Stop my heart!! ขอหยุดหัวใจที่นายซุปเปอร์สตาร์(KF)

ผิด...แย่...กับสิ่งแปลกปลอม ฉันมาถึงโรงพยาบาลก็เจอกับน้องสาวพอดี ฉันก็เลยจัดการคุมตัวผู้ต้องหาเดินไปด้วกันที่แผนกสูตินารี “ไปตรวจซะ” “คือพี่...พี่เข้าใจผิดแล้ว” “เข้าใจผิดอะไร หมอนี่เนี่ยแหละที่แกบอก รึจะบอกว่าไม่ใช่ ไม่ต้องพูดนะ เข้าไปให้มันได้รู้ว่าแกท้องจริงรึเปล่า” “แต่พี่...” “ก่อนที่ฉันจะฆ่าแกกับไอ้หมอนี่” ว่าแล้วฉันก็หันหน้าทำตาขวางใส่ไอ้บ้านั่น “กะ...ก็ได้” ยัยโบว์ทำตามที่ฉันบอก ฉันลากคอไอ้บ้านั่นมานั่งรออยู่หน้าห้องทีน้องฉันกำลังตรวจอยู่ “นี่คุณ ผมบอกแล้วไงว่าผม...อุ๊บ OXO” อย่าคิดว่าฉันจูบปิดปากหมอนี่ เพราะฉัน...ไม่มีทางคิดสั้นแบบนั้นเด็ดขาด “หุบปากไปเลยนะ ถ้านายไม่อยากเจ็บตัวก็นั่งเงียบๆ” ฉันพูดขู่แต่ไอ้บ้านั่นก็เอามือ ฉันออกก่อนจะมองหน้าฉันอย่างเคืองๆ “ผมเป็นถึงระดับซุปเปอร์สตาร์นะ ผมไม่ไปคว้าน้องสาวคุณเป็นแฟนหรอก” “นี่นายว่าน้องฉันว่าต่ำใช่ไหม นายจะบอกว่าตัวเองอยู่สูงมากงั้นสิ หึ ซุปเปอร์สตาร์ เหรอ ทำไมฉันถึงไม่เห็นรู้จักเลยล่ะ” “นี่คุณไม่รู้จักผมจริงๆอ่ะ” ว่าแล้วไอ้บ้านั่นก็ทำหน้างง “ก็ใช่น่ะสิ นายดังจริงฉันก็ต้องรู้จักแล้ว” “คุณไปอยู่ไหนมาเนี่ย ถึงไม่รู้จักผม ถ้าไม่เชื่อคุณลองถามใครในโรงพยาบาลนี้ก็ ได้ ใครๆก็รู้จักผม แต่คุณน่ะ ทำผมเสื่อมเสียงชื่อเสียงหมดแล้ว ดูสายตาแต่ละคนที่จ้องผมสิ เขาเห็นผมเป็นพวกดาราลวงโลก แกล้งทำดีเอาหน้าพอลับหลังก็มาเป็นเพลย์บอยทำเขาท้องไปทั่ว นั่นก็ฝีมือของคุณทั้งนั้น” “หยุดพูด ฉันไม่มีทางก่อเวรก่อกรรมกับใครก่อน นายทำน้องสาวฉันท้องนายก็ต้อง รับผิดชอบ” “แต่ผม...” กริ๊ก! ฉันหันหลังไปก็เจอยัยโบว์กำลังเดินออกมาจากห้องพร้อมกับหมอ ฉันเลยรีบเดินเข้า ไปพูดเป็นการใหญ่ “บอกไปเลยค่ะ คุณหมอว่าน้องสาวดิฉันท้องจริงๆ” ฉันพูดแล้วมองหน้าไอ้บ้านั่น “ไม่ครับ” “ค่ะ หะ อะไรนะ O_O” ฉันรีบหันควับไปมองหน้าหมอทันทีหลังจากที่ได้ยิน “น้องสาวคุณไม่ได้ท้องครับ” “ก็ในเครื่องตรวจมันเป็นสองขีดนี่ ละ...แล้ว...” ฉันเอ๋อไปเลย เป็นไปได้ไงเนี่ย O_O “พี่เฟย์ จริงๆ อันเนี้ยมันเป็นของเพื่อนโบว์ต่างหาก มันมาที่บ้านเราตอนที่พี่ไม่อยู่ โบว์ก็ไม่รู้ว่ามันตรวจตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่โบว์ตกใจตอนที่พี่เอาไอ้เครื่องนั้นมาน่ะเพราะ กลัวพี่จะว่าที่โบว์พาเพื่อนมาบ้านโดยไม่ขอพี่” “ละ...แล้ว...ทำไมแกไม่บอกพี่ O_O” “ก็พี่ไม่ให้โอกาสโบว์พูดบ้างนี่ แล้วตอนที่พี่ถามว่าชื่ออะไรโบว์จะบอกชื่อเพื่อนโบ ว์ต่างหาก แต่พอดี...แหะๆ โบว์เห็นพี่เขื่อนในโทรทัศน์ก็เลยพูดชื่อเขาออกมาน่ะ แหะๆ ขอโทษนะพี่ เรื่องมันเลยยาวเลยอ่ะ ^^;” ฉันหน้าเหวอ หันหลังไปมองคู่กรณีที่ฉันลากมาด้วย อะไรกันเนี่ย นี่ฉันผิด! ผิด หมดเลยเหรอ อ๊ากก บ้าที่สุด ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย หมอนี่ต้องฟ้อง ฉันแน่ๆ งานนี้ทั้งโดนปรับโดนจับ ติดคุกหัวโตแน่ T^T “ว่าไงผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ได้ทำ” “อะ...คือ...เอ่อ...ฉันขอโทษนะ ก็ฉันเห็นยัยโบว์ชี้ไปที่นาย ฉันก็เลย...” “บุกไปชกหน้าแล้วก็ตบฉันเนี่ยนะ” “เอ่อ...