นิยายเรื่อง จำเลยรัก prison of love

มาแล้วๆๆๆ กับตอนที่4 หนี
อ่านกันให้สนุกนะ แต่ อ่านแล้วเม้นด้วย ^______^






ตอนที่4 หนี!
หลังจากที่คุณเขื่อนป้อนฉันมาสักพัก
“เอ่อนาย”ฉันพูด
“เรียกเขื่อนก็ได้”เค้าแย่งฉันพูด
“คือว่า ฉันอยากกลับบ้าน”ฉันตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ
“อยากกลับมากสินะ ฮึ”น้ำเสียงเค้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เค้าวางถ้วยข้าวต้ม
“เธอคงอยากกลับไปอยู่กับพ่อเลวๆของเธอหล่ะสิ นี่ถามจริงเถอะ แม่เธอหนีไปมีผัวใหม่หรอ พ่อเธอถึงไม่เอาหน่ะ”
เพี๊ยะ!
“นายดูถูกแม่ฉันเกินไปแล้วนะ! อุ๊บ”เค้าจูบฉันด้วยพลังควายจนฉันรู้สึกว่าปากฉันแตก ฉันพยายามหลบหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเค้าจับหน้าฉันไว้ ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมา
“อย่าคิดที่จะตบฉันอีกไม่งั้นฉันไม่ทำแค่จูบเธอแน่”เค้าพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันปาดน้ำตาทิ้งแล้วเอนตัวลงกับเตียง
“เฮ้อ! แม่เฟย์คิดถึงแม่”ฉันพูดแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนก่อนจะข่มตานอนหลับไป

ผมนี่มันบ้าที่สุดเลย ทำไมผมถึงเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อย่างงี้นะ ผมทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆได้ลงคอ
กลางดึก
ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก ทุกอย่างเงียบมาก ไฟถูกปิดหมดแล้ว ฉันจึงเกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมา หนี!
ฉันย่องออกมาจากห้องนอน แล้วเดินมาตามทางเดินของบ้านจนมาถึงประตูหน้าบ้าน ฉันค่อยๆเปิดออก แล้ววิ่งไปยังรั้วอันใหญ่
“โอ๊ย! แล้วจะปีนยังไงเนี่ย”ฉันพึมพำกับตัวเอง เมื่อฉันคิดได้ว่ามีประตูหลังบ้านฉันจึงรีบวิ่งไป รั้วหลังบ้านเป็นรั้วเล็กๆ ฉันจึงปีนข้ามได้อย่างง่ายดาย
ฉันวิ่งมาตามถนน แต่ให้ตายสิ ไม่มีรถสักคัน
“คิดจะหนีหรอ”เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน เมื่อหันไป ฉันเจอกับเขื่อนที่ยืนอยู่
“ฮึ บอกให้นะ ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีทางหนีได้หรอก มานี่!”เค้าพูดแล้วลากฉันตามเค้าไป เค้ามาหยุดอยู่ที่หน้ากระท่อมเล็กๆ หลังหนึ่งก่อนจะผลักฉันเข้าไปแล้วล่ามโซ่ไว้กับข้อเท้าฉัน
“ปล่อยเถอะนะ ขอร้องหล่ะ ฮึกๆ”ฉันอ้อนวอนเค้าอย้างสุดเท่าที่จะทำได้
“ฝันไปเถอะ!”เค้าปิดประตูกระท่อม แล้วล็อกไว้
ปัง ปัง ปัง!!!
ฉันทุบประตูกระท่อมหวังว่าเค้าคงจะเปิดให้แต่ไม่เลย สิ่งที่ฉันได้คือความว่างปล่าว ฉันนั่นร้องไห้ด้วยควากลัว

เช้ามืด
แกร็กๆๆ
“ตื่นแล้วหรอ”เขื่อนถามเมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้หลับอยู่ แต่อันที่จริงแล้ว ฉันยังไม่ได้นอนเลยตังหาก
“ดี ถ้าตื่นแล้วก็มากินข้าวซะ เสร็จแล้วจะไดไปกันต่อ”เค้าเดินมานั่งข้างๆฉันพร้อมวางอาหาร
“นายจะไปไหน”ฉันถามดวยเสียงที่แหบแห้ง
“เดี๋ยวก็รู้”หลังจากนั้นเค้าก็เดินออกไป
เมื่อฉันกินข้าวเส็จพวกเราก็ออกเดินทาง ดูเหมือนว่าพวกเราจะเดินแต่ข้นเขา ฉันไม่รู้ว่าเรากำลังจะไปไหนกัน แต่ที่แน่ๆเราไปไกลมาก พวกเราเดินแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว เวลาหัวค่ำเราก็จะนอนในเต็นกัน
“คืนนี้พักตรงนี้ก็ละกัน ฉันว่าถ้าพรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยก็น่าจะไปถึงสักสิบโมง” ฉันรับฟังที่เค้าพูดแล้วกเอนตัวนอนลง เฮออออ หนาวจัง ฉันนอนกอดตัวเองไปมา จริงๆมันไม่ใช่แค่หนาวหรอกนะ แต่มันหนาวมากตังหาก
“เฟย์หนาวหรอ”สองสามวันนี้ผีอะไรก็ไม่รู้คงเข้าสิงเค้า เค้าพูดดีกับฉันตลอด ไม่ดุด่าหรืออะไรเลย แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังกลัวเค้า
“อะ อืม”ฉันพูด้วยความลำบากเพราะฉันหนาว เค้าไม่ได้ตอบ แต่กลับคว้าเอวฉันไป
กอดไว้ ฉันไม่ได้ขัดขืน เพราะฉันหนาว รากอดกันอยู่จบถึงเช้า


เม้นๆๆๆๆ