Love Delicious รักหลากรสของนายแบดบอย

ตัวไอ writer:
โถ่ไม่น่าเลยยัยไอๆๆต้องมาเป็นคนทำความสะอาดห้องแล้วฉันก็ยอมโอ้แงๆๆ
ฟิวเจอร์:ทำความสะอาดไปเดี๋ยวฉันกลับมา
สั่งเสร็จก็ปิดประตูหนีเลยหรอค่ะคุณชายนี่เนี่ยน๊ะรักรสหวานที่ฉันใฝ่ฝัน...มันไม่ใช่อย่างงี้สิฉันเริ่มที่พับผ้าห่ม จัดของ ซองอะไรเนี่ยสีสวยจังสงสัยหมากฝรั่ง...แอบกินดีกว่า...มันแปลกๆน๊ะเนี่ยชั่งเถอะๆฟิวเจอร์เปิดประตูห้องเข้ามาขณะที่ตัวไอทำความสะอาดเสร็จแล้วขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง
ฟิวเจอร์:นี่มันเตียงฉันลงมาเลย
ตัวไอ:นอนหน่อยก็ไม่ได้ ชิ
ฟิวเจอร์:เธอเห็นถุงยางพี่เมเจอร์พี่ชายฉันป่ะมันวางไว้ตรงนี้อ่ะ
ฟิวเจอร์ชี้ไปที่โต๊ะเอ...นั่นมันที่วางหมากฝรั่งนี่นา
ตัวไอ:ฉันเห็นแต่หมากฝรั่งอ่ะรสชาติแปลกๆแต่หนึบๆดี
ฉันพูดและอ้าปากให้ดู
ฟิวเจอร์:เฮ้ย!!!คายออกมาเลย
นายนั่นพูดหน้าตาตื่นอย่างกับว่าฉันกินถุงยางอย่างงั้นแหละ
ตัวไอ:อะไรจะงกขนาดนั้นแค่หมากฝรั่งยังต้องคาย
ฟิวเจอร์:ยัยบื้อนั่นถุงยางเว้ย
ตัวไอ:หา!!!ถุงยาง
ฟิวเจอร์:จะหาทำไมเล่ามันอยู่ในปากเธอ
ฉันรีบวิ่งไปคายแล้วเข้าไปบ้วนปากโดยด่วยแงๆๆแล้วก็ปล่อยให้เคี้ยวอยู่ตั้งนานวิ่งออกมาเขาก็นั่งยิ้มปนหัวเราะอยู่ปลายเตียง
ตัวไอ:ขำอะไรของนาย
ฟิวเจอร์:ขำคนซื่อบื้อไงเกิดมาไม่เคยเจอคนกินถุงยางเนี่ย
ฉันนั่งเงียบหันหน้าหนีก็มันทั้งอายทั้งโกรธนี่นาอยู่ๆนายหัวทองที่หน้าตาคล้ายฟิวเจอร์ก็เข้ามา
เมเจอร์:แกหาเจอยัง...อ้าวแล้วนี่ใครว่ะน่ารักดีตาโต๊โต
ฟิวเจอร์:คนใช้ส่วนตัวของฉันพี่ไม่เกี่ยว
ที่แท้นายหัวทองนี่ก็เจ้าของถุงยางนั่นนี่เอง
เมเจอร์:แน่ใจว่าคิดแค่นั้น
ฟิวเจอร์:เออ
เมเจอร์:แล้วของๆฉันอ่ะ
ฟิวเจอร์:ก็ยัยนี่กะ...
ฉันกระโดดเอามือปิดปากเขาไว้
ตัวไอ:ตือตัวไอเก็บไปทิ้งแล้วอ่ะค่ะ
เมเจอร์:ชื่อตัวไอหรอค่ะ
ตัวไอ:ค่ะ
เมเจอร์:งั้นไม่เป็นไรพี่หาซื้อใหม่ก็ได้...บายครับ
ฟิวเจอร์:โกหกพี่ชายฉันทำไม
ตัวไอ:ก็ฉันอายนี่นา
ฉันว่าอยู่นานได้มีอันตรายชัวร์เลยฉันเลยคิดว่ารีบกลับดีกว่า
ฟิวเจอร์:ไปไหนอ่ะ
ตัวไอ:กลับบ้าน
ฟิวเจอร์:เดี๋ยวไปส่ง
ตัวไอ:ไม่เป็นไร
ฟิวเจอร์:อย่าเถียง
 
