LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“รออะไรคะคุณ!?” อรชาโวยวายใส่ศักดิ์สิทธิ์เมื่ออาหารบนโต๊ะเย็นได้อีก -_-
“ลูกสาวฉัน..” เขาว่าแล้วหยิบกาแฟถ้วยโปรดแก้วที่ยี่สิบเอ็ด - - (เว่อร์) มาดื่มจนตาแข็ง
“มันไม่ใช่ลูกคุณซะหน่อย มันคือลูกชู้นาง...”
กึก..
เฟย์ที่เพิ่งเหยียบบ้านมาถึงกลับตาร้อนผ่าว เมื่อได้ยินเสียงพูดเหยียดหยามเข้า
“อย่าอ่อนแอให้พวกฉันเห็น”
“ฮึก...”
“เช็ดน้ำตาซะ..” เขาว่าเบาๆ ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาแต่ปาดยังไงมันก็ยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขื่อนถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะพรมจูบที่เปลือกตาเบาๆ
“จำได้มั้ยที่ฉันเคยบอกว่าถ้าเธออ่อนแอฉันจะร้าย จะเลวกับเธอ..”
“ฮึก”
“เพราะฉะนั้น ถ้าอยากให้ฉันกลับไปเป็นภัทรดนัยคนเดิมก็เอา”
เฟย์ส่ายหน้าแรงๆ ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วตีหน้าเย็นชาเหมือนไม่ใส่ใจกับคำพูดเมื่อกี้นี้
“อย่างน้อยเฟย์ก็เป็นลูกคุณหญิงของบ้านไม่ได้เป็นลูกกาฝากของใครบางคน!”
“แก!!”
“อย่างน้อยแม่เฟย์ก็เป็นคนที่พ่อเลือกแต่แรก..ไม่เหมือนตัวสำรองอย่างใครบางคน...” ว่าแล้วเหล่ไปที่อรชา อรชาเลือดพุ่งขึ้นหน้าแต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะมีคุณศักดิ์สิทธิ์จับตามองอยู่เหมือนกัน
“สงบสักทีเถอะ มาทานข้าวกัน”
เฟย์ก้มหน้าแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“จะไปไหน?” คุณศักดิ์สิทธิ์ภามเมื่อเห็นลูกสาวตัวเองกำลังจะเดินออกไป
“ฟะ...เฟย์จะขึ้นไปข้างบนค่ะ”
“มาทานข้าวด้วยกันก่อนสิ”
“O_O!?” << ทุกคน
“>_< คุณเฟย์ เชิญนั่งค่ะ!!” ป้าแจ่มว่าก่อนจะพาเธอมานั่งในตำแหน่งที่ว่างมาหกปีเต็ม!?
“...?”
“นั่งสิคะ! ทายาทคนเดียวของตระกูลนีระสิงห์!” แค่ประโยคเดียวทำให้เธออ๋อในใจ
“....พ่อ เฟย์นั่งไม่ได้”
“ทำไม”
“มันยังไม่ถึงเวลาพินัยกรรมเลยนะคะ เฟย์ไม่อยากผิดสัญญา เฟย์ขอตัวและขอโทษที่ทำให้เสียมารยาทค่ะ” เธอว่าแล้วโค้งตัวลงอย่างสุภาพ
“โถ....คุณหนูของแจ่ม...ช่างเพียบพร้อม สงบเสงี่ยม ถ่อมตนจริงๆ...” ป้าแจ่มว่าอย่างชื่นชม
“ลูกแท้ๆ รึเปล่าก็ไม่รู้!” อรชาว่าอย่างริษยาในใจ (อย่างออกนอกหน้า - -)
เคร้ง!
เสียงกระแทกช้อนซ้อมของสองชายในโต๊ะวางช้อนลงพร้อมกัน คุณศักดิ์สิทธิ์เดินออกไปเงียบๆ โดยไม่สนใจเสียงห้ามปรามของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเลยสักนิด ส่วนเขื่อนเห็นดังนั้นจึงรีบลุกจากเก้าอี้
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“แต่ลูกยังไม่..”