ใช่ แต่ฉันทำไปเพราะความโกรธนะ ไม่ได้มีเจตนาเลยจริงๆ นะ เชื่อฉันสิ” “ไม่เจตนา แต่ก็ลากฉันมาที่นี่ นี่เธอ ฉันเสียหายทั้งชื่อเสียง ทั้งร่างกายเธอชกฉันซะ ตาบวมแบบเนี้ย ตาเธอแล้ว จะรับผิดชอบยังไง” “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันออกค่ารักษาพยาบาลให้นะ แหะๆ ^^;” จะรอดไหมเนี่ยตู ไม่น่าพลุกพล่านเลย ซวยแท้ๆ นี่มันปีชงของฉันใช่ไหมเนี่ย โอ๊ย ใครก็ได้ช่วยทำให้มันเป็นฝันที T^T “แล้วชื่อเสียงของฉันล่ะ” “นายก็กอบกู้เอาเองละกัน อะ นี่ค่ารักษา ฉันไปละนะ” ฉันรีบควักแบงค์ออกมาโดย ไม่สนใจว่ามันเป็นแบงค์อะไรก่อนจะหยิบมือหมอนั่นมาแล้วยัดเงินให้ ฉันรีบจับมือน้องสาวเดินหนี แต่... “ฉันจะแจ้งตำรวจ ข้อหาทำร้ายร่างกาย และหมิ่นประมาททำให้ผู้อื่นได้รับความ เสื่อมเสีย” “อย่านะ อย่าทำอย่างนั้นเลย ถ้าฉันติดคุกแล้วน้องฉันจะอยู่ยังไงล่ะ” “ช่างสิ เธอทำผิดก็ต้องยอมรับผิด” “ฉันยอมรับผิดแต่อย่าให้ฉันติดคุกเลยนะ ขอร้องล่ะ” ฉันรีบอ้อนวอนหมอนั่นตาบ้อง แบ๊ว ฉันไม่เคยอ้อนวอนใครเลยนะเนี่ย นายเป็นคนแรกเลยนะ “ถ้าไม่อยากติดคุก เธอต้องทำตามข้อตกลงของฉัน” “อะไร” หมอนั่นไม่พูดอะไร สายตาของเขาจ้องฉันอย่างอาฆาตแค้น เขาจับข้อมือฉันและ กระชากให้เดินตามเขาไปก่อนจะโยนฉันใส่รถแท็กซี่แล้วตามเข้ามานั่งข้างๆ เง้อ~ ฉันเชื่อแล้วว่าเวรกรรมมีจริง ทำอะไรได้อย่างนั้น โฮๆๆๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า หวังว่า หมอนี่คงไม่ได้ลากฉันไปฆ่าหมกศพหรอกนะ ถ้าเกิดว่าหมอนี่เกิดบ้าเลือดลากฉันเข้า พงหญ้าแล้วตะริดติดชึ่งก่อนจะบีบคอแล้วหมกใส่ถุงทิ้งลงแม่น้ำ กว่าคนมาเจอก็เน่าเฟะ ฮือๆๆ ไม่อยากนึกสภาพเลยจริงๆ T^T “ไปบริษัท XXX ครับ” หมอนั่นบอกกับคุณลุงโชเฟอร์ก่อนจะหันมายิ้มมุมปากท่าทางเจ้าเล่ห์ให้ฉัน แต่แทนที่ฉันจะหมันไส้ฉันกลับใจสั่น เพราะรอยยิ้มของหมอนั่นมันดูดีกว่าดาราเกาหลีที่ฉันเคยเห็นในทีวีเป็นพัน เท่า ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยนะคุณเฟย์ - -^^ รถค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังที่นายซุปเปอร์สตาร์บอก เขามองหน้าฉันเหมือนมองอุนจิที่ ลอยตุ๊บป๋องอยู่บนคอห่าน ที่ราดเท่าไหร่ก็ราดไม่ลง แต่เรื่องอุนจิเก็บเอาไว้ก่อน ตอน นี้ฉันอยากรู้ว่าหมอนี่จะพาฉันไปบริษัทนั่นทำไม และไปทำอะไรหวังว่าคงไม่ได้ไปทำ อย่างที่ฉันคิดหรอกนะ - - (คิดอะไรที่ไร้สาระจริงๆ - -) “นายจะพาฉันไปที่นั่นทำไม” “ฉันจะไปเอารถที่นั่น” “นายมีรถด้วยเรอะ” “- -^^” ดูเหมือนว่าสีหน้าหมอนี่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับคำถามของฉันเลยนะ - - รถแท็กซี่ขับไปเรื่อยๆ แต่ฉันยังคงนั่งเงียบสายตาไม่กล้าแม้แต่จะมองเสี้ยวหน้า ของเขา ฉันรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต แย่กว่าทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้น แย่...ที่ตัวเองเข้าใจผิดแล้วเอาไปมั่วเอง แย่...ที่ต้องอับอายขายหน้าเพราะความเข้าใจผิดของตัวเอง แย่...ที่ฉันมันโง่ แย่...ที่ฉันมีเรื่อง แย่...ที่ฉันต้องมาอยู่ในรถแท็กซี่กับคนอย่างนาย และแย่...ที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนายมันทำให้ใจฉันสั่น!! อะไรๆก็แย่ แย่ไปหมดทุกอย่าง ให้ตายสิ อยากให้ตัวเองเป็นแม่มดจัง จะได้หายตัไปไกลๆ จากที่นี่ ไปไกลๆจากนายซะ ไอ้ซุปเปอร์สตาร์นิสัยแย่!!