never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

8.4

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.

  20 ตอน
  334 วิจารณ์
  39.53K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องห่วง..." 

 

 

 

 

"....."

 

 

 

 

"ไม่ต้องรับผิดชอบ...."

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"ลืมมันไปซะก็พอ..." ฉันพูดแค่นั้นแล้วเขยิบออกห่างพี่โทโมะนิดนึง

 

 

 

 

"ไม่มีทาง!!ฉันจะบอกอะไรให้นะ...เธอเป็นของแล้ว...และเธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป...ไม่ว่าใครน่าหน้าไหนก็แย่งเธอไม่ได้แน่นอน!!" พี่โทโมะบีบปลายคางฉันอย่างแรงแล้วตอกย้ำคำที่ทำให้ฉันเจ็บ ฉันไม่สิ่งของนะ!

 

 

 

 

"อยากได้นักใช่มั้ยร่างกายของฉันน่ะ!!" ฉันตะโกนทังน้ำตาทำให้พี่โทโมะนิ่งไปแล้วก็กลับมาทำสีหน้าตามเดิม!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

"อยากหรือไม่อยากอย่างไงฉันก็ได้มันมาแล้ว...อย่าลืมสิ" พี่โทโมะแสระอย่างเหนือไพ่กว่าฉํน จริงสิตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้วนิเป็นเพราะไอ้ยาบ้านั่นแท้ๆ

 

 

 

 

"งั้น...ในเมื่อคุณได้สิ่งที่คุณต้องการก็ไปฉันไปซะทีสิ!" ฉันตะโกนทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะแก้ว..." พี่โทโมะตรงเข้ามาบีบปลายคางของฉันอย่างแรงตามอารมณ์โกรธของตัวเองแต่ใช่ว่าฉันจะกลัวซะหน่อย

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"เธอก็รู้ดีว่าตอนเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาลองดีกับฉัน" ฉันเงียบไปแต่ใช่ว่าฉํนจะยอมแพ้ซะหน่อยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ฉันจะพยายามลืมมันให้หมด!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"แล้วก็อย่ามามองหน้าฉันด้วยสายตารังเกียจฉันนะ!" ถึงพี่โทโมะจะเพิ่มแรงบีบปลายคางฉํนแต่ฉันก็ยังไม่ละสายตาที่มองด้วยความรังเกียจ สมเพช บนใบหน้าของเค้า!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"อยากลองดีนักรึไงห๊ะ!!" พี่โทโมะผลักฉันลงกับเตียงอีกรอบแล้วกระแทกตัวเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ครั้งนี้ฉันรู้เจ็บมากกว่าครั้งที่แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจจะเป็นเพราะว่าอารมณ์ของพี่โทโมะก็ได้มั้งแต่...หลังจากวันนี้ฉันจะเป็นอย่างไงถ้าพี่ป็อปรู้ล่ะ ฉันจะเป็นอย่างไง แต่ฉันขอสัญญาเลยว่าถ้าฉันได้มีโอกาสหนีเมื่อไรฉันหนีไปให้พ้นจากพี่โทโมะโดยเร็วที่สุด!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เธอไม่ได้กำลังคิดจะหนีฉัน..." ฉันจงใจสบตากับพี่ที่ยังอยู่บนร่างกายของฉัน

 

 

 

 

"รู้ได้ไงว่าฉันไม่คิด..." ฉันตอบเสียงเรียบพอกันทีกับแก้วที่แสนจะอ่อนแอคนนั้น ตายๆไปจากชีวิตได้ก็ดี!!

 

 

 

 

"แล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆหรือไง" พี่โทโมะถอนตัวออกจากฉันแล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวตัวเองไว้

 

 

 

 

"ฉันจะไปรู้ไงล่ะ...แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันก็หวังว่าคุณคงมีความเป็นคนเหลืออยู่บ้างก็ควรปล่อยฉันไปซะ!!" ฉันหวังคำพูดของฉันจะทำให้พี่โทโมะเกิดสำนึกขึ้นมาได้บ้างแต่....

 

 

 

 

"เธอนี่มันปากดีจริงๆ!!" พี่โทโมะกลับไมม่คิดจะสำนึกอะไรเลยด้วยซ้ำ!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยายามเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมารวมๆกันไว้ ส่วนตัวพี่โทโมะก็หันหลังให้ฉันแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างสบายใจ ดี!!ฉันจะใช้โอกาสนี้แหละหนีซะเลย!! ฉันรีบแต่งตัวแล้วโทร.หาพี่ป็อปอีกครั้งแต่ครั้งพี่ป็อปกลับไม่รับสายฉันเลย ทำไมนะ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ช่วยไม่ได้ในเมื่อพี่ป็อปไม่รับสายฉัน ฉันก็คงต้องช่วยเหลือตัวเองไปก่อนแล้วกันนะ...ฉันรีบวิ่งลงมาข้างล่างของบ้านทั้งๆที่ตัวเองยังเจ็บ...ขาอยู่เลย ให้ตายสิทำไมครั้งแรกมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ฮึย!!แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พยายามที่จะก้าวขาเพื่อที่จะหนีให้ได้ ไปตายเอาดาบหน้า!! ฉันท่องคำนี้ไว้ในใจแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดข้างหน้าก็จะเป็นถนนใหญ่แล้ว สู้ๆนะแก้ว!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยๆๆ" ฉันพยายามโบกรถที่วิ่งผ่านบนถนนแต่ไม่มีใครจอดรับฉันเลย อะไรกันไร้น้ำใจชะมัด!!

 

 

 

 

"เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นหรอแก้ว!!" เสียงพี่โทโมะที่ดังอยู่ข้างหลังฉันไม่ใกล้ไม่ไกลจากฉันสักเท่าไรดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงที่วิ่งเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ไม่นะถ้าเป็นอย่างนี้ฉันก็จะต้องกลับไปกับพี่โทโมะเหมือนเดิมน่ะสิ ฉันยอมตายซะดีกว่าในเมื่อไม่มีใครช่วยฉันได้ ฉันขอลองเสี่ยงกับชีวิตที่เหลือดีกว่า ฮึบ!! ฉันสูดลมหายใจไปเต็มปอดแล้วจะรีบวิ่งข้ามถนนในช่วงที่ไม่ค่อยมีรถ อย่างน้อยถ้าฉันอยู๋คนละฝั่งกับพี่โทโมะอาจจะทำให้ฉันรอดพ้นก็เป็นได้!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึบ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

 

 

 

"แก้ว!!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อเห็ฯร่างของแก้วนอนนิ่งเต็มไปด้วยเลือดท้วมตัว บ้าจริง!!

 

 

 

 

"ฝื้นสิแก้ว...แก้วๆๆๆพี่บอกให้ฝื้น" ผมรีบพุ่งเข้ามาพยุงร่างของแก้วที่ไร้เสียงตอบรับแล้วเขย่าเหมือนจะเรียกสติของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ผมรีบอุ้มร่างของแก้วโดยไม่สนรถที่วิ่งผ่านหรือเฉียดตัวผมเลลยด้วยซ้ำเพราะคนที่ผมห่วงก็คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมต่างหาก คอยดูนะถ้าเป็นอะไรไปผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลย!! เพราะผม เพราะผม!! ทุกอย่างมันผิดที่ผมคนเดียว ผมทำให้แล้วต้องเป็นแบบนี้!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราอัพแล้วนะ เม้นเยอะๆด้วยน๊าเราอยู่ขอเม้นถึง250ได้มะตอนที่แล้วก็ไม่ถึงอ่ะ เสียใจชะมัด!

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา