มันคงเป็นความรัก

เหงื่อเม็ดใหญ่ที่ผุดออกตามผิวนวลค่อยๆไหลไปตามแผ่นหลังขาวเนียนที่เปลือยเปล่าของผม และยังคงกลิ้งกลอกไปมาตามการขยับกายที่รุนแรง การขยับนั้นยังคงต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน ผมภาวนาให้มันจบลงซักที เพราะการขยับอย่างต่อเนื่องนั้นทำให้ผมทรมาน แต่ชายหนุ่มที่ทาทับอยู่บนร่างของผมดูเหมือนจะไม่สนใจกับความทรมานของผมเลย เขายังคงขยับอย่างต่อเนื่อง พร้อมทั้งดึงตัวผมเข้าหาเพื่อที่จะกระแทก!ให้เข้ามาได้ถึงที่สุด!

“อึ๋…อะ…อ๊า!”   ผมพยายามอดทน กัดฟัน กลั้นเสียงครางที่ฟังดูน่ารังเกียจไม่ให้เล็ดรอดออกมา   แต่…มันทำได้ยากจริง ๆ

“อ่า…โอ้…อา…บะ…บั้นท้ายคุณนุ่มจัง…แถมรูก็ยังฟิต…มันบีบรัดจนผมจะทนไม่ไหวแล้ว”

เสียงครวญครางที่ฟังดูน่าเกียจ   บ่งบอกได้ถึงความสุขสรร หรรษาของฝ่ายตรงข้ามที่เพิ่มมากขึ้น แต่กลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า…ตัวเองมีค่าความเป็นคนต่ำลงเรื่อย ๆ  และรู้สึกแขยะแขยงกับการกระทำของเขายิ่งนัก 

ผมกำลังมีเพศสัมพันธ์ หรือ มีเซ็กซ์ กับผู้ชาย ผู้ชายเหมือนกัน  ผู้ชายที่บังคับผมให้ต้องยอมมีเซ็กซ์ ด้วยแม้จะไม่มีความรักก็ตาม

“อ่ะ…อ๊า!…”

และแล้วในที่สุดชายหนุ่มผู้นั้นก็ใช้มือใหญ่ทั้งสองข้างกระชับสะโพกของผมเข้าหา   เพื่อกระแทก!เข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับปลดปล่อยความสุขสมออกมาในกายของผม   

มันจบลงแล้ว…ผมรู้…เพราะทุกๆ ครั้งจะมีฉากจบคล้ายกันทุกๆ คืน

ในที่สุดความเจ็บปวดทางช่องทางด้านหลังก็ค่อย ๆ ทุเลาลง  

ชายหนุ่มผู้นั้นค่อย ๆ ถอนกายออกจากร่างของผม อย่างช้าๆ และในครู่ต่อมา   น้ำสีขาวขุ่นก็ค่อยๆไหลออกมาจากช่องทางด้านหลังที่บัดนี้เปิดกว้างเพราะถูกกระแทกไม่ยั้ง มันปนออกมากับเลือดสีแดงฉาด ซึ่งเป็นผลมาจากการร่วมรักที่ไม่ใส่ใจของฝ่ายตรงข้าม

“อา…” ผมล้มลงนอนอย่างหมดแรง บนเตียงนุ่ม เตียงนุ่มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำกาม    และหยดเลือดแห่งความทรมานของผมเอง

“ยังร้อนแรงเหมือนเดิมเลยนะครับ…คุณพี่เขย…”

คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของ มาริโอ้ วงศ์วานร  ชายหนุ่มผู้ที่ออกแรง..จนทำให้...ผมหมดแรง 

ผมพลิกตัวนอนตะแคง…เพื่อเมินหน้าหนีเขา…แต่มันช่างทุลักทุเลเหลือเกิน…เพราะนอกจากผมจะหมดแรงแล้ว…มือทั้ง 2 ของผมยังไม่ได้ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการเลย…เขามัดมือของผมไว้เหนือศีรษะตั้งแต่ตอนที่เริ่มแล้ว

ผมมองไปที่ข้อมือของตัวเอง…ถึงมันจะเจ็บไม่มากนัก…แต่เมื่อบิดนิดเดียว..มันก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที…นั้นอาจจะเป็นเพราะ…ตอนที่เขาทำผม…ผมพยายามบิดตัวไปมาเพื่อหลบหนีจากการบุกรุกที่จาบจ้วงนั่นเอง

