never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!"
 
 
 
 
 
 
 
 
พรึบ!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
//โทโมะ//
 
 
 
 
 
 
 
"แก้ว!!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อเห็ฯร่างของแก้วนอนนิ่งเต็มไปด้วยเลือดท้วมตัว บ้าจริง!!
 
 
 
 
"ฝื้นสิแก้ว...แก้วๆๆๆพี่บอกให้ฝื้น" ผมรีบพุ่งเข้ามาพยุงร่างของแก้วที่ไร้เสียงตอบรับแล้วเขย่าเหมือนจะเรียกสติของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ผมรีบอุ้มร่างของแก้วโดยไม่สนรถที่วิ่งผ่านหรือเฉียดตัวผมเลลยด้วยซ้ำเพราะคนที่ผมห่วงก็คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมต่างหาก คอยดูนะถ้าเป็นอะไรไปผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลย!! เพราะผม เพราะผม!! ทุกอย่างมันผิดที่ผมคนเดียว ผมทำให้แก้วต้องเป็นแบบนี้!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เพราะแก!!เพราะแกคนเดียว...แกทำให้น้องสาวฉันต้องเป็นแบบนี้!!" ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรทั้งๆที่ผมก็สามารถทำได้แต่ผมเลือกที่จะเงียบเพราะเรื่องนี้ผมเป็นคนผิดจริงๆ
 
 
 
 
"ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น..." ผมเม้นริมฝีปากตัวเองเพื่อสะกัดกลั้นหยดน้ำตาของผม
 
 
 
 
"ไมม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น...เหอะ!!แกทำกับแก้วขนาดนี้แล้วยังจะบอกไมม่อยากให้เกิกเรื่องแบบนี้แกคิดได้ไงว่ะ!!" ป็อปปี้ผลักผมกระเด็นไปกระแทกผนังโรงพยาบาล ถึงจะเจ็บแต่ผมก็ไม่มีวันร้องออกมาเด็ดขาด!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  หลังจากที่ผมพาร่างไร้สติของแก้วมาถึงโรงบาลแล้วผมก็จำเป็นที่จะต้องโทร.บอกพี่ชายของเธอ แม้ว่าผมรู้ว่าเมื่อพี่ชายของเธอมาถึงแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ผมก็พร้อมที่จะยอมรับมันเพราะเรื่องทั้งหมดมันผิดที่ผมเพียงคนเดียว!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แกจะทำอะไรแกเคยคิดถึงหัวอกคนอื่นมั้ยว่ะ!!..." ไอ้ป็อปก็ยังคงต่อว่าผมไปเรื่อยๆ ผมรู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน
 
 
 
 
"...."
 
 
 
 
"ขนาดแกเป็นคนอื่นแกยังเจ็บที่เห็นยัยแก้วเป็นแบบนี้แล้วฉันล่ะ!!" อารมณ์ไอ้ป็อปเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
 
"ฉันไม่ใช่คนอื่นนะ!!ฉันเป็นคนรักของแก้ว" ผมเองก็ทนไม่ได้หรอกนะที่จะต้องกลายเป็นคนอื่นสำหรับแก้วน่ะ!
 
 
 
 
"คนรักหรอ...คนทำลายชีวิตยัยแก้วน่ะสิไมม่ว่า!!" สิ้นเสียงไอ้ป็อปผมก็ปล่อยหมัลดงบนใบหน้ามันทันที ผมไม่มีทางเป็นคนทำลายแก้วแน่นอน!
 
 
 
 
"ไอ้โมะ!!" ไอ้ป็อปก็ตรงเข้ามาจะต่อยผมกลับแต่...
 
 
 
 
"หยุดนะป็อป!!" ฟางเข้ามารั้งแขนไอ้ป็อปไว้ก่อนที่จะถึงใบหน้าผม
 
 
 
 
"ฟางมาห้ามป็อปทำไม!" ไอ้ป็อปดูจะหัวเสียไม่น้อยที่ฟางเข้ามาห้ามมัน
 
 
 
 
"ไปคุยกับฟางเดี๋ยวนี้!!" เมื่อเห็นว่าฟางเอาจริงไอ้ป็อจำต้องเดินตามไปอย่างจำเป็น เหอะ!กลัวเมียนิหว่า!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าผมรู้จักฟางได้อย่างไง ตลอด7เดือนที่ผมคบกับแก้วมาผมรู้จักทุกคนที่แก้วรู้จัก ผมว่าฟางเป็นคนน่ารักนะเหมาะกับไอ้ป็อปดี หลายคนอาจจะมองว่าผมไม่ค่อยสนใจแก้วสักเท่าไรแต่ความจริงแล้วผมก็แอบห่วงๆเธออยู่เหมือนนะ!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ตอนนี้ผมเข้าไปคุณกับคุณหมอเรื่องอาการของแก้ว คุณหมอซึ่งเป็นอาของผมเอง อาหมอบอกว่าความจำของเธอเสื่อมเนื่องจากแรงกระแทกนั่น ผมคิดว่าถ้าเป็นอย่างนี้ไอ้ป็อปจะต้องฉวยโอกาสพาแก้วหนีไปจากผมแน่ๆเลย ไม่ได้การละแก้วจะต้องอยู่กับผม! คิดได้ดังนั้นผมเลยทำเรื่องขอย้ายแก้วไปรักษาที่ต่างประเทศแล้วให้อาหมอปิดไว้เป็นความลับ ไปใช้ชีวิตด้วยกันกับผมอยู่ที่โน่นน่าจะดีกว่า....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2ปีผ่านไป
 