ริบบิ้น writer:
ฉันตวัดกระเป๋าเสื้อผ้าใส่แล้วเดินขึ้นมาที่ห้องแต่วางกระเป๋าปุ๊บไอ้บ้าไอค่อนนี่ก็เดินมาจับแขนโอ๊ยเจ็บน๊ะเว้ย
ริบบิ้น:ปล่อย
ไอค่อน:เธอเป็นใครมาสั่งฉันเนี่ยหา!!!
ริบบิ้น:เป็นคนสวยไง
ไอค่อน:หลงตัวเอง   
ไอ้ยี่ห้อรถนายหลอกด่าฉันหรออ๊ากกกกกก
ไอค่อน:ที่เธอตวัดกระเป๋าใส่ท้องฉันยังไม่ได้จัดการเลย
เค้าพูดแล้วอุ้มฉันพาดบ่าออกมานอกบ้าน
ริบบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้
ไอค่อน:อ๋อได้
ไอค่อนปล่อยฉันลง...พื้น โอ๊ยเจ็บก้นอยากกรี๊ด
ริบบิ้น:ฉันเจ็บน๊ะรู้มั๊ย
ไอค่อน:ถ้าไม่รู้จะทำมั๊ยล่ะ
เขาพูดจบก็เตรียมเดินเข้าบ้านฉันเลยวิ่งไปเตะกล่องดวงใจเขา
ไอค่อน:โอ๊ย…ยัยบ้า
เขาพูดแล้วชี้หน้าฉันแต่ I don’t care
เขานั่งอยู่ตรงนั้นแล้วค่อยๆลุกขึ้นไปสั่งคนใช้ให้เอาของฉันออกมาโยนทิ้งสาวใช้ไม่ทำเขาก็ขู่ว่าจะไล่ออกสาวใช้จึงจำต้องทำ
ริบบิ้น:มันมากไปแล้วน๊ะ
ฉันพูดแล้ววิ่งตามเขาไปที่หลังบ้านซึ่งมีสระว่ายน้ำฉันไปถึงก็ต่อยหน้าเขาระบายความโกรธ พลั่ก!!!
ไอค่อน:ทนไม่ไหวแล้วน๊ะเว้ย!!!
เขาพูดแล้วพลักฉันถึงมันจะเบาสำหรับเขาแต่สำหรับฉันมันแรงมากฉันเซแล้วหล่นสระว่ายน้ำ อุ๊บ!!!ฉันว่ายน้ำไม่เป็นทำไมอนาถอย่างงี้กระโปงก็เปิดเสื้อก็เปิด
ริบบิ้น:ช่วยด้วย  อุ๊บ
ฉันตะเกียกตะกายแล้วรู้สึกเหมือนมีมือใหญ่ๆกับแขนแข็งแรงๆมาดึงตัวฉันไปอุ้มกอดไว้แล้วพาฉันขึ้นไปที่ขอบสระไอค่อนนี่เองเขาทำอย่างงี้มันแรงเกินไปมั๊ย
ริบบิ้น:นายทำแบบนี้มันไม่มากไปหรอฉันรู้ฉันทำร้ายร่างกายนายแต่ฉันไม่เคยคิดจะทำนายถึงตายทำไมนายต้องทำอย่างงี้กับฉันด้วย
ฉันพูดแล้วน้ำตาก็ไหลมันอดไม่ได้นี่นาเขาทำท่างงแล้วดึงฉันไปกอด
ริบบิ้น:ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยฮือๆๆ
ไอค่อน:เงียบได้แล้วน่า
เสียงเขาอ่อนลงฉันว่าแล้วว่าหมอนี่ไม่ขอโทษฉันชัวร์เฮ้อ....
ไอค่อน:ไปไปเข้าบ้านไปอาบน้ำกินข้าวไป แป๋วแว๋วไปเก็บกระเป๋าากลับห้องริบบิ้นด้วย  
ฉันเดินมาก็เจอหมาพันปอมๆน่ารักๆตัวนึงเลยลงไปนั่งเล่นกับมัน
ไอค่อน:ชอบหรอมันชื่อกองทัพ...กองทัพมานี่มา
เขาพูดแล้วเจ้ากองทัพก็เดินไปหาเขาอุ้มมันขึ้นแล้วส่งให้ฉัน
ไอค่อน:นี่ริบบิ้นเจ้านายอีกคนนึงของแกรู้มั๊ย
กองทัพ:โฮ่ง  (แปลว่าครับ)
ฉันรับมันมาอุ้มแล้วลูบขนมันเล่น
ไอค่อน:ไปอาบน้ำก่อนเถอะน่าเดี๋ยวไม่สบายขี้เกียจดูแล
 
 
โมกี้  writer:
ลุงชัยกับป้ารดีพามาที่คฤหาสของท่านบ้านหรือวังเนี่ยใหญ่มากสงสารคนใช้จัง...เอ่อฉันคงพูดผิดไปคนใช้เกือบ50คนยืนรอรับแล้วเอาของฉันขึ้นไปไว้ข้างบนแล้วตามลูกชายเขาที่ชื่อแอลฟ่าลงมาหล่อมากผมสีดำแนวๆหุ่นนักกีฬาเดินลงมาอย่างไม่สบอารมณ์
แอลฟ่า:ยัยนี่เนี่ยน๊ะแม่ที่จะมาหมั้นผมไม่ชอบการคลุมถุงชนอีกอย่างถ้ายัยนี่รู้ประวัติผมแล้วจะหนีกลับบ้านไม่ทัน
โมกี้:ทำไมต้องหนีฉันไม่แคล์อยู่แล้ว
คุณหญิงรวี:ดีมากจ้ะหนูกี้นี่แอลฟ่าลูกชายป้าส่วนนี่หนูโมกี้คู่หมั้นแก
แอลฟ่า:ผมไม่หมั้นครับแม่
คุณหญิงรวี:เงียบแล้วพาหนูกี้ไปเลือกชุดเลือกแหวนเดี๋ยวนี้พรุ่งนี้ฉันจะให้แกหมั้นฉันสั่งเตรียมงานแล้ว
แอลฟ่า:โถ่...แม่
แอลฟ่า:ไปดิยัยบู้บี้
โมกี้:ฉันชื่อโมกี้
แอลฟ่า:หรออออออ
ตอนนี้เราก็มาถึงร้านเลือกชุดกันแล้วฉันลองไปลองมาเขาก็เอาแต่นั่งหลับจนถึงชุดนีพนักงานบอกว่าใส่แล้วเข้ากับฉันที่สุด

