Love Delicious รักหลากรสของนายแบดบอย

เขียนโดย CupidKukik

วันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2553 เวลา 15.49 น.

3 ตอน

10 วิจารณ์

13.95K อ่าน

3) ความสัมพันธ์ยังไม่ทันเริ่มก็จะพังซะแล้ว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตัวไอ writer:

โถ่ไม่น่าเลยยัยไอๆๆต้องมาเป็นคนทำความสะอาดห้องแล้วฉันก็ยอมโอ้แงๆๆ

ฟิวเจอร์:ทำความสะอาดไปเดี๋ยวฉันกลับมา

สั่งเสร็จก็ปิดประตูหนีเลยหรอค่ะคุณชายนี่เนี่ยน๊ะรักรสหวานที่ฉันใฝ่ฝัน...มันไม่ใช่อย่างงี้สิฉันเริ่มที่พับผ้าห่ม จัดของ ซองอะไรเนี่ยสีสวยจังสงสัยหมากฝรั่ง...แอบกินดีกว่า...มันแปลกๆน๊ะเนี่ยชั่งเถอะๆฟิวเจอร์เปิดประตูห้องเข้ามาขณะที่ตัวไอทำความสะอาดเสร็จแล้วขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง

ฟิวเจอร์:นี่มันเตียงฉันลงมาเลย

ตัวไอ:นอนหน่อยก็ไม่ได้ ชิ

ฟิวเจอร์:เธอเห็นถุงยางพี่เมเจอร์พี่ชายฉันป่ะมันวางไว้ตรงนี้อ่ะ

ฟิวเจอร์ชี้ไปที่โต๊ะเอ...นั่นมันที่วางหมากฝรั่งนี่นา

ตัวไอ:ฉันเห็นแต่หมากฝรั่งอ่ะรสชาติแปลกๆแต่หนึบๆดี

ฉันพูดและอ้าปากให้ดู

ฟิวเจอร์:เฮ้ย!!!คายออกมาเลย

นายนั่นพูดหน้าตาตื่นอย่างกับว่าฉันกินถุงยางอย่างงั้นแหละ

ตัวไอ:อะไรจะงกขนาดนั้นแค่หมากฝรั่งยังต้องคาย

ฟิวเจอร์:ยัยบื้อนั่นถุงยางเว้ย

ตัวไอ:หา!!!ถุงยาง

ฟิวเจอร์:จะหาทำไมเล่ามันอยู่ในปากเธอ

ฉันรีบวิ่งไปคายแล้วเข้าไปบ้วนปากโดยด่วยแงๆๆแล้วก็ปล่อยให้เคี้ยวอยู่ตั้งนานวิ่งออกมาเขาก็นั่งยิ้มปนหัวเราะอยู่ปลายเตียง

ตัวไอ:ขำอะไรของนาย

ฟิวเจอร์:ขำคนซื่อบื้อไงเกิดมาไม่เคยเจอคนกินถุงยางเนี่ย

ฉันนั่งเงียบหันหน้าหนีก็มันทั้งอายทั้งโกรธนี่นาอยู่ๆนายหัวทองที่หน้าตาคล้ายฟิวเจอร์ก็เข้ามา

เมเจอร์:แกหาเจอยัง...อ้าวแล้วนี่ใครว่ะน่ารักดีตาโต๊โต

ฟิวเจอร์:คนใช้ส่วนตัวของฉันพี่ไม่เกี่ยว

ที่แท้นายหัวทองนี่ก็เจ้าของถุงยางนั่นนี่เอง

เมเจอร์:แน่ใจว่าคิดแค่นั้น

ฟิวเจอร์:เออ

เมเจอร์:แล้วของๆฉันอ่ะ

ฟิวเจอร์:ก็ยัยนี่กะ...

ฉันกระโดดเอามือปิดปากเขาไว้

ตัวไอ:ตือตัวไอเก็บไปทิ้งแล้วอ่ะค่ะ

เมเจอร์:ชื่อตัวไอหรอค่ะ

ตัวไอ:ค่ะ

เมเจอร์:งั้นไม่เป็นไรพี่หาซื้อใหม่ก็ได้...บายครับ

ฟิวเจอร์:โกหกพี่ชายฉันทำไม

ตัวไอ:ก็ฉันอายนี่นา

ฉันว่าอยู่นานได้มีอันตรายชัวร์เลยฉันเลยคิดว่ารีบกลับดีกว่า

ฟิวเจอร์:ไปไหนอ่ะ

ตัวไอ:กลับบ้าน

ฟิวเจอร์:เดี๋ยวไปส่ง

ตัวไอ:ไม่เป็นไร

ฟิวเจอร์:อย่าเถียง

ริบบิ้น writer:

ฉันตวัดกระเป๋าเสื้อผ้าใส่แล้วเดินขึ้นมาที่ห้องแต่วางกระเป๋าปุ๊บไอ้บ้าไอค่อนนี่ก็เดินมาจับแขนโอ๊ยเจ็บน๊ะเว้ย

ริบบิ้น:ปล่อย

ไอค่อน:เธอเป็นใครมาสั่งฉันเนี่ยหา!!!

