีขึ้นเลยทั้งๆที่เมื่อกี้นี้ฉันก็ไม่ได้แสดงอาการว่าจะป่วย??สักนิด

 

 

 

 

 

"ไม่ๆเราไปกันเหอะ...แก้วไหว" ฉันทำมือบอกว่าโอเคเพื่อทำให้กวินสบายใจ

 

 

 

 

 

"ไม่ไปหาหมอแน่นะ"

 

 

 

 

 

"แน่สิ..แก้วคงอดนอนมากไปหน่อยน่ะเดี่ยวก็หาย" ฉันบอกกวินเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหลับตาแล้วปิดโลกรอบตัวทุกอย่าง ฉันเป็นอะไรไปนะ??

 

 

 

 

 

"ก็ได้ๆ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

 

   ผมเดินวนไปวนมาอยุ่รอบห้องทำงานที่บริษัทจะอะไรซะอีกล่ะก็แก้วน่ะสิทั้งๆที่ออกจากบ้านมาที่บริษัทก่อนผมแต่ทำไมยังไม่เห็นจะถึงซะทีมัวทำอะไรอยู่ ฮึย!!ผมล่ะนึกหมันไส้จริงๆไอ้กวินนั่นมันดีกว่าผมตรงไหนทำไมอะไรๆแก้วก็มันๆๆๆตลอดดดดดดด จนผมชักจะน้อยใจแก้วแล้วนะแต่ผมคงไม่เลิกกับแก้วหรอกผมไม่มีทางยกแก้วให้ไอ้กวินหรือใครหน้าไหนทั้งนั้นแก้วจะเป็นของผมแค่คนเดียวเท่านั้น!!

 

 

 

 

 

   ผมเคยห้ามแก้วว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้กวินเพราะถึงแม้ว่าแก้วจะคิดกับมันแค่เพื่อนแต่ก็นะอย่างไงมันก็ผู้ชายผมคงจะไว้ใจมันไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ แต่แก้วก็ยังคงดื้อด้วยเหตุที่ว่าอยากจะมีเพื่อนเป็นคนไทยเหมือนตัวเองอันนี้ผมก็เข้าใจแต่ทำไมต้องเป็นเพื่อนผู้ชายด้วยล่ะอย่างนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงแก้วมากขึ้นจากที่เคยกลัวว่าไอ้ป็อปจะมาตามหาน้องมันตอนนี้กลับต้องกลัวว่าไอ้กวินจะมาแย่งแก้วไปด้วยอีกวันๆผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากตามแก้วไปทุกๆที่จนไม่ได้ทำงาน

 

 

 

 

 

   แต่หลังมานี้ตั้งแต่แก้วเรียนจบดูเหมือนว่าไอ้กวินจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตแก้วมากกว่าเดิม จนบางครั้งแก้วก็แทบจะลืมผมไปด้วย พอผมว่าหรือดุเข้าหน่อยแก้วก็ออกอาการน้อยใจผมหรือไม่ก็งอนผมไปซะงั้นทั้งๆที่ผมควรจะเป็นคนงอนเธอ ผมก็เปรียบเสมือนผู้ปกครองแก้วคนนึงส่วนไอ้กวินก็เปรียบเสมือนคนที่เข้ามาจีบแก้ว??หรือคนที่รู้ใจอะไรประมาณเนี่ยแหละ-*- บอกตรงๆผมไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมม!!!

 

 

 

 

 

"แก้วไม่เป็นแน่นะ...หน้าซีดมากเลยอ่ะ" ผมได้ยินเสียงไอ้ตัวมาน?ความรักของผมกับแก้วเดินมาถ้าให้เดามันคงเดินมาส่งแก้วแล้วล่ะมั้ง ไม่ได้ๆผมต้องฟอร์มไว้ก่อน

 

 

 

 

 

"ไหวสิ...นี่กวินถามมาเป็นสิบๆรอบแล้วนะฮ่ะๆ" เสียงแก้วดูจะมีความสุขที่ได้คุยกับไอ้กวินนั่น ชิ!ไม่เห็นเหมือนที่คุยกับผมเลยสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

"ที่เราถามบ่อยๆก็เพราะเป็นห่วงแก้วนั่นแหละ" โหประโยคทำผมฟอร์มหลุดรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเปิดประตูออกมาร่วมบทสนทนาของแก้วกับไอ้กวินทันที

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาเป็นห่วง'เมีย'คนอื่นหรอกมั้ง"

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะอย่ามาพูดจาแบบนี้นะ" แก้วหันแว้ดใส่ผมทันที แหมแตะต้องไม่ได้เลยไอ้กวินเนี่ยมันมีดีตรงไหน!!