“โอ๊ะ!...ลืมไป…มา…ผมจะแก้มัดให้นะครับ”

มาริโอ้เลื่อนมือไปตามผิวของชายร่างระหง ตั้งแต่ช่วงสะโพกขึ้นไปยังช่วงอก   ไล่ไปต้นคอตามใบหน้า ขึ้นไปจนถึงข้อมือที่ถูกมัดด้วยเชือก! ซึ่งดูแล้วน่าจะเรียกว่าเสื้อนอนที่ใช้มัด! แทนเชือกมากกว่า

“โถ่…แดงเชียว..ดีนะที่ไม่ถลอก…จุ๊บ! “ มาริโอ้แก้มัดที่ข้อมือให้ชายหนุ่มแล้วก็จับมือบางคู่นั้นมาจุมพิตที่รอยแดงๆ ด้วยริมฝีปากของตน

“พรึด!...” ผมดึงมือออกทันที เพราะผมรู้สึกสอิดเสอียนที่มาริโอ้จับข้อมือของผมไปจูบ 

แต่! ปฎิกิริยาที่ได้รับกลับมาจากชายหนุ่มที่ผมขยะแขยง ดันเป็นการยิ้ม!ยิ้มอย่างถูกใจซะด้วยซี  

มาริโอ้ยิ้มพร้อมกับชายตามมองมาที่จุนกิด้วยสายตากลุ้มกลิ่ม

“นี่...ถ้าไม่อยากให้ข้อมือสวย ๆ เป็นรอยแผลเป็นล่ะก็…อย่าสะดีดสะดิ้งซิ”

เมื่อได้ยินคำพูดสอดเสียดนั้น ผมก็ถลึงตาใส่ชางมินทันทีด้วยความโมโห

มาริโอ้กลับไม่สนใจคว้าบุหรี่มาคาบไว้พร้อม คลี้ยิ้ม ที่มากกว่าเดิมอย่างถูกใจและพูดอีกว่า

“ฮึ!...ถึงจะทำเป็นฝืนตัวเองไปก็เถอะ…แต่ผมก็ดูออกน้า..”

มาริโอ้ที่สวมใส่กางเกงนอนตัวบางเสร็จ เหลือเพียงแค่ช่วงบนที่ยังคงเปลื่อยเปล่าโชว์แผงอกกว้างที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่มีสุขภาพอนามัยแข็งแรง

เขาหันหน้ามาที่ผมซึ่งยังคงนอนเปลือยเปล่าอยู่ทั้งตัว

 “คุณ…เริ่มชอบผมแล้วใช่ม้า”

ผู้ถูกกล่าวหาเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจและคิ้วของเขาก็ขมวดกันจนจะเป็นโบว์รักสีดำ ก็ว่าได้ ผมสงสัยจริง ๆ ว่าเหตุอันใดทำให้มาริโอ้คิดอย่างนั้น

“จะบ้าเรอะ”  ผมเปิดปากว่าคนที่ปากพร่อย ด้วยเสียงที่แหบแห้ง

 “อ๋า…ใจร้ายจัง…”  ฟังมันพูดสิ  ฟังดูเหมือนเด็ก ๆ  เด็กที่พูดออกมาเพราะถูกขัดใจ ซึ่งขัดกับกระทำของดูยังไง ๆ ก็ไม่เด็กเลยแม้แต่น้อย

“เอะ!…หรือว่าเขิน…เลยปากไม่ตรงกับใจนะ”  

“ฝันไปเถอะ…ถ้าไม่มีคลิปV.D.Oบ้า ๆ นั่นล่ะก็…อย่าได้หวังว่าคนอย่างผมจะยอมคนอย่างคุณ”

มาริโอ้ วงศ์วานร  …ไอ้หมอนี่เป็น น้องภรรยา ของผมเอง

ผม… รัฐภูมิ ถูก น้องภรรยา ของตัวเอง  ข่มขืน มาได้ 1 ปีแล้ว

เรื่องบ้า ๆ แบบนี้มันเกิดขึ้นกับผม ในคืนวันแต่งงานเมื่อ 1 ปีก่อน…

To be Con