“ผมอิ่มจริงๆ ครับแม่ - -” เขาว่าแล้วเดินออกจากโต๊ะนั้นไป น่าแปลกที่หลังจากขึ้นมาชั้นบนแล้วปลายเท้าของเขื่อนไม่ได้ไปหยุดที่ห้องตัวเอง แต่ไปหยุดที่ห้องของใครคนนึง...
 
แกร็กๆๆๆๆ
....มันล็อก -_- แต่...หึๆๆๆ
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหยิบกุญแจที่สั่งทำพิเศษมาไขประตูได้อย่างง่ายดาย
แกร็กๆ กริ๊ง~
“คิดจะหนีฉันเหรอ....ฝันไปเหอะว่ะ”
เขาว่าก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ ของตัวเองเข้ามาในห้องมองแผ่นหลังสั่นระริกริมระเบียง...อา...อย่างที่คิดไว้เลย เธอต้องแอบมาร้องไห้แน่ๆ
“อ้ะ! นาย! คุณ! ภัทรดนัย!?”
“นอกจากจะเป็นเด็กโง่แล้วยังเป็นเด็กขี้แงอีก เฮ้อ”
“นาย! คุณ! ภัทรดนัย!? เข้ามาได้ไงเนี่ย ก็เฟย์ล็อคไว้แล้วนี่นา...”
“เหอะ นี่ตั้งใจสินะ” เขื่อนเค้นหัวเราะอย่างหงุดหงิดก่อนจะดันเฟย์ไปชิดขอบระเบียง แขนล็อคไม่ให้หนีไปไหน เฟย์หลับตาปี๋เมื่อใบหน้านั่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“อะ...” เฟย์ค่อยๆ เปิดหนังตาเมื่อสัมผัสอุ่นๆ มาแตะบริเวณใบหน้าเธอ สายตาทั้งคู่สบตากันสักพักฟางก็เลือกที่จะมองไปที่มือที่เกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มของเธอ
“น้ำตาเนี่ยเก็บไว้ร้องทีหลังไม่ได้เหรอ”
“ก็เฟย์...เฟย์มันอ่อนแอนี่นา”
“ก็หัดเข้มแข็งซะบ้าง ไม่ใช้ให้แต่ฉัน [b]ปกป้อง[/b] อย่างเดียว...มันไม่ได้นะ”
“ปกป้อง? เหอะ ซ้ำเติมล่ะสิไม่ว่า” เขื่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย แหงล่ะ ก็เขาไม่เคยเห็นเฟย์ในลุคกวนโอ๊ยมาก่อน เห็นเพียง...น้ำตาและเสียงวิงวอนเท่านั้น
“ปากดี...น่าจูบ”
ว่าแล้วเขื่อนก็ช้อนตัวเฟย์ขึ้นมาวางไว้บนเตียงพร้อมกับทาบตัวมาติดๆ
“ว้าย!? ไม่ได้นะ!! วันนี้เฟย์เรียนหนัก เหนื่อยมากกกก!!”
“อ้อเหรอ ดี เธอจะได้ยืดเส้นยืดสายซะบ้าง”
“จะบ้าหรอ...!!” เสียงของเฟย์ถูกกลืนหายไปในลำคอก่อนเพลงรักจะดำเนินอีกครั้งท่ามกลางความมืดมิด แต่ครั้งนี้กลับไม่รุนแรงเหมือนครั้งก่อนๆ และเฟย์ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
“อ้ะ!! ตรงนั้น...!!”
“...ค่อยๆ สิ ... อือ...ดี..”
 
เช้าต่อมา
“อือ..” เสียงหวานครางต้อนรับวันใหม่ บริเวณรอบห้องมีเพียงร่องรอยเสื้อผ้าก็เรื่องเมื่อคืน ส่วนคนทำ..ก็หายไปเช่นเคย
“อย่าสำคัญตัวเองผิดนะเฟย์...เขาแค่มาสนองตันหาตัวเอง...ไม่ได้คิดอะไรกับเรา..”
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮัดชิ้ว! โอ้ย!?”
เสียงทุ่มดังมาจากห้องน้ำ...หรือว่า?
“คุณภัทรดนัย?”
“ยัยเฟ่ ยัยเฟย์ เข้ามาที แชมพูเข้าตา! โว้ยยยยยยยยยยย!”