ริบบิ้น:เป็นคนสวยไง

ไอค่อน:หลงตัวเอง

ไอ้ยี่ห้อรถนายหลอกด่าฉันหรออ๊ากกกกกก

ไอค่อน:ที่เธอตวัดกระเป๋าใส่ท้องฉันยังไม่ได้จัดการเลย

เค้าพูดแล้วอุ้มฉันพาดบ่าออกมานอกบ้าน

ริบบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้

ไอค่อน:อ๋อได้

ไอค่อนปล่อยฉันลง...พื้น โอ๊ยเจ็บก้นอยากกรี๊ด

ริบบิ้น:ฉันเจ็บน๊ะรู้มั๊ย

ไอค่อน:ถ้าไม่รู้จะทำมั๊ยล่ะ

เขาพูดจบก็เตรียมเดินเข้าบ้านฉันเลยวิ่งไปเตะกล่องดวงใจเขา

ไอค่อน:โอ๊ย…ยัยบ้า

เขาพูดแล้วชี้หน้าฉันแต่ I don’t care

เขานั่งอยู่ตรงนั้นแล้วค่อยๆลุกขึ้นไปสั่งคนใช้ให้เอาของฉันออกมาโยนทิ้งสาวใช้ไม่ทำเขาก็ขู่ว่าจะไล่ออกสาวใช้จึงจำต้องทำ

ริบบิ้น:มันมากไปแล้วน๊ะ

ฉันพูดแล้ววิ่งตามเขาไปที่หลังบ้านซึ่งมีสระว่ายน้ำฉันไปถึงก็ต่อยหน้าเขาระบายความโกรธ พลั่ก!!!

ไอค่อน:ทนไม่ไหวแล้วน๊ะเว้ย!!!

เขาพูดแล้วพลักฉันถึงมันจะเบาสำหรับเขาแต่สำหรับฉันมันแรงมากฉันเซแล้วหล่นสระว่ายน้ำ อุ๊บ!!!ฉันว่ายน้ำไม่เป็นทำไมอนาถอย่างงี้กระโปงก็เปิดเสื้อก็เปิด

ริบบิ้น:ช่วยด้วย อุ๊บ

ฉันตะเกียกตะกายแล้วรู้สึกเหมือนมีมือใหญ่ๆกับแขนแข็งแรงๆมาดึงตัวฉันไปอุ้มกอดไว้แล้วพาฉันขึ้นไปที่ขอบสระไอค่อนนี่เองเขาทำอย่างงี้มันแรงเกินไปมั๊ย

ริบบิ้น:นายทำแบบนี้มันไม่มากไปหรอฉันรู้ฉันทำร้ายร่างกายนายแต่ฉันไม่เคยคิดจะทำนายถึงตายทำไมนายต้องทำอย่างงี้กับฉันด้วย

ฉันพูดแล้วน้ำตาก็ไหลมันอดไม่ได้นี่นาเขาทำท่างงแล้วดึงฉันไปกอด

ริบบิ้น:ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยฮือๆๆ

ไอค่อน:เงียบได้แล้วน่า

เสียงเขาอ่อนลงฉันว่าแล้วว่าหมอนี่ไม่ขอโทษฉันชัวร์เฮ้อ....

ไอค่อน:ไปไปเข้าบ้านไปอาบน้ำกินข้าวไป แป๋วแว๋วไปเก็บกระเป๋าากลับห้องริบบิ้นด้วย

ฉันเดินมาก็เจอหมาพันปอมๆน่ารักๆตัวนึงเลยลงไปนั่งเล่นกับมัน

ไอค่อน:ชอบหรอมันชื่อกองทัพ...กองทัพมานี่มา

เขาพูดแล้วเจ้ากองทัพก็เดินไปหาเขาอุ้มมันขึ้นแล้วส่งให้ฉัน

ไอค่อน:นี่ริบบิ้นเจ้านายอีกคนนึงของแกรู้มั๊ย

กองทัพ:โฮ่ง (แปลว่าครับ)

ฉันรับมันมาอุ้มแล้วลูบขนมันเล่น

ไอค่อน:ไปอาบน้ำก่อนเถอะน่าเดี๋ยวไม่สบายขี้เกียจดูแล

โมกี้ writer:

