It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

~เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวงเลยซักวัน ถ้าคิดถึง...~
ติ๊ด!          
“โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” ฉันบ่นใส่ยัยเฟย์ที่โทรมาตั้งแต่เช้า
(อ่าว ยังไม่ตื่นหรอ)
“ใช่+-+”
(งั้นเดี้ยวฉันโทรไปใหม่)
ยัยเฟย์พูดแล้วกดวาง คำว่าเดี๋ยวโทรไปใหม่ของยัยเฟย์นี่น่ากลัว  ก็เวลาของยัยนี่เร็วกว่าคนอื่นมาก= = แต่ว่าแล้วก็ขอ...
~เมื่อไม่มีสิทธิ์หวง จะไม่หวงเลยซักวัน ถ้าคิดถึง...~
อาเมน! ว่าแล้วมั้ยล่ะ =o=
“ว่าไง - -“
(ตื่นแล้วใช่มั้ย แกออกมาร้านเค้าหน้ามหาลัยหน่อย เร็วๆนะ ห้ามให้ฉันโทรตาม เข้าใจมั้ย!!) ยัยเฟย์สั่งรัวแล้วกดวางสาย ต้องมีเรื่องอะไรแหง ก็ยัยเฟย์เล่นกระซิบจนแทบไม่ได้ยินขนาดนั้น
ณ  ร้านเค้ก
“แกมาช้า!!”
“ก็...” ขณะที่ฉันกำลังจะถียง ตาก็ฉันก็เหลือบไปเห็นป๊อปกับมิล่า ทำให้ฉันหันไปทำหน้าสงสัยใส่ยัยเฟย์
“อย่าเพิ่งถาม นั่งก่อน” ยัยเฟย์สั่ง อ๊ะ! เขื่อนก็มานี่นา
“ตกลงว่า?” ฉันถามหลังจากที่นั่งเข้าที่ แต่ตาก็ยังคงจ้องอยู่ที่...
ทั้งคู่...
“คือมิล่าบังคับให้ไอ้ป๊อปออกมาคุยเรื่องเมื่อคืนน่ะ” เขื่อนพูด
“เรื่องเมื่อคืน อะไรกัน”
“เอ่อ...”
“เขื่อน!!”
“เมื่อคืนไอ้ป๊อปมันให้มิล่ามาอยู่เป็นเพื่อนแล้วฟางก็คงเข้าใจนะว่ามันน่ะเพลย์บอย แล้วมันอยู่สองต่อสองแบบนั้น...”
“พอ!! พอได้แล้ว ฉัน...ไม่อยากฟัง”ฉันยกมือห้ามแล้วเงียบไปซักพักจนเขื่อนถาม
“เธอ...”
“ไม่ฉัน...ไม่เป็นอะไร”ฉันตอบเบาๆ
“แน่นะฟาง”ยัยเฟย์หันมาถาม
“ไม่...ฉันกลับหอก่อนนะ เจอกัน”ฉันพูดแล้วลุกออกมา
ความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจมันคืออะไรกัน  ไม่เข้าใจซักนิดเลย  มันหลายครั้งแล้วที่รู้สึกอย่างนี้...
ตึกๆๆ
“เดี๋ยวก่อน” เสียงฝีเท้าและเสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ฉันรีบเดินยิ่งกว่าเดิมจนล้มไม่เป็นท่า
“เธอเป็นอะไรมั้ย” ป๊อปวิ่งเข้ามาประคองฉัน
“ปล่อยฉัน!” ฉันสะบัดมืออกอย่างแรงจนตัวเองเซเล็กน้อย
“ระวังหน่อย” เขาเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้
“ปล่อยฉันเถอะ อย่าทำให้ฉันอ่อนแอและแพ้ไปกว่านี้เลย อย่าเจอกันอีก...” ฉันพูด เขาจึงค่อยๆลดมือลง ฉันจึงหันหลังเดินออกมา ขอให้มันจบแค่นี้เถอะนะ...
ความเจ็บปวดแบบนี้น่ะ...
ปล่อยให้มันจบเถอะ...
______________________________________________________________
ขอโทษที่ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะค่ะ ยังไงก็ช่วยเม้นแลละให้คะแนนนิยายหน่อยนะคะ^^