“นี่เขา...” เฟย์พึมพำกับตัวเองก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ…!!
“O_O”
เขื่อนในสภาพ....จุดๆๆๆ....กำลังขยี้ตาตัวเองอย่างร้อนรน เฟย์หลับตาปี๋จนไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของซาตาน
“แสบ! แสบมากกกกก เธอเข้ามายังน่ะ!!”
“ฟะ เฟย์อยู่นี่”
“อยู่ไหนล่ะ?” เขื่อนควานหามั่วๆ เฟย์กลืนน้ำลายอึกนึงก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่มือของเขื่อน เขื่อนกระตุกเบาๆ แต่มันก็ทำให้เฟย์ถลาเข้ามาในแผงอกได้
“แสบตา...” คนตัวสูงยังเนียนข้ออ้างเดิม
“ไหนอ่ะ เฟย์ขอดูหน่อย” เฟย์ว่าแล้วเงยหน้ามองเขื่อนที่มีแชมพูนิดๆ ติดบริเวณขอบตาจนหายไป เขื่อนดันเฟย์เข้ามาให้อยู่แน่นกว่าเดิม...
“ทำไมเวลาอยู่กับเธอ...ฉันเสียการควบคุมทุกทีเลยนะ”
“คุณภัทรดนัย..”
“ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
เขาว่าแล้วปล่อยเฟย์ไปนอกห้อง เฟย์เอามือกุมอกตัวเองที่สั่นระริกตั้งนานแล้ว...
“ถ้าคุณภัทรดนัยบ้า...เฟย์ก็บ้าเหมือนคุณนั่นแหละ”
...................................................................................
“นังแจ่มกลับมาแล้วทำไมแกไม่ไปเรือนคนใช้อีกล่ะ!!” เสียงสูงแว้ดขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นเฟย์กลับจากมหาลัย เฟย์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลางลูบไล้ไปที่ฟอร์นิเจอร์ในห้อง
“ฉันจะได้โอกาสมาที่นี่อีกมั้ยนะ..” เธอว่าก่อนจะเก็บเสื้อผ้าไปยัง..เรือนคนใช้
“จะไปไหน”
“ไปในที่ที่ฉันควรจะอยู่ไง..”
“ที่ที่เธอควรจะอยู่คืออยู่กับฉัน จะย้ายให้ยุ่งยากทำไม!”
“...!” คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อเขื่อนตวาดอย่างหงุดหงิด
“ถ้าเธอไป...เวลาฉันอยากจะ..” เฟย์ก้มหน้าไม่อยากฟังประโยคนี้จนจบ “...อย่างว่าน่ะ ให้ฉันเดินไปหาเธอที่เรือนคนใช้ไม่เอาหรอก!”
“งั้นก็ไม่ต้องมาสิคะ =_=”
“ว่าไงนะ!” เขื่อนตวาดอีกครั้งก่อนจะดึงฟางเข้ามาจูบด้วยรสอันแสนคุ้นเคย
“อึก..! อื้อๆๆ”
“ดิ้นทำไม...นี่แค่จูบ จูบจริงๆ”
เฟย์พยักหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะค่อยๆ เผยปากออกมา เขื่อนกระตุกยิ้มก่อนจะหาความหวานถายในริมฝีปากชมพูระรื่อ
“พอเถอะ...นะ?”
“ยังคิดหนีฉันอีกเหรอ”
“ก็...”
“อยากอยู่กับฉันมั้ย”
“...O_O อะไรนะคะ”
“แค่เธอตอบมาคำเดียวว่าอยู่ เธอก็จะไม่ได้ย้ายไปไหนทั้งนั้น”
“...คุณภัทรดนัย”
“ว่าไงล่ะ!”
“จะอยู่...มั้ย” ใจของเขื่อนเต้นโครมครามรอลุ้นคำตอบจากเธอ ปากเล็กเผยจะให้คำตอบ..
“เฟย์...”
“ยัยเฟย์! แกจะเก็บของเสร็จยัง! ลงมาเดี๋ยวนี้! อย่าให้ฉันจิกหัวแกลงมานะ!”