นิยายเรื่อง จำเลยรัก prison of love

มาแล้วๆๆๆ กับตอนที่4 หนีอ่านกันให้สนุกนะ แต่ อ่านแล้วเม้นด้วย ^______^ตอนที่4 หนี!หลังจากที่คุณเขื่อนป้อนฉันมาสักพัก“เอ่อนาย”ฉันพูด“เรียกเขื่อนก็ได้”เค้าแย่งฉันพูด“คือว่า ฉันอยากกลับบ้าน”ฉันตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ“อยากกลับมากสินะ ฮึ”น้ำเสียงเค้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เค้าวางถ้วยข้าวต้ม“เธอคงอยากกลับไปอยู่กับพ่อเลวๆของเธอหล่ะสิ นี่ถามจริงเถอะ แม่เธอหนีไปมีผัวใหม่หรอ พ่อเธอถึงไม่เอาหน่ะ”เพี๊ยะ!“นายดูถูกแม่ฉันเกินไปแล้วนะ! อุ๊บ”เค้าจูบฉันด้วยพลังควายจนฉันรู้สึกว่าปากฉันแตก ฉันพยายามหลบหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเค้าจับหน้าฉันไว้ ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมา “อย่าคิดที่จะตบฉันอีกไม่งั้นฉันไม่ทำแค่จูบเธอแน่”เค้าพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันปาดน้ำตาทิ้งแล้วเอนตัวลงกับเตียง“เฮ้อ! แม่เฟย์คิดถึงแม่”ฉันพูดแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนก่อนจะข่มตานอนหลับไปผมนี่มันบ้าที่สุดเลย ทำไมผมถึงเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อย่างงี้นะ ผมทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆได้ลงคอ กลางดึกฉันตื่นขึ้นมากลางดึก ทุกอย่างเงียบมาก ไฟถูกปิดหมดแล้ว ฉันจึงเกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมา หนี!ฉันย่องออกมาจากห้องนอน แล้วเดินมาตามทางเดินของบ้านจนมาถึงประตูหน้าบ้าน ฉันค่อยๆเปิดออก แล้ววิ่งไปยังรั้วอันใหญ่ “โอ๊ย! แล้วจะปีนยังไงเนี่ย”ฉันพึมพำกับตัวเอง เมื่อฉันคิดได้ว่ามีประตูหลังบ้านฉันจึงรีบวิ่งไป รั้วหลังบ้านเป็นรั้วเล็กๆ ฉันจึงปีนข้ามได้อย่างง่ายดายฉันวิ่งมาตามถนน แต่ให้ตายสิ ไม่มีรถสักคัน“คิดจะหนีหรอ”เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน เมื่อหันไป ฉันเจอกับเขื่อนที่ยืนอยู่“ฮึ บอกให้นะ ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีทางหนีได้หรอก มานี่!”เค้าพูดแล้วลากฉันตามเค้าไป เค้ามาหยุดอยู่ที่หน้ากระท่อมเล็กๆ หลังหนึ่งก่อนจะผลักฉันเข้าไปแล้วล่ามโซ่ไว้กับข้อเท้าฉัน“ปล่อยเถอะนะ ขอร้องหล่ะ ฮึกๆ”ฉันอ้อนวอนเค้าอย้างสุดเท่าที่จะทำได้“ฝันไปเถอะ!”เค้าปิดประตูกระท่อม แล้วล็อกไว้ปัง ปัง ปัง!!!ฉันทุบประตูกระท่อมหวังว่าเค้าคงจะเปิดให้แต่ไม่เลย สิ่งที่ฉันได้คือความว่างปล่าว ฉันนั่นร้องไห้ด้วยควากลัวเช้ามืดแกร็กๆๆ “ตื่นแล้วหรอ”เขื่อนถามเมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้หลับอยู่ แต่อันที่จริงแล้ว ฉันยังไม่ได้นอนเลยตังหาก“ดี ถ้าตื่นแล้วก็มากินข้าวซะ เสร็จแล้วจะไดไปกันต่อ”เค้าเดินมานั่งข้างๆฉันพร้อมวางอาหาร“นายจะไปไหน”ฉันถามดวยเสียงที่แหบแห้ง“เดี๋ยวก็รู้”หลังจากนั้นเค้าก็เดินออกไปเมื่อฉันกินข้าวเส็จพวกเราก็ออกเดินทาง ดูเหมือนว่าพวกเราจะเดินแต่ข้นเขา ฉันไม่รู้ว่าเรากำลังจะไปไหนกัน แต่ที่แน่ๆเราไปไกลมาก พวกเราเดินแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว เวลาหัวค่ำเราก็จะนอนในเต็นกัน“คืนนี้พักตรงนี้ก็ละกัน ฉันว่าถ้าพรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยก็น่าจะไปถึงสักสิบโมง” ฉันรับฟังที่เค้าพูดแล้วกเอนตัวนอนลง เฮออออ หนาวจัง ฉันนอนกอดตัวเองไปมา จริงๆมันไม่ใช่แค่หนาวหรอกนะ แต่มันหนาวมากตังหาก“เฟย์หนาวหรอ”สองสามวันนี้ผีอะไรก็ไม่รู้คงเข้าสิงเค้า เค้าพูดดีกับฉันตลอด ไม่ดุด่าหรืออะไรเลย แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังกลัวเค้า“อะ อืม”ฉันพูด้วยความลำบากเพราะฉันหนาว เค้าไม่ได้ตอบ แต่กลับคว้าเอวฉันไปกอดไว้ ฉันไม่ได้ขัดขืน เพราะฉันหนาว รากอดกันอยู่จบถึงเช้าเม้นๆๆๆๆ