ฉันเดินไปให้แอลฟ่าดูเขาอึงนิดนึงแล้วก็ไปจ่ายเงินแล้วเราก็ไปซื้อไปซื้อแหวนกันเขาก็บ่นนู่นบ่นนี่ว่าฉันเรื่องมาก เนี้ยบ บลาๆๆ
กว่าจะได้ก็เหนื่อหูเลยเนี่ยโอ๊ย!!!ไม่น่าตกลงหมั้นกับอีตานี่เลย
อะไรนี่ต้องนอนห้องเดียวกันอีกไอ้บ้านี่อยู่ๆก็กระโดดคร่อมร่างฉัน
โมกี้:จะทำอะไรฉัน
แอลฟ่า:ก็...ไหนๆก็จะหมั้นแล้วงั้น...
แอลฟ่าพูดแล้วเอาปากประกบกับปากฉันฉันร้องไห้แล้วน๊ะน้ำตาไหลไปโดนแก้มเขาเขาถอนจูบแล้วลุกขึ้นนั่ง
แอลฟ่า:เธอ...เป็นอะไร
ฉันลุกขึ้นตบหน้าเขา
โมกี้:จำไว้ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นของนาย
แอลฟ่า:เอ่อ...ขอโทษนั่นคงไม่ใช่เฟิร์สคิสของเธอใช่มั๊ย
โมกี้:เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่านั่นอ่ะเฟิร์สคิสฉัน
แอลฟ่า:ขอโทษน๊ะนะๆๆๆดีกันๆ
เขาพูดแล้วยกนิ้วก้อยแกว่งไปมาฉันไม่ยอมง่ายๆหรอกชินั่นเฟิร์สคิสเชียวน๊ะเขาวิ่งเข้าห้องน้ำไปเอาเสือสีชมพูกับกระโปรงสั้นสีดำใครมาใส่ไม่รู้แล้วเต้นเพลงอะไรไม่รู้ติ๊งต๊องสมองกลับเปล่าเนี่ยชักกลัวแล้ว
แอลฟ่า:ดีกันน๊ะนะๆดีกันน๊ะ
เขาเต้นไปเต้นมาแล้วตอนจบเพลงก็ชูนิ้วก้อยให้ฉันฉันยอมเกี่ยวจนได้และน๊ะ
 
เอแคล์  writer:
ฉันพาเขามาโรงบาลจนได้
หมอหัวเกรียน:สงสัยคงต้องใส่เฝือกครับ
เอแคล์:หมอนี่กระดูกเปาะขนาดนั้นเลยหรอค่ะ
เดลต้า:น้อยๆหน่อยยัยตาถั่วเธอทำน๊ะเนี่ย
เอแคล์:ฉันผิดงั้นสิไอ้เดี้ยง
หมอหัวเกรียน:พอเถอะครับๆไปรับยาเถอะ
เอแคล์:ฉันจ่ายให้ฉันพูดแล้วจ่ายตังค์
เดลต้า:ไม่
เอแคล์:เงียบไปเลย
จ่ายตังค์เสร็จฉันก็พาเขาเข็นรถออกมา
เอแคล์:ฉันชื่อเอแคล์ต่อไปฉันจะทำหน้าที่ดูแลนายเพราะฉันเป็นคนทำให้นายเป็นแบบนี้
เดลต้า:ไม่...ฉันไม่ชอบผูกพันธ์กับผู้หญิง
เอแคล์:ทำไมกลัวจะตกหลุมรักฉันหรือไง
เดลต้า:กลัวเธอรักฉันต่างหาก
เอแคล์:โห!!!หลงตัวเองมากว่าแต่นายชื่อไร
เดลต้า:ชื่อเดลต้า
เอแคล์:เบอร์ล่ะ
เดลต้า:จะเอาไปทำไม
เอแคล์:ถามมากเอามาเถอะน่า
เดลต้า:เออ 088-8888888
เอแคล์:เอาโทรศัพท์มาหน่อย
เขายื่นให้ฉันจึงรับมาเมมเบอร์ตัวเองลงไปแล้วส่งคืนให้
เอแคล์:นี่เบอร์ฉัน