ลุงชัยกับป้ารดีพามาที่คฤหาสของท่านบ้านหรือวังเนี่ยใหญ่มากสงสารคนใช้จัง...เอ่อฉันคงพูดผิดไปคนใช้เกือบ50คนยืนรอรับแล้วเอาของฉันขึ้นไปไว้ข้างบนแล้วตามลูกชายเขาที่ชื่อแอลฟ่าลงมาหล่อมากผมสีดำแนวๆหุ่นนักกีฬาเดินลงมาอย่างไม่สบอารมณ์

แอลฟ่า:ยัยนี่เนี่ยน๊ะแม่ที่จะมาหมั้นผมไม่ชอบการคลุมถุงชนอีกอย่างถ้ายัยนี่รู้ประวัติผมแล้วจะหนีกลับบ้านไม่ทัน

โมกี้:ทำไมต้องหนีฉันไม่แคล์อยู่แล้ว

คุณหญิงรวี:ดีมากจ้ะหนูกี้นี่แอลฟ่าลูกชายป้าส่วนนี่หนูโมกี้คู่หมั้นแก

แอลฟ่า:ผมไม่หมั้นครับแม่

คุณหญิงรวี:เงียบแล้วพาหนูกี้ไปเลือกชุดเลือกแหวนเดี๋ยวนี้พรุ่งนี้ฉันจะให้แกหมั้นฉันสั่งเตรียมงานแล้ว

แอลฟ่า:โถ่...แม่

แอลฟ่า:ไปดิยัยบู้บี้

โมกี้:ฉันชื่อโมกี้

แอลฟ่า:หรออออออ

ตอนนี้เราก็มาถึงร้านเลือกชุดกันแล้วฉันลองไปลองมาเขาก็เอาแต่นั่งหลับจนถึงชุดนีพนักงานบอกว่าใส่แล้วเข้ากับฉันที่สุด

ฉันเดินไปให้แอลฟ่าดูเขาอึงนิดนึงแล้วก็ไปจ่ายเงินแล้วเราก็ไปซื้อไปซื้อแหวนกันเขาก็บ่นนู่นบ่นนี่ว่าฉันเรื่องมาก เนี้ยบ บลาๆๆ

กว่าจะได้ก็เหนื่อหูเลยเนี่ยโอ๊ย!!!ไม่น่าตกลงหมั้นกับอีตานี่เลย

อะไรนี่ต้องนอนห้องเดียวกันอีกไอ้บ้านี่อยู่ๆก็กระโดดคร่อมร่างฉัน

โมกี้:จะทำอะไรฉัน

แอลฟ่า:ก็...ไหนๆก็จะหมั้นแล้วงั้น...

แอลฟ่าพูดแล้วเอาปากประกบกับปากฉันฉันร้องไห้แล้วน๊ะน้ำตาไหลไปโดนแก้มเขาเขาถอนจูบแล้วลุกขึ้นนั่ง

แอลฟ่า:เธอ...เป็นอะไร

ฉันลุกขึ้นตบหน้าเขา

โมกี้:จำไว้ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นของนาย

แอลฟ่า:เอ่อ...ขอโทษนั่นคงไม่ใช่เฟิร์สคิสของเธอใช่มั๊ย

โมกี้:เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่านั่นอ่ะเฟิร์สคิสฉัน

แอลฟ่า:ขอโทษน๊ะนะๆๆๆดีกันๆ

เขาพูดแล้วยกนิ้วก้อยแกว่งไปมาฉันไม่ยอมง่ายๆหรอกชินั่นเฟิร์สคิสเชียวน๊ะเขาวิ่งเข้าห้องน้ำไปเอาเสือสีชมพูกับกระโปรงสั้นสีดำใครมาใส่ไม่รู้แล้วเต้นเพลงอะไรไม่รู้ติ๊งต๊องสมองกลับเปล่าเนี่ยชักกลัวแล้ว

แอลฟ่า:ดีกันน๊ะนะๆดีกันน๊ะ

เขาเต้นไปเต้นมาแล้วตอนจบเพลงก็ชูนิ้วก้อยให้ฉันฉันยอมเกี่ยวจนได้และน๊ะ

เอแคล์ writer:

ฉันพาเขามาโรงบาลจนได้

หมอหัวเกรียน:สงสัยคงต้องใส่เฝือกครับ

เอแคล์:หมอนี่กระดูกเปาะขนาดนั้นเลยหรอค่ะ

เดลต้า:น้อยๆหน่อยยัยตาถั่วเธอทำน๊ะเนี่ย

เอแคล์:ฉันผิดงั้นสิไอ้เดี้ยง

หมอหัวเกรียน:พอเถอะครับๆไปรับยาเถอะ

เอแคล์:ฉันจ่ายให้ฉันพูดแล้วจ่ายตังค์

เดลต้า:ไม่

เอแคล์:เงียบไปเลย