 

 

 

 

 

"ทำไมจะพูดไม่ได้ก็มันเป็นเรื่องจริง" ผมกระชากข้อมือของแก้วแล้วรั้งเอวเธอเข้ามาแนบกับตัวเองเพื่อป้องกันไอ้กวินและแสดงความเป็นเจ้าของด้วย!!

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะครับแก้วป่วยอยู่นะครับอย่าทำรุนแรงกับแก้วแบบนั้น..." แหมๆคนดีจริงๆดีซะจนผมนึกหมันไส้อยู่ในใจแต่ว่าไงนะแก้วป่วยงั้นหรอ แก้วเป็นอะไรทำไมไม่ยอมบอกผม

 

 

 

 

 

"แก้วเป็นอะไร??" ผมหันไปถามคนในอ้อมกอดตัวเอง

 

 

 

 

 

"เปล่าสักหน่อย" แก้วตอบแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไปทิ้งไว้แต่ผมกับไอ้กวินแค่2คนเท่านั้น!!

 

 

 

 

 

"เอ่อ...ผมกลับก่อนครับ" กวินเอ่ยบอกผมก่อนรีบหันหลังปล้วเดินออกไปทันทีเหอะกลัวว่าผมจะอดใจไม่ไหวแล้วพุ่งเข้าไปต่อยหน้ารึไง

 

 

 

 

 

   ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะแวะมองหน้าแก้วแวบนึงดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าแก้วคงจะป่วยจริงๆดูสิหน้าซีดเลย แต่เจ้าตัวก็ยังจะทำเป็นเก่งเก็บอาการป่วยของตัวเองไว้แล้วทำหน้าตาดูมีความสุขมากอีกด้วยเหอะ!!เห็นแล้วนึกโมโห ผมไม่ได้พูดอะไรแต่กลับเดินไปนั่ง(แอ็บ)ทำงานของตัวเองก่อนจะสังเกตุเห็นว่าแก้วลุกเหมือนจะเดินออกไปไหนสักอย่าง...

 

 

 

 

 

"อึก!!" แก้วเอามือมมาอุดปากตัวเองไว้แล้วก้าวขาให้เร็วขึ้นอีกดูแล้วแก้วคงจะต้องไปห้องน้ำแน่ๆ

 

 

 

 

 

"จะไปไหน..." ผมเอ่ยถามแก้วเสียงเรียบๆตามแบบฉบับของผม...

 

 

 

 

 

"อึก!!" แก้วไท่ได้ตอบอะไรผมแม้แต่น้อยแต่กลับวิ่งพุ่งออกไปข้างนอกห้องทันที

 

 

 

 

 

   ผมได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังของแก้วไป ประมาณสัก10นาทีแก้วก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียววกว่าเมื่อกี้อีกแก้วเป็นอะไรกันแน่?? ผมก็อยากจะถามเะออ่ะนะแต่มันติดตรงที่ผมวางฟอร์มไว้เยอะอย่างไงล่ะ-*- แต่ความเป็นห่วงคนที่เรารักย่อมมาก่อนสิ่งอื่นใดเสมอผมยอมฟอร์มแตกหรือง้อแก้วก่อนก็ได้เพียงแค่แก้วยอมบอกผมว่าเธอเป็นอะไร...

 

 

 

 

 

"แก้วเป็นอะไร..." ในที่สุดผมก็ถามแก้วออกไปในสิ่งที่ผมอยากจะรู้...

 

 

 

 

 

"ไม่ได้...ฟึบ" แก้วยังไม่ทันที่จะได้พูดจบก็เป็นลมลงไปซะก่อน

 

 

 

 

"แก้ว! แก้วๆๆ!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เรามาอัพฟิดยาว??ให้แล้วนะอยากจะบอกว่าตอนนี้ฟิค(เกือบๆ)ทุกเรื่องเราก็ลงตัวมากแล้วแถมบางเรื่องก็เดินทางมาถึงโค้งสุดท้ายแล้วอย่างเช่นเรื่องนี้ตอนแรกเราก็ว่าจะแต่งประมาณ30กว่าตอนแต่คิดไปคิดมามันคงไม่มีใครตามหรอกก็เลยเปลี่ยนเนื้อหานิดๆหน่อยๆจนเหลืออีกไม่กี่ตอนก็จบ ส่วนเรื่องของสเปฯนั้นเราขอบอกไว้เลยว่าถ้าเป็นฟิดยาวมันจะไม่มีนะแต่ถ้าเป็นฟิคสั้นๆอาจจะมีดูเม้นก่อนน๊าาาาาาาา