มันคงเป็นความรัก

ณ บริษัท S.M. แผนกที่ 4 ฝ่ายขาย
            มันเป็นช่วงเวลาสายๆ ของอีกวันหนึ่ง ในทุกๆ ชั่วโมงที่ผ่านไปของการทำงานในแต่ละช่วงเวลา สุกฤษ แก้ววิเศษ ต้องผ่านมันไปอย่างทรมาน ตั้งแต่เริ่มทำงานมาจนถึงวันนี้ก็นับได้ 7วันแล้ว
นี่นังสิงโตนาเนียทรหดทำงานอาทิตย์แรกติดต่อกันครบ1สัปดาห์แล้วเหรอนี่ แกนี่อึดจริงๆ นะ ฉันนึกชมในความอดทนของเพื่อนตัวเอง
สิงโตนาเนีย คือ ฉายาที่เสือตั้งให้เจ้าหล่อน เพราะสุกฤษเป็นคนสดใส ร่าเริง  อยู่ตลอดเวลาไม่ว่ายามใดก็จะเบิกบานอยู่เสมอ และเมื่อเขาดีใจก็จะกรี๊ดเสียงสูง ๆ ออกมาเหมือนสิงโตคำรามยังไงยังงั้น จนเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
            แต่ ณ เวลานี้ เจ้าสิงโตนาเนียของเพื่อนๆ กำลังทรมานกับการทำงานอย่างหนัก รู้สึกโซ้งโล้งเซ้งเล้ง ไปทั่วสรรพางค์กาย
            ทำไมเพื่อนฉันต้องมาทรมานนั่งหลังขดหลังแข็งน่ะเหรอ ก็เพราะ…เขาถูกเจ้านายทรมานร่างกายน่ะซิ…ลองอ่านดูเอาเองนะ
“ อะไรกัน!นี่สุกฤษงานเก่ายังไม่เสร็จอีกเหรอ”
            “ ทำไมทำงานชักช้ายังงี้หะ!”
            “ เร็วซิ! งานผมต้องการด่วนนะ…ไม่ได้เอามาให้นั่งดม”
            “ ทำให้เสร็จก่อนเลิกงานนะ!…แล้วก็เอาไปส่งที่โต๊ะผมด้วย”
            “ แล้วจัดวางให้เรียบร้อยด้วยนะ!…ไม่ใช่สักแต่ส่งๆ”
            “…ฉอด ฉอด ฉอด...”
            ฟังซี้ น่าสงสารมันมั้ยละ สั่งเพื่อนฉันอย่างกับทาส สั่งเอา สั่งเอา แล้วจะเอา แบบเร็วๆ นังสิงโตนาเนียเคยบ่นให้ฉันฟังแบบนี้นะท่านผู้โช้ม…
แหม…คุณหัวหน้าขา…ลูกน้องคนนี้เป็นคนนะคะ…ไม่ใช่หุ่นยนต์และก็ไม่มีเวทย์มนต์แบบเฮอร์ไมโอนี่ในเรื่อง แฮรี่ พอตเตอร์กับสายฟ้าที่หายไปด้วย ฉันมีแค่ 2 มือที่กำลังปั่นงานให้คุณอยู่นี่ไง…สั่งงานแบบน้อยๆ และเอาช้าๆ ก็ได้…น้ำลายฉันแทบจะเอาไปทำ ยางมะตอย ได้แล้วนะคะ
สุกฤษบ่นอุบอิบอยู่ในปากโดยไม่ได้ออกเสียงไป…
แน่ล่ะใครจะกล้านินทาเจ้านายตัวเอง ระยะเผาขน ล่ะ…ได้แต่งึกๆงักๆ
เมื่อหัวหน้าอธิชาติ ชุมนานันสั่งงานกับสุกฤษซูเสร็จแล้ว…ชายหนุ่มก็เดินเลยไปหาปอยฝ้ายเพื่อนพนักงานแผนกเดียวกับเขาที่อยู่โต๊ะถัดไป
“ไง…งานที่สั่งไว้เสร็จรึยังปอยฝ้าย…”
“ยังเลยครับหัวหน้า…ผมไม่ถนัดโปรแกรม Photoshop CS4 น่ะครับ”
“โอ่…ถ้างั้นไม่เป็นไรนะ…สุกฤษ!!!”
สุกฤษที่กำลังลอบมองดูพฤติกรรมของหัวหน้าจอมโหดว่านอกจากตัวเองแล้ว เขาจะใจร้ายกับปอยฝ้ายด้วยหรือเปล่า ถึงกับผะงักเมื่ออยู่ๆหัวหน้าจอมโหดก็หันมาเรียกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว  
“อะ…ครับ”
“ผมรู้ว่าคุณมีความสามารถใช้โปรแกรมPhotoshop CS4ได้ดี…จริงไหม?”