 
 
 
 
 
 
//ป็่อปปี้//
 
 
 
 
 
 
"โถ่โว๊ย!!ยัยแก้วเราไปอยู่ไหนเนี๊ย" หลังจากวันนั้นวันที่ยัยแก้วเข้าโรงบาลผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย เพราะไอ้โมะคนเดียว!!
 
 
 
 
"ป็อปยังคิดเรื่องแก้วอยู่อีกหรอ" เสียงของฟางคู่หมั้นผมเอ่ยถามผมเธอมักจะถามผมอย่างนี้เสมอเมื่อเห็ว่าผมเริ่มนึกถึงเรื่องแก้ว...
 
 
 
 
"ใช่...ป่านนี้ยัยแก้วจะเป็นอย่างไงบ้างก็ไม่รู้" ผมทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง...พี่คิดถึงแกนะยัยแก้ว...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
//แก้ว//
 
 
 
 
 
 
 
"เย้ๆๆ...จบซะที5555" ฉันกระโดโลดเต้นอยู่กับพี่โทโมะแฟนฉันเอง>< พี่โทโมะบอกว่าคบกัน2ปีกว่าแล้วววว
 
 
 
 
"ไหนๆก็เรียนจบแต่งงานกับพี่เลยมั้ยครับ" พี่โทโมะคว้าเอวฉันไปไว้ในวงแขนของตัวเอง...เขิน-/////-
 
 
 
 
"ยังๆๆขอทำงานน๊าาา" ฉันส่งสายตาวิงวอนไปให้พี่โทโมะ
 
 
 
 
"น่ารักจริงๆแฟนใครเนี๊ย555" ใจคอจะทำให้ฉันเขินไปถึงไหนเนี๊ย! คนบ้า-////-
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ตอนนี้ฉันกับพี่โทโมะก็มานั่งกันอยู่ในร้านไอศครีมแห่งหนึ่งระหว่งที่รอฉันก็หันไปเห็นครบครรัวเล้กๆครอบครัวนึงเห็นแล้วคิดถึงพ่อแม่จังว่าแต่พ่อกับแม่ฉันเป็นใครกันล่ะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย แต่!พี่โทโมะบอกว่าฉันน่ะย้ายมามเรียนต่อที่อเมริกานี่นานแล้ว...แล้วก็ได้มาเจอกับพี่เค้าเนี๊ยแหละโครตพูดแล้วโครตเขินพี่โทโมะเนี๊ยดีกับฉันม๊ากมาก>3< แต่ถึงพี่โทโมะจะบอกอย่างนั้นแต่ฉํนก็คิดว่ามันมีอะไรแปลกๆคนบ้าอะไรจะลืมได้กระทั่งพ่อแม่ตัวเองเหอะตลกสิ้นดี!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"คิดอะไรอยู่ห๊ะเรา" พี่โทโมะยีหัวฉันเบาๆ ถึงเราจะอยู่เมกาก็เถอะแต่พี่โทโมะก็สั่งให้ฉันพูดภาษาไทยให้เป็นชีวิต
 
 
 
 
"แก้วคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่" ฉันตอบไปตามความจริง
 
 
 
 
"ห๊ะๆอารมณ์ไหนกันเนี๊ย" พี่โทโมะยิ้มล่าเมื่อเห็นอาการของฉัน
 
 
 
 
"แก้วขอกลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือพี่โทโมะเพื่อบอกว่าฉันพูดจริงๆ
 
 
 
 
"มาๆทานไอศรีมกันดีกว่า" พี่โทโมะเปลี่ยนเร่ืองทันทีเมื่อไอศรีมมมาเสิร์ฟเมื่อกี้ฉันเห็นนะว่าหน้าของพี่โทโมะแอบบกังวลนิดๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เอาล่ะสิเมื่อเรื่องเริ่มดูเหมือนว่าจะพลิกผันไปมากกกก ตอนหน้ามาดูกันว่าโทโมะจะให้แก้วกลับไปหาพ่อแม่รึเปล่าแล้วแก้วจะจำอะไรได้มั้ย