“คะ…ครับ”
“ดี…ถ้างั้นปอยฝ้ายงานนี้มอบให้สุกฤษเป็นคนรับผิดชอบแทนแล้วกัน”
ห๋า !!!  นี่งานเก่าก็สั่งให้เราทำตั้งกอง เบ่อเร่อ…แล้วนี่ยังเอางานปอยฝ้ายมาให้เราทำอีกเหรอ…อารายว้า…
หลังจากที่คุณอภิชาติหัวหน้าจอมโหดสร้างภาระใหม่เพิ่มให้เขาเรียบร้อยแล้วก็หันไปพูดกับปอยฝ้ายตามเดิม
“เอ้า! ปอยฝ้ายคงไม่มีปัญหาแล้วนะ รับผิดชอบงานส่วนที่เหลือใด้ดีล่ะ อ่อ!ไม่ต้องรีบนะ…ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป”
อะไรนะ…
จุนซูกัดฟันจนดัง กรอด ๆ เมื่อเขาพบว่าหัวหน้าที่พึ่งสั่งงานเขาด้วยน้ำเสียง กระแทก  แดกดัน แต่กลับไปพูดให้กำลังใจอย่างอ่อนโยนกับเพื่อนพนักงานคนอื่น หัวหน้ายูชอนลำเอียงราวกับว่าเขาเป็น ลูกเมียน้อย อุ้ย…อารมณ์เสีย
หนอยๆ น่าสงสารเพื่อนตัวเองจริงจรี้ง เจ้านายก็เอาแต่สั่งๆ นี่นังสิงโตนาเนีย ที่สดใส ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ต้องทนทรมานแบบนี้อีกตั้ง 8 ชั่วโมงต่อวันเชียวรึนี้…
นี่ถ้านับดีๆ ก็อาทิตย์นึงแล้วซินะ ที่เขาไม่ได้เจอหน้าเพื่อนรักในแก็งแฮปปี้เลดี้ เลย ได้แต่โทรหากันอย่างเดียว
ครั้งล่าสุดที่ติดต่อกัน ก็คือ ฉันเล่าว่าตัวเองกับพี่กระทิงจัดปาร์ตี้ตอนรับเพื่อนเก่าของพี่กระทิงที่เพิ่งกลับจากอเมริกาและบังเอิญเจอเพื่อนเก่าอีกคนที่ชื่อ รัฐภูมิ โตคับทรวง ด้วย เพื่อนเก่าของพี่กระทิงคนนี้ หล่อมากเลย และที่สำคัญเป็นรุ่นพี่ที่ฉันแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียนที่ม.ต้น…แต่นังสิงโตนาเนียคงไม่รู้จักเขาหรอก…เพราะสมัยนั้นฉันกับพี่กระทิงอยู่กันคนละโรงเรียนกับสุกฤษนั่นเอง
“โอ้ย!นังเสือ พี่กระทิง…ป่านนี้พวกหล่อนคงเม้าเรื่องผู้ชายกันอยู่ซินะ…ฮื้อ ๆ คิดถึงพวกหล่อนจังเล้ยยย…ฮื้อ ๆ…”
พอนึกถึงตอนเลิกงาน…เขาก็กลับบ้านไปอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ไปนอนแผ่ร่าง แน่งน้อย กับเตียงนุ่มๆ กว่าจะฟื้นมาก็ 5 ทุ่ม กว่าๆ…ซักพักค่อยไปอาบน้ำ สุกฤษเป็นแบบนี้มา1สัปดาฆ์เต็มๆ แล้ว
อุ้ย…อารมณ์เสีย หนอย เอาไว้ให้เลิกงานก่อนเถอะ…แม่จะ…
“สุกฤษ!!!” เสียงตะคอกอย่างดังของหัวหน้าอธิชาติ ดังเข้ามา กระแทก รูหูของเขาอย่างกะทันหันเป็นผลให้สุกฤษที่กำลังใจลอย คิดนินทาเจ้านายตนเอง ถึงกับ สะดุ้งเฮือก
“ คะ..คร้าบ…หัวหน้า”
“ วันนี้ดูถ้าเธอจะใจลอยบ่อยๆ นะ งานคงน้อยไปล่ะซิ  ถ้างั้นตั้งแต่วันนี้ไปเธอต้องมาทำ โอที ที่นี้กับฉัน ทุกวัน!!!”
“ห๋า!!!ทำโอที” สุกฤษอุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ
…ตายแล้ว… ถ้างั้นฉันก็ต้องกลับบ้าน 2 ทุ่มทุกวันล่ะซิ  ว้าย..คนสวยแย่แล้ววว…
            แล้วหัวหน้าของเค้าก็เดินอย่างองอาจด้วยท่าพยัคฆ์ย่าง ยิ้มกริ่ม ก้าวเข้ามาหาอย่างช้าๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้ชายที่มีท่าเดินที่องอาจ สง่างาม แบบนี้จะเป็นคนใจร้าย และลำเอียงสุดๆ ได้
 “แล้วงานวันนี้น่ะ  เอาวันนี้นะ…ถ้ายังไม่เสร็จ เธอก็ต้องทำโอทีเร็วกว่าวันนึงก็คือวันนี้!!!”
“อะ…ครับ…ผมจะรีบทำครับ”
“ ดี๊…จัดการมั๊นเล้ย” เมื่อสั่งสุกฤษเสร็จแล้วหัวหน้าจอมเขี้ยว มาดเนียบของเขาก็เดินอย่างองอาจ สง่างามไม่ผิดจากเมื่อครู่เข้าห้องทำงานส่วนตัวของตนไป
หนอยๆๆ…เอาไว้ให้เลิกงานก่อนเถอะ…แม่จะ…แม่จะโทรไปบ่นกะนังเสือเพื่อนรักให้หาย ซีม่าโลชั่น เลยล่ะ
โอ้ย ลูกอีช่างสั่ง  แหม….มันคันปากยิก ๆ
หนอย..ไอ้งานกองนี้ก็ไม่ยอมลดลงเล้ย…อ๋อย…ซวยจริง ๆ…
ฮื้อๆๆ…
และแล้ว 6 โมงเย็นที่รอคอยของสุกฤษก็ดูเหมือนว่าจะเป็นหมันซะแล้ว
อุ้ย…อารมณ์เสีย
To be Con